سریلانکا مقصد گردشگری این روزها

نزدیکی به شبه‌قاره هند تعامل فرهنگی نزدیک بین سریلانکا و هند را از زمان‌های قدیم تسهیل کرده است. در چهارراهی از مسیرهای دریایی که از اقیانوس هند عبور می‌کنند، سریلانکا نیز در معرض تأثیرات فرهنگی سایر تمدن‌های آسیا قرار گرفته است. جغرافیدانان یونان باستان آن را Taprobane می‌نامیدند. اعراب از آن به‌عنوان سرندیب یاد می‌کردند. بعدا نقشه‌سازان اروپایی آن را سیلان نام‌گذاری کردند، نامی که هنوز گاه برای اهداف تجاری و تور سریلانکا از آن استفاده می‌شود. در سال ۱۹۷۲ رسماً سریلانکا شد.

تمدن متمایز سریلانکا، باریشه‌هایی که می‌توان به قرن ۶ قبل از میلاد برمی‌گردد، با دو عامل مشخص می‌شود: حفظ بودیسم تروادادا (مکتب ارتدوکس بودایی که دارای سنت‌های ادبی خود به زبان پالی است) و توسعه بیش‌ازپیش و دو هزار سال سیستم پیشرفته آبیاری در مناطق خشک کشور. این تمدن بیشتر توسط تأثیرات هندوئیسم و اسلام غنی شد. در سال ۱۹۴۸، پس از نزدیک به ۱۵۰ سال حاکمیت انگلیس، سریلانکا به کشوری مستقل تبدیل شد و هفت سال بعد در سازمان ملل پذیرفته شد. این کشور عضو اتحادیه مشترک‌المنافع و انجمن همکاری‌های منطقه‌ای آسیای جنوبی است.

کلمبو که در دوران حکومت انگلیس به‌عنوان مرکز اصلی شهر ظاهر شد، همچنان پایتخت اجرایی و قضایی سریلانکا است.Sri Jayewardenepura Kotte، حومه شهر کلمبو، مرکز قانون‌گذاری است. برای اهداف اداری، این کشور به نه استان تقسیم‌شده و به ۲۵ منطقه تقسیم‌ شده است. سریلانکا پرجمعیت است. اکثر مردم آن فقیر هستند، در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و برای معیشت خود به کشاورزی وابسته هستند. یک محیط فیزیکی با تنوع گسترده باعث می‌شود سریلانکا به یکی از مناطق دیدنی جهان با تور ارزان سریلانکا تبدیل شود. سریلانکا به‌عنوان وطن چندین گروه قومی که دارای میراث فرهنگی خاص خود هستند، از منظر فرهنگی بسیار متنوعی نیز برخوردار است.

منطقه‌ای تقریباً مثلثی کوهستانی معروف به ارتفاعات مرکزی منطقه جنوبی مرکزی را اشغال می‌کند سریلانکا قلب کشور است. این توده کوهستانی با دشت‌های متنوعی احاطه‌ شده است، ارتفاع کلی آن از سطح دریا تا حدود هزارپا (۳۰۰ متر) متغیر است. این دشت تقریباً پنج‌ششم مساحت کشور را به خود اختصاص داده است. ارتفاعات مرکزی دارای یک زمین بسیار پراکنده است که از یک چیدمان منحصربه‌فرد فلات، پشته‌ها، اسکله‌ها، حوضه‌های بین‌قاره‌ای و دره‌ها تشکیل‌ شده است. بلندترین کوه‌های سریلانکا—Pidurutalagala در ۲۸۱،۸ پا (۲،۵۲۴ متر)، Kirigalpotta در ۸۵۸،۷ فوت و قله آدم (سری پدا) با فاصله ۵۵۹،۷ پا در این منطقه یافت می‌شود. ارتفاعات، به جز در پهلوهای غربی و جنوب غربی آن‌ها، به‌شدت با یک سری اسکله تعریف می‌شوند که دیدنی‌ترین آن‌ها به‌اصطلاح World’s End، یک آبشار تقریباً عمودی با حدود ۴۰۰۰ پا می‌باشد

دشتی که ارتفاعات مرکزی را احاطه کرده، یک زمین کاملاً مسطح و بدون ویژگی ندارد. در شمال و شمال شرقی ارتفاعات، دشت به‌صورت کم عبور می‌شود با نزدیک شدن به ساحل، پشته‌هایی که در ارتفاع کاهش می‌یابد. قسمت‌های غربی و جنوب غربی جلگه دارای پشته‌ها و دره‌های متناوب است که به‌موازات ساحل در حال حرکت هستند و در ارتفاعات به سمت فضای داخلی افزایش می‌یابند تا به‌طور محسوسی با توده‌های مرتفع ادغام شوند. در جاهای دیگر، صافی دشت به‌طور پراکنده با تپه‌های صخره‌ای قطع می‌شود که برخی از آن‌ها به ارتفاعات بیش از هزارپا می‌رسند. جلگه این ساحل توسط ساحل متشکل از سواحل ماسه‌ای، تف و تالاب است. در طول چند قسمت از ساحل، برج‌های سنگی و صخره‌ها، خلیج‌های آب‌های عمیق و جزایر دریایی وجود دارد.

از نظر زمین‌شناسی، جزیره سریلانکا یک الحاق جنوب شرقی شبه‌جزیره هند (Deccan) محسوب می‌شود که با آن‌یک قفسه قاره و برخی از ویژگی‌های اساسی سنگ‌شناسی و ژئومورفیک آن را به اشتراک می‌گذارد. سازندهای سنگی کریستالی سخت، مانند گرانیت، گنیس، کندالیت (نوعی سنگ دگرگونی) و کوارتزیت، تقریباً نه‌دهم سطح جزیره و زیرزمین را در سریلانکا تشکیل می‌دهند.

منبع:ایسنا