این هتل به‌گونه‌ای طراحی شده است که به جای تلاش برای رقابت با زیبایی‌های طبیعی منطقه، با چشم‌اندازهای اطراف ترکیب شود. به همین دلیل، معماران مجموعه‌ای از ساختمان‌های کوچکتر را طراحی کردند که در موج بین درختان بائوباب سازماندهی شده‌اند. این در حالی است که بزرگترین درختان را می‌توان در مرکز هتل یافت؛ این تصمیمی است که به رسم و رسوم مردم سنگال احترام می‌گذارد، جایی که بزرگترین درخت بائوباب در مجاورت محلی منطقه قرار داشته و جایی برای تجمع مردم محلی بوده است.

فیلیپ فوشه، مدیر شرکت معماری ساوتا در اینباره می‌گوید: «همه ساختمان‌های این هتل از نظر محتوایی دارای موضوعی مشترک هستند. این سبک از معماری به‌گونه‌ای شکل گرفته که از مواد طبیعی و طبیعت محیط اطراف خود استفاده کرده و به نوعی ریشه در آن دارد. این سبک معماری نه تنها به محیط اطراف خود احترام می‌گذارد‌، بلکه آن را ارتقا می‌بخشد و ارتباط نزدیک‌تری با چشم‌انداز ایجاد می‌کند.»

این هتل همچنین به‌دلیل وجود دیوارهای زمینی متراکم و سایر انتخاب‌های طبیعی، به منظره مربوط می‌شود. کلبه‌های معمولی و کرال (مجموعه‌ای از کلبه‌های آفریقایی محافظت‌شده توسط حصار) به عنوان یک الهام بخش واقعی برای هتل استفاده می‌شود. از آنجا که بسیاری از طراحی‌ها با تکنیک‌های سنتی انجام شده است، این هتل امکان اشتغال صنعتگران محلی را برای ساخت آن فراهم می‌کند. این چیدمان‌های فضایی سنتی در حال حاضر برای استقبال بازدیدکنندگان از این منطقه استفاده می‌شود.