خطر نابودی در کمین بزرگترین سنگ‌نگاره ایران
سنگ‌نگاره‌ها برای حفاظت باید ثبت ملی شوند
این باستان‌شناس با تأکید بر لزوم فرهنگسازی و آگاه‌سازی این موضوع برای مردم، تصریح کرد: به عنوان مثال مردم نقش‌های این سنگ‌نگاره‌ها را نشانه گنج می‌دانند و اگر اطلاعات درستی داشته باشند با این آثار با خشونت و با دید حفاری گنج با آنها برخورد نمی‌کنند.
وی با اشاره به اینکه در سال‌های اخیر بخشی از این سنگ‌نگاره‌ها تخریب شده است، ادامه داد: علاوه بر نمونه تخریب شده در ازندریان، سنگ‌نگاره دیگری بین ازندریان و روستای هنجین که نقش گرز به دستان سوار بر اسب است را داریم که صحنه‌های پهلوانی و اسطوره‌ای است و یک شاهکار محسوب می‌شود و متأسفانه اخیرا تخریب شده است.
سنگ‌نگاره‌ها در کنار معادن و در معرض تخریب هستند
وی درباره قدمت این سنگ‌نگاره‌ها، گفت: تاکنون در ایران هیچ‌گونه تاریخ‌گذاری دقیقی روی این آثار انجام نشده است، علاوه بر این دو نوع تاریخ‌گذاری داریم یکی تاریخ‌گذاری مطلق که بر اساس روش‌های آزمایشگاهی است و دیگری تاریخ‌گذاری نسبی است.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: در مورد این سنگ‌نگاره‌ها تاریخ‌گذاری مطلق انجام نشده است و محدودیت‌های تکنیکی و تکنولوژیکی در این زمینه وجود دارد بنابراین نمی‌توان تاریخ‌گذاری دقیق، مطلق و علمی انجام داد اما بر اساس شواهد موجود امکان تاریخ‌گذاری نسبی وجود دارد.
قدمت سنگ‌نگاره‌های همدان به هزاره پنجم پیش از میلاد برمی‌گردد
همتی‌ازندریانی با بیان اینکه در استان همدان سنگ نگاره‌هایی از هزاره پنجم پیش از میلاد تا دوره معاصر وجود دارد، گفت: به عنوان مثال نمونه‌هایی از نقوش در استان موجود است که اسب زین ندارد و نشان می‌دهد مربوط به پیش از دوره ساسانی و اشکانی است، همچنین نمونه‌هایی که در نزدیکی روستای علی‌آباد دمق وجود دارد که مربوط به هزاره پنجم قبل از میلاد و شبیه نمونه‌های سیلک کاشان است و قدمت چند هزار ساله آنها را نشان می‌دهد.
این باستان‌شناس با تاکید بر اینکه این سنگ‌نگاره‌ها تقریبا در طیف وسیعی از استان همدان وجود دارد، یادآور شد: به عنوان مثال در نزدیکی منطقه حفاظت شده لشکردر، قشلاق، علی‌آباد در ملایر، ازندریان، روستای ارزانفود و مناطق اطراف همدان مثل دره‌های دیوین، دوستعلی، تاریک‌دره و شهرستان‌های بهار، کبودراهنگ و رزن این نوع آثار مشاهده می‌شود.
ایسنا نوشت، عضو هیات علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه بوعلی سینا در پایان اضافه کرد: تمرکز این آثار بیشتر در دره‌های میان کوهی رشته کوه الوند است که به دلیل خاصیت ییلاقی، دسترسی به منابع آب، پوشش گیاهی مناسب و شکارگاهی بودن آن‌هاست که شرایط مناسبی برای حضور حیوان در کنار انسان فراهم می‌کرده است.