گلیم‌بافی و قالی‌بافی از اصیل‌ترین هنرهای سنتی و صنایع‌دستی ایران، استان کرمان، منطقه بافت و روستای بیدکردوییه است. این هنر در میان دختران و زنان ایلات و روستانشینان مرسوم است. آنان آرزو و آمال را با اشکال ساده در نقش و نگار عامیانه و کاربردی را با عشق و علاقه می‌بافند، این هنر همواره در مقامی والا و ارزشمند قرار دارد، به عبارتی گلیم‌بافی گونه‌ای از اصلی‌ترین و جذاب‌ترین دستاورد هنری این‌مرز و بوم است که مطالعه و بررسی نقوش آنها ارزشمند و همواره قدمتی طولانی در تاریخ هنر و فرهنگ این منطقه را نشان می‌دهد. از آنجایی که اصالت و عظمت یک قوم و فرهنگ به طور مستقیم در هنر آن قوم جلوه می‌کند، بنابراین آثار هنری به خصوص در بخش هنرهای‌سنتی و صنایع‌دستی نشان دهنده باورها، عقاید و فرهنگ هر قوم بوده و با تاریخ هنر اقوام پیوندی ناگسستنی دارد.

روستای بیدکردوییه در استان کرمان، شهرت و جایگاه خاصی در تولید گلیم چهل‌ماشوله یا سینه‌ریز یا چپی دارد. بهترین بافندگان این نوع گلیم در استان کرمان و روستای بیدکردوییه، طایفه صفی‌قلی‌اولادی ایل افشار هستند.

گلیم‌بافی امروزه در بیدکردوییه به دلیل درآمد بالا، بیشترین جمعیت زنان این‌ شهر را به حرفه بافندگی سرگرم کرده است.

دهستان فتح آباد در شهرستان بافت یکی از قطب‌های مهم بافندگی دستبافته عشایری و روستایی  و به خصوص گلیم چهل‌ماشوله است.

باید اذعان کرد که هنر بافندگی کرمان در عین حال که متنوع‌ترین هنر ایران است، نادیده گرفته شده و تحقیق جامعی درباره آن صورت نگرفته و نمونه‌های فاخر آن حفظ و نگهداری نشده است؛ تا جایی که برخی از نمونه گلیم عشایری کرمان و روستای بیدکردوییه شهرستان بافت، برای تجار و فروشندگان بومی و غیربومی شناخته شده نیست. نقوش و طرح‌ها، به مرور و سینه به سینه انتقال یافته و در این انتقال بسیاری از باورها و اعتقادات و حتی اسامی فراموش شده یا تغییر کرده است (این نشان از همان فراموشی است که متاسفانه به فرش و گلیم مختص نبوده و به دیگر حوزه‌ها نیز مربوط می‌شود).

۷۵درصد مردم روستای بیدکردوییه بافنده هستند

این روستا در مسیر شهرستان بافت، گوغر و سیرجان واقع شده است و ۷۵ درصد مردم این روستا با سواد و بافنده هستند. مهم‌ترین روستاهایی که مردم به هنر گلیم بافی مشغول هستند، عبارتند از زردشت، آسیاب قاضی، اردکان، آدرنجان، بنه آباد، چنارتوران، فتح آباد، کهک اسفیچ، موردران و مهر صالح.

معیشت مردم این روستا بر پایه زراعت، باغداری، دامداری و صنایع‌دستی به خصوص بافندگی و گلیم‌بافی (به خصوص گلیم چهل‌ماشوله یا سینه‌ریز یا چپی)، گلیم‌فرش، قالی‌بافی، سفره‌بافی، خرجین‌بافی، کشک‌دان بافی، جاجیم‌بافی و…استوار است.

بافندگی و گلیم‌بافی از هنرهای مختص زنان و دختران این روستا است که آن نیز از گذشتگان سینه به سینه انتقال یافته است.

تنوع قومی روستای بیدکردوییه

بیدکردوییه و روستاهای اطراف آن یکی از غنی‎ترین مناطق به لحاظ تعدد قوم ترک، لر و فارس است. ایلات و طوایف بافنده روستای بیدکردوییه شامل ایل افشار و برخی طوایف بومی می‌شوند. درباره پیشینه ایل افشار باید گفت؛ طوایف افشار به سر‌کردگی بیرام‌بیگ در اوایل عصر صفوی احتمالا حوالی سال ۹۱۶ه ق در کرمان مقیم شده‌اند و به دو تیره افشار و بیچاقچی تقسیم می‌شوند. مرکز اصلی افشارها، شهرستان بافت و بچاقچی‌های سیرجان است. در این روستا طوایف ایل افشار از جمله طایفه صفی‌قلی‌اولادی (شامل فامیل‌هایی با پیشوند صفی)، طایفه آل کسلو (فامیل‌های محمود‌آقایی و جعفر‌آقایی)، طایفه قره قویونلو (فامیل‌های طغرلی و ابراهیمی)، طایفه جلالو، طایفه فارسیمدان، طایفه سیاه دو و طایفه تکلو ترک تبار هستند.

براساس تحقیق میدانی، بهترین بافندگان گلیم چهل ماشوله در استان کرمان و روستای بیدکردوییه، طایفه صفی قلی اولادی ایل افشار هستند.

زبان ایلات و طوایف روستای بیدکردوییه، فارسی و ترکی است.

مهم‌ترین دستبافته‌های روستای بیدکردوییه

مهم‌ترین دستبافته عشایری و روستایی بیدکردوییه شامل قالی، قالیچه، پادری، کناره، خرجین، دست دان، توبره، جوال، کشک دان و… هستند که در این مبحث فقط به گلیمینه پرداخته می‌شود.

تنوع و پراکندگی گلیم در بیدکردوییه

گلیم‌بافی در روستای بیدکردوییه تنوع زیادی در تکنیک (روش بافت) دارد. براساس تحقیق میدانی در بین بافندگان این روستا، از گذشته تاکنون حداقل هفت تکنیک گلیم بافی از جمله ساده بافی، تک قلاب (به اصطلاح تاس‌باف)، جفت‌قلاب (معروف به چهل‌ماشوله یا سینه‌ریز)، پود معلق (سوزنی ضخیم)، پود اضافی یا اضافه، شیریکی‌پیچ (پیچ بافی یا سوزنی) و گلیم فرش (گلیم گل‌برجسته یا ترکیبی) وجود داشته که در روستای بیدکردوییه تکنیک جفت قلاب ترکیبی معروف به چهل‌ماشوله، شهرت بیشتری نسبت به دیگر تکنیک‌های گلیم‌بافی دارد.

تقریبا در ایلات افشار، رائینی و طوایف بومی این روستا گلیم‌بافی وجود دارد. در عین حال، امروزه مهم‌ترین تکنیک گلیم‌بافی در این روستا تکنیک جفت قلاب و تکنیک پیچ‌بافی است.

گلیم بافی، قدیمی‌ترین شیوه بافندگی است و این شیوه در استان کرمان و روستای بیدکردوییه، تاریخی کهن دارد. آنچه مسلم است این‌که گلیم‌بافی و قالی‌بافی از گذشته در این منطقه وجود داشته و با ورود اقوام مهاجر، ایلات افشار و… به این منطقه، تنوع و گسترش بیشتری یافته است. بدون شک پیشینه گلیم‌بافی و در گذر زمان و تداوم روند بافت آن، گسترش تکنیک‌های مختلف، ابداع شیوه گره‌بافی، یا شکل‌گیری قالی‌بافی بر کسی پوشیده نیست همان‌طور که پیشتر نیز اشاره شد، گلیم بافی در منطقه بیدکردوییه و شهرستان بافت، تنوع زیادی در تکنیک (روش بافت) و طرح از جمله راه‌راه (محرمات)، موسی خانی، لچک ترنج، ترنج دار، حیوانی، بته‌ای، بته شاهی و… نقش از جمله ترمئو، چهار فصلو، آلاگل، مداخل، کله قوچی، شاخ، تاس، خان، سیبک، خارا و… دارد.

گلیم چهل ماشوله یا سینه‌ریز

گلیم چهل‌ماشوله با تکنیک جفت قلاب البته در برخی از متون به نام‌های گلیم‌باف متصل تک‌قلاب و گلیم‌باف متصل جفت‌قلاب و دو قلابه، پود پیوند، پود متصل و پود متصل مضاعف در گلیمینه‌های برخی از مناطق عشایری و روستایی استان کرمان و دیگر مناطق گلیم باف کاربرد داشته است.

به احتمال زیاد پیشینه این تکنیک به دوره صفویه و ورود ایل افشار به این منطقه برمی گردد، زیرا از گذشته تاکنون اغلب بافندگان ترک آن را بافته‌اند و بهترین گلیم چهل‌ماشوله نیز مختص همین بافندگان ترک ایل افشار بوده است امروزه هم بهترین بافندگان این نوع گلیم در بیدکردوییه و مناطق حومه همان افشارها هستند.

این تکنیک در روستای بیدکردوییه با دار افقی به دست زنان و دختران به صورت ذهنی در کارگاه‌های خانگی و روستایی و عشایری، در گذشته تمام پشم و در سده اخیر با پشم و پنبه بافته می‌شود این نوع بافت شیوه دیگری است که طی آن برای نقش آفرینی قطعات رنگ (پود) را می‌توان به صورت عمودی به هم متصل کرد. در این نوع بافت، محل پیوستن قلاب‌ها به هم که محل تداخل دو رنگ است، روی تار انجام نمی‌گیرد بلکه پودها میان تارها به هم می‌پیوندد. ساده‌ترین نوع این بافت؛ بدین ترتیب است که پودی در پود مجاور قلاب می‌شود و سپس به قطعه رنگ خود باز می‌گردد.

این شیوه بافت در گذشته بیشتر به دست گلیم‌بافان ایل افشار و تاحدودی ایل رائینی اغلب با طرح‌های راه‌راه (محرمات)، معروف به چهل ماشوله یا سینه ریز یا چپی بافته شده است. از این تکنیک برای تولید دستبافته‌های مختلف از جمله کشک‌دان، دکارت‌دان، توشه‌دان و… نیز به جز گلیم استفاده شده است.

چهل ماشوله، نوعی طرح راه راه است که با تکنیک جفت قلاب به صورت معکوس بافته می‌شود. چپ‌باف یا معکوس‌بودن دستبافته یکی از ویژگی‌های منحصربفرد این نوع تکنیک در استان کرمان و همین روستا است که در سال ۱۳۹۷ به ثبت ملی رسید.

ماشوله علاوه بر استفاده در گلیم‌های چهل‌ماشوله و شال‌‌بافی کرمان، در موج بافی بختیاری‌ها نیز استفاده می‌شود، ماشوره یا ماسوره در موج‌بافی به معنی مقدار نخی است که با دست به شکل ماسوره پیچیده شده و برای پود موج به کار می‌رود.

گلیم‌های عشایری و روستایی این منطقه با طرح و نقش‌های ذهنی و برگرفته از زندگی و طبیعت اطراف بافنده، براساس پالت رنگی و سلیقه و دیدگاه خاص بافنده، بافته می‌شوند.

این گلیم‌ها، به لحاظ ظرافت تنوع نقوش رنگ و کیفیت از شهرت زیادی برخوردارند.

اساتید برتر گلیم چهل‌ماشوله

از هنرمندان توانا و نامی که در رشته گلیم چهل ماشوله مشغول به فعالیت هستند می‌توان به صدیقه حسینی، مهرانگیز شیبانی، کفایت صفی جهانشاهی، زینب کاظمی، شایسته صفی نژاد، شکوفه سلطانی نژاد، پروین جعفر آقاییريال فرزانه جعفر آقایی و شکوفه رضایی اشاره کرد.

اجرای طرح ملی آموزش گلیم چهل ماشوله

در شهریورماه سال ۹۹ طرح ملی با عنوان آموزش صنایع‌دستی بر پایه اشتغال مولد پایدار در شهرستان‌های بافت، رابر و ارزوییه در جلسه‌ای با حضور معاون صنایع‌دستی و هنرهای سنتی کشور بررسی شد. در این جلسه ‌‌مقرر شد این طرح که با هدف توانمند‌سازی اقتصاد جوامع محلی و با همکاری شرکت سمگا  اجرا می‌شود در فاز اول برای دو هزار نفر شغل ایجاد شود و تا تعداد ۴۵۰۰ نفر افزایش یابد.

این طرح با تکیه بر رشته‌های بومی صنایع‌دستی منطقه از جمله گروه بافته‌های داری همچون گلیم چهل ماشوله و زیراندازها اجرایی می‌شود. همچنین ایجاد تشکل‌های صنایع‌دستی به‌منظور برندسازی و تجاری‌سازی صنایع‌‌دستی شهرستان‌های مذکور و راه‌اندازی ۳۰ فروشگاه صنایع‌دستی در سطح کشور با ظرفیت اشتغال‌زایی ۹۰ نفر به‌منظور توزیع مواد اولیه و عرضه محصولات صنایع‌دستی در اولویت طرح مذکور قرار دارد.

منبع:میراث آریا

تصور عموم مردم از موزه این است که آثار تاریخی را داخل ویترین به نظاره بنشینند، یعنی محور بازدید، همین آثار به نمایش درآمده در موزه هستند که به این موزه‌ها شی‌ء‌محور می‎گویند، این اشیا یا در مخازن وجود دارند که در اثر کاوش‌های علمی باستان‌شناسی به‌دست‌آمده‌اند، اهدا شده‌اند و یا از قاچاقچیان اموال فرهنگی ضبط  و توقیف‌شده‌اند.

موزه‌ها به لحاظ آنچه به نمایش می‌گذارند،  به چند نوع تقسیم می‌شوند، موزه‌های تاریخ و باستان‌شناسی که از  آن‌ها به‌عنوان موزه‌های مادر و ملی نیز یاد می‌کنند، سایت موزه‌ها،  نمایش‌دهنده آثار غیرمنقول یا یک‌بخشی از معماری تاریخی و به‌جای مانده هستند که امکان انتقال آن به‌جایی دیگر میسر نیست،  موزه‌های مردم‌شناسی ساخته‌ و پرداخته آیین و آداب ‌و رسوم و مشاغل و پیشه‌های قدیمی هستند،  کاخ‌موزه‌ها،  بیانگر وضعیت و نحوه زندگی صاحبشان هستند،  موزه‌های هنری،  انواع هنرهای تزیینی و تجسمی که از زیبایی‌شناسی بالایی برخوردار هستند را به نمایش درمی‌آورند،  موزه‌های علوم و تاریخ طبیعی،  محلی و منطقه‌ای،  موزه‌های سیار، پارک موزه‌ها، موزه‌های نظامی و خانه موزه‌ها همگی یک نمایش مشترک و آن‌هم محور قرار داشتن آثار منقول و غیرمنقول است و علاقه‌مندان حتماً باید از نزدیک بروند و بازدید کنند که قطعاً،  از نزدیک مشاهده کردن آثار موزه،  جذابیت خاص خو‌دش را دارد و به چرخه اقتصاد گردشگری هم کمک می‌کند.

حال که ویروس منحوس کرونا،  برای بازدید حضوری،  محدودیت ایجاد کرده و چه‌بسا که در آینده،  محدودیت‌های دیگری هم پیش بیاید،  چه باید کرد؟ باید موزه‌ها را تعطیل کرد؟

در بعضی از کشورهای دنیا، سعی شده که موزه ها از اشیا محوری خارج  و به سمت محتوی محوری پیش بروند و در حقیقت برآیند میراث‌فرهنگی ملموس و ناملموس یا منقول و غیرمنقول و حتی آینده را در دستور کار خود قرار داده‌اند.

شاید این فضای ایجادشده را بتوان شبیه یک استودیوی پیشرفته عکاسی دانست، ولی واقعیت امر این است که در این نوع موزه‌ها محتوی را بر محور،  ارجح دانستند و بی‌دلیل نیست که از سال گذشته ایکوم شورای جهانی موزه‌ها،  تعریف جدیدی از موزه‌ها را به شور گذاشته است.

باید و نبایدهای زیادی را می‌شود حدس زد، صرفاً وجود یک سایت و پورتال اینترنتی نخواهد توانست کمک زیادی به حضور مجازی موزه‌ها داشته باشد و به‌مرور زمان،  ارتباط موزه با مخاطبان کاهش می‌یابد.

هم‌اکنون که ویروس کرونا منجر به  تغییر سبک  زندگی شده و بسیاری از داد و ستدهای مردم به‌صورت غیرحضوری انجام می‌گیرد، ضرورت دارد که موزه‌ها نیز از غافله عقب نمانند و جایی برای خودشان در شبکه‌های اجتماعی و مجازی پیدا کنند  و یا سهم خودشان را از این فرصت مهیا شده بگیرند، با علاقه‌مندان  ارتباط داشته باشند و برای حفظ آن تلاش کنند.

در غیر این صورت و مرور زمان، ارتباط خودشان را با مخاطبان از دست ‌داده و از میزان علاقه‌مندی آن‌ها کاسته شده و به انزوا خواهند رفت.

بنابراین ضرورت حضوری شایسته، بایسته و با زبان و بیان هنر و زیباشناسی هنری برای تمام موزه‌ها در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی وجود دارد.

امروز بیشتر افراد جامعه یک موبایل هوشمند در اختیار دارند که علاوه بر گذراندن اوقات، دیگر نیازهایشان را برآورده می‌کنند، موزه‌ها هم باید تلاش کنند که از این فرصت،  به‌خوبی بهره گیرند و علاوه بر حفظ رسالت موزه‌ای خود،  زمانی از سبد وقت مردم را به تماشای موزه‌ها و آثار به نمایش درآمده اختصاص بدهند و به یک سایت و پورتال اینترنتی اکتفا نکنند و در تمام شبکه‌های اجتماعی و مجازی و پیام‌رسان‌های مختلف حضور داشته باشند.

منبع:میراث آریا

ورنی بافی، محصول بومی آذربایجان بوده و هنوز دارای رونق و خواستار فراوانی است. ورنی عمدتاً در قشلاق عشایر کوچ‌رو که حجم کاری کمتری دارند، به وسیله زنان و دختران بافته می‌شود. به همین سبب بیشتر نقوش و رنگ‌آمیزی ورنی‌های بافته‌شده در میان عشایر کاملاً متأثر از فرهنگ، باور و روحیات آن‌ها و در میان روستاییان، متشکل از موتیف‌های روستایی، ثابت و شناخته شده است که در قالب نقشه‌های شکسته و هندسی متصور می‌شود.

خاستگاه اصلی این صنعت، منطقه عشایری آذربایجان بوده که از آنجا به دیگر مناطق گسترش یافته است. ورنی ارسباران محصولی مناسب برای صادرات غیرنفتی استان است.

این نوع زیرانداز بدون پرز بوده و نقش‌اندازی در آن به وسیله پودهایی انجام می‌شود که به دور چله حلقه زده می‌شوند، ورنی ظاهر متفاوتی با گلیم دارد و به دلیل تجمع اضافه پودها در پشت‌کار زیراندازی تک‌رو به شمار می‌آید.

در بافت ورنی از مواد اولیه محلی همچون تارهای پنبه‌ای، پشمی و ابریشمی برای چله و خامه پشمی و ابریشم دست ریس محلی برای پود استفاده می‌شود.

در ورنی‌های نفیس و مرغوب، خامه به شیوه گیاهی رنگ‌رزی می‌شود، ولی از انواع خامه رنگ‌رزی شده شیمیایی نیز برای بافت انواع ورنی باکیفیتی نازل‌تر استفاده می‌شود.

بافت ورنی از سه قسمت حاشیه، متن یا زمینه اصلی و ترنج تشکیل می‌شود، در توضیح این سه قسمت می‌توان گفت؛ حاشیه از اجزای اصلی نقشه ورنی بوده است و همانند چهارچوب یا قابی دور متن اصلی را احاطه کرده است، حاشیه خود از چهار قسمت به نام‌های لور، زنجیره، حاشیه کوچک و حاشیه بزرگ تشکیل شده است، متن یا زمینه اصلی به فضای داخلی محصور بین قسمت‌های مختلف حاشیه ورنی، متن یا زمینه ورنی گفته می‌شود، متن بیشترین حجم و فضای ورنی را به خود اختصاص می‌دهد و متناسب با نگاره‌ها و نقوش پیاده شده در آن نقش یا طرح‌های مختلف به خود می‌گیرد، ترنج طرح یا بخش میانی ورنی را تشکیل می‌دهد و معمولاً با اشکال هندسی مختلف مانند دایره، لوزی، بیضی و انواع دیگر ضلعی نقش زده می‌شود.

ورنی در اندازه‌های مختلفی نظیر ورنی قالیچه با ابعاد ۱۲۰*۲۵۰ سانتیمتر، ورنی کناره با ابعاد ۱۲۵*۳۲۰ سانتیمتر ، ورنی پشتی با ابعاد ۷۰*۱۰۰ سانتیمتر ۶۰*۹۰ سانتیمتر، ورنی قالی با ابعاد ۲۰۰*۳۰۰ سانتیمتر، ورنی زرع و نیم (جفت) با ابعاد ۱۱۵*۱۶۰ سانتیمتر و ورنی کناره بزرگ با ابعاد ۱۵۰*۳۲۰ سانتیمتر بافته می‌شود.

مهارت ورنی بافی ۱۹ اسفند سال ۸۸ به شماره ثبت ۸۸ در فهرست آثار میراث ناملموس کشور به ثبت رسید و به دنبال اجرای این هنر بی‌نظیر در منطقه ارسباران طی سال ۱۳۹۹، شهر ملی ورنی به مرکزیت شهرستان اهر در فهرست شهرهای ملی صنایع‌دستی کشور به ثبت رسید.

تاکنون ۵۲ اثر از تولیدکنندگان ورنی آذربایجان‌شرقی موفق به دریافت نشان ملی مرغوبیت صنایع‌دستی شده‌اند که از این میان پنج اثر از هنرمندان نامی این استان حمید کاظم نیا، محمدقلی آقایی و مرسل مردادی موفق به دریافت مهر اصالت بین‌المللی شده‌اند.

منبع:میراث آریا