یک فنجان اسپرسو؛ برزیل چگونه امپراطوری قهوه را به نام خود زد؟

سال ۱۷۲۷ میلادی دولت برزیل تصمیم گرفت قهوه را برای آینده خود و به عنوان راهکاری جهت حل‌وفصل اختلافات مرزی بین گویان فرانسه و گویان هند در سواحل شمال غربی جنگل‌های آمریکای جنوبی به ارمغان آورد. دولت برزیل سرهنگ فرانسیسکو ملوپالتا را برای داوری این سازش انتخاب و روانه منطقه می‌کند، در حالی که هدف واقعی او به دست آوردن گیاه خواستنی قهوه بود.
پس از تمام تلاش‌های پیگیرانه و موفق خود برای برقراری صلح، استاندار گویان فرانسه از اعطای درخواست ساده ملوپالتا برای نهال‌های قهوه خودداری می‌کند. ملوپالتا که نقشه فریبنده دومی نیز در سر داشت، به این موضوع اعتراضی نمی‌کند. فرانسیسکوی جذاب پس از یک شام دولتی به کمک همسر استاندار گویان فرانسه، یک دسته از گل‌هایی که با گیاهان بارور قهوه پوشیده شده بود را دریافت می‌کند. او به برزیل می‌رود و از میان این قلمه‌های جدا شده، بزرگ‌ترین امپراطوری قهوه در جهان را که در حال حاضر از آن یاد می‌کنیم را آغاز می‌کند.

در سال ۱۸۷۱ میلادی جان آراباکل با کمک یک مکانیک دستگاهی را اختراع کرد که قهوه را در بسته‌های کاغذی بسته‌بندی کرده و برچسب می‌زد و از کارخانه وی در نیویورک اولین تولید انبوه قهوه به سراسر کشور آغاز شد.

سرانجام آرابکل بزرگ‌ترین واردکننده قهوه در جهان و به سرعت صاحب بزرگ‌ترین شرکت کشتی‌رانی در آمریکا شد و پس از آن تمام کشتی‌های مشغول به تجارت قهوه در آمریکای جنوبی را از آن خود کرد.

با شروع قرن نوزدهم اتفاقات بسیار زیادی در عرصه‌های مختلف دنیای قهوه رقم خورد. بسته‌های قهوه به صورت دانه‌های برشته شده برادران هیلز برای اولین‌ بار در بسته‌بندی وکیوم و با عنوان R.W.Hills عرضه شد. پس از آن یک مبتکر پرشور، فرایندی را ایجاد کرد که هوا را از بسته‌بندی قهوه خارج کند تا دانه‌های تازه‌تری به‌دست ‌آید. این کشف به عنوان بسته‌بندی وکیوم شناخته شده است و تا به امروز از پرکاربردترین روش‌های بسته‌بندی محسوب می‌شود.

با سرعت گرفتن پیشرفت در زندگی بشر قهوه فوری نیز در سال ۱۹۰۰ میلادی اختراع شد.

شیمیدان ژاپنی آمریکایی به نام ساتوری کاکو ترکیبی از قهوه محلول را ایجاد و آن را در نمایشگاه پن آمریکا معرفی کرد.

در سال ۱۹۰۱ میلادی لوئیجی بیرزا ایتالیایی اولین دستگاه تجاری اسپرسو را به ثبت رساند. او یک دستگاه برقی بزرگ بخار که قهوه را تحت فشار بالا از ترکیب آب و بخار به سرعت عصاره‌گیری می‌کرد را به دنیا معرفی کرد. اختراعی که بعدها به دستگاه اسپرسو معروف شد.

«لودولیگ روزلیوس» یک واردکننده آلمانی قهوه و دستیارش «کارل ویمر» در سال ۱۹۰۳ میلادی فرایندی را جهت حذف کافئین از دانه‌ها بدون خراب شدن طعم آن معرفی کردند. شاید بتوان کشف قهوه بدون کافئین را زاییده یک تصادف دانست. دانه‌های قهوه در هنگام حمل از نیکاراگوئه در آب خیس شده بودند و هنگامی که دانه‌های خراب به انبار روزلیوس رسید، محققان آنجا دریافتند که قرار گرفتن در معرض آب، قسمت زیادی از کافئین را بدون تغییر در مزه خارج می‌کند. آن‌های خیلی زود متوجه شدند فرایندی که روزلیوس و ویمر اختراع کرده‌اند استفاده از بخار و حلال‌های شیمیایی بوده است. پس از گذشت مدتی نام تجاری این قهوه به «سنکا» تبدیل و حدود ۲۰ سال بعد به آرامی به آمریکا منقل شد.

در ادامه این فرایندها سال ۱۹۰۵ میلادی سالی سرنوشت‌ساز برای دزدیریو پاونی اولین باریستای وسواسی دنیا بود. او تصمیم گرفت که می‌تواند اسپرسوی بهتری نسبت به دیگران تولید کند. او در ابتدا طرح دستگاه اسپرسو لوئیجی را خریداری کرد و پس از بررسی‌های طولانی متوجه شد که تلخی قهوه ناشی از بخار و دمای بسیار بالا بر روی قهوه آسیاب شده است. از نظر دزدیریو بهترین حالت جهت یک فنجان اسپرسوی با کیفیت، عصاره‌گیری در دمای ۱۹۵ درجه فارنهایت و فشار ۹ مرتبه است. این لحظه درخشان استاندارد تمام دستگاه‌های اسپرسو تا امروز را متحول ساخت.

ایسنا نوشت، در سال ۱۹۰۶ جورج واشنگتن مخترع اولین قهوه فوری در میزان تولید انبوه، وارد شد و سه سال بعد آن قهوه با عنوان Red-E در بازار عرضه شد. در طول اوج محبوبیت آن در دهه ۱۹۷۰ میلادی تقریبا یک سوم قهوه برشته شده در ایالات متحده به قهوه فوری تبدیل شد و در نتیجه سالانه بیش از ۲۰۰ میلیون پوند به فروش رسید.