ضرورت توسعه گردشگری روستایی در بستر معماری پایدار
معماری چه در قالب مصنوع و چه در قالب طبیعی از مهم‌ترین بسترهای این صنعت و فرهنگ است کما این‌که سخنی به دور از واقعیت نیز نخواهد بود اگر بگوییم معماری اساسی‌ترین بستر گردشگری است ،تا آنجا که گردشگری مظروفی در ظرف معماری است.
با فراگیر شدن شعارهای توسعه پایدار و آشکار شدن دغدغه‌هایی نظیر حفظ و تثبیت همه‌جانبه‌ی منابع و امکان برخوردی از آن برای آیندگان در مؤلفه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست‌محیطی؛ لزوم پایداری در تمامی گونه‌های معیشتی امری واضح و روشن است و همان‌گونه که اشاره شد طبیعتاً گردشگری (به‌عنوان مظروف) و معماری (به‌عنوان ظرف) نیز از این قاعده جدا نیست و نخواهد بود و اصول گردشگری پایدار در بستر معماری پایدار پدیدار خواهد شد.
در مقایسه‌ای بین سه گونه مرسوم معماری شامل الف.شهری (عمدتاً مصنوعی) ب.روستایی (مصنوعی طبیعی) ج.عشایری (عمدتاً طبیعی) بر اساس شاخصه‌های پایداری و موضوعات مرتبط مربوطه به این اولویت‌بندی می‌رسیم که خودبسنده ترین، خلاقانه‌ترین، درون‌زاترین و پایدارترین معماری روستایی عشایری و سپس معماری و شهرسازی شهری است.
با توجه به ارتباط مستقیم و معنادار الگوهای غالب گردشگری پایدار و معماری پایدار، انتخاب شعار جهانی « گردشگری و توسعه روستایی » در سال ۲۰۲۰ بسیار بجا است. در همین راستا نیز واحد طبیعت‌گردی و بوم‌گردی اداره کل میراث‌فرهنگی، گردشگری وصنایع دستی استان فارس با لحاظ کردن موارد یادشده با تأکید بر توزیع متوازن اقامتگاه‌های بوم‌گردی روستایی و عشایری در سطح استان و مناطق کمتر شناخته‌شده و کمتر توسعه‌یافته سعی داشته با اولویت توسعه اقامتگاه‌های روستایی و عشایری به شعارها و مؤلفه‌های توسعه پایدار نزدیک شود.
در پایان یادآور می‌شود همان‌گونه که در جداول و نمودارهای ذیل آورده شده شیب صعودی قابل ملاحظه ای در توسعه و پراکندگی اقامتگاه های روستایی و عشایری مشاهده می‌شود حال آن که نمودار در قسمت اقامتگاه های شهری تقریبا با نرخ ثابت و بدون افزایش بوده است ، جوامع روستایی_عشایری در این نوع گردشگری نیازمند توانمندسازی، آموزش، آشنایی با فنون تبلیغات، بازاریابی و خصوصاً مارکتینگ الکترونیکی هستند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.