برای نگاه کردن به زیر سایه‌بان جنگل، تیمی از انسان‌شناسان که زیر نظر تاکشی اینوماتا از دانشگاه آریزونا کار می‌کردند، از فناوری بسیار مدرنی به نام LiDAR استفاده کردند. LiDAR مخفف تشخیص نور و محدوده است. این تکنیک می‌تواند از طریق پوشش گیاهی سوراخ شود تا نوسانات زیرِ زمین را اسکن کند. موسسه ملی آمار و جغرافیا مکزیک، اسکن LiDAR را در مساحتی به وسعت 85000 کیلومتر مربع (33000 مایل مربع) منتشر کرده است. تیم Inomata این داده‌ها را به دنبال نشانه‌های گویای سازه‌های باستانی تجزیه و تحلیل کردند. این تکنیک در گذشته منجر به کشف هزاران خرابه شده است.

این تیم، 478 مجتمع ناشناخته را در جنوب مکزیک، در منطقه‌ای که برای انسان‌شناسان به منطقه اولمک و دشت‌های غربی مایا معروف است، کشف کردند. قدمت این بناها از 1100 قبل از میلاد تا 400 قبل از میلاد است. تمدن اولمک در طول آنچه به عنوان دوره شکل‌گیری (2000 قبل از میلاد تا 250 پس از میلاد) در تاریخ امریکای مرکزی شناخته می‌شود، به اوج خود رسید؛ در حالی‌که مایاها در دوره کلاسیک (250-900 پس از میلاد) به اوج خود رسیدند.

مکان‌های کشف‌شده توسط تیم نشان می‌دهد که معماری تشریفاتی اولمک تا دوره مایاها ادامه داشته است. طرح یک شهر اولمک که قبلا شناخته شده بود، به نام سان لورنزو (با قدمت 1400 تا 1150 قبل از میلاد) در ساختارهای تازه کشف شده تکرار شده است. به ویژه، این سبک را می‌توان در ساختاری به طول 4600 فوت به نام Aguada Fénix، مکان مایاها از 1000 قبل از میلاد تا 800 قبل از میلاد مشاهده کرد.

اکنون نشان داده شده که سن لورنزو بسیار شبیه آگوادا فنیکس است، میدانی مستطیلی دارد که توسط سکوهای لبه‌ای کنار آن قرار گرفته است. این به همگان می‌گوید که سن لورنزو برای شروع برخی از این ایده‌ها که بعدا توسط مایاها مورد استفاده قرار گرفت، بسیار مهم است.

بسیاری از ساختارهای شناسایی‌شده توسط فناوری LiDAR بر اساس کیهان‌شناسی مایاها جهت‌گیری شده‌اند. اگرچه تقویم مایاها هنوز نوشته نشده بود، اما به وضوح در زمان ساخت ساختمان‌ها نقشی در فرهنگ و مراسم داشت. بسیاری از ساختمان‌ها دارای فضاهای مرکزی بزرگ برای اجتماعات تشریفاتی هستند. این فضاها با طلوع خورشید در روزهای خاص همسو هستند.

همچنین اهمیت عدد 20 در معماری ساختمان‌هایی مانند سن لورنزو و آگوادا فنیکس نیز نمایان می‌شود. هر دو دارای 20 پلت فرم لبه‌دار در کناره هستند. این بدان معناست که آن‌ها ایده‌های کیهانی را از طریق این فضاهای تشریفاتی نشان می‌دادند. در این فضا مردم بر اساس این تقویم تشریفاتی دور هم جمع می‌شدند.