نوشته‌ها

«خرابکاری» یک سریال تلویزیونی در حمام تاریخی

یک فعال میراث فرهنگی همدان از تخریب حمامی تاریخی توسط سازندگان یک سریال تلویزیونی خبر داد.

حسین زندی، عکس‌هایی را از وضعیت وخیم حمام تاریخی روستای شَوَرین در اختیار ایسنا قرار داد و درباره آن‌چه در این حمام رخ داده است، گفت: این حمام در روستای شورین (حدود ۵ کیلومتری شهر همدان) واقع شده که در دوره قاجار توسط خاندان قراگوزلو بنا شده و در فهرست آثار ملی نیز ثبت شده است. اهالی روستای شورین تا چند سال پیش از این حمام استفاده می‌کردند. لوکیشن این حمام با ساخت سریال تلویزیونی «علی‌البدل» ساخته آقای سرویس مقدم و به تهیه‌کنندگی خانم الهام غفوری معروف شد، البته بی‌آن‌که از آن در این سریال نامی برده شود. این حمام پس از پایان فیلم‌برداری به زباله‌دانی تبدیل شده و غیرقابل استفاده است.

او اظهار کرد: باعث تاسف است که یک اثر هنری می‌سازیم، اما یک اثر تاریخی را به زباله‌دانی تبدیل می‌کنیم. البته زباله‌ها را می‌شود جمع کرد، اما تغییراتی که در سازه داده‌اند و آسیب‌ها و تخریب‌هایی که آن مجموعه‌سازان تلویزیونی ایجاد کرده‌اند، به هیچ‌وجه قابل جبران و بازگشت نیست. از هیچ تخریبگر میراث‌فرهنگی برنمی‌آید چنین کاری انجام دهد که یک حوض را به استخر بزرگ تبدیل کند، آن هم بدون نظارت و بی‌آن‌که گزارشی به میراث فرهنگی بدهد. واقعا مایه تاسف و تعجب است. از یک هنرمند بعید است که به میراث تاریخی و هویت خود توجه نکند.

او با اشاره به بخشی از تخریب‌هایی که  رخ داده است، گفت: از همان ورودی حمام، دیوارها کامپوزیت شده، بخشی از دیوارها رنگ شده است، سکوها را کنده و از بین برده‌اند، دو استخر بزرگ ساخته شده است. یک حوض کوچک وسط حمام بوده که دیواره‌های اطراف آن را کنده و بتن کرده‌اند، دیوار آجری داخل حمام کاملا نابوده شده است. در بخش دیگری از آن حفره‌هایی ایجاد شده که احتمالا برای نصب ستون سازه‌های مصنوعی بوده، بر اثر این حفاری، خشت‌های تاریخی را از بین برده‌اند، حفاران غیرمجاز این کار را نمی‌کنند. در واقع خرابکاری کرده‌ و رفته‌اند، بدون آن‌که بقایای این کار خود را جمع کنند و مکان را به حالت اولیه بازگردانند. این حمام تاریخی بوده است.

این فعال میراث فرهنگی بیان کرد: من آن مجموعه تلویزیونی را ندیده‌ام، اما به هنر این بزرگواران شک می‌کنم، چون اثر هنری‌ای که از آن‌ها می‌بینم خرابی‌هایی است که در این حمام تاریخی به جا گذاشته‌اند.

زندی گفت: حمام رفتن در ایران آداب و آیین داشته، معماری آن هویت داشته، هر مکان آن یک معنی داشته است که در جریان ساخت این مجموعه تلویزیونی تمام آن را به هم ریخته‌اند و به خود زحمت نداده‌اند با پایان کار، بقایا و اثرات خود را جمع کنند. به هر حال، انتظار می‌رود به خاطر اسم و رسمی که دارند این برخورد با میراث فرهنگی صورت نگیرد. البته مسؤولان وقت هم مقصرند، استاندار و مدیر میراث فرهنگی وقت چرا نباید نظارت کنند!؟ این شهر و استان صاحب نداشته است!؟ قرار نیست که میراث و هویت ما قربانی یک سریال تلویزیونی شود.

این فعال میراث فرهنگی افزود: امیدوارم مسببان این کار به افکار عمومی پاسخ دهند که چرا چنین بلایی سر اثر تاریخی آورده‌اند. این کارِ مردم عادی نیست، با مشارکت مسؤولان وقت و چند هنرمند صورت گرفته که واقعا جای تاسف دارد. ما آمده بودیم این حمام تاریخی را معرفی کنیم، اما با این صحنه مواجه شدیم. قبلا از محلی‌ها شنیده بودم چه بلایی سر این حمام آمده، ولی فکر نمی‌کردم تا این حد باشد.

بنا بر توضیحات تهیه‌کننده «علی‌البدل»، این مجموعه تلویزیونی خرداد ماه ۹۵ در لوکیشن حمام روستای شورین از توابع همدان کلید خورده بود، یعنی دو سال پس از آن‌که سازمان میراث فرهنگی، ساخت فیلم و سریال‌های تلویزیونی در مکان‌های تاریخی را ممنوع کرد.

بناهای تاریخی در چند دهه گذشته بارها قربانی لوکیشن‌ فیلم‌ها و سریال‌ها شده‌ است، از جمله سریال «مدار صفر درجه» از حسن فتحی که در جریان ساخت آن نقش‌برجسته‌های هخامنشی توسط یکی از عوامل این گروه آسیب دید و آن شخص به اتهام سرقت این نقش‌برجسته‌ها دستگیر شد و در نمونه‌ای دیگر نیز حضور یک گروه فیلم‌برداری در کاخ خشایارشاه که سبب آسیب دیدن این کاخ براثر ریختن رنگ روی سنگ‌ها شد. تازه‌ترین مورد  هم ساخت فیلم «سووشونِ» نرگس آبیار در باغ تاریخی عفیف‌آباد شیراز بود که در پی انتقادها با ارائه توضیحاتی از انجام اصلاحاتی خبر داد..

پیش‌تر نیز نسبت به ساخت مجموعه «جیران» در کاخ گلستان و خانه طباطبایی‌ها در کاشان، مجموعه «خاتون» در عمارت مسعودیه تهران، درحالی که دستور ممنوعیت ساخت فیلم و مجموعه تلویزیونی در مکان‌های تاریخی وجود دارد، اعتراض‌هایی شده بوداین ممنوعیت در سال ۱۳۹۳ از سوی سازمان وقت میراث فرهنگی و گردشگری پس از تخریب‌ها و بدتعهدی‌ای که سریال «معمای شاه» ساخته محمدرضا ورزی در کاخ گلستان به بار آورد، اعمال شد. با این وجود هر از گاهی خبر ساخت فیلم و سریالی در بناها و مکان‌های تاریخی بیرون می‌آید.

منبع:ایسنا

حمام تاریخی زرین‌رود یادگاری از دوران زندیه

بنا به گفته اهالی، پیشینه حمام به دوره زندیه می‌رسد، ولی در حال حاضر اثر مکتوبی از این اثر برجای نمانده است. آن چه که در مورد بنا قابل مشاهده است دخل و تصرفات زیادی است که در آن انجام شده، به هرصورت این بنا متعلق به دوره متأخر اسلامی است، نام بنا نیز از اسم شهر زرین‌آباد گرفته شده و به حمام زرین‌آباد در بین اهالی مشهور است.

زرین‌رود یکی از شهرهای ایران در استان زنجان است. این شهر مرکز بخش بزینه رود شهرستان خدابنده قرار دارد و جمعیت این شهر بر طبق سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۵۷۶۴ نفر بوده است. این بخش از شمال به بخش مرکزی خدابنده و از جنوب به شهرستان کبودرآهنگ و از شرق به شهرستان رزن و از غرب به بخش افشار خدابنده منتهی می‌شود.

ایرانیان از دیرباز به حفظ نظافت بدن و شستشوی همیشگی آن اهمیت فراوان می‌داده‌اند، حتی قبل از اسلام پیروان آیین مهر و زردشت توجه به پاکیزگی داشته و آب که مظهر پاکیزگی است از قداست فوق العاده برخوردار بوده است.

حمام زرین رود یکی از زیباترین حمام‌های استان زنجان است که در نزدیکی شهر زرین رود از توابع شهرستان خدابنده واقع شده است. حمام تاریخی زرین رود در جنوب محور ۲۴ متری شهر زرین رود واقع شده که از دسترسی‌های اصلی و جزء شریان‌های اصلی شهر محسوب می‌شود، در قسمت غربی آن یک دسترسی فرعی قرار گرفته که منتهی به ورودی بنا در قسمت جنوبی می‌شود و در قسمت شرقی نیز مسجد جامع در حال ساخت شهر است که با جداره حمام برخورد می‌کند.

حمام تاریخی زرین آباد، در بخش مرکزی شهرستان ایجرود، جنوب شهر زرین‌آباد، داخل باغ ها، ۱۰۰ متری جنوب خانه‌های مسکونی قرار دارد که با توجه به ابلاغ رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری وقت در سال ۹۷ در فهرست آثار ملی ثبت شد. این حمام تاریخی در منتهی الیه جنوب روستا و در میان باغاتی که شامل درختان غیرمثمر بوده، واقع شده است.

این حمام بنا به شیوه معماری سنتی ساخته شده است، حمام‌های عمومی به لحاظ معماری غالبا دارای در ورودی پیچ داری بودند که به رختکن منتهی می‌شد. در گوشه‌ای از رختکن محل استقرار صندوق‌دار حمام قرار داشت. معماری حمام‌ها هم شکل خاصی داشت؛ بینه محلی بود برای رخت‌کن و آماده شدن، خزینه محل شستشو و آب تنی بود، تون، آتشدان یا آتشخان بود که آب خزینه را گرم می‌کرد.

انتخاب این محل برای احداث این حمام به دلیل شیب محل بوده که هم به دلیل سهولت انتقال آب مورد نیاز حمام و هم به دلیل سهولت در دفع پس آب‌های حمام بوده است. این حمام دارای بخش‌های مختلف مانند: راهروی ورودی، رختکن، سربینه، گرمخانه و …است.

طبق سنت رایج مناطق سردسیر، که بنای حمام را در حدود ۲/۵ متر پایین‌تر از سطح زمین‌های اطراف می‌ساختند این بنا نیز از این امر تبعیت کرده است. این امر به دلیل حفظ گرمای حمام و هم به دلیل انتقال آسان آب به حمام است. مصالح اصلی استفاده شده در بنا از آجر است. از آجر در ساخت قسمت عمده دیوارها و طاق‌ها استفاده شده است.

علاوه بر آجر، لاشه سنگ نیز در قسمت‌هایی از دیوارها به کار رفته است. ملاط به کار رفته همراه با مصالح ساختمانی دیگر همچون بیشتر حمام‌ها، آهک و یا مخلوطی از آهک و گل یا ماسه است. سقف آن گنبدی با طاق‌های جناقی ساخته شده و پایه طاق‌ها بر ستون‌های سنگی ۸ ضلعی با سر ستون‌های مربعی شکل استوار است.

این حمام یک طبقه پایین‌تر از کوچه مجاور ساخته شده که در زمستان به خوبی گرمای داخل را حفظ می‌کرده است.

در این بنا، فضاها به صورت متراکم در کنار یکدیگر قرار دارند و دسترسی به همدیگر از طریق ورودی‌ها و راهروهایی که در کنار آن‌ها تعبیه شده، امکان‌پذیر است. اما فضاها در یک محور و راستای هم قرار ندارند. به طوری که بینه ورودی در یک محور و سربینه و خزینه در محوری جداگانه و موازی آن‌ها ساخته شده است. حمام از نوع زیرزمینی و با چندین پله دسترسی به داخل آن امکان‌پذیر است.

استاد حمامی بر سکویی در پشت میز چوبی در کنار در ورود و خروج حمام جای داشت. مردم پس از استحمام و پوشیدن لباس بقچه حمام را بغل کرده، مزد حمام را پرداخت می‌کردند و خارج می‌شدند.

منبع:میراث آریا