اعتراف توریست‌های خارجی به “امنیت خارق‌العاده در ایران”

کم‌کاری وزارت گردشگری در حوزه جذب توریست، توسط گردشگران خارجی جبران شده است و تورلیدرها و به‌اصطلاح گردشگران ریسک‌پذیر با سفر به ایران خودشان اقدام به معرفی کشور می‌کنند و تصورات اشتباهی را که نسبت به ایران وجود دارد از بین می‌برند!

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ با توجه به اینکه جذب گردشگر خارجی در دسته اهداف کلان کشوری قرار گرفته است و چند سالی است برنامه‌ریزی‌های اصلی برای دستیابی به این مهم متمرکز شده است باید عناصر جذب گردشگران خارجی بررسی و موانع آن برطرف شود.

شیوع کرونا به‌صورت موقتی مانع از تحقق این اهداف شده‌ است اما در عین حال بهترین زمان برای تأمین زیرساختهای عینی و فکری برای جذب گردشگر خارجی بود که وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی کمترین استفاده را از این زمان کرد!

در واقع این زمان می‌توانست صرف فعالیتهای تبلیغاتی برای جذب گردشگر خارجی و اصلاح تصورات نادرست گردشگران خارجی نسبت به ایران شود.

این خلأ وزارت گردشگری توسط گردشگران خارجی جبران شده است و تورلیدرها و به‌اصطلاح گردشگران ریسک‌پذیر با سفر به ایران، خودشان اقدام به معرفی کشور می‌کنند و تصورات اشتباهی را که نسبت به ایران وجود دارد از بین می‌برند!

البته اقدام مثبتی که وزارت میراث فرهنگی و گردشگری در این مدت انجام داد استفاده از پتانسیل اینفلوئنسرهای خارجی برای معرفی بهتر ایران و جذب گردشگر خارجی با این واسطه بود، که البته در این حد باقی ماند. در ادامه نمونه‌ای از تناقض تصورات گردشگران خارجی نسبت به امنیت ایران را مشاهده می‌کنید. علی‌رغم فضاسازی‌ها علیه امنیت ایران گردشگران خارجی اعتقاد دیگری دارند.

امنیت، یکی از کلیدی‌ترین عناصر جذب گردشگر بین‌المللی محسوب می‌شود و به‌دلیل اینکه ایران به‌لحاظ جغرافیایی و مختصات تاریخی پتانسیل بالایی در جذب گردشگر دارد و صنعت گردشگری می‌تواند یکی از بی‌دردسرترین راه‌های درآمدزایی و ارز‌آوری باشد؛ پروژه ایران‌هراسی در دستور کار دشمنان کشور قرار گرفته است.

البته امنیت را نباید به مفاهیم رایج از امنیت خلاصه کرد، امنیت دامنه‌ای گسترده‌تر دارد و شامل امنیت سیاسی، اقتصادی، سلامت، فرهنگی و ابعاد دیگری از امنیت می‌شود.

امنیت اقتصادی وقتی تأمین می‌شود که یک گردشگر بتواند به‌میزان هزینه‌ای که می‌کند ارزش افزوده دریافت کند. با توجه به پایین بودن ارزش پول ملی کشورمان، گردشگران خارجی به‌راحتی امنیت اقتصادی خواهند داشت و در واقع سفر به ایران برایشان یک سفر ارزان و راحت تلقی می‌شود همچنین برای تأمین امنیت اقتصادی گردشگر باید بتواند به‌راحتی پول خود را به پول محلی تبدیل کند و با توجه به علاقه مردم به پول خارجی در کشور این موضوع هم حل شده‌ است.

 

بعد امنیتی دیگر، امنیت سلامت است و وقتی تأمین می‌شود که گردشگران نسبت به وضعیت بهداشت و عدم شیوع بیماری خاصی در آن مقصد مطمئن باشند که در زمان حاضر و با توجه به شیوع ویروس کرونا این امنیت است که زیر سؤال رفته و مانع از توسعه گردشگری در جهان شده است.

عناصر دیگر امنیتی هم به‌صورت بدیهی قابل تعریف است که شامل امنیت در تردد توسط وسایل حمل‌ونقل عمومی، امنیت نسبت به حمله سارقان و دزدیده شدن اموال مسافران، امنیت فرهنگی به‌معنای احترام گزاردن به عقاید مذهبی و دینی گردشگران و برخورد مناسب با آنهاست که از این بابت هم مشکلی وجود نداشته است و گردشگران خارجی که به ایران سفر کرده‌اند خودشان تلاش داشتند تصورات غلط نسبت به این مقصد گردشگری را از بین ببرند.

در نهایت موضوع به امنیت سیاسی می‌رسد و با توجه به اینکه ایران در منطقه‌ای قرار دارد که حملات تروریستی در آن زیاد اتفاق می‌افتد، این امنیت اهمیت زیادی پیدا می‌کند.

جدیدترین گزارش مؤسسه اقتصاد و صلح (IEP) درباره شاخص جهانی تروریسم نشان می‌دهد افغانستان رتبه اول را در شاخص جهانی تروریسم در لیست 135 کشور جهان به خود اختصاص داده و عراق در رتبه دوم و نیجریه در رتبه سوم این لیست قرار دارد. دو کشور افغانستان و عراق در همسایگی ایران قرار دارند و همین موضوع تصور جهانی را نسبت به امنیت در کشور خدشه‌دار کرده است.

این تصور در حالی توسط رسانه‌ها و محتواسازان غربی ایجاد شده است که ایران با امتیاز کلی 4٫157 و 7 پله بهبود در سال 2020 نسبت به سال قبل در رتبه 46 جهانی قرار گرفته است.

 

بهبود رتبه ایران در حالی است که در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا نظر به شکست داعش و بوکوحرام ما شاهد بهبود وضعیت آماری از نظر تلفات و مجروحین انسانی و خسارات مالی بوده‌ایم و روند کاهشی را نسبت به چند سال گذشته داشته است.

در واقع شاخص جهانی تروریسم به بررسی و محاسبه چهار عامل تعداد حوادث تروریستی، تعداد افراد کشته‌شده ضمن حوادث تروریستی، تعداد مصدومان ناشی از حوادث تروریستی و مجموع آسیب و خسارات واردشده به اموال عمومی و دولتی ناشی از حوادث تروریستی در کشورهای مختلف جهان می‌پردازد و آنها را به‌حسب شدت تأثیرپذیری از تروریسم رتبه‌بندی می‌کند،
به‌عبارت دیگر این شاخص در تلاش است به‌طور روشمند جایگاه هر کشور را بر اساس فعالیت‌ها و حمله‌های تروریستی صورت‌گرفته در سال رتبه‌بندی کند، بر این اساس هر کشور بر اساس امتیازی که بین 0 تا 10 دریافت می‌کند، رتبه‌بندی می‌شود، 10 بیشترین تأثیرپذیری و 0 کمترین تأثیرپذیری از تروریسم را نشان می‌دهد.

این شاخص هرساله توسط مؤسسه اقتصاد و صلح بر اساس داده‌های پایگاه داده تروریسم جهانی گزارش می‌شود. داده‌های پایگاه داده نیز توسط انجمن ملی برای مطالعه و پاسخ به تروریسم تحت نظارت دانشگاه مریلند ارائه می‌شود. این شاخص 163 کشور و 99٫7 درصد جامعه جهانی را پوشش می‌دهد.

بدترین رتبه بین 163 کشور مورد بررسی در سال 2020 به‌ترتیب متعلق به افغانستان، عراق، نیجریه، سوریه، سومالی، یمن، پاکستان، هند، کنگو و فیلیپین است. همین‌طور میان کشورهایی که کمترین تأثیر را از تروریسم پذیرفته‌اند کشورهایی چون امارات، سنگاپور، کره شمالی، پرتغال، موریس، ایسلند، کوبا، رومانی و بوتان به چشم می‌خورند.

منبع:تسنیم

جذب عشایر دیجیتال گردشگری را رونق می‌بخشد

با توجه به این پیش‌بینی که پتانسیل بالایی برای بازگشایی سفرهای بین‌المللی وجود دارد، ممکن است مقاصد جنوب‌شرقی آسیا با تبدیل‌شدن به مقصد کار، عشایر دیجیتال (افرادی که از فناوری ارتباطات راه‌دور امرار معاش کنند و زندگی خود را به شیوه عشایری انجام دهند) بسیاری را از زمان شیوع بیماری همه‌گیر برای کار و زندگی جذب کنند.
بیشتر کشورها مرزهای خود را برای مهار بیماری همه‌گیر بستند و زمانی که اوضاع تاحدودی کنترل شد، برخی از مقاصد جهانی و آسیایی مانند کارائیب (پالما و دومنیکا)، مالدیو یا امارات متحده‌عربی مرزهای خود را به روی گردشگران بین‌المللی به‌ویژه افرادی که قصد ماندن طولانی‌مدت برای احیاء صنعت گردشگری و حفظ سلامت عمومی را داشتند، باز کردند. از موفقیت‌های این کشورها، فراهم‌کردن شرایط طولانی‌مدت است که انتخاب عاقلانه‌ای برای شروع مجدد سفرهای بین‌المللی باشد.

آیا قرارداد ۲۵ ساله گردشگران ولخرج چینی را به ایران می‌آورد؟

گزاره «گردشگری» در توافق ۲۵ساله ایران و چین، پس از لغو یک‌طرفه روادید ایران برای اتباع چینی، آیا می‌تواند آمارهای گردشگری ایران را جابه‌جا و نمودارهای اقتصادی و درآمد ارزی را صعودی کند؟ آیا این توافق اهرمی برای جذب گردشگران ولخرج چینی خواهد بود؟ راه‌حل آن برای جلوگیری از نفوذ نیروی کار چینی در بخش گردشگری ایران و رفع ایران‌هراسی در چین چیست؟

«قلعه گردن» سندی تاریخی باستانی برای تمدن گیلان

در محدوده یکصدمتری «قلعه گردن» بقایای آثار باستانی با قدمت بیش از سه هزار و ۵۰۰ سال کشف شده که نبود آثار تمدنی در گیلان (کاسپیان، کادوسیان) پیش از اسلام را نقض و زیست انسان در دوره‌های مختلف تاریخی از جمله در هزاره اول قبل از میلاد در جلگه گیلان را اثبات می‌کند.

به گزارش گروه فرهنگی ایرنا، علی اصغر مونسان در حساب کاربری خود در اینستاگرام نوشت: قلعه گردن یکی از مهمترین بناهای تاریخی استان گیلان است که در روستایی به همین نام در بخش رحیم آباد از توابع شهرستان رودسر، قرار گرفته و با توجه به ارزش های تاریخی و معماری ویژه خود در مرداد ماه سال ۱۳۸۲ با شماره ۹۴۰۸ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با اشاره به مطالعات اولیه قبل از انجام کاوش های باستان شناسی در پیرامون قلعه گردن اظهار داشت: قدمت این قلعه به دوره تیموری (حدود ۷۰۰ سال پیش) منتسب شده، اما با انجام کاوش های باستان شناسی اداره کل (میراث فرهنگی) استان گیلان در محدوده قلعه در سال ۱۳۸۶ و کشف گور باستانی عصرآهن در پایین دست قلعه و سایر شواهد به دست آمده مشخص شد که ساخت این قلعه در دوره پیش از اسلام نیز بسیار محتمل است.

به گزارش گروه فرهنگی ایرنا، قلعه گردن در روستای تول لات بخش رحیم آباد شهرستان رودسر بر روی شرقی ترین قسمت یال روستای قلعه گردن و با ارتفاع حدود ۱۰۹متر از سطح دریاهای آزاد و مشرف و مسلط بر ساحل غربی رودخانه پلرود قرار دارد که تنها گذرگاه جلگه به کوهستان در اعصار گذشته گیلان به شمار می رود.

قسمت شمالی قلعه به دره رودخانه کشکو، بخش جنوبی به پرتگاه صخره‌ای رودخانه پل رود، قسمت شرقی به یک خندق و ۶ تپه ماهور سکو مانند و قسمت غربی آن به دو خندق منتهی می شود و در ضلع جنوبی سه سکوی سنگی احتمالا محل نگهبانی احداث شده که دو مورد از آنها مشخص و دیگری در زیر خاک پنهان است.

ورودی قلعه از قسمت شرقی و بعد از گذر از مصطبه‌ها(سکو) و خندق بوده و در قسمت دیوارهای داخلی بنا دو محل تعبیه تیرهای چوبی جهت سقف طبقه پایین و کف طبقه بالا قابل رویت است که می‌تواند مبین سه طبقه بودن قلعه باشد.

منوچهر ستوده در دهه ۴۰ خورشیدی این قلعه را از نزدیک دیده و در کتاب از آستارا تا استارباد می‌نویسد قلعه تول لات قلعه‌ای سنگی عظیمی است که نزدیک اراضی و مسلط بر بستر اصلی رودخانه پل رود واقع است که مصالح اصلی ساخت این قلعه از سنگ و گچ تشکیل شده است. سنگ‌های این قلعه نتراشیده اما نبشی است، بلندی باروی موجود آن در حدود ۱۰ متر ، قطر دیوارها بیش از یک متر و درازای بنای قلعه در حدود ۵۰ متر و پهنای آن در حدود ۴۰ متر است و آب انباری در جهت شمالی آن از سنگ و ساروج ساخته شده است و در نزدیک دیوار شرقی چاهی عمیق وجود دارد که احتمال می‌رود که چاه آب یا نقب قرارگاه قلعه باشد.

به گفته این باستان شناس وضع بنا و استحکام آن و نوع مصالحی که در آن به کار رفته است، شباهت زیادی به دژهای اسماعیلیان دارد و بعید نیست که یکی از قلاع این گروه در خاک اشکور باشد و تا مدت ها رویش گیاهان، درختچه‌های خودرو و علف‌های هرز در قسمت‌های مختلف قلعه، این مکان دیدنی را از نظرها پنهان نگهداشته بود.

در محدوده یکصدمتری این قلعه بقایای آثار باستانی با قدمت بیش از سه هزار و ۵۰۰ سال کشف شده است ؛ این آثار نظریه باستان شناسان قدیمی را در زمینه نبود آثار تمدنی در جلگه گیلان پیش از اسلام را نقض می کند و نشان می دهد که اگر بصورت هدفمند تحقیق و بررسی شود آثار زیست انسان در دوره های مختلف تاریخی از جمله در هزاره اول قبل از میلاد نیز در جلگه گیلان یافت می شود.

در گیلان۲ هزار و ۳۰۰ هزار آثار تاریخی شناسایی شده که از این تعداد حدود بیش از یک هزار اثر تاریخی در فهرست آثار تاریخی کشور به ثبت رسیده و شماره ملی دریافت کرده است. همچنین  ۷۵ قلعه تاریخی در این استان شناسایی شده که از این تعداد ۱۵ قلعه تاریخی در فهرست آثار تاریخی کشور به ثبت رسیده است.

گیلان دروازه اروپا دوره قاجار

گیلان که در اوستا از آن به نام وارنا نام برده می شود مرکز باستانی اقوام مختلفی است که معروف ترین آنان دو نوع گیل و دیلم هستند. یونانیان این سرزمین را کادوسیان می نامند. بعضی از محققان کادوسیان را از بومیهای ایران قبل از آمدن آریاییها به این سرزمین می دانند.

بنا به گفته دیاکوئوف روسی قریب به سه هزار سال پیش، سرزمین های پرجنگل کاسپیان کادوسیان و گیلان (گیل ها) در شمال خاک ماد قرار داشته است. گیل ها به تدریج با کادوسی ها بصورت تیره واحدی درآمدند. گیل ها در دوره حکومت مادها نیز کاملاً مستقل بودند؛ کورش هخامنشی با کمک گیل ها دولت ماد را منقرض کرد .

گیلان در قرون اول و دوم هجری پناهگاه علویان و محل امنی برای آنان بوده است . علویان با مردم خوش رفتاری کرده و در سختی ها با آنان همدردی می کردند .گیلان در اواخر دوره قاجاریه، ترقی و پیشرفت زیادی کرد و به صورت دروازه اروپا درآمد و در نهضت مشروطه نیز گیلانیان نقش مهمی در به ثمر رساندن انقلاب داشتند.

مردم گیل همواره مردمی آزاده بوده اند خاورشناسان بزرگ گیلان و سرزمین های ساحل جنوبی دریای کاسپین را دارای تمدن۳ هزار ساله دانسته و برخی از آنان به وجود تمدنی بزرگ در املش و دیلمان اشاره دارند.

به گزارش ایرنا، با توجه به شیوع و تدوام بیماری کرونا و توصیه ستاد ملی مقابله به کرونا به در خانه ماندن و تاکید بر تعویق سفر به دوران پس از مهار بیماری کووید ۱۹، اکنون بهترین فرصت برای مطالعه و شناخت بیشتر جاذبه های فرهنگی، گردشگری و طبیعی ایران ایجاد شده است می توان با بررسی دقیق، مقصدهای جذاب و جدید گردشگری را برای مسافرت های فردی و گروهی در دوران پسا کرونا برنامه‌ریزی کرد.

منبع:ایرنا

مردم از تخریب کدام بناهای تاریخی جلوگیری کردند؟

آگاهی از ارزش و جایگاه آثار تاریخی در سال‌های اخیر سبب شده مردم از تخریب این آثار تاریخی جلوگیری کنند.

کارشناسان و مسئولان میراث فرهنگی همواره تاکید دارند که برای حفظ میراث فرهنگی نیازمند قانون، مجری خوب و قانون و اعتبارت کافی است. آنها همواره از میزان اعتبارات و برخی از تبصره های قانونی اظهار نارضایتی دارند و می گویند با تعداد نیروی انسانی کم که در اختیار دارند، امکان حفاظت از ۳۴ هزار اثر تاریخی ثبت شده در کشور را ندارند.

اما موضوع مهمی که در سال های اخیر اوضاع را به نفع میراث فرهنگی کشور تغییر داده، حساسیت مردم به این موضوع است. این روزها دیگر مانند گذشته امکان تخریب و یا حتی بی توجهی به بناها و محوطه های تاریخی به راحتی وجود ندارد. زیرا مردم مدافعان اصلی حفظ و احیای میراث فرهنگی هستند.

مدیرکل دفتر حفظ و احیاء بناها، بافت و محوطه‌های تاریخی در این زمینه به خبرنگار ایرنا گفت: اگر یکی از این سه مؤلفه مغفول واقع شود، میراث فرهنگی دچار خسارت و زیان می‌شود. در حوزه میراث فرهنگی از قوانین خوبی برخورداریم اما گاهی تبصره‌ای راه دور زدن از آن را میسر می‌کند.

سید هادی احمدی با اشاره به قانون مصوبه سال ۱۳۰۹ مربوط به حفاظت از عتیقه‌ها یا قانون حفاظت از بافت‌های تاریخی مصوب سال ۹۸، گفت: اعتبارات این بخش در سال هایی که تنها چهار هزار اثر ثبتی داشتیم مصوب شده و تا زمانی که ۳۴ هزار اثر تاریخی در کشور به ثبت رسید، افزایش نیافت. البته اعتبارات ناکافی، تنها مشکل حفاظت از میراث فرهنگی نیست؛ بلکه ساختار کوچک نیروی انسانی از دیگر مشکلات این وزارتخانه برای حفظ آثار تاریخی است.

وی در ادامه با اشاره به نمونه های از حمایت های مردمی برای جلوگیری از تخریب گفت: در سال های اخیر تشکل مردم نهادی با عنوان تسنیم در دامغان فعالیت های بزرگ و ارزنده ای را انجام داده است، این تشکل توانست در سال های گذشته توجه مسئولان مربوطه را به تپه حصار، چشمه علی، تاری خانه و حریم امامزاده جعفر جلب کند و از تخریب آنها جلوگیری کنند.

احمدی گفت: تشکل های مردم نهاد در آران و بیدگل نیز مانع تخریب در بافت تاریخی شدند و محوطه بی نظیر که زادگاه اصلی سفال زرین فام بود را از تخریب نجات دادند و حتی با منابع مالی شخصی خانه های تاریخی شان را مرمت و احیا می کنند. مردم و شهردار بندر کنگ نیز تلاش های گسترده ای برای احیا و مرمت این شهر کردند تا جاییکه تلاش آنها سبب شده این بندر نامزد ثبت جهانی شود.

وی با بیان این که مردم برای حفظ و احیا بافت و محوطه های تاریخی از مسولان جلوتر هستند، افزود: در قزوین نیز شاهد این موضوع بودیم؛ مردم پیشگام از مسئولان میراث فرهنگی بر حفظ خانه های تاریخی تلاش کردند.

وی افزود: مردم شهر اردکان یزد نیز از فعالیت های حمایتی پیشی گرفتند و استادکاران این حوزه خودشان اقدام به مرمت و احیا بناهای تاریخی می کنند.

احمدی گفت: نیروی انسانی و میزان بودجه در اختیار ما خنده دار است سرمایه اصلی ما مردم هستند.

ایران در رتبه نهم جهانی در میراث ملموس

به گزارش ایرنا، تا پیش از انقلاب اسلامی هیچ‌کدام از آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی کشور در فهرست میراث‌جهانی به ثبت نرسیده بود. در سال ۱۳۵۸ سه اثر چغازنبیل، تخت‌جمشید و میدان امام (نقش جهان) اصفهان در فهرست میراث‌جهانی قرار گرفت و از آن سال تا قبل از دولت یازدهم طی ۳۵ سال، ۱۶ اثر تاریخی جهانی شد و در مدت هفت سال دولت یازدهم و دوازدهم، علیرغم تعویق اجلاس اخیر یونسکو در دوران شیوع کرونا، هشت اثر ثبت جهانی شده است.

اکنون با ثبت شهر سوخته، منظر فرهنگی میمند، محوطه باستانی شوش، بیابان لوت، قنات‌های ایرانی، شهر تاریخی یزد، منظر باستان‌شناسی ساسانی فارس و جنگل‌های هیرکانی در فاصله سال‌های ۱۳۹۴ تا ۹۸، ایران با ثبت ۲۴ اثر ملموس فرهنگی، تاریخی و طبیعی در فهرست جهانی سازمان علمی، فرهنگی‌وآموزشی ملل متحد (یونسکو) در رتبه نهم جهان قرار دارد.

منبع:ایرنا

افسانه‌ای به نام قهوه در کشور اتیوپی

دانه‌های قهوه بر اساس محلی که در آن رشد می‌کنند عطر و طعم متفاوتی دارند. در واقع آن چیزی که عطر و طعم قهوه را تعیین می‌کند، تنوع و گوناگونی درخت قهوه، نوع خاکی که قهوه در آن رشد می‌کند، شرایط آب‌وهوایی و ارتفاع کشت‌زارها، مراقبت‌های حین برداشت میوه و چگونگی ارزیابی و پردازش قهوه‌ها است. باید به این نکته توجه داشت که هر چه قهوه در مناطق با ارتفاع بیشتری رشد کند، احتمال اینکه خوش‌طعم‌تر و دل‌پذیرتر باشد بیشتر است. در ادامه به بررسی خصوصیات قهوه در کشور اتیوپی می‌پردازیم.

در بین کشورهای تولیدکننده قهوه، اتیوپی وضعیت تقریبا افسانه‌ای خود را همیشه حفظ کرده است و این موضوع نه تنها به این علت است که خاستگاه اولیه قهوه عربیکا است، بلکه این کشور شبیه به هیچ‌ یک از سایر مناطق پرورش قهوه جهان نیست.

برخلاف اکثر کشورهای پرورش‌دهنده قهوه، در این کشور قهوه به عنوان یک محصول فروشی و زودبازده به واسطه استعمار معرفی نشده است، بلکه از زمانی که درختان قهوه به صورت طبیعی در جنگل‌ها یافت شده‌اند، قرن‌ها است که پرورش، فرآوری و نوشیدن قهوه بخشی از سبک زندگی روزمره مردم به شمار می‌آید و در نهایت درختان آن برای مصرف خانگی و فروش تجاری تحت کشت قرار گرفته‌اند. این موضوع به پیچیدگی مسئله می‌افزاید و درک کامل قهوه اتیوپی از نظر فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و همچنین دم‌آوری را بسیار سخت می‌کند.

این واقعیت که تنوع ژنتیکی قهوه در اتیوپی با مقیاس جهانی هماهنگی ندارد (در مقایسه با سایر کشورهای تولیدکننده قهوه در دنیا، اتیوپی به تنهایی ۹۹ درصد ماده ژنتیکی بیشتر را دارا است) نیز وجود دارد و بسیاری معتقدند هیچ قهوه‌ای وجود ندارد که به اندازه قهوه اتیوپیایی با احترام و علاقه از آن صحبت شود.

یکی دیگر از جنبه‌های منحصر به‌فرد تولید قهوه اتیوپی این است که مصرف محلی آن بسیار بالاست، زیرا این نوشیدنی نقش بسیار مهم و قابل توجهی در زندگی روزمره مردم اتیوپی دارد. تقریبا نیمی از تولید سالیانه (۶ میلیون و ۵۰۰ هزار کیسه) در خود کشور مصرف شده و حدود ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار کیسه صادر می‌گردد.

قهوه هنوز بخشی از مقدمات و تدارکات مهمانی‌ها، راهی برای جمع کردن خانواده، دوستان و نزدیکان دور یک میز برای دورهمی و گفت‌وگو است. سالخورده‌ترین زن خانواده، قهوه را برشته می‌کند و پیش از ترکیب کردن با آب داغ و دم‌آوری در یک قوری مخصوص، آن را به صورت تازه آسیاب می‌کند. او این مایع غلیظ را در فنجان‌های کوچک آماده کرده، سپس آب جوش تازه را به آن اضافه می‌کند تا قهوه را دوباره گرم کند. از شروع تا پایان این فرایند، یک ساعت زمان می‌برد و به عنوان نمایشی عادی جهت نشان دادن مهمان‌نوازی در نظر گرفته می‌شود.

اکثر کشاورزان اروپایی، خرده زمین‌دار یا کشاورزان با مزارعی با وسعت کمتر از یک هکتار هستند. تعدادی املاک بزرگ با مالکیت خصوصی وجود دارد، همچنین شرکت‌های تعاونی متشکل از ترکیب مزارع کوچک و متوسط هستند، اما تولیدکننده معمولی در اتیوپی، مقدار کمی قهوه را جهت فروش تجاری پرورش می‌دهد.

در اتیوپی چندین راه برای آماده‌سازی قهوه و ارسال به بازار وجود دارد. مالکان بزرگ تحت مالکیت خصوصی بوده و نیروی کار استخدام شده، بر روی آن‌ها کار می‌کنند. قهوه غالبا در همان املاک چیده، فرآوری و خشک می‌شود. در انتهای دیگر این طیف، قهوه توسط یک کشاورز به شکل میوه به نزدیک‌ترین ایستگاه شست‌وشو آورده می‌شود، در آنجا فروخته شده و با محصولات سایر کشاورزان ترکیب می‌شود و طبق روش‌های ایستگاه شست‌وشو فرآوری می‌شوند.

بازار بورس کالای اتیوپی در سال ۲۰۰۸ توسط دولت اتیوپی و با هدف دموکراتیزه کردن دسترسی به بازار جهت کشاورزان تولیدکننده حبوبات، ذرت، قهوه و گندم در بین سایر کالاها تاسیس گردید و در مارس ۲۰۱۷ این بازار، مجوز فروش مستقیم قهوه از هر ایستگاه شست‌وشو را صادر کرد. این کار نه تنها امکان افزایش قابلیت ردیابی را به وجود آورد، بلکه همچنین امکان تکرار خریدها و شکل‌گیری روابطی در امتداد سرتاسر این زنجیره را به وجود آورد. تغییری که پتانسیل رسیدن قیمت‌های بالاتر به کشاورزان را افزایش داد.

مناطق پرورش قهوه در کشور اتیوپی « Gimbi»، «Wallega »، «sidama»، «Harrar»، «Lemkemp »،«Djimma»، «Limu» است. همچنین زیرگونه‌های متداول قهوه در اتیوپی «Gesha» ،«kudhome» و « heirloom» است و روش‌های متداول فرآوری آن‌ها به صورت طبیعی و آبیاری است. دوره برداشت قهوه در این کشور نیز ماه‌های اکتبر و ژانویه است.

دانه‌های قهوه در اتیوپی

دانه قهوه اتیوپی جهان را مسحور خود ساخته است. این نوع قهوه که حدود هزار سال پیش کشف شد دارای دانه‌هایی با طعمی شیرین، ملایم با تن‌واری کامل است، به طوری‌ که طعم میوه‌ای آن مورد پسند همه است، مخصوصا طعمی که آن را توت آبی یا بلوبری می‌نامند.

هنگامی که این قهوه آسیاب می‌شود اطرافیان متوجه عطر و رایحه شگفت‌انگیز آن می‌شوند. عطر فراوری خشک آن، طعم میوه‌ای همراه با طعم بلوبری و مربای زردآلو و شیرینی وانیل را می‌دهد. عطر و طعم فراوری شست‌وشوی آن نیز همانند شربت شیرین بوده که با عسل اشباع شده است. در واقع این دانه قهوه مخلوطی از طعم‌های بلوبری، میوه‌های تند، رازیانه، هلو و زردآلو را با خود همراه دارد.

فنجان قهوه‌ای با عطر و طعم باورنکردنی میوه‌ای با حس‌هایی بی‌نظیر به همراه شیرینی فراوان که  وقتی خنک می‌شود، طعم لیمویی آن نمایان شده و بیشتر به شیرینیِ عسل و شربت آب‌لیموی خانگی شباهت دارد؛ همچنین زمانی که به عنوان ترکیب معطر اسپرسو استفاده می‌گردد، طعمی بی‌نظیر دارد.

مشخصات قهوه اتیوپیایی بر اساس تعدادی از عوامل شامل زیرگونه، فرآوری و ریز مناطق متغیر خواهد بود. به عنوان مثال قهوه‌های منطقه حرار تقریبا همیشه به صورت طبیعی یا خشک فرآوری می‌شوند و دارای مشخصات شکلاتی و آجیلی متمایز هستند که نشان‌دهنده اقلیم خشک‌تر محل رشد قهوه هستند، سیداما نیز یک منطقه بزرگ پرورش قهوه در جنوب اتیوپی است و شامل گوجی و یرگاچف معروف است.

منبع:ایسنا

روزهای سخت صنعت گردشگری در زیر سایه کرونا

سرپرست اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان سمنان با اشاره به زیان بخش گردشگری در بیش از یک سال اخیر گفت: صنعت گردشگری روزهای سختی را پشت سر می‌گذارد.حمیدرضا دوست‌محمدی 31 فروردین‌ماه 1400 با اشاره به کاهش اقامت مسافران نوروزی در این استان از زمان شروع کرونا تا کنون از کاهش 96 درصدی اقامت مسافران نوروزی در یک سال اخیرخبر داد و اظهار کرد: اقامت مسافران نوروزی در استان نسبت به 2 سال گذشته 96.88 درصد کاهش داشت.

سرپرست اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان سمنان افزود: از 28 اسفند 1399 تا 13 فروردین امسال، 13 هزار و 747 مسافر در تأسیسات گردشگری مجاز استان شامل هتل، هتل‌آپارتمان، اقامتگاه‌های سنتی ، مهمان‌پذیرها ، اقامتگاه‌های بوم‌گردی، مجتمع گردشگری اقامت داشته‌اند.

وی اضافه کرد: در مجموع، ضریب اشغال واحدهای اقامتی مجاز استان 23 درصد بوده است که این رقم نسبت به سال قبل از شیوع کرونا،  96.88 درصد افت داشته است.

دوست‌محمدی گفت: با هدف رعایت شیوه‌نامه‌های ابلاغی در راستای سفر هوشمند و مسئولانه، در ایام نوروز امسال صرفاً موزه‌ها و اماکن تاریخی رسمی و تحت نظارت اداره‌کل که قابلیت کنترل و تدابیر لازم برای رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی را داشتند، بازگشایی شدند و نسبت به دو سال گذشته کاهش 90 درصدی بازدید از اماکن تاریخی و موزه‌ها را شاهد بودیم.

او با اشاره به اینکه به دلیل شیوع کرونا، صنعت گردشگری روزهای سختی را پشت سر گذاشته و در حال حاضر نیز از شرایط مطلوبی برخوردار نیست، اضافه کرد: ستاد خدمات سفر استان سمنان در نوروز 1400 بر اساس مصوبه ستاد ملی مقابله با کرونا و با شعار سفرهای هوشمندانه و مسئولانه فعالیت کرد.

دوست‌محمدی افزود: بر این اساس، ممنوعیت برگزاری مراسم جمعی، نوروزگاه‌ها، جلوگیری از اسکان مسافران در پارک‌ها و چادرهای مسافرتی و… در دستور کار قرار گرفت و مسافران و زائران در مراکز مجاز زیر نظر این اداره‌کل با هدف کنترل و جلوگیری از شیوع کرونا اسکان یافتند.

سرپرست اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان سمنان گفت: چهار مرکز اطلاع‌رسانی گردشگری با هدف کنترل و پایش سفر و هدایت مسافران به مراکز اقامتی بهداشتی و مجاز فعالیت کردند و فعالیت این مراکز بدون تبلیغ سفر به استان و با تبیین شیوه‌نامه‌های بهداشتی صورت گرفت.

سرپرست اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان با اشاره به اینکه هیچ‌گونه اقلام تبلیغات گردشگری و سفر به استان در نوروز 1400 توزیع نشد، تصریح کرد: به‌رغم چاپ نقشه و بروشورهای جدید معرفی استان، این بروشورها و سایر اقلام تبلیغاتی با هدف جلوگیری از تجمعات و بازدیدهای گردشگری توزیع نشدند.

دوست‌محمدی بیان کرد: تمام تلاش ستاد خدمات سفر استان، کنترل سفرهای هوشمندانه و مسئولانه و تشدید نظارت بر تأسیسات گردشگری استان بود و تمامی مراکز مجاز گردشگری نیز بدون افزایش نرخ با وجود کاهش سفر، بالا رفتن هزینه خدمات و… با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و با حداکثر توان، در ایمن‌سازی فضاها در جلوگیری از انتشار ویروس کرونا تلاش کردند و افراد خدمات گیرنده برای اسکان، توسط نرم‌افزار ماسک کنترل شدند.

او با اشاره به انجام بیش از 700 بازدید نظارتی از واحدهای خدمات‌رسان گردشگری استان در ایام نوروز 1400، گفت: این بازدیدها منجر به تعلیق چهار مرکز خدمات گردشگری شد.

دوست‌محمدی گفت: در نوروز 1400، هیچ گزارش یا شکایتی از وضعیت بهداشتی تأسیسات گردشگری و بهداشت مراکز اقامتی و یا ابتلا مسافران در مراکز مجاز استان دریافت نشده است و فعالیت ستاد خدمات سفر استان در نوروز امسال با حداکثر رضایت‌مندی مسافران و نظارت‌های دقیق بر اساس شیوه‌نامه‌های بهداشتی اجرایی شد.

وی یادآوری کرد: در استان سمنان 90 اقامتگاه بوم‌گردی، 15 هتل و مهمان‌سرا، 14 اقامتگاه سنتی، پنج مهمان‌پذیر، پنج مجتمع گردشگری، 79 خانه مسافر، یک هتل‌آپارتمان، دو مرکز تفریحی‌سرگرمی، یک اردوگاه، یک متل، 31 دفتر خدمات مسافرتی، 42 رستوران بین‌راهی، 19 سفره‌خانه سنتی و سه موسسه آموزش گردشگری فعال است.

منبع:ایسنا

وقتی اتریشی‌ها هم عاشق “هاز” کرتویج می‌شوند

“هاز” آشی محلی است که زنان خوش سلیقه روستای کرتویج بخش دینور کرمانشاه هرساله در فصل بهار از گیاهی تلخ به همین نام آن را درست می کنند و طعم بسیار دلنشینی دارد.

یاور عبیری فعال گردشگری و مدیراقامتگاه بوم گردی آرتین روستای کرتویج در گفت و گو با ایسنا، با بیان اینکه این روزها پخت انواع آش ها و نان های محلی از گیاهان بهاری در کرمانشاه رواج یافته، اظهار کرد: باتوجه به اقلیم و شرایط آب و هوایی مناسب کرمانشاه، هرساله در فصل بهار رویش انواع گیاهان خوراکی را در دشت ها و کوه های استان داریم که زنان این دیار غذاها، آش ها و نان های خوشمزه ای را با آنها  درست می کنند.

وی افزود: بورانی کنگر، خورشت کنگر، کوکوی کنگر، بورانی پاغازه(غازیاخه)، نان کلانه، آش سورانه، آش گیلاخه، خورشت ریواس، خورشت چغاله بادام،خورشت گنور، خورشت ونوشک و ونوشک پلو از جمله خوارک هایی است که در فصل بهار در مناطق مختلف کرمانشاه پخت آنها با گیاهان بهاری رواج دارد.

این فعال گردشگری افزود: البته معمولا در هر منطقه از استان هم برخی غذاها و یا آش های خاص پخت می شود که مخصوص همان منطقه است، برای نمونه در روستای کرتویج دینور نوعی آش به نام “هاز” وجود دارد که خاص این منطقه است.

وی افزود: “هاز” گیاهی بسیار تلخ است که در هفته های ابتدایی فصل بهار در منطقه دینور رشد می کند و زنان محلی این منطقه برای اینکه از آن آشی درست کنند، گیاه را داخل آب درحال جوش می ریزند و پس از اینکه کمی پخته شد، آن را از آب جدا می کنند و اینگونه تلخی این گیاه گرفته می شود.

عبیری اضافه کرد: برای درست کردن آش هاز، گیاه هاز، بلغور گندم، نخود، عدس، کشمش، گوشت قرمز، قیسی یا آلوچه را با هم پخت می کنند و آشی که از آن بدست می آید طعمی بسیار لذید دارد.

مدیراقامتگاه بوم گردی کرتویج اضافه کرد: در ایام نوروز خانواده یکی از کارکنان سفارت اتریش در تهران چند روزی را میهمان اقامتگاه بوم گردی ما بودند که برای آنها آش هاز درست کردیم که عاشق طعم مطبوع این آش شدند و از ما خواستند که در سفر بعدی خود به این منطقه بازهم از این آش برای آنها درست کنیم.

وی اضافه کرد: باتوجه به قدمت پخت این آش در منطقه و خاص بودن آن، بارها تلاش کردیم تا آن را به ثبت ملی برسانیم و حتی اقدامات اولیه را نیز خودمان انجام دادیم، اما متاسفانه همکاری لازم را از میراث فرهنگی استان ندیدیم.

عبیری در ادامه با بیان اینکه در کرتویج آش های خاص دیگری هم با گیاهان بهاری پخت می شود، گفت: نوعی گیاه کوهی به نام “خوژه” در کرتویج وجود دارد که همانند پیازچه است و زنان روستا آن را با برنج یا بلغور گندم پخت می کنند.

وی از خورشت “بَرزا” به عنوان یک غذای مخصوص دیگر از مردم روستای کرتویج یاد کرد و گفت: برای پخت این خورشت هم از گیاه برزا استفاده می شود، گیاهی بهاری که در دل صخره ها رشد می کند و بدست آوردن آن کمی سخت است، اما خورشت آن بسیار خوشمزه است.

این فعال گردشگری اضافه کرد: علاوه بر گیاهانی که دراین فصل برای پخت آش، خورشت و نان ها استفاده می شود، برخی از گیاهان بهاری هم مانند آویشن کوهی، پونه کوهی، چای کوهی و … هستند که در فصل بهار آنها را از کوه جمع آوری می کنیم و پس از خشک کردن دمنوش های با عطر دل انگیز از آنها تهیه می شود که خاصیت درمانی هم دارند.

منبع:ایسنا

«اشترمل»؛ روستایی در مسیر جهانی شدن

قصه هنر مردمان این دیار از پیوند چوب بی‌جان، زایش گل و بوته‌های دلربا، حک نقش و نقوش بی‌نظیر گیاهی و پیچ ‌و قوس مُغار شروع می‌شود. این عاشقانه‌ها سال‌هاست در زندگی‌شان ریشه دوانده و بزرگ و کوچک و زن و مرد با آن عاشقی می‌کنند.

بیش از نیم قرن از پیشینه هنر مبلمان منبت در روستای «اشترمل» شهرستان تویسرکان می‌گذرد. داستان از آنجا آغاز شد که حدود ۵۰ سال‌ قبل چند تن از جوانان پرشور روستا برای یادگیری این هنر فاخر به پایتخت رفتند و پس از گذراندن دوران شاگردی به دیار خود بازگشتند تا سفره‌ای از عشق و هنر باز کنند و نانی پر برکت به سر سفره‌هایشان بیاورند.

شاید آن روزها این جوانان فکر نمی‌کردند روزی هنر نابشان پای مقامات ملی و سفیران خارجی را به روستا باز کند اما اهالی، تمام این سال‌ها عزمشان را جمع کرده و هر روز بیشتر از روز قبل تلاش کردند تا در مسیر درستی حرکت کنند تا آنجا که به جهانی کردن هنرشان اندیشیدند، اما براساس تشخیص مسئولان راه جهانی شدن از ملی شدن می‌گذشت.

پس از کش و قوس‌های فراوان سرانجام بهمن‌ماه سال گذشته بود که مدیرکل میراث فرهنگی استان همدان در خبری «اشترمل» را به عنوان «روستای ملی منبت گلریز ایران» معرفی کرد و یکی از مهمترین مزایای ویژه و شاخص تولیدات مبل منبت این روستا را تولید طرح گلریز دانست که همین سبب شده بود عنوان دهکده ملی منبت گلریز را به خود اختصاص دهد.

به گفته دهیار روستای اشترمل تویسرکان، اشترمل با ۱۰۷۴ نفر جمعیت سومین روستای پرجمعیت شهرستان تویسرکان است و ۵۳۷ خانوار در آن زندگی می‌کنند.

حمید ترکاشوند به خبرنگار ایسنا می‌گوید: با ملی شدن روستای اشترمل در حوزه منبت گلریز نیاز است دستگاه‌های اجرایی پای کار بیایند و حمایت بیشتری از تولیدکنندگان این حوزه داشته باشند.

او با اشاره به اینکه اگر قرار باشد بحث جهانی شدن اشترمل مطرح باشد باید روی زیباسازی روستا کار شود، ادامه می‌دهد: در حال حاضر نمایشگاه‌هایی برای عرضه مستقیم مبل به خریداران وجود دارد.

ترکاشوند با بیان اینکه حدود ۱۰۰ نفر از بانوان روستا به صورت مستمر در کار مبل منبت در کنار آقایان فعالیت می‌کنند، مطرح می‌کند: تولیدکنندگان اشترمل به حمایت نیاز دارند چراکه صفر تا صد تولید، داخل روستا انجام می‌گیرد و اگر بتوانند سرمایه‌گذار جذب کنند افق‌های روشنی پیش رویشان باز می‌شود.

او بیان می‌کند: اگر تولیدکنندگان بتوانند سرمایه‌گذار جذب کنند برای کارهایی مثل رویه‌کوبی و رنگ‌کاری به جای دیگری مراجعه نمی‌کنند، در حال حاضر یکی دو کارگاه برای این موارد در روستا وجود دارد اما برای حجم کار تولیدی در روستا جوابگو نیست.

به عقیده ترکاشوند، برای تولیدات مبل منبت اشترمل دولت هم باید پای کار بیاید و بودجه‌ای را به آن تخصیص دهد چراکه این روستا در سال‌های اخیر مهاجرپذیر شده‌ است و مردم روستاهای اطراف نیز در روستا مشغول به کار شده‌اند و علاوه بر این از شهرهای دیگر هم برای کار به روستا آمده‌اند.

دهیار این روستا با اشاره به اینکه با دادن تسهیلات کم بهره می‌توان در روند تولید مبل منبت تسهیل ایجاد کرد، تصریح می‌کند: بسیاری از کسانی که قبلاً از روستا مهاجرت کرده‌اند به روستا برمی‌گردند و نیاز به حمایت دارند بنابراین فقط بحث اشترمل نیست بلکه بحث تمام منطقه است.

او اعتقاد دارد شناسانده شدن اشترمل در کشور هم نیاز به برنامه‌ریزی دارد و تاکنون هر کاری در این رابطه انجام شده با حمایت اهالی روستا و بدون وابستگی به ارگان یا سازمان خاصی بوده است همچنین اهالی به صورت خودجوش جشنواره‌هایی را در روستا برگزار کرده‌اند.

ترکاشوند اضافه می‌کند: اگر بخواهیم در این زمینه اشترمل را با ملایر مقایسه کنیم هر دو در شبکه ملی تبلیغات کردند اما سرمایه‌داران ملایری کجا و سرمایه‌داران روستای اشترمل کجا.

به گفته او، نیاز است تبلیغاتی برای این روستا انجام شود، چراکه اگر اهالی بخواهند به صورت آزاد در بازار رقابت کنند از عهده‌اش برنمی‌آیند بنابراین مسئولان باید نگاه ویژه‌ای به منطقه داشته باشند چراکه اگر به همین منوال و با این تورم و قیمت مواد اولیه پیش بروند ضرر خواهند کرد.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان تویسرکان نیز به خبرنگار ایسنا می‌گوید: بیش از ۷۰۰ نفر از اهالی اشترمل به طور مستقیم به این حرفه مشغول هستند و حدود ۴۹۰ کارگاه فعال مبل منبت در روستا وجود دارد.

اسحاق ترکاشوند ادامه می‌دهد: تقریباً در هر خانه این روستا یک کارگاه وجود دارد و بیش از ۹۰ درصد امرار معاش مردم روستا از حوزه مبل منبت تأمین می‌شود، همچنین یکی از ویژگی‌های اشترمل حضور خانم‌ها در کارگاه‌های مبل منبت است که بحث کارگاه‌های خانوادگی را مطرح کرده است.

او ظرفیت و پتانسیل تولیدی سالانه هنرمندان روستا در حوزه مبل منبت را حدود ۶۰۰۰ دست می‌داند و یادآور می‌شود: سبک خاص منبت روستای اشترمل، منبت گلریز است که ظریف‌ترین نوع منبت است و صرفاً با دست انجام می‌شود.

به گفته ترکاشوند، تاکنون هیچ نوع تکنولوژی اعم از ماشین منبت نتوانسته جایگزین دست در تولید مبل منبت شود و قریب به اتفاق منبت کاران روستای اشترمل محصولات خود را با دست تولید می‌کنند.

او با اشاره به اینکه علاوه بر این روستا، روستاهای منطقه نیز در حوزه مبل منبت فعالیت می‌کنند، اظهار می‌کند: در حال حاضر این هنر در روستاهای اطراف اشترمل هم رواج پیدا کرده که البته به شدت این روستا نیست اما تقریباً در آنجا هم کارگاه‌های مبل منبت فعالی راه‌اندازی شده است.

رئیس اداره میراث فرهنگی شهرستان تویسرکان بیان می‌کند: در روستاهای فوق صنایع دستی ماهیت خود را از دست داده و تکنولوژی و ماشین آلات به صنایع دستی ورود پیدا کرده‌اند اما این اتفاق فعلاً در روستای اشترمل نیفتاده است.

او با بیان اینکه بازار مصرف کننده نهایی بالای ۹۰ درصد محصولات تولیدی روستا خارج از استان همدان است، تصریح می‌کند: اهالی اشترمل در استان‌هایی مانند اصفهان، شیراز، تبریز، مشهد، تهران و البرز نمایشگاه یا مشتری دارند و محصولات خود را در این شهرها عرضه می‌کنند. علاوه ‌بر این کشورهای آسیای میانه مثل ترکمنستان، آذربایجان، کشورهای عربی مثل عراق و کویت و امارات و به طور خاص کردستان عراق مشتریان این روستا هستند و چند باری هم محصولات اشترمل به کشور سوئد فرستاده شده است.

بنا به گفته ترکاشوند، بیش از ۵۰ درصد مبل منبت کشور از استان همدان و به طور خاص از جنوب استان یعنی شهرستان‌های ملایر و تویسرکان تأمین می‌شود و مشکل اصلی منبت کاران اشترمل و به تبع آن سایر منبت کاران استان گرانی و کمیابی چوب است که در حال حاضر این صنعت را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.

او شرح می‌دهد: غالب چوب مصرفی منبت کاران چوب گردو و راش است که چوب گردو بیشتر از کردستان‌های عراق و ایران تأمین می‌شود و چوب راش کاملا وارداتی است و گرانی دلار و افزایش نرخ ارز باعث گران شدن چوب راش شده و تأثیر زیادی روی قیمت مبل و منبت داشته و در این افزایش قیمت متأسفانه کمترین افزایش قیمت به دستمزد منبت کاران تعلق می‌گیرد.

ترکاشوند ادامه می‌دهد: افزایش قیمت محصول تمام شده مبل منبت به علت قیمت چوب است که سه یا چهار برابر شده و قیمت پارچه که برای فرآیند تکمیلی این هنر صنعت درنظر گرفته شده است، به عبارتی مشکل اصلی چوب است و در زنجیره تکمیلی نیز پارچه یکی از معضلاتی است که سازمان صنعت، معدن و تجارت یا اتحادیه‌های مربوطه می‌توانند ورود کنند و کمک زیادی به تولیدکنندگان این حوزه داشته باشند.

به عقیده رئیس اداره میراث فرهنگی شهرستان تویسرکان، اشترمل در حوزه گردشگری هم به مراکز اقامتی و پذیرایی نیاز دارد و براساس رایزنی‌های صورت گرفته سعی می‌شود در سال جاری حداقل یک واحد اقامتی در روستا راه‌انداری شود تا مسافران و خریداران بتوانند از حداقل امکانات رفاهی استفاده کنند.

او در پایان مطرح می‌کند: پس از برگزاری نخستین جشنواره مبل منبت در روستای اشترمل که در سال ۹۶ انجام شد، اهالی به صورت خودجوش نمایشگاه‌هایی را در روستا تأسیس کردند تا به طور مستقیم محصولات خود را به خریداران عرضه کنند و در حال حاضر ۱۰ نمایشگاه مبل منبت در اشترمل وجود دارد.

منبع:ایسنا

محله سعدیه شیراز

محله سعدیه از قدیمی‌ترین محله‌های شیراز، واقع در شمال شرقی این کلانشهر و یکی از جذابیت‌های گردشگری شهر راز از دیرباز تاکنون است. در شمال محله یا شهرک سعدی، محدوده آب زنگی و قسمت جنوبی کوه بمو و در جنوب آن بلوار سرداران و شیراز و در شرق، بخش خرامه و روستای بردج در غرب آن هم کوه برآفتاب و چهل مقام قرار دارد.

اسناد و مدارک تاریخی در باب گذشته های شهرک سعدی در دست نیست؛ اما وجود دو قلعه و یک چاه در بلندترین نقطه ارتفاعی کوه فهندژ (کهندژ) نشان از آن دارد که سابقه سکونت در این مکان به بیش از سه هزار سال و بلکه بیشتر می رسد. قلعه ها و چاه های این محل، نشان از سکونت و مرکزیت حکومتی و مذهبی پیش از اسلام دارد. باغ‌های دلگشا و طاووسیه هم شواهدی بر زندگی و حیات دیرین این منطقه محسوب می‌شود.

نام فعلی محله یا شهرک سعدی بر گرفته از نام شیخ سعدی شاعر بلند آوازه مدفون در این محدوده است.

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند.

این شاعر پُر آوازه، در نظامیهٔ بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز به سعدیه معروف است. به‌منظور تجلیل از سعدی، اول اردیبهشت، روز آغاز نگارش کتاب گلستان، در ایران روز سعدی نام‌گذاری شده‌است.

منبع:ایسنا