بازار قیصریه اصفهان

امروزه بازدید از مراکز خرید پر زرق و برق و گشت و گذار در فروشگاه های رنگارنگ به بخش جدایی ناپذیری از سفر تبدیل شده و اغلب مسافران معمولا یک روز از برنامه ی سفر خود را به بازار گردی و خرید اختصاص می دهند. کلان شهر اصفهان نیز همچون سایر شهرهای بزرگ دارای مراکز خرید مدرن و متنوعی است که خریداران بسیاری را به خود جذب می کنند. با رفتن به این مراکز خرید می توانید کالاهای مورد نیاز خود را تهیه کنید، اما اگر می خواهید در کنار بازارگردی با هنر معماری عصر صفوی بیشتر آشنا شوید و در کنار خرید از مشاهده ی آثار صنعتگران و هنرمندان اصفهانی نیز لذت ببرید، پیشنهاد می کنیم از بازار  قیصریه اصفهان که بخشی از بازار سنتی این شهر است نیز دیدن کنید.

معرفی بازار اصفهان

پیش از معرفی بازار قیصریه لازم است شناخت مختصری از بازار شهر اصفهان داشته باشیم، چرا که بازار قیصریه تنها بخشی از بازار شهر اصفهان است.

بازار شهر اصفهان یکی از زیباترین و قدیمی ترین بازارهای ایران و خاورمیانه است که در دل بافت قدیمی این شهر و در شمال میدان نقش جهان جای دارد. بنای اولیه بازار شهر اصفهان همچون مسجد جامع این شهر در سال 156 هجری قمری و در زمان خلافت ابو جعفر منصور (دومین خلیفه ی عباسی) ساخته شد.

ناصر خسرو قبادیانی، شاعر و جهانگرد معروف ایرانی که در سال 444 هجری قمری به شهر اصفهان سفر کرده بود، در سفرنامه ی خود در توصیف بازار این شهر اینچنین نوشت:

“و اندرون شهر همه آبادان و هیچ از وی خراب ندیدم و بازارهای بسیار، و بازاری دیدم از آنِ صرافان، که اندر او دویست مرد صراف بود و هر بازاری را دربندی و دروازه ای”.

بازار شهر اصفهان نیز همچون دیگر بازارهای سنتی ایران از  قسمت های مختلفی همچون سراها، تیمچه‌ها، راسته‌ها، کاروانسراها، مساجد، مدارس و حمام  تشکیل شده و در هر راسته اجناس مختلفی همچون ادویه جات، ظروف مسی، پارچه، پوشاک، فرش و … به فروش می رسیده است.

بازار قیصریه اصفهان که در دی ماه 1310 هجری خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید، شناخته شده ترین و چشم نواز ترین راسته ی بازار شهر اصفهان است که به بازار سلطانی، بازار بزرگ و بازار شاهی نیز شهرت دارد. بازار قیصریه در عهد صفوی از برجسته ترین مراکز داد و ستد در شهر اصفهان بود و برترین تجار و کاسبان اصفهانی در این بازار حجره داشتند و به خرید و فروش مشغول بودند. امروزه بازار قیصریه بیشتر محل فعالیت فرش فروشان است و افراد برای خرید فرش های اصیل و پر نقش و نگار ایرانی به این بازار می آیند.

وجه تسمیه:

دو نظریه درباره ی وجه تسمیه ی این بازار وجود دارد؛ نخست اینکه واژه ی قیصریه همانطور که پیداست از واژه ی قیصر مشتق شده؛ از آنجا که در این بخش از بازار اجناس و کالاهای گران و با ارزش خرید و فروش می شده، به بازار شاهی و سلطانی نیز شهرت یافته است.

مطابق نظریه ی دوم سردر بازار قیصریه که ورودی این بازار می باشد، در زمان صفویان و با الگو برداری از بناهای شهر قیصریه (Kayseri) در آسیای صغیر (ترکیه امروزی) ساخته شده است و به این دلیل نام قیصریه را بر آن نهاده اند..

تاریخچه بازار قیصریه:

بازار قیصریه در دوران صفویان بین سال های 1011 تا 1029 هجری قمری ساخته شد. این بازار در گذشته بسیار پر رونق بود و نقش یک مرکز داد و ستد جهانی را بازی می کرد، چرا که برخی از تجار و شرکت های خارجی در این بازار دفتر و حجره داشتند و به خرید و فروش مشغول بودند. جالب است بدانید برخی از حجره های این بازار نسل در نسل توسط اعضای یک خانواده اداره می شوند و سال هاست کاربری خود را تغییر نداده اند و به فروش یک کالای خاص مشغول اند.

ساختار بازار:

بازار قیصریه که در ضلع شمالی میدان نقش جهان واقع شده است؛ از سردر قیصریه شروع می شود و در ادامه  به دیگر راسته های بازار شهر اصفهان میرسد. بازار قیصریه از دو طبقه تشکیل شده است؛  در طبقه ی بالا دفاتر تجار و کسبه قرار داشت و امور دفتری و بازرگانی در آن انجام می شد. در طبقه ی اول نیز کاسبان در دکان ها و حجره های خود به خرید و فروش مشغول بودند.

بازار قیصریه مسقف ساخته شده است و در دوران گذشته به منظور تامین روشنایی بازار در طول روز، نورگیرهایی بر روی سقف گنبدی بازار تعبیه کرده بودند. این نورگیرها در کنار روشنایی وظیفه ی تهویه ی هوا را نیز بر عهده داشتند.

بازار قیصریه خود از بخش های مختلفی همچون چندین راسته، مسجد و مدرسه تشکیل شده که از گذشته تا به امروز محل عبادت کسبه و تحصیل دانش آموزان بوده است. در گذشته برخی از جهانگردانی که از بازار قیصریه دیدن کرده اند، لقب “نگارخانه ی سرپوشیده” را به آن داده بوده اند، چراکه سرتاسر بازار همچون یک اثر هنری بی همتا جلوه گر آثار هنرمندان و معماران اصفهانی عهد صفوی بود. امروزه این آثار هنری به دلیل کم توجهی دیگر رنگ و لعاب گذشته را ندارند، اما همچنان استوار و پابرجا برای ما به یادگار باقی مانده اند.

سردر قیصریه

سردر قیصریه ورودی بازار بزرگ شه اصفهان است که در گذشته از سه طبقه تشکیل شده بود. همانطور که پیشتر گفته شد طبقه ی دوم به امور دفتری و بازرگانی اختصاص داشت و در طبقه ی اول نیز مغازه ها در کنار هم قرار داشتند. در طبقه ی سوم که متاسفانه امروزه اثری از آن باقی نمانده است، نقاره خانه قرار داشت و  نقاره زن ها با نواختن موسیقی اوقات شرعی و دیگر مناسبت ها را به مردم اعلام می کردند.

ساخت سردر بازار قیصریه را به استاد علی اکبر اصفهانی (1011 هجری قمری) نسبت داده اند. سردر قیصریه از یک ورودی اصلی و چهار ورودی فرعی تشکیل شده است و یک حوض آب مستطیل شکل رو بروی آن قرار دارد.

اگر از زیر سردر قیصریه به بالا نگاه کنیم، سقف زیبای آن را خواهیم دید که با مقرنس هایی آجری رنگ و طرح های اسلیمی بسیار زیبا تزئین شده است. کمی که به پایین تر نگاه کنیم دیواری با سه پنجره ی چوبی مقابل خود می بینیم که متاسفانه قسمتی از نقوش نقش بسته بر آن از بین رفته است. بر روی این دیوار شاهد نبرد ارتش شاه عباس با ازبک ها هستیم.

بر روی دیوار سمت راست تصاویر زن و مرد اروپایی نقش بسته است که به جشن و شادی و می گساری مشغول اند. این نقاشی نیز در اثر فرسایش تا حد زیادی از بین رفته است، اما خوشبختانه نقاشی های دیوار سمت چپ که شاه عباس را در حال شکار نشان می دهند، رنگ و لعاب خود را حفظ کرده اند. تصاویر عمارت عالی قاپو و کاخ چهل ستون نیز از دیگر نقاشی های نقش بسته بر روی سردر قیصریه هستند. تمام این نقاشی ها با دستان هنرمند رضا عباسی -مشهورترین نقاش زمان شاه عباس- خلق شده اند.

شاید امروزه بازار اصفهان و راسته ی  قیصریه دیگر شکوه و رونق عهد صفوی را نداشته باشند، اما همچنان یکی از مهمترین بازارهای شهر اصفهان و بهترین مکان برای خرید سوغاتی و صنایع دستی اند. قدم زدن در میان حجره های این بازار سنتی و مشاهده ی آثار هنری و دست ساز صنعتگران و پیشه وران اصفهانی در کنار لمس هنر معماری عهد صفوی، تجربه ای لذت بخش و به یاد ماندنی خواهد بود. پس در سفر به شهر تاریخی اصفهان بازدید از بازار قیصریه را حتما در برنامه ی خود قرار دهید.

کاخ چهلستون اصفهان

کاخ چهلستون اصفهان، مبارک ترین بنای دنیا

معرفی کاخ چهلستون 

روزگار طلاییِ عصر صفوی در زمان شاه عباس اول و دوم مقارن بود با رفت و آمد سفرا و نمایندگان دولت های خارجی. از این رو لازم بود تا کاخی جدید برای پذیرایی از این مهمانان ساخته شود؛ کاخی که از یک طرف شکوه و عظمت حکومت صفوی را به سفرا و مهمانان یادآور شود و از طرف دیگر آن ها را با هنر ناب و اصیل ایرانی، آشنا سازد. بدین ترتیب عمارت چهلستون در سال 1026 هجری شمسی در میان باغی وسیع به همین نام افتتاح گردید.

مجموعه ی چهلستون اصفهان در سال 1310 با شماره 108 در فهرست میراث ملی ایران جای گرفت و در سال 2011 میلادی نیز نام باغ چهلستون به همراه هشت باغ ایرانی دیگر در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.

تاریخچه ی کاخ چهلستون اصفهان

دوره ی صفویه

تاریخچه ی کاخ چهلستون اصفهان همچون بسیاری دیگر از اماکن تاریخی این شهر به عصر صفویه و به دوران سلطنت شاه عباس کبیر باز می گردد. در سال 977  هجری شمسی (1007 ه ق) به فرمان شاه عباس کبیر، پایتخت از قزوین به اصفهان منتقل شده بود و شاه صفوی دستور داده بود تا بناهایی با شکوه و شایسته ی پایتخت جدید ساخته شوند؛ از این رو کاخ ها و عمارت هایی همچون کاخ عالی قاپو، کاخ هشت بهشت، کاخ چهار باغ (عمارت رکیب‌خانه) و… در اطراف میدان نقش جهان احداث شدند. از طرفی حکومت صفوی که در آن دوران روزگار طلایی خود را سپری می کرد، با کشور های خارجی مراودات بسیار داشت و ضروری می نمود عمارتی جدید ساخته شود تا برای پذیراییِ  شایسته از سفرا، نمایندگان و رجل سیاسی کشورهای خارجی مورد استفاده قرارگیرد؛ عمارتی که از یک طرف شکوه و عظمت حکومت صفوی را به سفرا و مهمانان یادآور شود و از طرف دیگر آن ها را با هنر ناب و اصیل ایرانی، آشنا سازد. از این رو به دستور شاه عباس اول عمارتی کوچک به شكل کلاه‌فرنگی در میان باغ چهلستون، ساخته شد. این عمارت کوچک سنگ بنای اولیه ی كاخ چهل‌ستون بود که در دوره های بعد تکمیل و گسترش یافت. اما در برخی منابع ذکر شده است، عمارت چهلستون در ابتدا محلی برای استراحت شاه عباس اول بوده است و به مرور تبدیل به مکانی برای پذیرایی از مهمانان خارجی شده است.

در زمان شاه صفی یکم عمارت چهلستون تغییر چندانی به خود ندید تا اینکه شاه عباس دوم بر مسند قدرت نشست. شاه عباس دوم نیز همچون پدربزرگ خود -شاه عباس کبیر- به دنبال افزایش شکوه و جلال حکومت صفوی بود. از این رو به دستور شاه عباس دوم بر وسعت عمارت چهل ستون افزوده گشت و از برترین معماران و هنرمندان خواسته شد تا نهایت سلیقه و هنر خود را در تکمیل و تزئین عمارت چهلستون به کار برند؛ بر همین اساس معماران ایوان ها، تالارها و اتاق هایی جدید به عمارت افزودند، هنرمندانِ آینه کار، كاشی ‌كار، منبت کار و نقاش وظیفه ی تزئین و زیبا سازی نمای درونی و بیرونی کاخ را بر عهده گرفتند و باغبانان نیز بر زیبایی درختان باغ افزودند. ایوان ستوندار با 18 ستون، تالار آینه، دو اتاق بزرگ شمالی و جنوبیِ تالار آینه، ایوان های شمالی و جنوبیِ تالار مرکزی (تالار سلطنتی) و حوض بزرگ مقابل تالار در کنار تزیینات نقاشی، آینه ‌كاری، كاشی ‌كاری، منبت کاری و خاتم کاریِ دیوارها و سقف‌ها همگی در زمان شاه عباس دوم به عمارت چهلستون افزوده شدند و بنای چهلستون از یک عمارت ساده تبدیل به کاخی بسیار مجلل و باشکوه شد. سرانجام کاخ چهلستون در سال 1057 هجری قمری مطابق با 1026 هجری شمسی (1647 میلادی) مقارن با پنجمین سالگرد سلطنت شاه عباس دوم با حضور وی، سفرا و مهمانان خارجی افتتاح گردید و به عنوان محلی برای پذیرایی از مهمانان خارجی و نمایندگان سیاسی کشور های دیگر مورد استفاده قرار گرفت.

پس از شاه عباس دوم نیز کاخ چهلستون تا پایان حکومت صفویان، پذیرای مهمانان خارجی بود و یکی از مهمترین اماکن سلطنتی و حکومتی صفویان به حساب می آمد. اما متاسفانه در دوازدهمین سال سلطنت شاه سلطان حسین، کاخ چهلستون طمعه ی حریق شد و بسیاری از تزئینات کاخ از بین رفتند.

پس از صفویان

با مطالعه ی سفرنامه های جهانگردان اروپایی همچون اوژن فلاندن و پاسکال کوست فرانسوی که در دوران سلطنت محمدشاه قاجار از ایران بازدید کرده بودند، متوجه می شویم که کاخ و باغ چهلستون پس از عصر صفویه تغییر چندانی نکرده است و به همان شکل قدیمی باقی مانده است.

دوره ی قاجار و پهلوی

کاخ چهلستون اصفهان نیز همچون کاخ هشت بهشت، کاخ عالی قاپو و بسیاری دیگر از بناهای صفوی، در دوره ی قاجار مورد بی مهری قرار گرفت و عدم رسیدگی و توجه به آن خسارت های زیادی را به کاخ تحمیل کرد. به عنوان مثال در دوران حکمرانی ظل السطان -پسر ارشد ناصرالدین شاه – بر اصفهان حوض مرمری و جوی های سنگی باغ مسدود گشتند، نقاشی های باشکوه کاخ به دلیل عدم رسیدگی از دیوار جدا شدند و برخی از نقاشی ها نیز در زیر لایه ای از گچ مدفون گشتند. در این دوران دیگر خبری از آن آینه کاری ها و کاشی کاری های باشکوه نبود و بی توجهی به حدی زیاد بود که در اواخر حکومت قاجار کاخ چهلستون و عالی قاپو تبدیل به زباله‌دانی شده بودند.

در زمان حکومت پهلوی یک تیم باستان شناسی از کشور ایتالیا وظیفه ی ترمیم و احیای کاخ چهلستون را بر عهده گرفت. آنها با استفاده از تصاویری که سیاحان و جهانگردان در دوره های گذشته از کاخ تهیه کرده بودند، بازسازی کاخ را آغاز کردند. لایه های گچ با صرفِ وقت بسیار زدوده شدند و نقاشی های دیواری کاخ دوباره هویدا گشتند و حتی در و پنجره های جدیدی را مطابق با تصاویری که در اختیار داشتند، به همان شیوه ی قدیمی ساختند و در محل خود قرار دادند. بعد از این تعمیرات اساسی کاخ به موزه تبدیل شد و آثار مهم دوره‌های مختلف تاریخی در آن به نمایش درآمد.

معماری کاخ چهلستون

کاخ چهلستون اصفهان با وسعت 2120 متر مربع در میان باغی وسیع به همین نام قرار گرفته است و از بخش های مختلفی همچون ایوان ستوندار، تالار آینه، تالار مرکزی (تالار سلطنتی)، اتاق ها و ایوان های جانبی تشکیل شده است.

مهمترین خصیصه ای که کاخ چهلستون را از سایر بناهای هم عصر خود متمایز ساخته است، به کار بردن تزئیناتِ ناب و کم نظیر ایرانی همچون نقاشی، نگارگری، منبت کاری، خاتم کاری و آینه‌کاری است که جلوه ای ویژه به کاخ بخشیده است و نمونه ی آن را در کمتر عمارت دیگری می توان یافت. در ادامه شما را با قسمت های مختلف این کاخ آشنا می سازیم.

باغ چهلستون و استخر

باغ وسیع و سرسبزِ چهلستون با وسعت تقریبی 67 هزار مترمربع در غرب میدان نقش جهان قرار گرفته است و قرن هاست که کاخ چهلستون را در دل خود جای داده است. باغ چهلستون در زمان حکومت صفویان گسترده تر از امروز بوده است و در گذر زمان از وسعت آن کاسته شده است. این باغ دارای سه ورودی می باشد که ورودی اصلی و قدیمی آن، به سمت شرق قرار دارد. پس از ورود از در شرقیِ باغ، استخری بزرگ به طول تقریبی 108 متر و پهنای 15 متر را مقابل خود خواهیم دید که تصویر ایوان ستوندارِ کاخ چهلستون بر روی آن منعکس شده است. در دو طرف این استخر، درختان گوناگونی همچون کاج ، نارون، افرا و چنار کاشته شده اند و وزش باد از میان این درختان و عبور از سطح آب استخر طراوت و شادابی را به باغ ارزانی داشته است. البته استخر کوچکی نیز در پشت کاخ چهلستون قرار دارد که امروزه از آن استفاده نمی شود. در واقع می توان گفت عمارت چهل ستون در میان این دو استخر قرار گرفته است.

مادام ژان دیولافوآ که در دوران قاجار به ایران سفر کرده بود، باغ چهلستون و استخر آن را چنین توصیف می کند:

“درختان چنار بلند با شاخه‌هایی تا راس تراشیده، در امتداد محور اصلی و دو طرف استخر، در جشن‌ها مزین به نور بودند. در پای آنها گل‌ها بدون توجه به رنگ و جنس، در کُرت‌ها (باغچه) خودنمایی می‌کردند. درون کرت‌ها، درختان میوه نیز دیده می‌شدند”

دور تا دور استخر مجسمه‌هایی از شیر و آناهیتا زینت بخش استخر کاخ چهل ستون می باشند. البته گفته می شود این مجسمه ها از مکان های دیگری به کاخ چهلستون آورده شده اند. باغ چهلستون اصفهان در گذشته بخشی از یک باغ بزرگتر بوده است و یکی از نه باغ ایرانی است که در سال 2011 در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.

ایوان ستوندار

ایوان ستوندار که از آن با نام تالار ستوندار نیز یاد می شود، اولین بخش از کاخ چهلستون است که نگاه ها را به خود جذب می کند و به نوعی تبدیل به نماد این کاخ شده است. این ایوان به طول 38 متر، پهنای 17 متر و ارتفاع 14 متر در شرقِ کاخ چهلستون ساخته شده است و در مرکز آن حوض کوچکی از جنس مرمر قرار دارد.  ایوان کاخ چهلستون از دو بخش تشکیل شده است: در بخش نخستِ این ایوان، 18 ستون چوبی در سه ردیفِ شش تایی دیده می شوند که سقف ایوان بر روی این ستون ها استوار گشته است. ستون های این ایوان از جنس چوبِ درختان کاج و چنار هستند و چهار ستون میانی که در چهار گوشه ی حوض مرمرین قرار دارند، بر روی چهار شیر سنگی استوار گشته اند. از دهان این چهار شیر سنگی در گذشته، آب فوران می کرده است و در حوض مرکز ایوان جاری می شده است.

کاخ چهلستون

بخش دوم کمی مرتفع‌تر از بخش اول است و سردر ورودی تالار آینه را تشکیل می دهد. این سردر نیز بر دو ستون استوار گشته است که با 18 ستون ایوان، جمعا بیست ستون کاخ چهل ستون را تشکیل می دهند. این ستون ها در گذشته با قطعات آینه و شیشه به زیبایی تزئین شده بودند که متاسفانه به دستور ظل السلطان قاجار این آینه کاری ها تخریب شدند و امروزه از این تزئینات چیزی باقی نمانده است، اما تزئینات آینه کاری‌ و گره چینی سقفِ ایوان ستوندار همچنان برای ما به یادگار باقی مانده است.

وجه تسمیه کاخ چهل ستون 

انعکاس تصویر این بیست ستون بر روی استخر بزرگ جلوی کاخ باعث شده است تا چهل ستون معنای حقیقی خود را پیدا کند. همچنین درگذشته برای بیان کثرت و زیادی چیزی از عدد چهل استفاده می کرده اند؛ مانند چلچراغ. از این رو این عمارت را چهل ستون نامیده اند تا تعداد زیاد ستون های ایوان را یادآور شوند.

تالار آینه

پس از عبور از ایوان ستوندار وارد تالار آینه می شویم. دیوارها و سقف این تالار همانطور که از نامش پیداست با آیینه های معرق و آینه های خشتی تزئین شده است و دیدن آن خالی از لطف نیست. همچنین در این تالار کتیبه ای از شاه عباس دوم دیده می شود که در آن از کاخ چهلستون با عنوان “مبارک ترین بنا” یاد شده است. در شمال و جنوب تالار آینه دو اتاق قرار دارند که از آنها به عنوان محل برگزاری نمایشگاه های موقت، استفاده می شوند.

تالار مرکزی

تالار مرکزی که به آن تالار اصلی، تالار سلطنتی، تالار پادشاهی و یا تالار اشرف نیز می گویند، مهمترین و چشم نوازترین بخش از کاخ چهلستون می باشد. این تالار با مساحت 242 متر مربع و ارتفاع 12 متر با نقاشی های دیواری، کاشی کاری های رنگانگِ بسیار زیبا و سه گنبد زر اندود شده تزئین شده است. متاسفانه تزئینات بخش اعظمی از این سه گنبد زراندود شده از بین رفته است، اما با این وجود همچنان جلال و زیبایی خود را حفظ کرده اند. این تالار در عصر صفوی برای پذیرایی از مهمانان خارجی و انجام ملاقات های رسمی مورد استفاده قرار می گرفته است و از این رو اوج هنرِ هنرمندان عصر صفوی را در این تالار شاهد هستیم. زیباییِ تالارِ اصلیِ کاخ چهلستون وصف ناپذیر است و می توان ساعت ها بدون خستگی نظاره گر جزئیات و تزئینات به کار رفته در آن شد. امروزه تالار مرکزی کاخ چهلستون محل نمایشگاه دائمی کاخ چهلستون اصفهان می باشد.

نقاشی های تالار مرکزی

مهمترین مشخصه ی تالار مرکزی، شش تابلوی بزرگ نقاشی است که بر روی دیوار های غربی و شرقی این تالار نقش بسته اند و هرکدام از آنها برهه ای از تاریخ ایران زمین را روایت می کنند.

سه تابلوی نقاشی در ضلع غربی از راست به چپ عبارتند از: پذیرایی شاه عباس یکم از ولی محمدخان فرمانروای ترکستان، شاه اسماعیل یکم در جنگ چالدران و پذیرایی شاه تهماسب یکم از همایون پادشاه هندوستان

کاخ چهلستون اصفهان

سه تابلوی نقاشی در ضلع شرقی از راست به چپ عبارتند از: شاه اسماعیل یکم در جنگ با شیبک خان ازبک، جنگ کرنال بین نادرشاه افشار و قوای هند و مجلس پذیرایی شاه عباس صفوی از ندر محمدخان پادشاه ترکستان

ایوان شمالی و جنوبی

ایوان شمالی و جنوبی در دو طرف تالار مرکزی کاخ چهلستون واقع شده اند و همچون تالار مرکزی با نقاشی های دیواری تزئین شده اند. این نقاشی ها در زمان قاجار در زیر لایه ای از گچ مدفون شده بودند، اما در دوره پهلوی دوباره آشکار شدند.

کاخ موزه ی چهلستون 

موزه ی باستان شناسی و مردم شناسی کاخ چهلستون اصفهان بعد از کاخ موزه ی گلستان در تهران، دومین کاخ موزه ی قدیمی در ایران می باشد که اشیایی تاریخی و گرانبهای بسیاری را در خود جای داده است. از جمله اشیایی که در موزه چهلستون در معرض دید بازدیدکنندگان قرار دارد می توان به مجموعه آثار زیر اشاره کرد:

  • نسخ خطی مربوط به قرن چهارم هجری قمری
  • مجموعه ی ظروف سفالی و آبگینه سده های سوم تا یازدهم هجری قمری
  • ظروف چینی با نقوش سفید و آبی رنگ که به سفارش شاه عباس ساخته شده بودند
  • آثاری هنری از زمان های پیش از اسلام تا سده 14 هجری قمری
  • قالیچه هایی با طرح محرابی مربوط به قرن یازدهم هجری قمری و درهای چوبی منبت و خاتم کاری شده متعلق به دوره صفویه
  • مجموعه آثار دوران تاریخی و آثار دوران اسلامی همچون نسخ خطی کوفی قرآن

آدرس: استان اصفهان، اصفهان، میدان امام حسین، خیابان استانداری

ساعت بازدید: هر روز از ساعت 9 الی 17 (به استثنای تعطیلات رسمی و روزهای تعطیلی موزه ها)

هزینه بازدید:  اتباع ایرانی 5000 تومان – اتباع خارجی 50000 تومان.

 

سی و سه پل، نماد اصفهان

اگر پس از غروب آفتاب و تاریک شدن هوا به سمت خیابان چهارباغ بالا و حاشیه ی زاینده رود بروید، گردنبندی بسیار زیبا  با سی و سه دانه ی طلایی رنگ را بر روی زاینده رود خواهید یافت که تصویر آن بر روی آب منعکس شده است. این گردنبند طلایی که دو طرف زاینده رود را به یکدیگر متصل ساخته است، شناخته شده ترین نماد شهر اصفهان می باشد که ازعهد صفوی برای ما به یادگار مانده است.

معرفی سی و سه پل

اولین تصویری که با شنیدن نام شهر اصفهان در ذهن تداعی می شود، تصویر زاینده رود و پل معروف سی و سه پل می باشد. به عبارتی می توان این پل صفوی را سنبل اصفهان دانست که قسمت شمالی و جنوبیِ زاینده رود را به یکدیگر متصل ساخته است.

سی و سه پل که در گذشته به پل الله وردی خان یا پل شاه عباسی نیز شهرت داشته است، طولانی ترین و در عین حال یکی از زیبا ترین پل های ساخته شده بر روی زاینده رود می باشد. این شاهکارِ پل سازی و معماری در زمان سلطنت شاه عباس کبیر زیر نظر الله‌ وردی خان گرجی (سپهسالار حکومت صفوی) ساخته شد و در کنار پل خواجو تبدیل به یکی دیگر از یادگار های ماندگار حکومت صفوی در اصفهان شد. آن چیزی که سی و سه پل را از سایر پل ها جدا می سازد، هماهنگی و هارمونی بی نظیر این پل با زاینده رود و محیط اطراف خود می باشد، به گونه ای که سی و سه پل در طول قرن ها به بخشی جدایی ناپذیر از زاینده رود بدل گشته است و نمی توان زاینده رود را بدون سی و سه پل تصور کرد. سی و سه پل تنها پلی ساده برای عبور و مرور نمی باشد، بلکه از روزگاران گذشته تا به امروز جایگاه ویژه ای بین اهالی اصفهان داشته است و همچنان نیز دارد؛ مردمی که خسته از زندگی روزمره به سی و سه پل پناه می برند تا خستگی های خود را به زاینده رود بسپارند و برای ساعاتی ذهن خود را از هیاهوی زندگی و کار، آرام سازند. با ما همراه باشید تا از این جاذبه ی گردشگری تاریخی دیدن کنیم.

تاریخچه ی سی و سه پل

در منابع مختلف، تاریخ های متفاوتی برای سال ساخت سی و سه پل ذکر شده است. اما بدون شک می توان گفت سی وسه پل در زمان سلطنت شاه عباس کبیر و به دستور او ساخته شده است. شاه عباس که قصد داشت دو قسمت شمالی و جنوبی زاینده رود و به دنبال آن چهارباغ عباسی، چهارباغ بالا، باغ هزارجریب، عباس آباد و محله جلفا را به یکدیگر متصل سازد، یکی از سرداران مشهور خود به نام ” الله‌وردی‌خان اوندیلادزه گرجی” را مامور کرد تا مقدمات ساختِ این پل را فراهم کند. الله‌وردی‌خان نیز یکی از برترین معماران آن دوران یعنی “استاد حسین بنای اصفهانی” را برای احداث این پل انتخاب کرد.

در برخی منابع آمده است که اندیشه ی ساخت سی و سه پل به سال 977 شمسی (1008 هجری قمری) مقارن با دوازدهمین سال سلطنت شاه عباس کبیر باز می گردد و شاه عباس، الله‌وردی‌خان را در سال 1011 هجری قمری مامور کرد تا ساخت پل را به اتمام برساند.

در برخی منابع دیگر نیز آمده است که طبقه ی زیرین سی وسه پل در سال 1005 هجری قمری ساخته شد و در سال 1011 نیز طبقه ی بالا تکمیل شد تا در صورت طغیان زاینده رود، مردم در هنگام گذر از پل دچار مشکل نشوند. به هر روی همانطور که گفته شد، بدون شک سی وسه پل در زمان سلطنت شاه عباس کبیر، تحت نظارت الله‌ وردیخان و با دستان هنرمند استاد حسین بنای اصفهانی ساخته شد.

سی و سه پل

 

سی و سه پل، محلی برای برای برگزاری جشن ها و مراسم

سی و سه پل از دیرباز به عنوان محل اتصال ساحل شمالی و جنوبی زاینده رود، جایگاه ویژه ای بین مردم کوچه و بازار دارد و همچون آهنربایی قدرتمند مردم را از سراسر شهر اصفهان به خود جذب می کند. در قرونِ گذشته جشن ها و اعیاد مختلفی بر روی این پل یا نزدیک آن برگزار می شده است. به عنوان مثال مردم اصفهان در زمان حکومت صفویان برای برگزاری جشن ها و مراسم مختلفی همچون جشن آب پاشان، مراسم خاج‌شویان و یا نوروز باستانی بر روی این پل و اطراف آن جمع می شدند و به جشن و شادی می پرداختند.

جشن آب پاشان

جشن آب پاشان یا جشن آبریزگان که به نوروز طبری نیز شهرت داشته است، یکی از رسوم مشهور و سنتی است که در  موعد نوروز انجام می‌شده است و با شست‌وشو، غسل و آب پاشیدن به یکدیگر همراه بوده است. این جشن در روز شش فروردین انجام می شده است و مردم برای تبرک و دفع کثیفی ها با آب قنات و حوض خود را می شسته اند.

مراسم خاج شویان

مراسم خاج شویان یکی از رسوم مذهبی مسیحیان است که در سیزدهمین روز از سال نوی میلادی برگزار می شود. مناسبت این جشن بنا به باور مسیحیان شرقی غسل تعمید حضرت عیسی در رود اردن می باشد. در گذشته مسیحیان در این روز در آب های جاری غسل می کرده اند و ارامنه ی اصفهان نیز در زمان صفویان مراسم خاج شویان را در کنار سی وسه پل برگزار می کرده اند.

 

نام های دیگر سی و سه پل

پل زاینده رود: از آنجا که سی و سه پل طولانی ترین پل ساخته شده بر روی زاینده رود است، به این نام شهرت یافته است.

پل شاه عباسی: از آنجا که این پل در زمان سلطنت شاه عباس کبیر و به دستور او ساخته شد به پل شاه عباسی شهرت یافته است.

پل الله‌ ورديخان: سی وسه پل تحت نظارت الله‌ وردی‌ خان گرجی -سردار سپاه صفوی- احداث شد. از این رو به آن پل الله وردی خان نیز می گویند.

پل جلفا: زیرا مردم ساکن در قسمت شمالی اصفهان برای رفتن به محله ی جلفا-واقع در قسمت جنوبی اصفهان- از روی این پل عبور می کرده اند.

پل چهل چشمه: گفته می شود سی و سه پل در ابتدا چهل دهانه داشته است و عبور آب از میان این چهل دهانه، به مثابه عبور آب از چهل چشمه بوده است. از این رو در گذشته به آن چهل چشمه می گفته اند.

سى و سه چشمه: به مرور زمان با کاشت درخت در مسیر زاینده رود، مسیر آب دچار انحراف شد و دیگر نیازی به بخشی از این پل نبود. از این رو هفت دهانه ی این پل با گذشت زمان تخریب شدند و تنها سی و سه دهانه باقی ماند که به آن سی و سه چشمه می گفتند.

 

 معماری سی و سه پل

ژان شاردن جهانگرد فرانسوی که در زمان شاه عباس دوم به ایران سفر کرده بود، معماری سی و سه پل را شاهکار و شگفت آفرین خوانده است. گارسیا دِ سیلوا -سفیر اسپانیا در دربار شاه عباس- نیز از سی و سه پل به عنوان یکی از برجسته ترین آثار معماری در ایران یاد کرده است.

همانطور که پیشتر گفته شد الله ‌وردی‌خان که از طرف شاه عباس مامور ساخت سی و سه پل شده بود، استاد حسین بنای اصفهانی را برای احداث این پل برگزید. معمار اما بر خلاف رسوم پیشین که پل ها را بر روی قسمت کم عرض رودخانه می ساخته اند، عریض ترین قسمت از زاینده رود را برای ساخت این پل انتخاب کرد. انتخاب این قسمت از رودخانه به آن جهت بود که عریض تر شدنِ بستر رودخانه باعث می شد از شدت فشار آب تا حدی کاسته شود و عمق آب نیز کاهش یابد و از این رو کار ساخت پل آسانتر می شد. از طرفی منظره ی این قسمت از زاینده رود بهتر از قسمت های دیگر بود و در نهایت همه ی این موارد باعث شد تا سی و سه پل در این قسمت احداث شود.

مصالح به کار رفته در ساخت سی و سه پل سنگ و ملات ساروج و گچ می باشد. شالوده و پایه های پل از سنگ و آهک  و قسمت های بالایی نیز از آجر و ملات ساخته شده اند. ساروج از ابتکارات کهن معماران ایرانی و نوعی ملات از خاک رس، آهک و مواد دیگر است که برای ساخت حوض، پل، آب‌انبار، برکه، گرمابه و سد استفاده می شده است. استفاده از ملات ساروج برای ساخت سی و سه پل، خود گواه دیگری بر نبوغ معمار می باشد، چرا که استحکام و مقاومت ساروج در برخورد با آب و رطوبت افزایش می یابد و از این رو عبور دائمی آب نه تنها ضرری برای بنا نداشته است، بلکه باعث استقامت بیشتر آن نیز می شده است. به همین دلیل برخی کارشناسان بر این باورند که خشکی بیش از اندازه ی زاینده رود ممکن است به پل آسیب بزند.

سی و سه پل به صورت دو طبقه ساخته شده است؛ طبقه‌ی زیرین پایه و شالوده‌ی پل می باشد و پایه های سی و سه پل به گونه ای ساخته شده اند که آب به راحتی از کنار آنها عبور می کند و مانعی برای عبور آب نمی باشند. طبقه ی دوم پل از سه مسیر تشکیل شده است: مسیر عریض میانی که مخصوص عبور چهارپایان و درشکه بوده است و دو مسیر در طرفین پل که مخصوص رفت و آمد مردم بوده است. امروزه اما از هر سه مسیر برای عبور و مرور مردم استفاده می شود. پشت بام طاق ها نیز در زمان طغیان رودخانه مورد استفاده قرار می گرفته است و قسمت زیرین پل نیز در زمان های خشکسالی، محل عبور و مرور بوده است.

سی و سه پل در ابتدا چهل دهانه (طاق) داشته است و طول آن به 360 متر می‌ رسیده است. اما با گذشت زمان و انحراف مسیر آب، هفت دهانه پل تخریب شدند و امروزه تنها سی و سه دهانه باقی مانده است. در حال حاضر سی و سه پل با 298 متر طول و 14 متر عرض، طولانی ترین پل ساخته شده بر روی زاینده رود می باشد.

باغ نظر و موزه ی پارس

باغ نظر از مهمترین باغ های شهر شیراز است که از زمان زندیه تا دوره ی پهلوی تاریخی پرفراز و نشیب داشته و عهده دار نقش های حکومتی، دیوانی و فرهنگی بوده است. در روزگار زندیه باغ نظر مقر حکومتی و تشریفاتی زندیان بود. به دستور کریمخان بنای کلاه فرنگی چهارفصلی با چهار حوض در چهار سمت آن در مرکز باغ احداث شد. گفته می شود که کریم خان زند که در ارگ سکونت داشت، از این باغ به عنوان محل برگزاری مراسم پذیرایی، سلام ها و جشن های رسمی استفاده می کرد.

پس از مرگ وی نیز شاهنشین شرقی عمارت کلاه فرنگی محل دفن او گردید. – هر چند که بعدها به فرمان آغا محمد خان قاجار پیکر کریمخان را به تهران منتقل کرده و زیر پلکان کاخ گلستان دفن کردند. – در دوران قاجاریه و با انتقال پایتخت از شهر شیراز به شهر تهران باغ نظر همچنان مقر حکومت والیان فارس باقی ماند و عمارت های جانبی تازه ای نظیر کاخ آینه و عمارت خورشید در گوشه ی شمال غربی آن ساخته شد. رونق این بناها بیشتر در عصر ناصری و مظفری بود. اما در اواخر عهد قاجار فرسایش و تخریب، چهره ی اصلی این عمارت های باغ نظر گردید و سرانجام در زمان پهلوی اول و با احداث خیابان کریمخان آن عمارت ها به کلی از میان رفتند و از عرصه ی باغ نیز به طور چشم گیری کاسته شد.

از آن پس عمارت کلاه فرنگی تنها بنای قابل توجه باغ نظر باقی ماند اما دیگر در مرکز باغ قرار نداشت. عمارت کلاه فرنگی بنایی هشت ضلعیِ آجری است که یک متر و نیم بالاتر از سطح زمین قرار گرفته و آزاره های سنگی حجاری ای شده ای دارد. در میانه ی کوشک یک حوض هشت ضلعی مرمرین دیده می شود. تزئینات کاشی کاری نمای بیرونی و نقاشی های دیواری درون این عمارت بسیار مورد توجه اند.

در دوران معاصر نقش فرهنگی باغ نظر غالب است. با مرمت عمارت کلاه فرنگی آن و تبدیل شدن به موزه ی پارس در سال 1315، باغ نظر درهای خود را به عنوان موزه ای گران بها به روی عموم گشوده است.

Bagh-e Nazar

پاسارگاد

محوطه ی تاریخی پاسارگاد

محوطه ی تاریخی پاسارگاد حوالی شهر شیراز از مهمترین آثار تاریخی کشور و جاذبه های گردشگری استان فارس به شمار می رود. این مجموعه ی گرانبها که نام آن در فهرست میراث جهانی نیز دیده می شود از ارزش تاریخی و فرهنگی بسیار بالایی برخوردار است و بازدید از آن ما را هرچه بیشتر با گذشته ی باشکوه ایران زمین آشنا می سازد. همه ساله گردشگران ایرانی و خارجی زیادی که به شهر شیراز و استان فارس سفر می کنند با بازدید از این مجموعه، عظمت آن و شکوه دوران باستان را به نظاره می نشینند.

آرامگاه کورش بزرگ: محوطه ی تاریخی پاسارگاد بخش های مختلفی را در بر دارد که آرامگاه کورش بزرگ و چندین کاخ از مهمترین آنها به شمار می روند. آرامگاه کورش بزرگ که میعادگاه دوستداران ایران زمین محسوب می شود از معروفترین بناهای این مجموعه است و سیاحان و تاریخ نگاران اروپایی از دیرباز در نوشته های خود از آن سخن به میان آورده اند. قدیمی ترین این توصیفات که به استرابون و به عهد حضرت عیسی نسبت داده می شود این آرامگاه را در باغی باصفا و پنهان در سایه ی درختان توصیف می کند. همچنین او در توصیفات خود آورده است که در بخش بالایی آرامگاه تابوتی زرین که پیکر کورش در آن قرار گرفته، تختی از طلا و میزی با وسایل مذهبی وجود دارد.

این بنای آرامگاهی در عین سادگی بسیار مستحکم و گیرا است و از دور در میان محوطه ی پاسارگاد خودنمایی می کند.

آرامگاه کورش بزرگ با طرحی الهام گرفته شده از نیایشگاه ها و زیگورات های دوران باستان با بلوک های سنگی تراشیده شده و بدون ملات ساخته شده است. در حقیقت با استفاده از سرب و بست های آهنی سنگ های مکعب شکل آرامگاه را به هم متصل نموده اند. بنای آرامگاه در مجموع حدود یازده متر ارتفاع دارد و دو قسمت سکوی پلکانی و اتاقک آرامگاه را شامل می شود. ارتفاع سه پله ی اول سکویی پلکانی یک متر و ارتفاع سایر پله ها نیم متر است.

باغ شاهی: علیرغم ظاهر کنونی محوطه ی تاریخی پاسارگاد که به زمینی بایر می ماند، این محوطه در گذشته های دور باغی باصفا بوده و اولین باغ به سبک ایرانی است که در فلات ایران ساخته شده و به عنوان سرمشق و الگویی در باغ های سلطنتی دوره های بعد مورد استفاده قرار گرفته است. مدارک و کاوش های باستان شناسی وجود انواع درختان و گل ها را در تمام نقاط این باغ نشان می دهند. آبنماهای باغ شاهی پاسارگاد به صورت جوی های سنگی در باغ ساخته شده بودند و آب را در سراسر باغ جاری می ساخته و در مسیر خود به حوضچه هایی چهارگوش و از جنس سنگ می ریخته اند. این آبنماها و حوضچه ها علاوه بر پالایش آب و رساندن آن به تمام محوطه ی باغ، زیبایی آن را نیز دو چندان می کرده اند. آثاری از این آبراهه ها هم اکنون در محوطه ی پاسارگاد قابل مشاهده است و همگان را در برابر ذوق و نبوغ ایرانیان آن زمان متعجب می سازد.

در محوطه ی باغ شاهی کاخ ها و کوشک هایی نیز وجود داشته اند که اکنون بقایای آن ها در محوطه ی تاریخی پاسارگاد دیده می شود. کاخ اختصاصی یکی از این بناهای سلطنتی است که در شمال شرق آرامگاه کورش قرار دارد. در ساخت کاخ اختصاصی از سنگ سفید مرمرنما، سنگ آهکی کبود رنگ و سنگ آهکی سیاه رنگ استفاده شده و چشم اندازی زیبا به باغ داشته است. این کاخ وسیع یک تالار مرکزی و دو ایوان در جهت های شرق و غرب را شامل می گردد. کاخ اختصاصی دو درگاه اصلی و دو درگاه فرعی دارد و از ساختار معماری آن چنین بر می آید که به عنوان اقامتگاه کورش مورد استفاد بوده است. نقوش برجسته ای که در درگاه های این کاخ دیده می شود شاه را در لباس های فاخر نشان می دهد و بسیار تماشایی هستند. بقایای این کاخ که شکوه آن را به خوبی نشان می دهد از دیدنی های گرانقدر مجموعه ی پاسارگاد به شمار می روند.

کاخ بار عام نیز یکی دیگر از کاخ های بزرگ مجموعه ی پاسارگاد است که محل ملاقات کورش بزرگ با میهمانان و مقامات دولت های تابع امپراتوری هخامنشی و پذیرایی از آنان بوده است. این کاخ یک تالار مرکزی وسیع با هشت ستون و چهار ایوان در چهار سمت دارد. به نظر می رسد که ستون های ایوان ها کوچکتر بوده اند. تنها ستون پابرجای تالار اصلی که ارتفاعی بیش از ده متر دارد، نشان می دهد که ارتفاع سقف این تالار از سقف ایوان ها بلندتر بوده است. ساقه ی ستون های تالار اصلی از سنگ سفید و پایه و سرستون آنها از سنگ سیاه ساخته شده بودند. اما در زمان حکمرانی اتابکان از سنگ ستون های این تالار جهت ساخت مسجدی در آن حوالی استفاده شده بود. این سنگ ها هم اینک به محل اصلی خود بازگردانده شده اند.

محوطه ی تاریخی پاسارگاد علاوه بر موارد ذکر شده دیدنی های ازرشمند دیگری نیز دارد که گواه شکوه و عظمت امپراتوری هخامنشی است و دیدن آنها در سفر به شهر شیراز خالی از لطف نیست.

مسجد جامع عتیق شیراز

مسجد جامع عتیق از قدیمی ترین مساجد شهر شیراز است و بنای آن را به دوران حکومت عمرولیث صفاری در قرن سوم هجری قمری نسبت می دهند. از بخش هایی که در آن روزگار ساخته شده آثار ناچیزی برجای مانده؛ همچنین به نظر می رسد که حیاط مسجد نیز طی قرن ها کوچکتر شده است. همچنین علارغم مرمت هایی که عمدتا در دوران صفوی انجام شده است، بخشی از تزئینات سنگی و آجری ساختمان مسجد به مرور زمان از بین رفته اند؛ با این همه آنچه از این مسجد امروز باقی مانده گواه شکوه و زیبایی پیشین آن است.

مسجد جامع عتیق شهر شیراز در مشرق حرم مطهر شاهچراغ (ع) قرار گرفته و چندین شبستان و حجره و یک خدایخانه را در خود جای داده است. شش در ورودی – در ضلع های شمالی و جنوبی هر کدام یک در و در اضلاع شرقی و غربی هر کدام دو در – مسیر ورود نمازگذاران به این مسجد را فراهم می کنند. همچنین صحن وسیع مسجد سابقا با سنگ مرمر پوشیده شده بوده و در ابتدای دالان های ورودی سنگاب هایی جهت وضو گرفتن تعبیه شده بودند. در میانه ی صحن نیز بنایی مکعبی به نام خدایخانه در قرن هشتم هجری قمری ساخته شده و محل تلاوت قرآن و نگهداری قرآن های خطی بوده است. تزئینات بیرونی خدایخانه منحصر به فرد و زیبا هستند.

سر در شمالی مسجد جامع عتیق شهر شیراز با کاشی مقرنس کاری شده و از آنجا که بر چهار کتیبه ی اطراف آن نام دوازده امام نقش بسته است به این دروازه، دروازه ی دوازده امام معروف می گویند. علاوه بر این، بر فراز در ورودی این بخش کتیبه ای مربوط به دوران صفوی دیده می شود. علاوه بر دروازده ی ورودی، در ضلع شمالی یک طاق نمای مرتفع کاشیکاری شده با دو گلدسته ی مقرنس کاری شده نیز دیده می شود. پنج طاق نما و شبستان کوچکی که پشت آنها قرار دارد در سمت غرب طاق نمای اصلی وجود دارد. در سمت دیگر طاق نمای اصلی در زمان پهلوی شبستانی وسیع و دو طبقه با آزاره ها و محرابی مرمرین ساخته اند. ستون ها و دیوارهای این شبستان به زیبایی کاشی کاری شده اند و آیات قرآن، تصاویر گل و بته و نقوش اسلیمی زینت بخش آنها هستند.

همانند ضلع شمالی، در ضلع جنوبی مسجد جامع عتیق شهر شیراز یک طاق نمای بزرگ به چشم می خورد؛ اما بخش هایی از این طاق نما تخریب شده و هم اینک در دست مرمت است. از آثار باقی مانده در تزئینات این طاق می توان به بخشی از کتیبه ای به خط ثلث اشاره کرد. علاوه بر این طاق نما یک شبستان نیز در ضلع جنوبی قرار دارد و در سر در آن کتیبه ای مربوط به دوران شاه طهماسب اول صفوی دیده می شود. محراب این شبستان نیز با کاشی کاری تزئین شده و سوره ی حمد به خط کوفی و آیاتی دیگر به خط نسخ در اطراف آن نگاشته شده اند. دو شبستان دیگر نیز در این قسمت وجود دارند که در شبستان کوچکتر چهل ستون مکعب دیده می شود. این شبستان همچنین چهار در به سمت حیاط مسجد دارد. شبستان دیگر بزرگ با آزاره های مرتفع مرمرین است و یکی از درهای وروردی ضلع غربی به آن رهنمون می شود. همچنین در این شبستان منبری ساخته شده از چوب و سنگ مرمر و با دوازده پله دیده می شود.

در ضلع غربی این مسجد ده طاق نما دیده می شود؛ پشت این طاق نماها یک شبستان کوچک قرار دارد و یکی از آنها نیز به یک در ورودی راه دارد. همانطور که پیشتر ذکر شده در ضلع غربی مسجد جامع عتیق دو در ورودی وجود دارد؛ درِ دیگر این ضلع با کاشی، معرق و مقرنس تزئین شده است. همچنین بر کتیبه ای به خط ثلث که بر فراز این در قرار دارد آیاتی از قرآن نقش بسته است. این در یکی از مهمترین ورودی های مسجد جامع عتیق شهر شیراز است و به شبستان بزرگی که در ضلع جنوبی قرار دارد و پیشتر درباره ی آن صحبت شده باز می شود.

در ضلع شرقی مسجد جامع عتیق یک طاق نمای بزرگ در میانه و در هر طرف آن چهار طاق نمای کوچک وجود دارد. یک شبستان کوچک و یک در ورودی از دیگر بخش های این قسمت اند. تمامی طاق ها و شبستان های مسجد جامع عتیق شهر شیراز به ستناسب و زیبایی در کنار هم قرار گرفته اند و در کل، مجموعه ای باارزش به وجود آورده اند که یکی از گرانقدرترین نمونه های معماری کشور به شمار می رود و بازدیدکنندگان فراوانی را به خود جلب می کند.

حرم شاهچراغ (ع)- شیراز سومین شهر مذهبی ایران

حضرت سید احمد بن موسی شاهچراغ علیه السلام، فرزند امام موسی کاظم و برادر امام رضا علیه السلام است. در زمان خلافت مامون عباسی ایشان و چندین تن از برادران و یارانش در کاروانی از مدینه عازم خراسان بودند تا به امام رضا علیه السلام در توس بپیوندند. اما با به شهادت رسیدن امام رضا (ع)، این کاروان حوالی شهر شیراز با سپاهیان حاکم شهر که از دستور مامون بنا بر حمله به این کاروان اطاعت می کردند، برخورد کرد. در پی این نبرد احمد ابن موسی و بسیاری از اصحاب ایشان مجروح شدند و بسیاری دیگر نیز به شهادت رسیدند. در نبرد های بعدی نیز آن حضرت شجاعانه به مبارزه پرداخته و درنهایت به شهادت رسیدند.

بنای اولین حرم و بارگاه برای حضرت احمد ابن موسی (ع) به دوران حکمفرمایی امیر عضدالدوله ی دیلمی در قرن چهارم هجری قمری در ولایت فارس باز می گردد. پس از آن و در زمان اتابکان فارس تغیرراتی در بنای قبلی ایجاد شد و ساختمان های جدیدی نیز به آن اضافه گردید. در دوران صفویان، افشاریان و قاجار نیز این حرم مورد توجه حاکمان قرار گرفته و هر از چندگاه مرمت می گردید. وجود این حرم در شیراز مایه مباهات و افتخار این شهر بوده و شیراز را به عنوان سومین شهر مذهبی ایران مفتخر نموده است.

امروزه حرم و بارگاه احمد ابن موسی شاهچراغ علیه السلام میعادگاه دوستداران آن حضرت و اهل بیت در شهر شیراز می باشد. دیوار و سقف بخش های مختلف این حرم متبرک با آیینه کاری های بسیار زیبا و هنرمندانه زینت یافته اند. هنر آیینه کاری به کار رفته در تزیین این حرم مطهر از بهترین و شگفت انگیزترین نمونه های هنر آیینه کاری ایرانی به شمار می رود که فضایی ملکوتی و باشکوه در حرم ایجاد نموده است. همچنین در سالهای اخیر با اضافه شدن بخش هایی به این حرم و توسعه ی صحن های آن، این بارگاه متبرک میزبان تعداد بیشتری از عاشقان آن حضرت است که جهت زیارت و یا شرکت در مراسم مذهبی در ایام مختلف سال به ویژه در ماه مبارک رمضان رهسپار آین مکان مقدس می شوند.

دلیل نامگذاری حضرت احمد ابن موسی (ع) به شاهچراغ را می توانید در این مقاله مطالعه فرمایید.

حرم مطهر سید محمد ابن موسی برادر دیگر حضرت رضا (ع) نیز در این مجموعه قرار دارد و از ارزش معنوی فراوانی در میان دوستداران اهل بیت برخوردار است. همچنین در فاصله ای اندک از مجموعه ی حرم حضرت شاهچراغ (ع)، آستانه ی مبارک سید علاالدین حسین قرار دارد و میزبان مشتاقان آن حضرت است.

حرم علی ابن حمزه – شیراز سومین شهر مذهبی ایران

حضرت علی ابن حمزه (ع) یکی از نوه های امام موسی کاظم است و با کاروان حضرت احمد ابن موسی (شاهچراغ) علیه السلام که به قصد یاری امام رضا علیه السلام از مدینه رهسپار خراسان بود، به سمت ایران عزیمت نمود. با به شهادت رسیدن امام رضا (ع) در خراسان و رسیدن خبر آن به امرای فارس، آنان حوالی شهر شیراز به این کاروان حمله کردند. برخی از کاروانیان را به شهادت رساندند و برخی دیگر را نیز مجروح نمودند. حضرت علی ابن حمزه (ع) که در این حمله مجروح شده بودند به کوهی در آن نزدیکی پناه برده و مدتی در آنجا مخفی شدند. پس از آن، حضرت علی ابن حمزه (ع) مدت زمانی به طور مخفیانه در شهر شیراز زندگی کردند تا آنکه روزی ماموران حکومتی ایشان را شناسایی کرده و به شهادت رساندند.

برای اولین بار در زمان حکمرانی امیر عضدالدوله ی دیلمی حرمی شایسته با گنبد و بقعه ای وسیع برای حضرت علی ابن حمزه (ع) بر فراز مقبره ی ایشان در شهر شیراز بنا شد. این بارگاه در دوره ی صفویه و زندیه نیز مرمت گردید. در عهد قاجار، پس از زمین لرزه ای شدید و تخریب آرامگاه در پی آن، به فرمان حسینعلی میرزا فرمانفرما آرامگاه کنونی برای آن حضرت ساخته شد. در ورودی حرم حضرت علی ابن حمزه (ع) چوبی و منبت کاری شده است و کتیبه ای به خط ثلث را در بر دارد. پس از هشتی گنبد دار ورودی، محوطه ی وسیع آرامگاه نمایان می شود. ساختمان آرامگاه آیینه کاری های بسیار زیبا و آزاره های مرمرین تزئین شده ای دارد. همچنین گنبدی فیروزه ای برفراز ضریح خاتم کاری شده ی آن حضرت دیده می شود. حیاط وسیع آرامگاه حضرت علی ابن حمزه (ع) طی قرن ها کوچکتر شده و امروزه از مقبره ی فرمانروایان دیلمی که در آن قرار داشته، اثری نیست. اما مقبره های دیگری در آن دیده می شود.

دروازه قرآن شیراز

دروازه قرآن از بناهای مشهور شهر شیراز است که در ورودی این شهر از سمت شمال و شهر اصفهان قرار دارد. این دروازه که از معدود دروازه های باقی مانده از روزگاران گذشته است و هر چند که اینک کاربری اصلی خویش را از دست داده، اما همچنان از اهمیت و ارزش فراوانی برخوردار است. گفته می شود که در زمان حکومت امیر عضدالدوله ی دیلمی طاق مرتفع و پاسگاهی در تنگه ی ورودی شهر شیراز که به تنگه ی الله اکبر معروف است، احداث شد. قرن ها بعد و در زمان کریمخان زند این طاق مرمت گردید و اتاق هایی در طرفین جهت نگهبانان به آن اضافه شد. همچنین در این زمان به جهت تبرک و سفر سلامت و بی خطر مسافران، قرآنی خطی در اتاق کوچکی که بر فراز طاق تعبیه شده بود، قرار گرفت. از این رو آن را طاق قرآن نامیدند. گفته می شود که این قرآن به خط نوه ی شاهرخ شاه تیموری بوده است.

طاق قرآن قرن ها به همین منوال در ورودی شهر شیراز برقرار بود؛ به استقبال مسافران میرفت و آنان را هنگام عزیمت از شهر بدرقه می نمود. در ابتدای قرن اخیر و چندین سال پس از ویرانی آن به بهانه ی گسترش شهر، به همت حسین ایگار اعتمادالتجار بار دیگر و در فاصله ای اندک از مکان قبلی، دروازه قرآن فعلی بنا گردید؛ قرآنی برفراز آن قرار گرفت و دیوارهای آن با آیات قرآن به خط های نسخ و ثلث مزین شدند.

 امروزه اما با آنکه مسیر خروجی شهر شیراز از کنار این دروازه می گذرد و نه از زیر آن و نیز قرآنی در اتاق بالای آن وجود ندارد، دروازه قرآن همچنان ارزش و محبوبیت خویش را در میان مردم شهر شیراز و مسافران حفظ کرده است. همچنین پارک های حاشیه ای و مجاور دروازه قرآن و نیز مقبره ی خواجوی کرمانی که در نزدیکی آن قرار دارد، از گردشگاه های باصفای شهر شیراز محسوب می شوند. گردش و پیاده روی در این بخش از شهر شیراز و تماشای منظره ی شهر از فراز پارک خواجوی کرمانی بسیار لذت بخش و دلپذیر است.

باغ دلگشا – شیراز

باغ دلگشا از قدیمی ترین باغ های شهر شیراز است و بنای آن به سه دوره ی ساسانیان، صفویان و قاجاریان نسبت داده می شود. این باغ در کنار باغ ارم، باغ تخت و باغ جهان نما یکی از باغ هایی است که در قرن هشتم هجری الهام بخش تیمور گورکانی در ساخت باغ هایی در شهر سمرقند بود. به نظر می رسدکه حدود و وسعت این باغ طی قرن ها تغییر چندانی نکرده باشد. اما عمارت میانی آن بارها تخریب و بازسازی شده است.

در کنار باغ دلگشا سابقا قناتی قدیمی موسوم به کاریز سعدی و قلعه ای معروف به کهندژ وجود داشته و امروزه این باغ در نزدیکی باغ آرامگاه سعدی شاعر بلندآوازه ی ایرانی قرار گرفته است. باغ دلگشا حدود شش هکتار وسعت دارد و مستطیل شکل است. خیابان اصلی باغ طولی و شمالی-جنوبی است و کوشک باغ در میانه ی آن و در محل تقاطع این خیابان با خیابان فرعی و عرضی باغ قرار دارد. این خیابان ها همچنین باغ را به چهار بخش مساوی تقسیم می کنند. همانند سایر باغ های شهر شیراز درختان بلند و آبنماهای متعدد خیابان اصلی را زینت داده اند. در فصل بهار درختان نارنج پرتعداد باغ دلگشا پر از شکوفه های بهار نارنج شده و عطر خوش بهار نارنج فضای باغ و خیابان را عطرآگین کرده و هر عابری را سرمست و مدهوش می کند. از این رو بهترین فصل بازدید از این باغ باصفا، فصل بهار و خصوصاً اردیبهشت ماه می باشد.

ورودی اصلی باغ در ابتدای خیابان اصلی قرار دارد و در امتداد خیابان فرعی نیز یک ورودی فرعی دیده می شود. کوشک میانی، عمارت اصلی باغ دلگشا است و همانطور که پیشتر ذکر شد بارها ویران و سپس ساخته یا مرمت شده. در سمت جنوب، این عمارت سه طبقه و یک ایوان مرتفع و در جبهه ی شمالی دو طبقه و ایوان هایی کوچک دارد.  علاوه بر نوع خاص معماریِ عمارت باغ که تنها دو نمای شمالی و جنوبی و همراستا با خیابان اصلی دارد، فضای سبز و درختان خرم و سربه فلک کشیده، باغ دلگشا را به یکی از ارزشمندترین نمونه های باغ ایرانی و باغ های شهر شیراز تبدیل کرده اند.