آشنایی با آرامگاه اَبش خاتون – فارس

اَبش خاتون دختر سعد بن ابی‌بکر بن‌سعد زنگی و ترکان‌خاتون و آخرین اتابک از خاندان سلغریان و تنها فرمانروای زن استان فارس می‌باشد که در سال‌های ۶۶۲- ۶۷۲ ق/۱۲۷۳-۱۲۶۳م و ۶۸۳-۶۸۲ ق، جمعاً به مدت 11 سال از سوی ایلخانان مغول، اتابک شیراز بوده است.

آرامگاه اَبش خاتون که به نام رباط اَبش نیز شهرت دارد، بنایی سه طبقه است که گنبدی روی آن وجود داشت اما بعدها این گنبد و قسمتی از طبقه سوم مقبره فرو ریخت.

اطراف مقبره با کاشی‌های معرق نفیسی تزیین شده بود که هم اینک بخش زیادی از آن کاشی‌ها از بین رفته و فقط کاشی‌های یک جبهه آن که در پشت آن آتش نشانی بود، باقی مانده است.

بنای فعلی مقبره ساختمان آجری قدیمی مربع شکلی است که هر ضلع آن 16.75 متر و ارتفاعی در حدود 10 متر دارد.

قسمت‌هایی از کاشی‌کاری از راه داخل بنا در موزه پارس نگهداری می‌شود. در بالای بنا کتیبه‌هایی مشتمل بر آیات قرآنی به خط ثلث و روی کاشی نصب شده است. آرامگاه اَبش خاتون در حیاط بنا و در اتاقی با میله‌های سبز رنگ قرار گرفته است.

اَبش خاتون در زمان حکومتش خدمات ارزنده ای را به مردم شیراز ارائه داد و از این بعد نزد مردم استان فارس و شهر شیراز بسیار قابل احترام است.

وی در زمان حکومتش با استفاده از روابطی که داشت توانست شیراز را از حمله مغول در امان نگه دارد و آبادانی این شهر توانست بسیاری از هنرمندان را به شیراز جلب کند که بعدها مکتب شیراز این مهاجرت شکل و رونق گرفت.

مقبره اَبش خاتون در دی سال 1310 توسط وزارت فرهنگ و هنر با شماره 76 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری