آشنایی با جنگل فندق‌لو – اردبیل

جنگل فندق‌لو در ۱۰ کیلومتری شهرستان نمین در استان اردبیل قرار دارد

عرصه جنگلی فندقلو بخشی از جنگل‌های شرق استان اردبیل به شمار می‌رود که دنباله جنگل‌های نیمه گرمسیری استان گیلان است.

این جنگل یکی از مناطق مهم گردشگری جنگلی است که به فاصله ۱۰ کیلومتر از شهر نمین و ۳۰ کیلومتر از شهر اردبیل قرار دارد.

مساحت منطقه فندقلو حدود ۱۶ هزار هکتار است که بیش از چهار هزار هکتار آن تحت پوشش عرصه‌های جنگلی قرار دارد و بقیه را مراتع تشکیل می‌دهد.

حداقل ارتفاع منطقه فندقلو از سطح دریاهای آزاد ۱۵۰۰ متر و حداکثر ۱۸۵۰ متر می باشد که از شمال به راه قدیم اردبیل – آستارا و آبادی‌های آرپاتپه، خانقاه علیا و سفلی از جنوب به کوه معروف خان بلاغی و آبادی‌های نیارق و از غرب به ننه کران، مهدی پستی، آبی بیگلو، کریم کندی، دگرماندرق و از شرق به حیران محدود است.

در مجموع ۱۹ گونه جنگلی متعلق به ۸ تیره و ۱۷ جـنس در ایـن منطقه شناسایـی شده اند در بیـن انواع شناسایـی شده گونه های نادری نظیر فندق، ممرز، راش، بلوط، بلند مازو و بیدمشک وجود دارد که به ارزش منطقه می‌افزاید.

جنگل فندق‌لو به دلیل نزدیکی به شهر نمین و برخورداری از رطوبت منطقه و دسترسی آسان از جاده بین شهری اردبیل ـ آستارا، همواره به‌عنوان یک گردشگاه در استان اردبیل مورد توجه بوده است.

در داخل جنگل یک استخر آب‌گرم به نام مشه سویی وجود دارد که آب آن خاصیت درمانی دارد. همچنین پیست اسکی روی چمن که برای برپایی اردوهای تیم ملی روی چمن از آن استفاده می‌شود، از جمله قابلیت‌های این منطقه برای جذب توریست در کلیه فصول سال است.

با توجه به اینکه درخت فندق بیش از سایر گونه‌ها در این جنگل روییده است، این منطقه فندق‌لو نامیده می‌شود. در منطقه فندق‌لو گونه‌های جانوری مختلفی از قبیل: گرگ، روباه، خوک وحشی، خرگوش، خرس قهوه ای و پرندگانی چون عقاب طلایی، بلدرچین، هدهد، قرقاول، کبک، چکاوک، کلاغ ابلق و سیاه و … در آن زندگی می‌کنند.

این منطقه به خاطر داشتن جاذبه‌های منحصر به فرد جنگلی – مرتعی و گردنه زیبای حیران با جذابیت‌های طبیعی متنوع، قابلیتی بسیار ممتاز برای توسعه در صنعت اکوتوریسم دارد.

این منطقه دو بهار دارد، یکی از ابتدای فروردین تا پایان خرداد و دیگری از مهر تا آبان. جنگل فندق استعداد پرورش صد نوع گل از جمله بوماداران و بابونه را دارد.

هوای این ناحیه به علت قرار گرفتن در ارتفاعات، دارای تابستانی بسیار خنک و مطبوع و زمستانی سرد و مرطوب است که جزو مناطق سردسیر استان محسوب می‌گردد.

منبع:همشهری

آشنایی با جنگل‌های هیرکانی

جنگل‌های هیرکانی ، جنگل پهن برگ در استان گیلان ایران با قدمت ۴۰ میلیون سال یکی از ارزشمندترین جنگل‌های جهان به‌شمار می‌آید و از آن به عنوان موزه طبیعی یاد می‌شود.

جنگل‌های مختلط کاسپینی هیرکانی (Caspian Hyrcanian mixed forests) یک زیست‌منطقه در زیست بوم جنگل‌های مختلط پهن ‌برگ حاشیه جنوبی دریای خزر به مساحت ۵۵۰۰۰ کیلومتر مربع است که در حاشیه جنوبی و جنوب غربی دریای خزر و در دو کشور ایران و جمهوری آذربایجان است. این جنگل از منطقه هیرکان جمهوری آذربایجان آغاز و تا استان گلستان در ایران امتداد دارد و در ایران مورد حفاظت مشترک سازمان محیط زیست و سازمان میراث فرهنگی می‌باشد. واژه هیرکان شکل یونانی نام گرگان است. گفته می‌شود نام ورکان در کتیبه‌های به جا مانده از دوران هخامنشی نیز نوشته شده است که اثباتی بر قدمت آن است.

  • ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی

در ۲۱ تیر ۱۳۸۵ جمهوری آذربایجان درخواستی را مبنی بر ثبت جهانی جنگل‌های خزری-هیرکانی به یونسکو ارائه کرد. با بررسی کارشناسان این سازمان اعلام شد به دلیل این که سهم جمهوری آذربایجان تنها ۲۰ هزار هکتار در مقابل سهم ۲ میلیون هکتاری ایران از این جنگل متعلق به دوره ژوراسیک می‌باشد، ثبت جهانی این اثر به تنهایی به نام آذربایجان ممکن نیست. پس از آن مقامات فرهنگی ایران پیشنهادی را به آذربایجان ارائه دادند مبنی بر ثبت مشترک این اثر طبیعی. تاکنون این امر به دلیل اختلافات دو طرف میسر نشده ‌است. از جمله موارد اختلافی این است که علی‌رغم قوانین یونسکو مبنی بر ثبت اسامی کشورهای دارای آثار تاریخی و طبیعی مشترک به ترتیب حروف الفبا در اسناد مکتوب خود، ایران مخالف ثبت نام آذربایجان پیش از نام ایران در سند این اثر است؛ با این استدلال که سهم اندک آذربایجان از این جنگل نمی‌تواند قابل قیاس در مقایسه با سهم ایران باشد که بتوان صرفاً بر اساس حروف الفبا چیدمان متن سند را مشخص کرد.

  • جنگل ابر، نمونه‌ای از جنگل‌های هیرکانی

یکی از بی‌نظیرترین مناظر کشورمان در جنگل ابر دیده می‌شود. به دلیل قرار گرفتن در محلی که ضخامت کوه‌ها کمتر شده و ابرها از میان آن‌ها به سمت جنگل می‌آیند. در واقع به خاطر اختلاف فشار این پدیده رخ می‌دهد. دست به دست دادن تمامی این عوامل موجب می‌شود شما بتوانید روی ابرهای راه بروید.

  • جوامع جنگلی ناحیه رویشی هیرکانی:

1- جوامع جلگه و ارتفاعات پایین (عمدتا بلوط شمشادستان, توسکاستان, توسکا لرگستان, جامعه انجیلی)
2- دامنه‌های متوسط (عمدتا انجیلی ممرزستان، بلوط ممرزستان)
3- دامنه‌های مرتفع (راشستان و راش – ممرزستان)
4- جوامع ارتفاعات فوقانی و مرز جنگل (شامل گونه‌های غالب اوری، لور، سرو سابینا و کامونیس)

جوامع راش – مشهورترین و گسترده‌ترین گونه درختی جنگل‌های کوهستانی شمال – کلیماکس بخش وسیعی از جنگل‌های هیرکانی را به خود اختصاص داده‌اند.

از مشهورترین درختان آن می‌توان راش، بلوط، توسکا، ممرز، افرا، انجیلی، نارون، زبان گنجشک، گیلاس وحشی، بارانک، سرخدار، نمدار، شمشاد، لرگ، لیلکی، خرمندی، آزاد، انجیر و … را نام برد. از درختچه‌های این جنگل‌ها نیز ازگیل، زالزالک، زغال اخته، الوچه وحشی، انار، جل، خاس، کوله خاس، سیب وحشی و … قابل ذکر هستند.

چهره متفاوتی از این جنگل‌ها نیز در آذربایجان شرقی و در منطقه ارسباران به چشم می‌خورد که به عقیده برخی جنگل‌شناسان مستقلا با نام جنگل‌های ارسباران در طبقه‌بندی جنگل‌های ایران یاد می‌شود.

  • جوامع حیوانی در جنگل‌های هیرکانی:

1- پرندگان:
گنجشک‌سانان، سار، دارکوب، اردک نوک پهن که در پاییز مهمان جنگل‌های هیرکانی است، قرقاول خزری گونه در حال انقراض، کبک، بلدرچین، کبوتر جنگلی، قرقی، شاهین، قوش، دال (کرکس)، عقاب، جغد، اردک اره (که به آن اردک خاکستری یا مرمری هم گویند).

2- پستانداران و چهارپایان:
مرال، شوکا، کل و بز در اکثر نقاط منقرض شده به جز بخشی در پارک ملی گلستان و جنگل‌های هیرکانی آمل، پلنگ، گرگ، گراز، خرس قهوه‌ای (رنگ قهوه‌ای مایل به حنایی دارد شدیدا دارای چشمانی ضعیف ولی داری حس بویایی و شنوایی قوی است. روباه سر دم سیاه (مختص جنگل‌های هیرکانی)، شغال، سمور، خارپشت (جوجه تیغی)، چوله (تشی)، خرگوش، موش جنگلی، گورکن، گربه وحشی، جنگل‌های هیرکانی آمل زیستگاه و محل کشف اسبچه خزر (کاسپین) نیز می‌باشد.

  • عوامل نابودی جنگل های هیرکانی

با این که ایران از نظر پوشش جنگلی کشوری فقیر محسوب می‌شود هر ساله شاهد کاهش بخشی از حنگل‌های هیرکانی هستیم.

از عوامل اصلی این نابودی‌ها گسترش بی‌رویه صنایع چوب و کاغذ و تغییر کاربری این جنگل‌هاست. یکی دیگر از علت‌های مهم پروژه‌هایی عمرانی مثل ساختن سد بدون انجام تحقیقات کافی است که یکی از آن‌ها سد گلورد استان مازندران است که بیش از سی هزار درخت در این پروژه قطع گردید. از دیگر عوامل آن می‌توان چرای بی‌رویه و متراکم دام‌ها را ذکر کرد. همچنین در گذشته‌ای نه چندان دور، چندین میلیون متر مکعب برای تولید ذغال از بین می‌رفت که خوشبختانه این عامل امروزه بسیار ناچیز شده است.

در آخر آن چه برای همه واضح است تاثیر این جنگل‌ها بر روی حفظ اکوسیستم و آینده ایران است. باید امیدوار بود هماهنگی لازم بین طبیعت و ساخته‌های انسان صورت گیرد؛ یعنی میزان درختان برداشت شده با کاشت شده برابر باشد تا از حجم و تراکمشان کاسته نشود و بهره‌برداری از منابع طبیعی به گونه‌ای نباشد که جنگل‌های هیرکانی آسیب جدی ببیند و چیزی از آن‌ها برای نسل‌های آینده باقی نماند.

منبع:همشهری

آشنایی با جنگل ابر – سمنان

جنگل ابر یکی از دست ‌نخورده‌ترین جنگل‌های ایران است که در ۳۵ کیلومتری شمال شرق سمنان قراردارد.

جنگل ابر از جنگل‌های زیبا و خوش‌آب و هوای استان سمنان است که در 50 کیلومتری شمال شرق شاهرود و در مسیر جاده شاهرود به آزادشهر استان گلستان و در روستای ابر قرار دارد.

این جنگل با 35 هزار هکتار وسعت در ادامه جنگل‌های سرسبز شمال کشور است و از آنجا که فضای این جنگل را پوششی از ابر فرا گرفته به همین دلیل این جنگل را جنگل ابر می‌نامند.

ارتفاع زیاد جنگل از سطح دریا، پایین بودن درجه حرارت در فصل گرما و وجود چشمه‌سارهای فراوان و پوشش جنگلی متنوع از شاخصه‌های این جنگل است.

این جنگل در استان سمنان و در نزدیکی روستای ابر واقع شده و تقریباً مرز استان سمنان و استان گلستان است.

جایی که از ضخامت کوه‌های البرز کاسته می‌شود و ابرهای گرفتار در پشت این دیواره از لابه‌لای دره‌ها به سمت جنوب سرازیر می‌شوند؛ به همین خاطر تقریباً از بعدازظهر تا نیمه‌های شب با سرد شدن هوا چنان می‌نماید که جنگل به روی ابرها سوار شده است.

جنگل ابر

این اتفاق منطقه ابر را دگرگون کرده و آب و هوایی متفاوت از سراسر سمنان به آن داده است. در قسمت‌های جنوبی جنگل، یعنی قسمتی که به تمدن نزدیک‌تر است پوشش گیاهی تنک دیده می‌شود. در عمق جنگلٰ تپه‌های پرشیبی وجود دارد که سراسر پوشیده از درختان بلند است.

مشهورترین درخت منطقه اورس است. درختی با ریشه‌های بلند که روی زمین می‌خزد.
مناطق ابتدایی جنگل ابر ییلاق چوپانان گلستانی است، اما در عمق جنگل اثری از انسان دیده نمی‌شود.

جنگل ابر

جنگل ابر شاهرود با 35 هزار هکتار وسعت به سه دلیل برای دنیا اهمیت دارد. اول این که قسمتی از جنگل‌های باستانی هیرکانی است و گیاهان دارویی آن کم نظیر است.

دلیل دوم مربوط به«اکوتن» این ناحیه می‌شود؛ یعنی مرز میان‌بند بین دو اکوسیستم منطقه نیمه بیابانی و جنگلی.

به‌طوریکه می‌توان در جنگل‌های این ناحیه درختان سوزنی برگ را در کنار درختان پهن برگ مشاهده کرد که این امر در گونه‌های جانوری هم تاثیرگذار بوده است.

دلیل سوم آنکه به‌خاطر جغرافیای خاص منطقه که دو منطقه کم ارتفاع و بلند را در کنار هم قرار داده است، شاهد تشکیل اقیانوس ابر در این منطقه هستیم که پدیده کم نظیری در دنیا محسوب می‌شود.

قدمت جنگل‌های هیرکانی که جزو بقایای دوران سوم زمین‌شناسی هستند از یک سو و وجود 80 گونه گیاهان چوبی به همراه گونه‌های گیاهی بسیار نادری مانند راش، بلوط، توسکا، نارون، گیلاس وحشی، بارانک، سرخدار، نمدار و … از سوی دیگر، نشان می‌دهد که این اراضی می‌توانند همچون موزه زنده‌ای برای جذب گردشگران داخلی و خارجی مورد استفاده قرار بگیرند.

بخشی از گردشگران این منطقه، گیاه‌شناسانی هستند که برای دیدن گونه‌های نادر گیاهی موجود در جنگل‌های هیرکانی به ایران می‌آیند.

دسته دوم، توریست‌های عمومی هستند که بیشتر از کشورهای آسیای میانه و خاورمیانه به ایران می‌آیند

منبع:همشهری

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری محلات – مرکزی

شهرستان محلات در استان مرکزی قرار دارد و از شهرهای معروف کشور در زمینه سرسبزی و تولید گل است

این شهرستان علاوه بر داشتن آب و هوایی دل انگیز در بهار و داشتن چشمه‌های آبگرم، روایتی از تاریخ کهن‌سال ایران‌زمین است که در تعطیلات نوروز مسافران زیادی را به خود جذب می‌کند.

شهرستان محلات با 2079 کیلومتر مربع مساحت در جنوب شرقی استان مرکزی قرار دارد و قم و آشتیان، دلیجان، ‌خمین و اصفهان و اراک را در مجاورت خود دارد.

به جز بعد گردشگری و تولید گل، صنایع سنگ از دیگر توانمندی‌های این شهرستان است. شهرستان محلات، هلند ایران نام دارد و سالانه صدها میلیون دلار گل از این شهرستان صادر می‌شود.

باغات گل محلات در فصول مختلف مسافران را به دیدن زیباترین آفریده خداوند دعوت می کند و یکی از سوغات با طراوت این شهرستان است.

آثار باستانی محلات

گل سر سبد آثار باستانی استان مرکزی در شهرستان محلات قرار دارد و شامل ستون‌های خورهه، آتشکده آتشکوه، بند باستانی نیمور، قلعه جمشیدی است.

سنگ نوشته های تاریخی، قلعه آقا خان، یخچال نیمور در کنار امامزادگان اسماعیل،‌ عبدالله، محمد، فضل و یحیی، امامزاده موسی، مسجد جامع محلات و نیمور مربوط به دورهای تاریخی پس از اسلام است.

محلات در روزگار هخامنشیان بخش کوچکی از ایالت ماد به شمار می‌رفته و در دوره اشکانیان نیز جزئی از ایالت والی نشین ماد بزرگ محسوب می شده است.

مورخان از مجموعه بقایا و ستونهای خورهه به عنوان آتشکده، معبد، کاخ و مرکز برگزاری جشن‌ها و مراسم های مذهبی و ملی، عمارت و منزل ییلاقی و قبرستان یاد کرده اند که در دوره های باستان مورد استفاده بوده است.

خورهه

خورهه در اوستا به مفهوم “محل برآمدن خورشید” است و از سویی کلمه “خور” در این کتاب به مفهوم منطقه ییلاقی است، این منطقه در شمال شرق محلات و در بین روستاهای دودهک، ورین و آب گرم، در کنار رودخانه خورهه قرار دارد.

بررسی تحقیقات انجام شده و آثار کشف شده در دشت و ارتفاعات خورهه نشان می دهد سابقه سکونت و قدمت منطقه به هزاره دوم قبل از میلاد باز می‌گردد.

این منطقه دارای اسناد تاریخی است و “لویی واند نبرگ” در کتاب باستان شناسی ایران باستان به نقل از هرتسفلد آورده است: “قابل تذکر است کمی به سمت جنوب در خورهه که سر راه اراک به کاشان است، معبدی است که هنوز دو ستون یونانی در آن پا برجاست.”

پایه این ستون‌ها مدور ساده و سر ستون‌ها به سبک و شیوه ایونیک که نوعی دیگر از ستون سازی یونان با افکار و اسلوب محلی است، ساخته شده است.

اولین نقشه این منطقه توسط مهندس حاکمی در سال 1355 با تحلیل معماری کشیده شد با این حال بنای تاریخی خورهه در مساحتی حدود 3550 متر احداث شده که شامل سه بخش ایوان اصلی، مجموعه بخش شمالی و مجموعه بخش غربی است.

ایوان اصلی دارای 12 ستون در دو ردیف بوده و در چهار طرف دارای دیواره جرز مانندی است. ارتفاع ستون ها به بیش از هفت متر رسیده که با توجه به حجم سقف ایوان ها ارتفاع ستون ها به بیش از 9 متر می رسیده است.

دو ستون از این مجموعه برجای مانده است. ستونها سنگی و با توجه به وجود معادن سنگ در محلات، جنس آنها از نوع تراورتن بهترین نوع سنگ است.

این آثار با آثاری چون تخت جمشید از نظر نقش بندی تفاوت داشته و از پایه ستون به طرف بالا به شکل مخروطه ناقص باریک ساخته شده و سطح مخروط ها حلزونی است. بر اساس اسناد موجود تا سال 378 هجری چهار ستون پابرجا بوده است که به مرور تخریب شده اند.

اکثر آثار کشف شده در این منطقه به سال 1355 بازمی گردد و در بین آثار کشف شده، می توان به پیه سوز سفالی، کوزه دسته دار، کوزه کروی، قطعات سنگی تزئینی و شیشه، اشیاء فلزی و اسکلتهای انسان اشاره کرد.

راه های دسترسی به ستونهای خورهه محلات، جاده محلات به آبگرم، سپس خورهه با جاده آسفالته حدود 20 کیلومتر همچنین جاده قم به اصفهان، نرسیده به شهر دلیجان و در 70 کیلومتری قم، روستای دودهک سپس به سوی خورهه با حدود 12 کیلومتر.

مجموعه باستانی و تاریخی خورهه محلات از آثا باستانی کشور که محلی برای مطالعه باستان شناسان است با شماره ملی 131 در آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

آتشکده آتشکوه دومین اثر باستانی استان مرکزی

آتشکده آتشکوه، دیگر اثر باستانی شهرستان محلات و جزء مهمترین آثار به جا مانده از دوران باستان در سرزمین کهن ایران است که در منطقه نیمور محلات استان مرکزی واقع شده است.

عظمت این بنا به‌حدی است که به طور قطع جزء برترین آتشکده‌های زرتشتیان جهان به شمار می‌رود و تعطیلات نوروزی بهترین فرصت برای بازدید علاقه‌مندان از این بناست.

این آتشکده در 5 ‬کیلومتری جاده نیمور و نزدیکی روستای آتشکوه نیمور قرار دارد و مورخان بنای این آتشکده را متعلق به دوره ساسانیان دانسته و معتقدند که بر اساس شواهد و قرائن تا قرن ‪ چهارم‬هجری سالم بوده است.

تالار اصلی یا شرقی آتشکده احتمالا محل آتشدان و نیایش بوده و شامل تالاری مربع شکل است که هر ضلع آن از بیرون ‪ 60‬متر طول دارد و دارای ‪ چهار‬ستون مستحکم بوده که از سنگ و ساروج ساخته شده و گنبد و طاق این بنای عظیم روی این ‪چهار ستون استوار است.

‪ آبگرم محلات

در میان دیدنی‌های استان مرکزی چشمه آبگرم محلات از شهرتی دیرینه برخوردار است و سالانه گردشگران زیادی را به ویژه در ایام تعطیل و نوروز باستانی رهسپار این شهر می کند.

چشمه آبگرم جوشان محلات با خاصیت درمانی و تفریحی محور اصلی گردشگری در این شهرستان و استان است که می تواند حلقه اتصال چرخه گردشگری، جاذبه های طبیعی و تاریخی و مذهبی این شهرستان باشد.

با توجه به سابقه طولانی این چشمه در میان مردم و علاقمندان، درکتابهای تاریخی به خواص درمانی این چشمه اشاره شده است.

این چشمه در فاصله 15 کیلومتری شمال شرق محلات در کنار ارتفاعات بلند منطقه قرار دارد و مسافران زیادی به امید بهبودی و رفع بیماری به این چشمه روی می‌آورند.

ترکیبات آب این چشمه شامل سولفات کلسیک و از دسته آبهای هیپرترمال است و در درمان بیماری های نقرس و بیماری های کبدی، صفراوی، کلیوی و دستگاه گوارش موثر است.

طرح توسعه آبگرم محلات به تصویب رسیده است و قرار است تله کابین، چشمه و پارک سرچشمه، احداث راهرو برای استفاده بهتر از این آب در فصل سرما، غارها و نواحی ییلاقی است که در صورت تحقق می تواند قطب توانمندی در زمینه گردشگری در استان سامان دهی شود.

سرچشمه محلات

سرچشمه محلات رتبه نهم پر بازدیدترین جاذبه گردشگری کشور را در نوروز 89 از میان 90 مرکز تفریحی به دست آورد.

سرچشمه محلات از چشمه‌های پر آب طبیعی استان مرکزی است که در شمال این شهر و در دامنه رشته کوه هفتاد قله قرار داد، این سرچشمه در بلندترین نقطه شهری محلات قرار گرفته و مکانی بسیار مناسب و خوش آب و هوایی را برای گردشگران داخلی و خارجی فراهم آورده است.

این مرکز دارای امکانات مناسب تفریحی و سرگرمی است ودر طول سال مورد استقبال مردم استان مرکزی و استان های اطراف است.

آب زلال سوغات سرچشمه است و مسافران پس از استفاده از آبگرم محلات برای استراحت به سرچشمه می روند.

بازدید نوروزی و لزوم ایجاد قطب گردشگری

آمار گردشگری نوروزی از این آثار حاکی است بیش از 10 هزار‬ مسافر نوروزی از جاذبه‌های گردشگری، آثار تاریخی و باستانی محلات دیدن می‌کنند.

وجود این دو اثر باستانی در کنار آبگرم و سرچشمه محلات، دهکده گل وگیاهان زینتی محلات و همزمان قرار گرفتن در مسیر غار نخجیر استان مرکزی در مسیر دلیجان – نراق، شهر هزار ساله نراق و دیگر آثار دیدنی شهرهای محلات دلیجان و نراق فرصتی است تا تورهای گردشگری منطقه تشکیل شود و این آثار به قطب گردشگری تبدیل شوند.

در حالیکه این آثار در یک جا جمع شده است خدمات رسانی به گردشگران مناسب نیست و توسعه گردشگری در این منطقه نیازمند برنامه ریزی و اختصاص بودجه برای سامان دهی است.

افزایش امکانات رفاهی در محلات، دلیجان و نراق از جمله مکان های اقامتی، رستوران، وسائل حمل و نقل و مراکز اطلاع رسانی اولین نیاز گردشگری منطقه است.

منبع:همشهری

آشنایی با آرامگاه پیر علمدار – سمنان

آرامگاه پیر علمدار در استان سمنان و شرق شهر دامغان در محله خوریا نزدیک مسجد جامع و مدرسه حاج فتحعلی بیگ قرار دارد

در این آرامگاه که محمد بن ابراهیم پدر ابو حرب بختیار ملقب به پیر علمدار، حاکم ایالت قومس به سلطنت محمد غزنوی دفن شده، کتیبه‌ای به خط کوفی نیز وجود دارد.

این آرامگاه در سال 417 قمری ساخته شده و ارتفاع گنبد آن 13 متر، قطر داخلی آن چهار و نیم متر است. همچنین این بنا در فضای داخل و خارج، طرحی دایره شکل به قطرهای داخلی و خارجی 4/70 و 6/40 متر دارد. درگاه ورودی آن، در جنوب غربی رو به سوی مسجد و صحن است.

پوستۀ خارجی آن با پوشش آجری، پس از گذشت بیش از 10 قرن همچنان آراسته و بدون تخریب برجامانده است.

بدنۀ استوانه‌ای برج این آرامگاه به دو بخش متفاوت تقسیم شده است. قسمت پایین که حدود نیمی از ارتفاع کلی برج را دربرمی‌گیرد. آجرکاری ظریف و ساده بدون بندکشی بین آجرها دارد. در این بخش فقط دروازه ورودی بنا جای گرفته که با تزئینات خود یکنواختی سطح برج را تغییر می‌دهد.

ورودی آرامگاه یک قاب مستطیل شکل 2/70 ×1/30 متری است که سردر و ستون‌هایی پیل پا مانند آن را با قوسی زیبا و شکسته دربرگرفته‌اند.

آجرکاری تزئینی حاشیۀ این مستطیل، روی بدنۀ برج و به عرضی معادل دو آجر با بقیۀ تزئینات متفاوت است و در فاصله بین آجرها، شکاف مستطیل شکلی وجود دارد.

روی نوار حاشیۀ قوس سردر کتیبه‌هایی تزئینی قرار دارند که روی آنها بقایای نوشته‌هایی با گچبری زیبا قابل تشخیص هستند. بخش بالای برج شامل 7 نوار با تزئینات زیبای آجر تراش و یک کتیبۀ تسمه‌ای است که دورتا دور پیکرۀ برج را فراگرفته‌اند.

طرح‌های تزئینی نوارهای هفت گانه در چهار اندازه مختلف‌اند. این نگاره‌ها، به دو روش هندسی و دوردار با ظرافت و دقت کار شده‌اند.

نمای خارجی آرامگاه با گنبد مدور آجری کم‌خیز آن از نمونه‌های ارزشمند معماری آغاز قرن پنجم هجری قمری ایران به شمار می‌رود.

آرامگاه پیر علمدار از جمله بنا‌های تاریخی شهر دامغان است که به برج معروف شده و یکی از بهترین نمونه‌های معماری آرامگاهی است.

آرامگاه پیر علمدار در سال 1310 توسط وزارت فرهنگ و هنر با شماره 79 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری

آشنایی با آرامگاه ابن حسام خوسفی – خراسان جنوبی

 بنای تاریخی آرامگاه ابن حسام خوسفی ، شاعر برجسته قرن نهم قمری بر فراز صخره‌ای سنگی در حاشیه شمالی شهر خوسف قرار دارد.

این آرامگاه که از جمله آثار تاریخی و دیدنی استان خراسان جنوبی به حساب می‌آید، بیش از ۵۰۰ سال قدمت دارد.

ابن حسام خوسفی سال 782 قمری در شهر امروزی خوسف به دنیا آمد. خوسف از بخش‌های فعلی بیرجند و از قدیمی‌ترین آبادی‌های قهستان است.

محمد فرزندحسام الدین حسن، معروف به ابن حسام، شاعر، عارف، فقیه و اندیشمند قرن هشتم و نهم هجری است. آرامگاه ابن حسام خوسفی در سال ۹۲۰ هجری قمری ساخته شد و در قرن ۱۳ قمری مورد مرمت قرار گرفت.

این بنای کوچک شامل اطاقکی است با فرم هشت ضلعی که نقشه فضای داخلی آن به صورت چلیپایی است. پوشش مقبره به صورت گنبدی طراحی شده که در مرکز آن یک کلاه فرنگی ساخته شده است.

در این قسمت نورگیرهایی تعبیه شده تا هم نور فضای داخلی آرامگاه را تأمین کند و هم باعث تهویه فضای داخل آرامگاه شود. این بنا ابتدا در دوره صفویه بنا شده و در دوره قاجار تغییراتی در آن داده شد.

این بنا دارای نقشه چلیپایی شکل و پوشش گنبدی است و در سه جهت، سه طاق نما با قوس جناقی دارد. همچنین در داخل آرامگاه کتیبه‌ای کاشیکاری شده به رنگ سفید حاوی اشعار ابن حسام است که دور مقبره را فرا گرفته‌است.

منبع:همشهری

آشنایی با کاروانسرای زیرو – یزد

کاروانسرای زیرو که به آن زیرآب نیز گفته می‌شود، با قدمت دوره صفویه در نزدیکی روستای مغستان از توابع شهرستان اردکان، در استان یزد قرار دارد.

کاروانسرای زیرو، با کاروانسراها‌ی خرگوشی و یغمیش ازجمله کاروانسراهای معروف اردکان هستند. سازه و حتی روپوش‌ها و سقف کاروانسرای زیرو عمدتاً از قلوه‌سنگ ساخته شده است.

سبک معماری بنا، یکی از نشانه‌هایی است که اکثر کارشناسان معماری برای تاریخ‌گذاری روی یک بنا به آن استدلال می‌کنند. سبک کاروانسرا‌های دوران صفوی از یک نوع نقشه در مناطق مرکزی ایران تبعیت می‌کرده و آن سبک چهارایوانی اصفهانی بوده است؛ ولی کاروانسرای زیرو از سبک تک ایوانی با حیاط مرکزی تبعیت می‌کند.

این کاروانسرا در قسمت‌های شمالی، جنوبی و شرقی در میانه‌ ضلع خود، رواقی بزرگ‌تر دارد، ولی از ایوان غربی که همان ورودی است، کوتاه‌تر و کم عمق‌تر است. نوع قوس‌ها با قوس‌های رایج در کاروانسراهای سبک اصفهانی متفاوت بوده، قوس‌ها تیزه‌دار ولی تند‌تر و پای طاق‌ها بلندتر و ایوان ورودی رفیع ساخته شده است.

ورودی شترخوان‌ها از دو ضلع جنوبی و شمالی بوده و برای رسیدن به دو شتر‌خوان که در دو ضلع غربی و شرقی قرار دارد باید از میان دو اتاق گذشت.

کاروانسرای زیرو در سال 1386 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 19906 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری

آشنایی با کاروانسرا قلعه خرگوشی – یزد

 کاروانسرا قلعه خرگوشی نزدیک باتلاق گاوخونی در جاده قدیمی یزد – اصفهان قرار دارد.

فاصله بین این کاروانسرا و عقدا حدود 60 کیلومتر است و این بنا از آثار دوره صفوی است. این کاروانسرا شامل صفه‌ها، حجره هاه، اصطبل و دیواره‌ای روی پشت بام، با 2 متر عرض است.

این کاروانسرا 2 طبقه و طبقه دوم آن شاه نشین است. در داخل رباط 18 صفه وجود دارد. صفه بزرگ‌تر و صفه دیگری که در قسمت جنوبی قرار دارد، دارای محراب و نماز گاه است.

در چهار گوشه رباط، چهار مدخل برای ورود به طویله دیده می‌شود و مخزن آب به صورت آب انبار در وسط رباط ساخته شده است.

از تزیینات بنا می‌توان به کاربندی آجری سر در ورودی و کتبیه سنگی به خط علی رضا عباسی خطاط معروف عصر شاه عباس اشاره کرد.

این کتیبه، روی 15 قطعه سنگ سبز رنگ به طول 8 متر و عرض 60 سانتی متر و در 3 ضلع مدخل نصب شده است.

این کاروانسرا کاملا داخل طبیعت بکر و وسط کویر قرار گرفته و می‌توان از آن به عنوان یک رصدگاه بسیار  زیبا و مناسب استفاده کرد.

نزدیک‌ترین آبادی تا این کاروانسرا در فاصله 7 کیلومتری است که یک روستای تک خانواره است.

از دور این کاروانسرا منظره‌ای بسیار زیبا دارد. داخل آن اتاقک‌های سنگی وجود دارد که محل اتراق مسافرین بوده در ضمن محلی هم برای نگهداری حیوانات وجود دارد.

سنگ‌های بکار رفته در آن از جنس گرانیت است. در این رباط چشمه آبی هم هست و می‌توان ازآن نوشید.

منبع:همشهری

آشنایی با کاروانسرای دودهک – قم

کاروانسرای دودهک در ساحل شرقی رودخانه قم‌رود قرار دارد.

قدمت این بنا به دوره صفویه برمی‌گردد. در هر یک از د یوارهای شمالی و شرقی و غربی این کاروانسرا 3 برج تعبیه شده که نشان می‌دهد کاروانسرا شبیه به یک قلعه نظامی بوده‌است.

پس از عبور از دروازه ورودی کاروانسرا، ایوانی به طول30.11 متر وجود دارد که انتهای آن با پله‌هایی به حیاط متصل می‌شود.

پل و کاروانسرا که از یادگارهای دوره صفویه است در مسیر تاریخی جاده ابریشم احداث شده است.

ابعاد کاروانسرا ۷۰/۵۳ × ۶۰/۵۳ متر بوده و در هر یک از دیوارهای شمالی، شرقی و غربی برای حفاظت و نگهبانی از کاروانسرا که به صورت قلعه است، سه برج ساخته‌اند. مصالح به کار رفته در بنای کاروانسرا آجر، سنگ، آهک و گچ است و سقف بناها با گچ و پشت بام با کاهگل پوشیده شده است.

ایوان‌های جنوبی و غربی آن که بعد از ایجاد بنا ساخته شده، دارای فرورفتگی‌هایی در دیوار است.

ایوان شرقی روی یک آب انبار زیرزمینی ساخته شده‌است. در سمت راست ایوان 2 اتاق ساخته شده که اولی مربعی با ضع 8.4 ‏مترو پوشش گنبدی است که در گذشته به وسیله یک در بزرگ به اتاق کناری ارتباط داشته‌است.

این اتاق نمازگاه کاروانسرا بوده‌است و چهارگوشه کاروانسرا مشابه یکدیگر نیستند.

گوشه‌های شمال شرقی و جنوب غربی برای نگهداری بار و دوگوشه دیگر به عنوان اصطبل مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند. پی‌های این بنا از سنگ و بقیه بنا از آجر ساخته شده‌است.

به علت عدم محافظت در گذشته، قسمت‌هایی از این کاروانسرا تخریب شده بود که در سال‌های اخیر با همت سازمان میراث فرهنگی استان مرکزی تعمیر و بازسازی شده است.

موقعیت جغرافیایی، نزدیکی به راه اصلی تهران – اصفهان، عبور رودخانه قم رود از کنار آن، مجاورت با پل تاریخی دودهک و همچنین سالم بودن بنای کاروانسرا، از ویژگی‌های مثبت این یاد مان تاریخی محسوب می‌شود.

کاروانسرای دودهک در سال 1377 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره ۱۹۸۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری

آشنایی با کاروانسرای یغمیش – یزد

کاروانسرای یغمیش که به آن یاغمیش نیز گفته می‌شود از آثار دوره صفویه شهرستان صدوق در استان یزد است. شهرستان صدوق در شمال غرب ندوشن در استان یزد واقع شده است.

این کاروانسرای مستحکم به مساحت 35 × 45 متر از سنگ و آجر ساخته شده است. ابعاد آجرهای موجود در دیوارهای این اثر قدیمی 20 در20 در 4 سانتی‌متر می‌باشد که قالبی یکسان با بناهای موجود دوران صفوی دارد.

از عجیب‌ترین مشخصه‌های این بنا، شالوده‌ سنگی بنا می‌باشد. معماری سنگی بنا کامل و بی نقص بوده در حدی که گمان می‌رود معمار آن، بسیار آگاه به سازه‌های سنگی بوده است. قطر دیوار از ابتدا تا انتها تغییر داشته و چیدمان سنگ و ملات چنان جداناپذیر می‌باشد که تمامی فاصله بین سنگ‌ها با ملات به خوبی پر شده و کار دقیق معمار و بنا، دلیلی را برای بندکشی دوباره بین سنگ‌ها نمی‌گذارد.

ارتفاع بیش از 9 متر دیوارها و نیز وجود برج‌های چهارگوشه بنا و نیز برج‌های نیمه در میان اضلاع شرقی، غربی و جنوبی که جنوبی کمی هم بلندتر می‌باشد و نیز سردر بیش از 15 متر با دو برج، همه و همه حاکی از وضعیت امنیتی بد منطقه و اهمیت راه‌گذری از این منطقه می‌دهد.

تأمین آب از طریق چاه می‌باشد که در داخل کاروانسرا قرار دارد و این اهمیت وجود آب در این منطقه بیابانی را می‌رساند. نبود قنات و تأمین آب داخلی و نیز مکان‌هایی برای انبارکردن آذوقه، بیانگر این مطلب است که زمان‌هایی رباط در محاصره نیز بوده است.

صاحب جامع مفیدی در وصف این رباط یا کاروانسرا می‌نویسد:

  • “به سرحد یزد و اصفهان در میان بیابان واقع است. جایی است خوفناک و مکانی است پر وحشت. در قدیم الایام قلعه ای ساخته بودند از سنگ؛ اما خرابی تمام در بنیان آن راه یافته بود. ایالت و شوکت پناه، جانی خان قورچی باشی در زمان اقتدار به تعمیر آن همت گماشت و در نهایت استحکام به اتمام رسانید و بر اطراف آن برج های عالی ترتیب داده و در ساحت آن چاهی حفر نمود که مترددین از آن مستفیض می گردند و بانی را به دعا یاد می‌کنند.”

وضع فعلی کاروانسرا نیز موید نوشته صاحب مفیدی است. یعنی دیوار های قسمت قدیمی رباط همه از سنگ سرخ و بسیار محکم است و بعداً تعمیرات و مرمت‌هایی که در آن شده، با آجر به انجام رسیده و مخصوصاً برج ها و گاوپهلوهایی به آن الحاق شده است.

سردر ورودی که در طرف دیوار شمالی است تماماً از آجر و احداث عصر صفوی است. دو برج متصل به سردر به محیط خارجی پانزده متر از آجر و یک گاوپهلو و جرز که حکم شمع و حمال برای دیوار دارد در همین قسمت ساخته شده. در دو زاویه دیوار سمت راست یا مغرب دو برج و در وسط آن یک برج سنگی هست و یک شمع آجری هم در همین سمت دیده می شود.

در دیوار سمت چپ یا مشرق دو برج سنگی اصلی و دو گاوپهلوی آجری متصل دیده می شود. بلندی دیوار ها قریب نه متر است. بالای سر شاه نشین برجی از آجر به بلندی سه متر ساخته اند و در همانجا سه سوراخ تعبیه شده که جای ریختن روغن داغ و آب جوش بوده است.

دو متر از سر دیوار برج های اطراف قلعه از آجر ساخته شده. در داخل رباط صفه ها، و عقب سر آنها طویله و اصطبل ها همه از آجر بنا گردیده و به طور کلی این رباط از حیث استحکام و استواری از رباط های مهم و نسبتاً سالم صفحات یزد و از لحاظ نقش و طرح هم استادانه و خوش کار است.

یغمیش از نظر ریشه‌شناسی، ریشه و وجه تسمه‌، چندان مشخص نیست ولی در کتب تاریخی یغمیش را نامی مغولی و برگرفته از آثار یغمیش شحنه اصفهان در عصر غازان‌خان می‌دانند.

این بنای جالب و عجیب شالوده‌ای سنگی و با ملات گل وآهک دارد. البته این شالوده‌ اوّلی بنا بوده که به احتمال زیاد، به دوران حکومت ایلخانان مغول برمی‌گردد. ولی در دوران صفوی با آجر و افزودن چند پاپیل و پشت بند به استحکام بنا افزوده‌اند، از جمله سردر ورودی که با دو برج آجری و دروازه میانی ایجاد شده و برج‌های گوشه‌ای ضلع شمالی.

در ضمن در قسمت‌های شرقی و غربی با دو پیلک نیم‌برج جهت استحکام بخشیدن به دیوارها افزوده اند. مصالح اصلی بنا بومی بوده و از سنگ لاشه منطقه می‌باشد و نیز آهک را نیز از معادن اطراف برداشت کرده‌اند. ولی مرمت دوران صفوی با آجر می‌باشد.

کاروانسرای یغمیش در سال 1382 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 8558 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری