موزه پسران سندباد در بندر کنگ!

خبرگزاری مهر _ گروه جامعه؛ سندباد چهره داستانی کهن ایرانی است که از او به همراه لقب سندباد دریایی، سندباد دریانورد یا سندباد بحری نام برده شده است. ایرانی‌ها سندباد را غیر از داستان‌ها و حکایت‌هایی که از او و سفرهایش شنیده‌اند، با انیمیشن ساخته شده ژاپنی‌ها هم می‌شناسند اما جالب اینجاست که بگوییم پسران سندباد در بندر کنگ استان هرمزگان زندگی می‌کنند. آنها آخرین نسل از دریانوردانی هستند که با جهاز بادبانی قاره پیمایی کرده‌اند به صید مروارید رفته و سال‌ها روی دریا زندگی کرده‌اند و با خطرات دریا آشنا شده‌اند و با سفر دریایی به سواحل آفریقا و هند و کشورهای خلیج فارس، تجارت می‌کردند.

بعد از سال‌ها دریانوردی و کلنجار رفتن با موج‌های سنگین و خطرناک دریا حالا روزگار بازنشستگی را در موزه سپری می‌کنند جایی که پاتوقی شده برای یادآوری خاطراتشان از زمان دریانوردی.

شب که می‌شود جمع زیادی از مردان پیر سفید پوش به پاتوق همیشگی شأن می‌آیند. ناخداها و جاشوها و ملوان‌ها همه در موزه مردم شناسی بندر کنگ جمع می‌شوند.

یکی از آنها علی حمود یا علی بحری است که اتفاقاً نام فامیلی اش با لقب سندباد یکی است. او جوان‌ترین پسر سندباد بحری است و می‌گوید دریانوردی را از پدران سندبادم یاد گرفتم. اینجا به من می‌گویند ناخدا حمود. ناخدا علی. ناخدا بحری.

ناخدا حمود

ناخدا حمود به همراه مرحوم حاج احمد راحتی در سال ۹۱ موزه مردم شناسی را در تجارت خانه سابق حاج محمد رشدان ایجاد کرد او و پسران دیگر سندباد هر کدام وسیله‌ای از لنج‌های قدیمی شأن را به این موزه آوردند و اینجا شد موزه‌ای کامل از دریانوردی و وسایل قدیمی مردم بندر کنگ و هر آنچه که به گردشگران سنت زندگی و فرهنگ این مردم را معرفی می‌کرد.

سندباد حالا ۶۴ ساله است. سبک اداره این موزه را هم به شکل یک لنج اداره می‌کند یعنی همانطور که ناخدا مسئول لنج و سرهنگ دستیار و همه کاره است اینجا هم توسط ناخدا حمود اداره می‌شود و سرهنگ همه کاره موزه است. هر شب دم دمای غروب که می‌شود پسران سندباد از راه می رسند. گوشه‌ای می‌نشینند و برای مسافران و غریبه‌ها از وسایل موزه می‌گویند. شاید سر جمع دیدن موزه ۱۰ دقیقه طول بکشد اما گردشگران وقتی پای صحبت پسران سندباد می‌نشینند دیگر گذر زمان از یادشان می‌رود. آنها تعریف می‌کنند که چطور از چنگ طوفان‌های دریا گذشته‌اند. با بی آبی وسط دریا چه کرده‌اند و رو به رو شدن با خیالات چطور آنها را از گرفتار شن وسط اقیانوس نجات داده است.

سندباد در موزه مردم شناسی بندر کنگ، آب انباری به سبک آب انبارهای بندر ساخته تا به بازدیدکنندگان بگوید اینجا چقدر از آب انبار برای تأمین آب استفاده می‌کرده‌اند. در گوشه‌ای از حیاط کپری ایجاد شده تا گردشگران بدانند مردم این منطقه از جنوب کشور، ۴ ماه تابستان وقتی برق نبود برای فرار از گرما به این کپرها برای زندگی می‌رفته‌اند. بادگیر حیاط هم که دیگر نماد شهر شده و خیلی‌ها می‌دانند نقش کولرگازی را در گذشته داشته است.

لابه لای وسایل و ادوات مربوط به دریانوردی می‌توان وسایل قدیمی و اعجاب انگیزی را هم مشاهده کرد. پسران سندباد با همین وسایل به ظاهر ساده، اقیانوس پیمایی می‌کرده‌اند. آنها ماکتی از لنج‌های بادبانی را هم در معرض دید گذاشته‌اند تا بگویند که چطور بدون موتور و تنها با استفاده از قدرت باد، دریاها را شکافته و تا سواحل موزامبیک رفته‌اند.

سندباد بحری می‌گوید: وقتی فصل دریانوردی می‌شد، هیچ مردی در بندر کنگ نمی‌ماند. همه باید سوار لنج می‌شدند و گاهی تا ۸ ماه دور از خانه و زندگی روی دریا کار می‌کردند. برخی لنج‌ها برای صیادی می‌رفتند و خیلی‌ها هم برای تجارت. از اینجا خرما می‌بردیم و چوب چندل از هند می‌آوردیم. در آفریقا دوستانی داشتیم که هنوز هم هستند.

او از روزگاری می‌گوید که آوازه دریانوردی ناخداهای بندرکنگ، تا کشورهای آفریقایی رفته بود. در واقع این پسران سندباد بودند که فرهنگ ایرانی را از طریق دریا به سواحلی که تنها روزگاری از همین راه به آنها می‌شد دسترسی پیدا کرد، انتقال می‌دادند. در واقع آنها مهمترین سفیران دریایی ایران بوده‌اند و بهترین گردشگران و جهانگردان.

منبع:خبرگزاری مهر