آشنایی با غذاهای سنتی استان کرمانشاه

کرمانشاه به عنوان یکی از استان‌های تاریخی و زیبای ایران، غذاهای محلی خوش‌طعمی دارد که برخی از آن‌ها از شهرت ملی برخوردار است.

همشهری‌آنلاین: استان کرمانشاه علاوه بر داشتن آثار باستانی همچون طاق بستان، کتیبه بیستون، تنوع آب وهوایی، ایل‌ها و قومیت‌های مختلف، غذاهای خوشمزه‌ای نیز دارد که تعدادی از آن‌ها را در ادامه معرفی می‌کنیم.

خورش خلال

یکی از محبوب‌ترین غذاهای این استان، خورش خلال است که خیلی‌ها در سفر به کرمانشاه، طعم بی‌نظیر آن را امتحان می‌کنند.

البته چیزی که باعث شده این غذا محبوبیت پیدا کند، خوراکی‌های خوش‌طعم کرمانشاه و همینطور شیوه آشپزی خاص آشپزان این استان است.

مواد لازم برای درست‌کردن این غذا عبارت است از: گوشت، زرشک، خلال بادام، رب ‌گوجه ‌فرنگی، کره، پیاز، گلاب، زعفران و چوب دارچین.

معمولا این خورش به همراه برنج، سبزی خوردن و ماست سرو می‌شود. برای تزئین آن از خلال پسته و برای ‌کمی طعم ترش پیدا کند از لیمو عمانی استفاده می‌کنند.

کرمانشاه

هلو کباب

یکی دیگر از معروف‌ترین و خوشمزه‌ترین غذاهای سنتی این استان، هلو کباب یا کوفته مخصوص کرمانشاه است که طعم منحصربه‌فردی دارد. به نظر می رسد این غذا به دلیل شکل ظاهری‌اش در هنگام سرخ شدن به این نام معروف شده است.

مواد لازم برای درست کردن هلو کباب، گوشت، لپه، گردو، کشمش، سیب‌زمینی نیم‌پز، روغن، تخم‌ مرغ، رب گوجه ‌فرنگی، پیاز سرخ‌شده، آبلیمو و شکر است.

طعم خوشمزۀ این غذا ارزش وقت زیاد برای پخت آن را دارد. هلو کباب به همراه نان تازه و سبزی خوردن میل ‌می‌شود.

کرمانشاه

کوفته نخود

یکی از غذاهای محبوب کرمانشاهی کوفته ریزه یا کوفته نخود است که حتی اگر تا به حال آن را نخورده باشید، اسمش را احتمالاً شنیده‌اید. این غذا در بین خانواده‌های کرمانشاهی بسیار معروف است و معمولاً زیاد پخته می‌شود.

مواد لازم برای درست کردن این غذا شامل نخود پخته شده، گوشت چرخ ‌کرده، مغز ‌گردو، آرد، پیاز و سبزی‌های معطر شامل جعفری، نعناع، مرزه و ترخون است.

 این غذا در عین حال که بسیار خوشمزه است، مقوی هم است و بسیاری از مواد معدنی مورد نیاز بدن را تامین می‌کند.

کرمانشاه

دست‌پیچ

یکی دیگر از کوفته‌های معروف کرمانشاه، دست‌پیچ است که با داشتن دو خوراکی برگه‌ قیسی و گردوی تازه، طعم دلنشین و خوشمزه‌ای به خود می‌گیرد.

مواد لازم برای برای درست کردن این غذا عبارت است از: گوشت چرخ‌ کرده، برگه قیسی، گردوی خرد شده، کشمش، رب گوجه‌ فرنگی، پیاز، لپه‌ پخته، روغن، آبلیمو و شکر.

کرمانشاه

سیب ‌پلو

در استان کرمانشاه نوع خاصی از پلو به اسم سیب پلو درست می‌شود که ماده اصلی آن به غیر از برنج، سیب زمینی است.

مواد لازم برای تهیه این غذا، سیب زمینی، برنج، گوشت‌ چرخ‌ کرده، کشمش، پیاز، زعفران، خرما و کره است.

اضافه کردن خرما و کشمش به این غذا باعث مقوی و خوشمزه‌تر شدن آن می‌شود.

کرمانشاه

کوفته‌ شیرین

کوفته شیرین نیز یکی دیگر از کوفته‌های خوشمزه کرمانشاهی است که برای درست کردن آن از برنج، گوشت چرخ‌ کرده، تخم ‌مرغ، شکر، نعناع خشک، سرکه و پیاز استفاده می‌شود.

کرمانشاه

سوپ ترخینه

این سوپ همانند یک مادۀ دارویی می‌تواند برای درمان بیماری‌هایی مثل سرماخوردگی مفید باشد.

دو مادۀ اصلی سوپ ترخینه، گندم و دوغ است که به صورت گلوله‌های خشک شده و آماده عرضه می‌شود و به راحتی می‌توان آن را تهیه کرد.

مواد لازم برای درست کردن این غذای محلی، اسفناج خرد شده، لپه، عدس، پیاز، آب مرغ و ترخینه است.

کرمانشاه

چلو گوشت

چلو گوشت یکی از محبوب‌ترین غذاهای ایران است که در هر منطقه با روش‌های خاصی تهیه و آماده می‌شود.

برای تهیه چلو گوشت کرمانشاهی از برنج، گوشت ماهیچه، روغن زیتون، نمک، هل، گلپر، چوب دارچین، برگ بو، پیاز، زرشک، زنجبیل، تخم گشنیز، زردچوبه و فلفل سیاه استفاده می‌شود.

در پایان بر روی این غذا مقداری روغن کرمانشاهی ریخته می‌شود که عطر و طعم خارق‌العاده‌ای به آن می‌دهد.

منبع:همشهری

 

آشنایی با زورخانه سنگتراش‌ها – کرمانشاه

استان کرمانشاه که از دیرباز به دیار پهلوانان و قهرمانان شهره خاص و عام بوده، زورخانه‌های بسیاری نیز داشته و قدیمی‌ترین آن‌ها زورخانه سنگتراش‌ها یا زورخانه کهن کرمانشاه است.

همشهری‌آنلاین: منطقه کرمانشاه، از گذشته‌های بسیار دور تاکنون کشتی باستانی در مکان مخصوصی موسوم به زورخانه انجام می‌شده که قدمت این مکان به تاریخ صدر اسلام نیز می‌رسد و درگذشته برای تعریف زورخانه گفته می‌شد: زورخانه مکانی است مخصوص، برای انجام حرکات ورزشی که به‌منظور توانمندی در میادین نبرد از آلات و ادوات مشابه ابزار و وسایل جنگی در آن استفاده می‌شده است. اما در تعریف امروزی گفته می‌شود: زورخانه مکانی است مخصوص، برای ورزش و کشتی باستانی که به سبب قداست برخاسته از آیین و سنت‌های دیرین محل معرفت به شمار می‌رود و شخص ورزشکار به صفات حمیده، اخلاق نیک و خلق‌وخوی مردانه آراسته است.

زورخانه سنگتراش‌های کرمانشاه که شاید یکی از قدیمی‌ترین زورخانه‌های کشور نیز به شمار آید در گذر سنگتراش‌ها (نعلبندخانه) در انتهای بازار «کلیمی» های قدیم شهر کرمانشاه واقع است.

یکی از نکات قابل‌توجه در زورخانه سنگ‌تراش‌های کرمانشاه، پیوند خوردن نام آن با پهلوان اسطوره‌ای دیار سنگ و آب، پهلوان حسین گلزار کرمانشاهی است.

بسیاری از کارشناسان و تاریخ‌دانان این دیار معتقدند قدمت زورخانه سنگ‌تراش‌های کرمانشاه به دوران صفویه برمی‌گردد و این بنا، قدیمی‌ترین زورخانه در استان کرمانشاه است اما با این وجود همچنان مؤسس زورخانه سنگ‌تراش‌های کرمانشاه نامعلوم است اما می‌توان گفت زورخانه سنگتراش‌ها خاستگاه پهلوانان و ورزشکاران بسیاری همچون پهلوان جاسم، پهلوان کاظم، پهلوان صفر کرمانشاهی، پهلوان حسین گلزار و همچنین پاتوق پهلوان نقی سرابی به شمار می‌رفته‌است.

پهلوان حسین، معروف به حسین گلزار، در سال ۱۲۶۵ قمری، در روستای سراب قنبر، از توابع شهر کرمانشاه به دنیا آمد، او در کودکی پدرش(اکبرخان) را از دست داد و از آن‌ پس تحت تکفل مادرش که گلزار نام داشت؛ قرار گرفت.

گلزار بانو از همان دوران کودکی حسین را تشویق به کار سخت در باغ و مزرعه پدر می‌کرد. او در سن سیزده‌سالگی پا به گود زورخانه گذاشت؛ زورخانه‌ای که سرنوشت حسین را عوض کرد و او را در چشم همگان به پهلوان حسین گلزار معروف کرد.

ازآن‌پس، پاتوق همیشگی حسین، زورخانه سنگتراش‌های کرمانشاه شد.

علاوه بر این، سردار بزرگ مشروطیت، یار محمدخان و برادرخوانده او حسین‌خان امید برق در زورخانه سنگتراش‌ها ورزش می‌کردند و کشتی می‌گرفتند.

همچنین مردم پیشکسوتان دلاوری چون آسید عبدالکریم غیرت کرمانشاهی شاعر بلندپایه و عارف نامی، پهلوان آسید قاسم چاشنی‌ساز، پهلوان علی‌اصغر گرد، پهلوان علی آسمیع، پهلوان صوفی نصراله سعدوند و دیگر سرجنبانان کشتی و مردان دیار غرب همچون مرحوم مشهدی احمد مهرکن، حاج حسن گردانی و… را در گود زورخانه سنگتراش‌ها به خداباوری، ورزشکاری، کشتی‌گیری، اخلاق و تواضع می‌شناختند.

زورخانه سنگتراش‌های کرمانشاه ثبت ملی شده است.

منبع:همشهری

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری میبد – یزد

 شهرستان میبد در شمال غربی یزد و بر سر راه یزد به اصفهان – تهران قرار دارد

میبد از واژه‌های فارسی میانه می‌باشد که در دوره ساسانی به این شهر اطلاق می‌شده و در متن‌های تاریخی و جغرافیایی قرون اسلامی بارها از این نام یاد شده است.

علیرغم آسیب‌های فراوانی که به بافت سنتی این شهر وارد شده، هنوز بسیاری از پدیده‌ها و عناصر شهری قدیم مانند راه‌های باستانی، بناها و تشکیلات وابسته به آن، کهندژ، شارستان، بیرونه و آثار گسترش شهری و بازمانده بناهای کهن را می‌توان در آن تشخیص داد. این شهرستان شامل بخش مرکزی با شهر میبد و دو دهستان بفروئیه و شهدا می‌باشد.

ارتفاع شهر میبد از سطح دریا 1،090 متر و مساحت این منطقه در حدود 845 کیلومتر مربع است.

کهن‌ترین سند هویت تاریخی و آغاز شهرسازی در سرزمین یزد، نارین قلعه میبد است. این کهن‌دژ همچون پیری خسته و خاموش سرگذشت سالیان دراز رنج و آسایش مردمان این دیار را به یاد دارد.

از اماکن تاریخی و دیدنی این شهر می‌توان به رباط شاه عباسی، برج کبوترخان و آتشکده‌هایی چون آتشکده حسن آباد، مزرعه کلانتر، پیرخرمن و پیر مزرعه حاجی، نارین قلعه، مسجد جامع میبد، مجموعه کاروانی رباط، پیر چراغ، موزه زیلو، آسیاب‌‌ها، باروی شهر قدیم شامل برج‌ها، حصارها، خندق‌ها و دروازه‌های شهر، موزه سفال و سرامیک میبد و موزه پست اشاره کرد.

این شهر دارای پیشینه‌ای چندین هزار ساله است و دومین مرکز شهری و تجاری استان یزد محسوب می‌شود و به واسطه بافت تاریخی ارزشمند خود تمام شهر در فهرست آثار تاریخی ایران به ثبت رسیده است.

میبد در کنار مسیل رودخانه‌های قدیمی و در جوار راه قدیمی ری – کرمان به صورت مجتمع‌های زیستی اولیه شکل گرفته‌است.

این شهر روی شیب طبیعی که از جنوب به شمال بوده قرار دارد. این شیب به صورتی است که روستای رکن‌آباد در جنوب شهر حدود ۲۰ متر بلندتر از روستای عشرت‌آباد در شمال شهر است.

کشاورزی میبد رونق دارد و از دیرباز کشاورزی از کارهای مهم آن بوده‌است و هنوز بخش بزرگی از زمین‌های پیرامون شهر در محله‌ها به کشت یا به باغ انار اختصاص دارند. در زمین‌های خارج از محدودهٔ شهری نیز کشت گندم، صیفی، یونجه، پسته، پنبه و دیگر فرآورده‌های کشاورزی رواج دارد.

در گذشته کشت‌زارهای پنبه در این ناحیه زیاد بوده‌است، ولی امروزه به دلیل کمی درآمد اقتصادی آن و کم شدن آب میبد جای خود را به باغ‌های انار و… داده ‌است.

سامانه کاروانی میبد: یک مجموعه معماری کهن است که کارکرد اصلی آن تأمین رفاه کاروانیان، خدمات سفر و گردشگری، راهداری و نیز انجام مبادلات پستی و ارتباطی قدیم بوده‌است. این مجموعه در مسیر شاهراه باستانی «ری – کرمان، در پشت دروازه غربی شارستان قدیم میبد شکل گرفته و از دوره‌های دور تاریخی تا 50 سال پیش، کارکرد پررونقی داشته‌است.

رباط میبد: در واقع یک ایستگاه بزرگ کاروانی در مسیر این معبر شرقی – غربی ایران بوده‌است که از شرق به سوی یزد ـ کرمان و سیستان تا ماوراء النهر و از سوی غرب به عقدا، نائین و اصفهان، کاشان و ری تا بین النهرین می‌رسیده‌است.

سرچشمه و بخشگاه آب قنات: برای کاروانیانی که از پهنه بیابان می‌رسیدند، آب نخستین و مهمترین نیاز بوده‌ است و سامان دهندگان راه‌ها ناگزیر بوده‌اند به هر طریق ممکن، آب مورد نیاز منزلهای کاروانی را تأمین کنند و یا ایستگاهها را در آبگاههای پایدار بنا سازند. با این حساب، وجود سرچشمه کاریز خوش آب «کثنوا» عنصر اصلی و اولیه شکل گیری این سامانه کاروانی در این نقطه بوده‌است.

برج و بارو و دروازه شارستان: بخشی از برج و بارو و خندق‌ها و نیز دروازه غربی شارستان قدیم میبد، درست در ضلع شرقی ستگاه کاروانی و چسبیده به‌آن، دیده می‌شود. این همسایگی بسیار نزدیک با شهر و امکان برخورداری‌های گوناگون از آن در دنیای پر بیم و هراس قدیم، موقعیتی بسیار ویژه برای این ایستگاه به شمار می‌آمده‌است؛ بنا بر این امتیازها، سامانه کاروانی میبد طی سده‌های گذشته همواره پایداری وتوسعه یافته‌است.

کاروانسرا رباط: این کاروانسرا که گویا بر جایگاه کاروانسرای قدیمی‌تری ساخته شده، از جمله کاروانسراهای سبک صفوی و یکی از کاملترین کاروانسراهای بین راهی به شمار می‌رود. ساختمان کاروانسرا شامل: ساباط (با پوشش یزدی بندی)، ایوان‌های بیرونی، هشتی ورودی، حیاط مرکزی، حوضخانه و مهتابی و چهار هشتی زیبا و فضاهای سرپوشیده (سول) شرقی و غربی و جمعاً صد ایوان و اتاق و اجاق برای استفاده کاروانیان بوده‌است.

برج کبوتر خانه: این بنا در جنوب شرقی باروی قدیم میبد واقع است (محل کنونی فرمانداری میبد) بنا از خارج به صورت برجی مدور و آراسته به نقش‌های ویژه و از داخل دارای سه طبقه و مجهز به هزاران لانه برای جلب و نگهداری پرندگان مهاجر است.

سلطان رشید (سلطون رشید): در نزدیکی و روبروی قلعه، یک بنای قدیمی قرار دارد که بنا به اظهار مردم محل، مزاری بوده. ظاهر آن نیز همین حکم را می‌کند. همین قسمت بازمانده شباهت تام و تمام به چند بقعه تاریخی و مرتفع یزد و ابرقو و مروست دارد که همه مزار بزرگان و از آثار قرون هفتم و هشتم هجری است. بلندی بدنه باقی مانده که قسمت سردر ورودی است، هشت متر است و از قسمت داخل سفید کاری بوده و مختصری از تزیینات و رنگ آمیزی قدیم آن نیز باقی است.

قلعه بشنیغان: در قسمت شمال بشنیغان، در گودی کنار جاده کنونی، قلعه چهار ضلعی ای با هشت برج قرار دارد که اکنون نیز مورد استفاده برای انبار جنس است. در قسمت بالای برج‌های قلعه، نقوش زیبایی طرح شده‌است. ظاهراً این قلعه از اوایل عصر قاجاری است.

مسجد جامع میبد: مسجد جامع میبد مجموعه‌ای از چند مسجد است که گونه‌های فضایی متنوعی را با طرحهای چندگانه عرضه می‌نمایند. این مسجد از نوع مساجد ایوان دار مرسوم در منطقه یزد است که از صحن مرکزی (حیاط) رو باز با طرح تکرار طاقنما در بدنه‌ها، و فضاهایی چون گنبد خانه و ایوان وسیع و بلند و شبستان‌های کناری به عنوان بخش تابستانه در جهت قبله و شبستان‌های زمستانه (یا گرمخانه) در سه جهت دیگر تشکیل شده و ورودی اصلی آن با سر در نسبتاً بلندی از طرف کوچه شرقی، با گذر از یک فضای تقسیم (هشتی) به صحن باز می‌شود.

یخچال خشتی میبد: در کنار مجموعه کاروانسرای شاه عباسی، گنبد زرد رنگ مخروطی شکلی به چشم می‌آید که سابقاً یخچال بوده‌است. از نظر شناخت یکی از وسایل تمدن و زندگی آن منطقه قابل ملاحظه‌است و مخصوصاً که بنای آن نیز قدیمی است. یخچال میبد تماما از خشت خام بنا شده واز اجزا اصلی حوض یخ بند، دیوار سایه انداز، مخزن وگنبد خشتی تشکیل شده‌است.

آب انبار کلار: این آب انبار روبروی رباط میبد و بر سر راه قدیم، در سال ۱۰۷۰ هجری ساخته شده‌است. سنگ تاریخ آن بر جرز سمت چپ مدخل نصب است.

چاپارخانه: از دیگر ساختمان‌های مهم میان راهی چاپارخانه بوده که عملکرد اصلی آن جهت استراحت چاپارهای دولتی و تعویض اسب‌های خسته با اسب‌های تازه نفس بوده‌است. چاپارها، نامه‌ها و اوامر دولتی را از مرکز به ایالات و برعکس انتقال می‌دادند. سابقه چاپارخانه‌ها نیز در ایران به قرون پیش از اسلام می‌رسد.

منبع:همشهری

آشنایی با زورخانه تختی- یزد

زورخانه تختی، قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین زورخانه استان یزد است که قدمت آن به ۵۰۰ سال قبل بازمی‌گردد.

زورخانه تختی

همشهری‌آنلاین: زورخانه تختی یزد ۱۸ اسفند ۱۳۸۷ با شماره ثبت ۲۵۳۶۶ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

ورزش‌ زورخانه‌ای به عنوان میراثی فرهنگی، نمادی از هویت دینی، ملی و تاریخی ایرانیان است که با تلفیق معنویت، اخلاق، ورزش و هنر از روزگاران دور تاکنون رواج داشته و نسل به نسل منتقل می‌شود.

این ورزش اصیل و کهن ایرانی در دوره‌های مختلف بین پهلوانان یزد نیز محبوب بوده است.

 با آن که بیشتر زورخانه‌های استان یزد از بازسازی و تغییر کاربری حمام‌ها و آب‌انبارهای قدیمی ایجاد شده، زورخانه تختی تنها زورخانه‌ای است که از ابتدا با کاربری زورخانه ساخته شده است.

 این زورخانه در بافت تاریخی یزد در نزدیکی آثار تاریخی مانند بازار خان و مجموعه امیر چخماق قرار گرفته است.

زورخانه تختی، مرشدان بزرگی چون مرحوم مرشد احمد شرف‌الدینی، حاج‌حسن شرف‌الدینی، احمد شش‌انگشتی، مرشد محمد مرادی و پهلوانان نامی از جمله پهلوان یزدی بزرگ در عصر قاجار را به دنیای ورزش باستانی و پهلوانی معرفی کرده است.

در این زورخانه، کشتی و حرکات ورزشی باستانی و پهلوانی مانند شنا رفتن، نرمش، میل و سنگ گرفتن و شیرین‌کاری با استفاده از وسایلی مثل گرز، میل چوبی، تخته، سپر و کباده انجام می‌شود که با رعایت آداب خاص ورزش زورخانه‌ای همراه است.

در حال حاضر، زورخانه تختی در ساعاتی از روز برای بازدید مردم و تماشای این ورزش باستانی و شنیدن نوای مرشد باز است.

این زورخانه در خیابان قیام، کوچه امامزاده، کوچه علی‌محمد شریعت بالا واقع شده است.

منبع:همشهری

 

آشنایی با خانه بهنام – آذربایجان‌شرقی

خانه بهنام از جمله قدیمی‌ترین خانه‌های تاریخی شهر تبریز است که در اواخر دوران زندیه و اوایل دوران قاجار، به عنوان یک خانه مسکونی ساخته و در زمان ناصرالدین شاه قاجار، نوسازی و با نقاشی‌هایی تزیین شده است

بنا، مجموعه‌ای کامل به صورت اندرونی و بیرونی است و شامل هشتی ورودی، دالان سردر، حیاط بزرگ بیرونی، حیاط اندرونی، ایوان ستون‌دار برای نشیمن تابستانی در جنوب می‌باشد.

ساختمان اصلی در شمال حیاط و رو به جنوب دارای ایوان ستوندار است و دارای زیرزمین است. اتاق‌های زیرطنبی برای نشیمن تابستانی و دیگر اتاق‌ها به صورت انباری درآمده است. از خصوصیات بارز این بنا کامل بودن مجموعه، پلان معماری، تنوع در ابعاد اتاق ضمن رعایت تقارن در نما است.

ایوان جنوبی برای نشیمن تابستان و ایوان شمالی دارای ستون‌های چوبی گچ‌اندود با سرستون‌های گچبری شده است. پیشانی ساختمان دارای گچبری و طاق نماهای طرفین ایوان جنوبی مقرنسکاری است.

در بنای قسمت غربی که تخریب شده اصطبل، مطبخ، توالت و … قرار داشته است. حیاط اندرونی این خانه با ابعاد متناسب، زیبایی زیادی را به مجموعه بخشیده است. مهتابی این خانه در ضلع شمالی مجموعه و رو به حیاط اندرونی است.

این بنا از نظر معماری (طرح و ساخت) و تزئینات به عمل آمده در آن و کامل بودن بنا به عنوان یک نمونه ساختمان مسکونی قابل مطالعه بوده و دارای اهمیت ویژه است.

خانه بهنام به دلیل معماری ظریف، پنجره‌های مشجر و طاق‌ها و ایوان‌های بلند و بزرگ خود جلوه ویژه‌ای دارد. فضاهای اندرونی و بیرونی این ساختمان عهدقجری علاوه بر تزیینات داخلی به دلیل طراحی متناسب با فصول مختلف سال از جهت تعادل درجه حرارت و چشم‌انداز زیبا، چشم بازدیدکنندگان را در هنگام‌ دیدار ازاین بنای باعظمت خیره می‌کند.

وسعت اعیانی خانه بهنام 3 هزار مترمربع بوده و منظره بیرونی آن به دلیل گچبری‌های هنرمندانه، نمای آجری سرخ‌گون و حوض آسمانی‌رنگ وسط حیاط، خیره کننده است.

این خانه شامل یک ساختمان اصلی، بعنوان ساختمان قشلاقی و یک ساختمان کوچک به عنوان ساختمان ییلاقی است. مانند بسیاری از خانه‌های قدیمی ایرانی، این خانه دارای دو حیاط اندرونی و بیرونی است. در بازسازی اخیر این خانه، چند نگارگری ایرانی فرسکو کشف شده است.

منبع:همشهری

آشنایی با زورخانه علیقلی‌آقا – اصفهان

زورخانه علیقلی‌آقا اصفهان در محله‌ای با همین نام قرار دارد، این زورخانه به دلیل قدمت بالا، تقریبا از بین رفته است ولی اطلاعات ارزشمندی از پهلوانان و حال‌وهوای زورخانه وجود دارد و همین امر گردشگران را به بازدید از این محله و زورخانه تاریخی علاقمند کرده است.

همشهری‌آنلاین – علی‌اصغر درویش: در مورد این زورخانه اطلاعات مکتوب در دسترس نیست ولی بنابر اظهارات اهالی محل، محله بیدآباد یکی از محلات پهلوان‌پرور شهر اصفهان بوده و پهلوانان این شهر غالباً بیدآبادی بوده‌اند و از این جا برای مسابقه با پهلوانان سایر شهرها به پایتخت می‌رفته‌اند. حتی چندتن از آنها برای مدتی پهلوان پایتخت هم بوده‌اند. با بررسی‌ و پژوهش در محله محل زورخانه شناسایی و مشخص شد که در ضلع غربی مجموعه قراردارد.

از زورخانه مذکور که هم اکنون خراب شده آثار کمی باقی مانده و به جای آن یک دکان پولک و نبات‌سازی ساخته شده بود. سازمان نوسازی و بهسازی شهرداری اصفهان در تکمیل عناصر تخریب شده مرکز محله علیقلی‌آقا، زورخانه علیقلی‌آقا را در فضایی مجاور مجموعه جانمایی و احداث ‌کرد.

این بنا کاملا بازسازی که نه، از نو ساخته شده و چندان از لحاظ معماری و زیبایی معماری نسبت به دیگر آثار محله بیدآباد اهمیتی ندارد ولی نکته اینجاست که از شنبه تا چهارشنبه بعد از ساعت ده شب هنوز هم ورزش‌های زورخانه‌ای با جدیت برگزار می‌شود.

منبع:همشهری

آشنایی با خانه عباسیان کاشان – اصفهان

مجموعه خانه عباسیان در سال 1252 قمری ساخته شد و در کوی سلطان امیراحمد شهر کاشان قرار دارد

این مجموعه از جمله برجسته‌ترین آثار معماری اسلامی و یکی از نامزدهای دریافت جایزه بهترین بناهای مسکونی ایران اسلامی است.

این بنای تاریخی که در حدود سال‌های ١٢۴۵ تا ١٢۵٠ قمری توسط مرحوم سید ابراهیم تاجر کاشانی ساخته شده، از لحاظ معماری و تزیینات حایز اهمیت فراوان است.

مجموعه خانه عباسیان شامل 5 حیاط و گودال باغچه است که پس از فوت مالک اولیه به مرور از هم تفکیک و به صورت 5 باب خانه مستقل از هم درآمد.

در سال‌های اخیر 4 باب از 5 باب خانه خریداری و بازسازی شد. از4 باب خانه خریداری شده، دو واحد آنها به صورت طرح معمول معماری بافت قدیم کاشان یعنی گودال باغچه و یکی از آنها به صورت دو طبقه با حیاط مسقف و چهارمی که در اصل باغچه بوده است به صورت حیاط سنتی است.

خانه‌های عباسیان به لحاظ معماری، دارای طرحی بسیار قوی و غنی و از نظر تزئینات گچبری و نقاشی و کاربری تزئینات معماری اسلامی نظیر رسمی بندی، یزدی بندی، کاربندی، قطاربندی، مقرنس و مشبک در اوج زیبایی و ظرافت می‌باشد.

سبک اصلی معماری بنا به گودال باغچه موسوم است. در این سبک معماری، بنا پایین‌تر از سطح کوچه احداث شده و اصطلاحاً گود می‌باشد.

دلایل ساخت بنا به این شکل:

  • استفاده از آب قنات: در گذشته به علت استفاده از آب قنات و به جهت تامین فشار آب برای جریان داشتن در قسمت های مختلف بنا، آنرا نسبت به سطح کوچه عمیق تر می ساخته اند.
  • استفاده از خاصیت عایق بودن خاک در مقابل حرارت و برودت در گرما و سرما برای خنک سازی و گرم کردن بنا در تابستان و زمستان.
  • استفاده از خاک گود برداری برای تامین مصالح به کار رفته در بنا.

ویژگی‌های معماری خانه عباسیان:

  • قرینه سازی: در هر ضلع این بنا اگر خطی فرضی در وسط ضلع ترسیم شود، طرفین ضلع کاملاً قرینه می‌باشد.
  • تنوع فصلی: بنا دارای قسمت‌های تابستانی و زمستانی نشین بوده و در هر فصل از سال از قسمت‌های خاصی از بنا، متناسب با وضعیت آب و هوایی آن فصل، استفاده می‌شده است.
  • معماری درونگرا: بر خلاف بناهای امروزی که ظاهر بنا دارای تزئینات بسیار می‌باشد. در بناهای قدیمی، ظاهر بنا بسیار ساده و دارای تزئینات کم می باشد و بالعکس درون بنا بسیار با شکوه و زیبا می باشد.
  • معماری محجّبه یا نقاب‌دار: به علت آنکه معماری دوران قاجار یک معماری مذهبی است و شهر کاشان نیز از دیر باز به دارالمومنین معروف است، رعایت مسائل مذهبی در معماری خانه عباسیان بسیار مشهود می‌باشد. از مصادیق این امر، تقسیم بنا به دو بخش اندرونی و بیرونی، اتاق‌های تو در تو و متعدد، جدایی محل سکونت آقایان و خانمها در تالارها، وجود دیوار حجاب در اطراف فضای بام برای گرفتن دید همسایه به داخل بنا و… می باشد. حتی برای کوبة درب‌ها نیز دو دستگیره با صداهای متفاوت تعبیه شده که از طریق صدای کوبه می‌شده به جنسیت فردی که پشت درب است پی برد.

خانه عباسیان که با شماره 2020 در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده، بخشی از آن به بنیاد سهراب سپهری نقاش و شاعر نامدار معاصر تعلق گرفته است.

منبع:همشهری

آشنایی با آیین گلابگیری – کاشان

اردیبهشت و خرداد هر سال آیین و جشن گلابگیری در شهرهای قمصر و نیاسر کاشان برگزار می‌شود.

گلابگیری

همشهری آنلاین: آیین برداشت گل از باغ‌ها و گلابگیری در کاشان شهرتی جهانی دارد و همین شهرت باعث شده تا همه ساله گردشگران داخلی و خارجی زیادی در فصل چیدن گل‌ها و گلابگیری به این منطقه تاریخی واقع در استان اصفهان سفر می‌کنند.

«گل» در زبان فارسی فقط به گل سرخ و گل محمدی یا گل مخصوص گلابگیری اطلاق و «گلستان»  به مجموعه باغ‌های محل پرورش گل گلابگیری گفته می‌شد. اما در دوره‌های بعد گل مفهومی عام پیدا کرد و پیشوند انواع گل‌ها شد. در گذشته استان فارس مهم‌ترین تولیدکننده گل و گلاب در ایران بود. البته در آن دروران این کار در دیگر استان‌ها و شهرهای کشور نیز رواج داشت. اما در این میان کاشان و به‌ویژه قمصر و نیاسر شهرتی جهانی پیدا کردند.

اردیبهشت که از راه می‌رسد، کاشانی‌ها کم‌کم خود را برای بزرگ‌ترین رویداد سالانه‌ آماده می‌کنند. گلکاران در انتظار شکفتن گل‌ها و گلابگیران سورسات گلابگیری را فراهم می‌سازند تا جهان را با عطر محصول گلستانه سرمست کنند.

زمان گلابگیری در کاشان از اواسط اردیبهشت شروع می‌شود و تا  اواسط خردادماه (۱۵ اردیبهشت تا ۱۵ خردادماه) ادامه دارد. «لتان» هم نام دیگری ‌است که برخی از کاشانی‌ها به مراسم گلابگیری می‌گویند. اخیرا هم برخی از عنوان «عید گلابی» برای معرفی این آیین استفاده می‌کنند که تعبیری غلط و بی‌ربط با آیین گلابگیری در کاشان است. عید گلابی رسمی رایج مربوط به فرهنگ قدیم هند است.

وقت چیدن گل‌ها

چیدن گل، پیش‌درآمد برگزاری آیین گلابگیری در کاشان است. با شکفتن گل‌های محمدی، زن و مرد و بزرگ و کوچک صبح زود از خانه بیرون می‌زنند و مشغول چیدن گل می‌شوند در این روزها خیلی از مردم برای کمک به همسایه و فامیل در چیدن گل به یاری آنها می‌شتابند. البته چیدن گل فقط با یاری و همیاری آشنایان انجام نمی‌شود و برخی به عنوان کارگر گلچین در باغ‌های مردم به این کار می‌پردازند. در این روزها همه کسب و کارها در قمصر و نیاسر بوی گل و گلاب می‌دهند. چیدن گل هم برای خود نظم و برنامه دارد. باغداران بهترین زمان چیدن گل را قبل از طلوع آفتاب می‌دانند، زیرا معتقدند که چیدن گل‌ها بعد از طلوع آفتاب باعث می‌شود تا عطر گل چندان ماندگاری نداشته باشد.

رسم گلاب‌گیری

گلابگیری مهم‌ترین مرحله فعالیت گلکاران است. آنها بعد از چیدن گل‌ها، کار گلابیگری را شروع می‌کنند و آن دسته از باغدارانی که وسایل مخصوص گلابگیری ندارند، گل‌های خود را به کسانی که کارشان گلابگیری است می‌فروشند. با شروع گلابگیری، کم‌کم پای مسافران به قمصر و نیاسر کاشان باز می‌شود. در این روزهای سال، این منطقه شاهد ورود گردشگران داخلی و خارجی می‌شود.

در کاشان تعداد زیادی کارگاه گلابگیری صنعتی وجود دارد که بیشترین خرید گل و تولید گلاب را به خود اختصاص می‌دهند، اما گردشگران دوستدار  دیدن و تماشای گلابگیری به شیوه سنتی هستند.

شیوه سنتی گلابگیری

دیگ مسی، پارچ، قرابه، نی و شیشه از مهم‌ترین وسایل گلابگیری به شیوه سنتی هستند. در گلابگیری به روش سنتی هر یک کیلو گلبرگ را با یک لیتر آب در دیگی مسی می‌ریزند و دیگ را روی اجاق می‌گذارند. بخارهای متصاعد شده هم از لوله‌های استیل و آلومینیومی دیگ می‌گذرند و بعد از خنک شدن به وسیله آب سرد به گلاب تبدیل می‌شوند.

قمصر و نیاسر

قمصر در ۳۰ کیلومتری جنوب کاشان قرار دارد. هرچند که نام گلاب بیشتر با قمصر گره خورده ولی در سایر شهرهای کاشان مثل نیاسر و روستاهایی همچون ون، سده و وداقان نیز گلابگیری انجام می‌شود. به خصوص در وادقان و ون در ۵۰ کیلومتری شمال کاشان، جایی که باغ‌های زیادی دارد و گلاب غلیظی به دست می‌آید.

نیاسر که به کهن باغشهر ایران معروف است، در ۳۰ کیلومتری غربی کاشان واقع شده و جدا از مراسم تماشایی گلابگیری،  آبشار نیاسر، بنای چهارطاقی روی تپه‌های غرب نیاسر و  آتشکده نیاسر از جمله جاهای دیدنی‌اش هستند.

انواع گلاب

گلاب سنگین

گلاب سنگین یا گلاب ممتاز، نوعی گلاب درجه یک است که از تقطیر بین ۳۰ تا ۳۵ کیلوگرم گل محمدی به همراه ۸۰ لیتر آب به دست می‌آید.

گلاب سبک

در تهیه گلاب سبک، از حدود ۱۵ تا ۲۰ کیلوگرم گل محمدی استفاده می‌شود. به دلیل کاهش مقدار گل محمدی، گلاب سبک قیمت کمتری نسبت به گلاب ممتاز دارد.

گلاب دو آتشه

اگر بعد از یک بار انجام فرایند گلابگیری، مجدداً به گلاب به دست آمده گل محمدی اضافه شود و فرایند تقطیر دوباره روی آن تکرار شود، گلاب دوآتشه به دست می‌آید. غلظت گلاب دوآتشه بسیار بالاست و طعم تلخی دارد. از این نوع گلاب در مصارف خانگی استفاده نمی‌شود.

گلاب سه‌آتشه

اگر فرایند گلابگیری برای بار سوم انجام شود، گلاب سه‌آتشه به دست می‌آید که معمولاً به مقدار بسیار کم تولید شده و برای مصارف خاص از آن استفاده می‌شود.

گلاب پس‌آب

در صورتی که بعد از فرایند گلاب‌گیری، روی تفاله‌های گل محمدی آب بریزیم و عمل تقطیر را مجدداً انجام دهیم، گلاب رقیقی به نام پس آب تولید می‌شود که کیفیت پایین و عطر کمی دارد.

کاشان بزرگ‌ترین تولیدکننده گلاب و عصاره گل رز در دنیاست.

منبع:همشهری

آشنایی با مدرسه چهارباغ – اصفهان

مدرسه چهارباغ در استان اصفهان یکی از یادگارهای بی‌نظیر معماری دوره صفویه است که هر ساله توجه بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی را به خود جلب می‌کند.

همشهری‌آنلاین – علی‌اصغر درویش: این مدرسه که در گذشته آن را مدرسه سلطانی و مدرسه‌ مادر شاه نیز می‌نامیدند، در زمان سلطنت شاه سلطان‌حسین، آخرین پادشاه حکومت صفوی ساخته شد.

ساخت این بنا در سال ۱۱۱۶ هجری قمری آغاز شد و در سال ۱۱۲۶ هجری قمری به پایان رسید. این بنا در واقع آخرین بنای باشکوه ساخته شده در عصر صفوی است که برای تدریس علوم دینی به طلاب ساخته شد. ‌

درختان کهنسال چنار و جوی آبی که در میان آن جریان دارد، جلوه‌ بی‌نظیری به زیبایی‌های معماری و کاشی‌کاری‌های دیدنی این بنا داده است.

از بخش‌های دیدنی این مدرسه می‌توان به معماری و کاشی‌کاری‌های زیبای گنبد مدرسه، درِ مجللی که با طلا و نقره تزیین شده است، محراب باشکوه، منبر مرمرین، حجره‌ مخصوص شاه سلطان‌حسین، کاشی‌کاری‌های منحصربه‌فرد مدخل مدرسه، خطوط نستعلیق کتیبه‌ها و پنجره‌های چوبی مشبک اشاره کرد.

این بنای باشکوه و دیدنی در ضلع شرقی خیابان چهارباغ اصفهان قرار دارد.

هیچ یک از آثار تاریخی موجود در شهر اصفهان به اندازه‌ مدرسه‌ چهارباغ، توجه گردشگران و جهانگردان خارجی را به خود جلب نمی‌کند. این بنا را می‌توان کلکسیون کاشی‌کاری ایرانی نامید.

این مطلب را خاطرات و سفرنامه‌های این گردشگران خارجی تایید می‌کند. بسیاری از آنها این بنا را در نوشته‌ها و سفرنامه‌هایشان با کلماتی چون سحرآمیز، جذاب و دلپذیر توصیف کرده‌اند.

از میان این گردشگران، اوژن فلاندن، دیولافوا و کنت دوگوبینو را می‌توان نام برد که مدرسه‌ چهارباغ را شاهکار مسلم معماری دوره‌ صفوی توصیف کرده‌اند.

مدرسه‌ چهارباغ از لحاظ کاشی‌کاری اهمیت ویژه‌ای دارد و انواع مختلف این فن را مانند کاشی هفت‌رنگ، معرق، گره چینی، پیلی و معقلی در خود جای داده و در حقیقت موزه‌ کاشی‌کاری اصفهان به شمار می‌رود.

دلایل نام‌گذاری

این مدرسه را مدرسه‌ سلطان می‌نامند چرا که در زمان شاه سلطان حسین ساخته شده است. از آنجایی که این مدرسه در خیابان چهارباغ قرار دارد به آن مدرسه‌ چهارباغ می‌گویند و چون مادر شاه سلطان‌حسین چند کاروانسرا و بازار و نهاد اقتصادی را وقف این مدرسه کرده است، گاه این مدرسه را با نام مدرسه‌ مادر شاه می‌خوانند.

مدرسه‌ چهارباغ، چهار ایوان دارد. نمای خارجی عمارت شامل یک سر در بلند و باشکوه و هفده طاق نمای دو طبقه‌ آجری در اطراف آن است. کاشی‌های ریز و ظریف، مقرنس‌های پر نقش و نگار و خطوط مختلف، سر در ساختمان و ورودی بنا را به زیبایی هر چه تمام‌تر زینت داده‌اند.

کتیبه‌ سر در به خط نستعلیق سفید و روی زمینه‌ کاشی لاجوردی نگاشته شده و تاریخ ۱۱۱۲ هجری قمری بر آن حک شده است. این کتیبه را عبدالرحیم جزایری کتابت کرده است.

دو دهانه‌ سر در با کاشی‌های فیروزه‌ای تزئین شده و بر روی دو پایه سنگ مرمری، گلدانی به شکل بسیار زیبا قرار گرفته است. در طرفین سر در دو سکوی مرمری بسیار نفیس و عالی وجود دارد.

در اصلی مدرسه که با طلا و نقره تزئین شده، نمونه‌ بارز هنر زرگری و قلم‌زنی است که در دوران صفویه به نهایت تعالی و تکامل خود رسیده است.

بر دو لنگه چپ و راست این در به خط نستعلیق بسیار زیبا و به صورت برجسته، اشعاری نوشته شده است. خطاط این اشعار، محمد صالح اصفهانی خوشنویس برجسته‌ عصر صفوی است.

قسمت داخلی مدرسه شامل هشتی، ورودی، حیاط داخلی، گنبد، مناره و اتاق‌هاست. زیباترین قسمت مدرسه از نظر کاشی‌کاری، هشتی ورودی آن است.

ایوان‌ها و حجره‌های صحن چهار ایوان مدرسه رو به باغی پر درخت قرار گرفته‌اند که جویباری از میان آن می‌گذرد. این نهر فرشادی نام دارد. (در اصفهان این گونه نهرها را مادی می‌گویند.)

مادی فرشادی، شعبه‌ای از زاینده‌رود است. صحن مدرسه‌ چهارباغ، نمونه‌ کامل یک معماری درون‌گرا و بومی به شمار می‌رود.

حجره‌هایی که در دو طبقه و در فواصل ایوان‌های مدرسه ساخته شده‌اند به سکونت طلاب علوم دینی اختصاص داشته است. اکثر این حجره‌ها دارای نقشه‌ی یکسانی هستند که از یک اتاق نشیمن در جلو و قسمتی به صورت صندوقخانه در عقب و قسمتی به نام بالاخانه تشکیل می‌شود. در جلوی این حجره‌ها ایوان زیبایی قرار دارد.

 

در بخش شمالی مدرسه، ایوان شمالی با دهانه‌ای نسبتا عریض و ارتفاع زیاد قرار دارد که در جبهه‌ مقابل آن، گنبد و مناره‌های ایوان جنوبی دیده می‌شود. کتیبه فوقانی داخل گنبد به خط عبدالرحیم جزایری خوش‌نویس عصر صفویه است.

تمامی سطوح داخلی بنا به قطعات کوچکی تقسیم می‌شود که با کاشی تزئین شده است. منبر دوازده پله مدرسه که یکپارچه از سنگ مرمر ساخته شده از بهترین نمونه‌های هنر حجاری و سنگ‌تراشی آن روزگار است. در کنار این منبر، محراب نفیس و بسیار زیبای مدرسه قرار دارد که کتیبه‌ بالای محراب و منبر نیز به خط عبدالرحیم جزایری است.

اشعاری که در اطراف سرسرای مدرسه به خط نستعلیق بسیار زیبا به رنگ سفید بر زمینه‌ کاشی خشت لاجوردی نوشته شده به خط محمد صالح اصفهانی و مورخ به سال ۱۱۱۹ هجری است.

کتیبه‌ افقی داخل گنبد نیز به خط عبدالرحیم جزایری و تاریخ ۱۱۲۱ هجری است.

شبستان مسقف مدرسه‌ چهارباغ که در ضلع شرقی مدرسه واقع شده با درِ منبت‌کاری بسیار نفیسی به محوطه‌ زیر گنبد وصل می‌شود. در این شبستان، سه محراب وجود دارد که کتیبه‌های اطراف آنها را محمد مۆمن‌الحسینی به سال ۱۱۱۸ هجری کتابت کرده است.

مدرسه چهارباغ

سنگاب‌ها

سنگاب ظرف سنگی بزرگی است که در گذشته آن را از آب پر می‌کردند و برای وضوگرفتن یا آشامیدن از آن استفاده می‌کردند.  محل نصب سنگاب معمولا در حیاط مسجد یا امامزاده بوده ‌است ولی بر حسب نیاز در سایر مکان‌های عمومی هم از آن استفاده می‌کردند.

دو سنگاب در داخل مدرسه‌ چهارباغ وجود دارد؛ یکی در سرسرای ورودی و دیگری در صحن مدرسه.

اولی، سنگاب سرسرای ورودی از جنس سنگ پارسی است و بر روی آن کتیبه‌ صلوات بر چهارده معصوم به خط ثلث برجسته در لوحه‌های کوچکی کنده‌کاری شده ‌است. همچنین بر طبق کتیبه، سنگاب در ماه شعبان سال ۱۱۱۰ (قمری) توسط سنگ‌تراشی به نام «محمد طاهر» ساخته ‌شده ‌است. در وسط دو لوح آخر، عبارات فوق به خط نستعلیق دیده می‌شود:

«کتیبه اقل الطلبة محمد مهدی الحسینی عفی عنه – در شهر شعبان‌المعظم سنه ۱۱۱۰ به اتمام رسید عمل کمترین محمد طاهر».

دومین سنگاب موجود در صحن مدرسه، روبه‌روی ایوان جنوبی قرارگرفته و آن هم از جنس سنگ پارسی است. متنکتیبه‌ این سنگاب به شرح زیر است:

«وفق حضرت امام حسین صلوات‌الله و سلامه‌علیه نمود این سنگاب را – حاجی ابوالحسن اردکانی فی‌شوال‌المکرم سنة تسعین و الف».

بر طبق کتیبه، سنگاب را در سال ۱۰۹۰ (قمری) ساخته‌اند. از آن جایی که سال ساخت مدرسه‌ چهارباغ بین سال‌های ۱۱۱۶ (قمری) و ۱۱۲۶ (قمری) و در زمان حکومت سلطان حسین صفوی است، چنین استنباط می‌شود که سنگاب قبل از ساختمان مدرسه در جای دیگری قرارداشته و بعدا به صحن مدرسه انتقال داده‌ شده‌ است.

این سنگاب‌ها شاهکار هنر سنگ‌تراشی و خوشنویسی محسوب می‌شوند.

در شمال مدرسه‌ چهارباغ بازارچه‌ای زیبا و مرتفع وجود دارد که در عصر صفویه، بازارچه‌ بلند و بازارچه‌ شاهی نیز نامیده می‌شد. این بازارچه، نمونه‌ ارزنده‌ای از بازارهای عصر صفوی است. در شرق مدرسه‌ چهارباغ، کاروانسرای مادر شاه واقع شده که مهمانسرای عباسی امروز است.

مدرسه چهارباغ

حجره مخصوص شاه سلطان حسین

مدرسه‌ چهارباغ کتابخانه‌ کم‌نظیر و با ارزشی داشته که در حمله‌ افغان‌ها نابود شده است. این کتابخانه با کتب بسیار نفیس و کمیاب، در اختیار طلاب علوم دینی و سایر پژوهشگران و محققین آن روزگار قرار داشته است.

مدرسه‌ چهارباغ موقوفات زیادی نیز داشته است که شامل باغ‌ها، مزارع، روستاها، املاک، دکان‌ها، کاروانسراها و سایر مستغلات بوده و چگونگی ساختار آنها با حمله افغان‌ها نامعلوم مانده است.

کاروانسرای مادر شاه که مجلل‌ترین اقامتگاه مسافرین سه سده پیش بوده، موقوفه‌ و متصل به ساختمان‌های مدرسه‌ چهارباغ در ضلع شرقی آن است، هم‌اکنون تبدیل به مهمانسرایی به نام مهمانسرای عباسی شده و از لحاظ سبک معماری، بی‌نظیر و منحصربه‌فرد است. دیگر موقوفه‌ متصل به این بنا، بازار هنر است.

به طور کلی مدرسه‌ چهارباغ که به قول بسیاری از محققین هم مدرسه و هم مسجد بوده، با ۸۵۰۰ متر مربع مساحت از آثار مهم و باارزش عصر صفوی است.

مدرسه‌ چهارباغ اصفهان که پس از پیروزی انقلاب اسلامی «مدرسه‌ علمیه امام صادق(ع)» نامگذاری شد در حال حاضر به آموزش طلاب علوم دینی و حجره‌های آن نیز همانند عصر صفویه به اقامت طلاب اختصاص دارد.

منبع:همشهری

آشنایی با خانه بروجردی‌ها در کاشان – اصفهان

خانه تاریخی بروجردی‌ها در محله سلطان امیراحمد در خیابان علوی شهر کاشان قرار دارد

این خانه توسط بازرگانی به نام حاج سید حسن نطنزی در بین سال‌های 1292 تا 1310 قمری و در دوره قاجاریه ساخته شده است.

چون صاحب خانه مال‌التجاره از بروجرد وارد می‌کرده، به خانه بروجردی‌ها مشهور شد. معمار این خانه استاد علی مریم کاشانی؛ از نوابغ معماری کاشان و از طراحان معروف ساختمان است.

خانه بروجردی‌ها ، مجموعه ساختمانی زیبا و باشکوه است و از نظر خصوصیات محلّی و عناصر معماری و تزیینات داخلی از اهمیّت فوق‌العاده‌ای برخوردار است.

این خانه با حدود 1700 متر مربع مساحت، شامل 2 قسمت بیرونی و اندرونی، 2 ورودی اصلی و فرعی، هشتی، راهرو، حیاط، تابستان نشین، زمستان نشین، آشپزخانه، حیاط‌های سرپوشیده در اطراف و زیرزمینی وسیع است.

در بدو ورود به خانه وارد هشتی خانه می‌شویم که درب ورود به قسمت اندرونی خانه هم در این هشتی قرار گرفته است. پس از آن از راهروی نسبتا طولانی و شیبدار گذشته ووارد حیاط می شویم، درکنار این راهرو ایوان شمالی خانه قرار دارد.

در قسمت شمالی ایوان یک اتاق 5 دری واقع است که محل پذیرایی مهمانان بوده و دو طرف آن دو اتاق بهار خواب قرار دارد که به علت نور مناسب وگرمای زیاد، بیشتر در زمستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

ورودی اصلی در شمال ساختمان واقع شده و در دیوارهای آن سکّه‌هایی تعبیه شده که با مقرنس‌کاری گچی به طاق‌نمای اصلی سقف متصل شده است.

ورودی از طریق در چوبیِ بزرگی با کنده کاریها و گُل‌میخ‌های متعدد و دو کوبه که بر پاشنه سنگی می‌چرخد، به هشتی راه می‌یابد.

تابستان نشین، که مهمترین و اصلی‌ترین بخش خانه بروجردی‌ها است، مقابل ورودی اصلی و پشت به قرار دارد.

این قسمت شامل دو اتاق، تالار اصلی، دو سرپوشیده فرعی، یک سرپوشیده اصلی، دو گوشواره، یک شاه نشین و تالار طَنَبی است و در مرکز آن، گنبدی با نورگیرهای زیبا و تزیینات مقرنس کاری قرار دارد.

زمستان نشین، در شمال مجاور راهرو ورودی و مشتمل بر یک اتاق، یک شاه نشینِ، 5 در با گچبری‌های زیبا و ایوانی وسیع و آفتابگیر قرار دارد.

در قسمت شرق مشتمل بر 3 اتاقِ 3 در در حدّ فاصل زمستان نشین و تابستان نشین است که از راهروهایی مشترک به یکدیگر راه می‌یابند. سقف اتاقها مسطح و فاقد تزیینات است.

قسمت غربیِ زمستان نشین نیز با 2 اتاق کوچک به همراه فضایی سرپوشیده، قسمت شمالی و جنوبی بنا را به هم می‌پیوندد.

آشپزخانه وسیع با طاقچه‌ها و صندوقخانه و انباری در شمال و سمت راست مجموعه واقع است و از راهروی باریک بدان راه می یابند.

در داخل حیاط یک حوض بزرگ و باغچه‌های وسیع در اطراف آن قرار دارد. در قسمت شرقی بنا، اتاق‌ها و ایوان‌های سرپوشیده به چشم می‌خورد که در جلو ایوان‌ها پله‌هایی جهت رفتن به سرداب ها ساخته شده است.

در قسمت جنوبی بنا تالار سرپوشیده‌ای به چشم می‌خورد که محل برگزاری اعیاد و مراسم سوگواری بوده و شامل یک ایوان که دارای سقف بلندی است درجلو و یک قسمت شاه نشین در انتهای تالار که از قسمت‌های دیگر مرتفع تر بوده و دارای تزئینات خاصی است.

سقف تالار با طرح بسیار زیبایی گچبری و مقرنس‌کاری و رنگ‌آمیزی شده است. سقف‌ها و بدنه داخلی سرپوشیده و تالارهای جانبی آن با نقوش گل و مرغ و شکارگاه و حیوانات گچبری و یا نقاشی شده است.

نقاشی‌های این بنا در شیوه‌های متنوع و با رنگ و روغن و آبرنگ و زیر نظر هنرمند نامدار نقاشی ایران، کمال الملک ترسیم شده است.

سازندگان این بنا در تزیین سقف‌ها و دیوارها با استفاده از ترکیب خاک رس نرم و کاه الک کرده و کاهگل اُخری، دقت و ظرافت بسیاری به خرج داده‌اند.

در دیوار شاه نشین، تصاویری از شاهان قاجار، به شیوه‌ای متأثر از نقاشی اروپایی، ترسیم شده است. روی بعضی دیوارها مناظری با رنگ آبی کشیده‌اند که هیچکدام اصالت ایرانی ندارند، لباس اشخاص کاملاً اروپایی است.

این بنا در اواخر دوره پهلوی به علت بی توجهّیِ ساکنان آن رو به نابودر می‌رفت، اما پس از ثبت با شماره 1083 در فهرست آثار تاریخی، بازسازی شد و کاربری فرهنگی ـ اداری گرفت.

منبع:همشهری