در سالروز قرارگیری «دوتار ایرانی» در فهرست جهانی آثار ناملموس بشری در اجلاس بوگوتا پایتخت کشور کلمبیا در سال ۲۰۱۹ مسیحی برابر با ۱۳۹۸ خورشیدی که باهمت وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی به سرانجام رسید، فرهنگ والای ایران‌زمین بر شانه‌های ستبر دوتار، سده‌هاست که دریچۀ روشن تماشای سنت‌ها و باورهای مردمان ایران بوده است. سازی به قدمت تاریخ ایران و نغمه‌هایی به کهن نگری بشریت در آن جای خوش کرده است.

گوشه‌های اصیل موسیقایی گوشه و کنار ایران، با قصه‌های مردمانی که انسانیت و عشق را در آن ساخته‌وپرداخته کردند و نوایی که از جان برآوردند و بر دل‌های مشتاقان فرهنگ ایران نشاندند. نقل‌هایی که از زندگی‌شان و اندیشه‌هاشان سینه‌به‌سینه انتقال دادند.

یادمان دوتار ایرانی حکایت مردمانی است که در لابه‌لای مردم زیسته‌اند و خنیاگران و قصه‌پردازان آن بوده‌اند. یادمان ایرانی با چشم‌انداز توجه به سازندگان و نوازندگان دوتار بنیان نهاده شد تا از فرصت جهانی‌شدن نام و رسم دوتار ایرانی، مرهمی باشد بر زخم‌های بی‌شمار بر پیکر فرهنگ اصیل موسیقایی ایران بزرگ. تهیه پرونده ثبت دوتار ایرانی در فهرست جهانی آثار ناملموس بشری، کاری بود بس شایسته تحسین در این روزگار که به پایمردی معاونت میراث‌فرهنگی رقم خورد اما مسئولیت همگانی یکایک کنشگران حوزه موسیقی اصیل ایرانی و خانواده بزرگ میراث فرهنگی کشور، بیش‌ازپیش سنگین‌تر از گذشته شده است. با همین هدف، یادمان دوتار ایرانی متولد شد تا در حد بضاعت خود با برنامه‌ریزی و آینده‌نگری در آموزش و پژوهش در دو زمینۀ مهارت‌های سنتی ساختن و مهارت‌های سنتی نواختن تلاش کند. با برگزاری یادمان دوتار ایرانی، بهره‌گیری از استادان به نام و روشنگر دوتار ایرانی که از میان اقوام و مناطق مختلف ایران‌زمین برخاسته‌اند و انتقال دانش و فن به مشتاقان اصالت دوتار ایرانی چشم‌اندازی است که اینک دست‌یافتنی به نظر می‌رسد.

یادمان دوتار ایرانی به‌حکم شعر مولانا جلال‌الدین محمد بلخی همواره این‌رو پیش چشم داشته است که: آب دریا را اگر نتوان کشید/ هم به‌قدر تشنگی باید چشید.

منبع:میراث آریا