همشهری آنلاین – مریم ورشو: بیشتر گردشگران به مازندران و بابلسر سفر می‌کنند و دریا را مقصد نهایی خود قرار می‌دهند. اما بازدید از بهنمیر در نزدیکی این شهرستان نیز خالی از لطف نیست.

بی‌شک ضرب المثل «شکر مازندران و شکر هندوستان / هر دو شیرینند، اما این کجا و آن کجا» را شنیده‌اند که همین مدعایی است بر پیشینه کشت و تولید شکر در این خطه از کشور. شاید ندانید که بهنمیر مرکز اصلی تولید شکر سرخ یا قرمز مازندران است.

چند مورد تاریخی درباره شکر مازندران وجود دارد که سابقه دیرین این استان را در زمینه تولید شکر نشان می‌دهد. محمدحسن خان اعتمادالسلطنه در کتابش می‌نویسد: «شکر مازندران را به طوری تصفیه کردند که مانند شکر هندوستان شد… و کارخانه شکرسازی در میدان ارگ ساری تمام شده در اوایل شعبان، قند سفیدی از شکر سرخ آنجا ریختند».

اما شاید برایتان جالب باشد که در اسناد وزارت خارجه ایران سندی موجود است که در آن میرزاتقی خان امیرکبیر در سال ۱۲۶۸ برای میرزا جعفرخان مشیرالدوله حکمران خوزستان نوشته و در آن به شکر مازندران و توجه به کشت نیشکر در خوزستان اشاره کرده است: «همچنین در باب عمل آوردن نیل و نیشکر به نواب معزلی الیه تأکیدات اکیده نوشته‌ام و قرار داده‌ام که اگر تخم نیشکر در آنجا نباشد به زودی بنویسند که از مازندران بفرستیم، چنانچه شکر مازندران را در همین سال اول در سفیدی و صفا به درجه شکر هندوستان رساندند و حالا خروار خروار برای فروش می‌آورند. آن مخدوم، نیز در آنجا تشویق و ترغیب کند که شکر و نیل هر دو را عمل آورده و به درجه کمال برسانند، به قدر یک من از شکر مازندران برای نمونه نزد آن مخدوم فرستادم که خود به رأی العین مشاهده کند. (نقل از مجموعه شماره ۴۲۶ کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، ص ۲۵۶).

با این تفاسیر شاید بد نباشد اگر به بهنمیر سفر می‌کنید شکر قرمز و کارگاه‌های پخت و تولید آن را از دست ندهید. می‌توانید شکر قرمز را با بسته‌بندی مناسب تهیه و با چای میل کنید.

پخت شکر قرمز در بهنمیر معمولا از اواخر پاییز شروع می‌شود و تقریبا تا شروع بهار و سال نو ادامه پیدا می‌کند، بنابراین اگر در نوروز مقصدتان شمال کشور و مازندران باشد محصول تازه آن نصیبتان می‌شود.

بازدید از کارگاه‌های شکرپزی آن هم به شیوه سنتی خود بر جذابیت سفرتان می‌افزاید. شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید که در گذشته این کار بسیار سخت بود، زیرا نیشکرها را از مزرعه با اسب به کارگاه‌ها انتقال می‌دادند که زمان زیادی را به خود اختصاص می‌داد. در کارگاه‌ها هم این نی‌ها به وسیله دست قطعه قطعه  و پس از آن در سنگ عصاری ریخته می‌شدند و سنگ هم به وسیله اسب چرخانده می‌شد تا عصاره‌گیری شود که الان هیچ یک از آن کارها انجام نمی‌شود. با آن شیوه در یک شبانه‌روز حدود ۲ کیلو شکر قرمز تولید می‌شد اما الان روزانه ۲۰  کیلو شکر تهیه می‌شود.

البته کارگاه‌های پخت شکر قرمز در ریکنده قائمشهر مازندران نیز معروف هستند. محصولات دیگری مانند شاخ نبات، پشت زیک یا کنجد و برنجک یا بهاردونه(بئو دونه) نیز با کمک شکر قرمز تولید و بسته بندی می‌شوند که طعم ارگانیک آنها بین گردشگران طرفدار دارد. زیرا به جای شکر که بسیار مضر است در این محصولات از شکر قرمز که کاملا ارگانیک و طبیعی است استفاده می‌شود.

منبع:همشهری

جنگل های هیرکانی به عنوان دومین میراث طبیعی ایران، بر اساس معیار ۹ گانه به شماره ۱۵۸۴ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد تا این میراث باستانی یگانه به نام ایران و برای جهانیان تا ابد باقی بماند.

جنگل های هیرکانی یا جنگل های شمال ایران، با پیشینه تکامل ۲۵ تا ۵۰ میلیون ساله، مانند نواری سبز به درازای ۸۵۰ کیلومتر کناره های جنوبی دریای کاسپین را پوشانده اند. تغییرات بارشی و ارتفاعی زیاد، تنوع در شرایط اکولوژیکی از خاور تا باختر، تنوع بی مانند در گونه های گیاهی و جانوری از ویژگی های برجسته جنگل های هیرکانی است.

از این جنگل ها به عنوان “فسیل زنده” یا “موزه طبیعی” و مادر جنگل های جوان اروپا و شمال آمریکا یاد می شود؛ زیرا خاستگاه و یکی از مهمترین پناهگاه های باختر اوراسیا برای گونه های گیاهی باقیمانده از دوران سوم زمین شناسی ، گونه های نادر و در معرض خطر گیاهی و جانوری و گونه های بومی محلی و منطقه ای و جهانی یگانه به شمار می روند.

اگر چه پیشینه هزاران سال همزیستی با انسان، از آسیب های فراوان به این جنگل های باستانی و یگانه حکایت می کند، اما در شیب های تند و غیرقابل دسترس و ارتفاعات بالا، بخش‌های وسیعی از جنگل های هیرکانی روند تکامل طبیعی خود را می پیمایند و ما را بر آن می دارند که در حفاظت از این گنجینه ارزشمند باستانی بکوشیم.

جنگل های هیرکانی در تاریخ ۱۴ تیرماه سال ۱۳۹۸ ، در چهل و سومین گردهمایی جهانی یونسکو در کشور آذربایجان، باکو، به عنوان دومین میراث طبیعی ایران، در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. مناطق حفاظت شده سیاهرود رودبار، گشت رودخان و لیسار با مساحت ۵۸ هزار و ۵۳۴ هکتار در استان گیلان قرار دارند.

مروری بر هیرکان گیلان

سایت سیاهرود رودبار با مساحتی برابر ۲۷ هزار و ۹۴ هکتار، در ۳۰ کیلومتری جنوب شهر رشت قرار دارد و اثر طبیعی-ملی غار دُرفک مهمترین ارتفاع استان گیلان را به همراه گستره ای از اکوسیستم های جنگلی و کوهستانی در برگرفته است. بخش وسیعی از این سایت دارای شیب بیش از ۴۰ درصد است و دامنه تغییرات ارتفاعی آن از ۱۲۹ تا ۲۷۰۶ متر است. پیرامون این سایت در غار دربند رشی، یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های تاریخ گذاری شده انسان در ایران شناسایی شده است که نشان دهنده حضور دراز مدت انسان در جنگل های هیرکانی است.
گشت رودخان با مساحت ۲۶ هزار و ۵۵۶ هکتار در ۱۵ کیلومتری جنوب شهر فومن قرار داشته و محوطه تاریخی قلعه رودخان نیز در حریم این محوطه (سایت) قراردارد. این محوطه (سایت) کوهستانی همراه با رویشگاه های جنگلی، مرتعی، بیشه زار و مرتعی مشجر است که بخش وسیعی از آن دارای شیب بیش از ۴۵ درصد است. دامنه تغییرات ارتفاعی محوطه (سایت) از ۱۱۶ تا ۲۸۳۹ متر است.

این منطقه یکی از مرطوب ترین مناطق جنگل های هیرکانی با بارندگی بیش از ۱۵۰۰ میلیمتر در سال است که تمام دامنه های ارتفاعی از جلگه تا کوهستان را  در بر می گیرد و یکی از مهمترین مناطق دارای تنوع زیستی بالا در استان گیلان نیز است.

لیسار شمالی ترین سایت جنگل های هیرکانی، ثبت شده در فهرست میراث جهانی طبیعی یونسکو، با مساحتی بیش از چهار هزار و ۸۸۴ هکتار در محدوده سیاسی استان گیلان و در۱۰ کیلومتری شمال شهر تالش واقع شده و به سبب وجود حیات وحش ارزشمند و چشم اندازهای یگانه و جنگل های انبوه راش و اَنجیلی و بلوط بسیار دارای اهمیت است. این سایت کوهستانی جنگلی است و تغییرات ارتفاعی منطقه میان ۶۰۰ تا ۱۸۰۰ متر بوده و دارای اقلیم مرطوب و خیلی مرطوب با میانگین بارندگی ۱۲۰۱ میلیمتر است.

رقابت شدید و رایزنی های پیچیده ای برای ثبت آثار در فهرست میراث جهانی یونسکو وجود دارد؛ تا جایی که بسیاری از کشورها با ظرفیت میراث جهانی از قافله عقب می مانند و برخی کشورها حاضرند هزینه سنگینی برای این ثبت بپردازند؛ زیرا ثبت جهانی یک اثر نشان دهنده پیشینه فرهنگی، تاریخی و طبیعی آن کشور بوده و علاوه بر افزایش احساسات ملی گرایانه و هویتی و اثبات ریشه دار بودن و سهم آن ملت در تاسیس تاریخ بشریت، این آثار را به مقاصد گردشگری داخلی و بین المللی تبدیل میکند که می تواند فواید مالی زیادی در سطح ملی و محلی به دنبال داشته باشد. قوانین بسیار سختگیرانه ای نیز برای حفاظت از این آثار وجود دارد تا جاییکه هرگونه تخریب عمدی آثار یک کشور عضو فهرست میراث جهانی یونسکو، جنایت جنگی محسوب می شود.

حیات هیرکانی نیازمند یاری همه 

سرپرست میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی گیلان بیان کرد: ماندگاری و حفاظت از هیرکانیان میلیون ساله نیازمند یاری جستن از آموزش در قالب هنر و فرهنگ است.

ولی جهانی که پیش تر تاکید کرده بود هرگونه دخل و تصرف و ساخت و ساز در سایت های جهانی هیرکانی ممنوع است، در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار امیدواری کرد تا با همکاری و همدلی مردم و مسئولان ،زمینه حفاظت از این جنگل های باستانی و بهره مندی مردم از مواهب و مزایای ثبت جهانی فراهم شود.

وی اظهار داشت:به مناسبت هفته منابع طبیعی و روز درختکاری، دفتر پایگاه میراث جهانی جنگل های هیرکانی وابسته به اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان گیلان در نظر دارد تا نمایشگاه عکس میراث جهانی جنگل های هیرکانی را برگزار نماید.

وی ادامه داد: این نمایشگاه با محوریت پوشش گیاهی و جانوری شاخص جنگل های هیرکانی، انسان و طبیعت، نقش جوامع محلی  و دانش بومی در حفاظت از آثار طبیعی، معماری بومی، سبک زندگی و اقتصاد معیشتی روستانشینان حاشیه جنگل های هیرکانی، تهدیدات و عوامل تخریب، مدیریت زباله و پسماند، گردشگری و صنایع دستی و فرهنگ و آداب و رسوم با همکارای دوستداران و عکاسان طبیعت در مجتمع فرهنگی-هنری خاتم الانبیاء(ص) رشت طراحی شده است.

سرپرست میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی گیلان همچنین از رونمایی از آثار فیروزه صدیق صفت هنرمند خلاق گیلانی  در زمینه مد پایدار و ایجاد شبکه توانمند افزایی بافندگان و دوزندگان بومی- محلی فعالیت می کنند، در این نمایشگاه خبر داد.

جهانی بیان کرد:آثار این هنرمند و گروه خلاقش در زمینه استفاده از گونه های شاخص جنگل های هیرکانی، در طراحی لباس و سایر تزئینات خانگی است. در کنار این نمایشگاه، صنایع دستی عروسک های آئینی و محصولات فرعی جنگل نیز نمایش داده شده و آموزش هایی در ارتباط با طبیعت گردی و مدیریت زباله و پسماند نیز ارائه خواهد شد.

سرپرست میراث فرهنگی گیلان گفت: همچنین به منظور ترویج فرهنگ درختکاری و حفاظت از طبیعت، دفتر پایگاه میراث جهانی جنگل های هیرکانی وابسته به اداره کل میراث استان، در نظر دارد تا همراه با نهادها، سازمانها، گروههای مردمی، سازمانهای مردم نهاد و حامیان و دوستداران طبیعت در امر کاشت و غرس سه هزار اصله نهال در جنگل های هیرکانی مشارکت نماید.

وی اضافه کرد: کاشت نهال در روز یکشنبه ۱۵ اسفند در شهرستان تالش و در حریم سایت میراث جهانی لیسار، روز دوشنبه۱۶ اسفند در شهرستان رودبار و در حریم سایت میراث جهانی سیاهرود رودبار و روز چهارشنبه ۱۸ اسفند در شهرستان فومن، سایت میراث جهانی گشت رودخان برگزار می شود.

هیرکانیان صرفا یک اثر طبیعی نیست

مدیر پایگاه میراث جهانی جنگل های هیرکانی در استان گیلان نیز در این زمینه بیان کرد: میراث طبیعی هیرکانیان که شامل ۱۲ سایت در پنج استان کشور با  ۱۲۹ هکتار دارای سه سایت در گیلان است و تصمیم بر اینست آموزش حفاظت برای ماندگاری مردمی شود.

فریبا بابایی اظهار داشت: هیرکانیان صرفا یک اثر طبیعی نیست هزاران سال تاریخ تکاملی انسان ترکیب فرهنگ و طبیعت است و می خواهیم بر جنبه های فرهنگی و برند سازی محصولات از جمله گیاهان دارویی و فرهنگ غذایی برآمده از هیرکانیان میلیون ساله تاکید کنیم .

وی اظهار داشت:برای جشنواره عکاسی  در زمینه هیرکانیان  ۳۰۰ عکس از عکاسان گیلانی به دبیرخانه جشنواره رسیده و مدیریت پایدار ماندگاری هیرکانیان نیازمند حفاظت فرابخشی انجمن ها ،دستگاه ها و مردم محلی است.

بابایی گفت:گونه هایی در جنگل های هیرکانی وجود دارد که شاید به چشم مردم عادی تنها یک درخت یا گیاه جلوه کند در حالیکه اینها گونه های فسیل هستند و در هیچ جای جهان وجود ندارند و تنها جایی که باقی مانده اند اینجا هستند ؛ وظیفه ما اینست که اینها را نشان دهیم و گسترش فرهنگ زیست محیطی داشته باشیم لذا بدلیل خوشایند بودن زبان هنر برای حفاظت از این میراث منحصر به فرد طبیعی از طراحان، عکاسان ، نقاشان و دیگر شاخه های هنری کمک گرفته ایم.

از میان سایتهای ثبت شده در فهرست میراث جهانی، سایت های طبیعی به دلیل آسیب پذیری زیاد از بالاترین سطح حفاظتی برخوردار هستند. هرگونه دخل و تصرف و تخلف از ضوابط حفاظتی در این سایتها که منجر به از بین رفتن یکپارچگی سایت های ثبت شده و تهدید ارزشهای برجسته جهانی آن شود، خطر خارج کردن این سایتها از فهرست میراث جهانی را به دنبال خواهد داشت.

در اجرای قانون الحاق ایران به کنوانسیون حمایت از میراث فرهنگی و طبیعی جهان (۱۹۷۲) مصوب۱۳۵۳مجلس شورای اسلامی، وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، نقشه و ضوابط حفاظتی مربوط به اثر طبیعی”جنگل های هیرکانی” را در تاریخ سوم تیر ماه ۱۴۰۰  شماره ۸۳۶۷/۱۴۰۰۲۱۰۰ به استانداری گیلان ابلاغ نموده است. با توجه به این قوانین محدوده عرصه و حریم اثر مذکور تحت نظارت این وزارت بوده و هرگونه دخل و تصرف و تخلف از ضوابط حفاظتی جرم محسوب شده و مرتکبان مشمول مجازات های قانونی خواهند بود.

بر اساس این ضوابط حفاظتی، هرگونه دخل و تصرف، ساخت و ساز، تخریب، خاکبرداری، خاکریزی، ورود ماشین آلات سنگین، قطع درختان، بوته کنی، تجاوز به عرصه و حریم و در کل هر گونه تخریب منجر به از بین رفتن یکپارچگی اثر و تهدید ارزشهای برجسته جهانی آن  ممنوع است؛ و انجام هر گونه فعالیتی از جمله  گردشگری در این عرصه ها تنها با اجازه و نظارت دفتر پایگاه هیرکانی ممکن خواهد بود.

منبع:ایرنا

همشهری آنلاین – فاطمه عباسی: تابلویی از ساشا جفری، هنرمند بریتانیایی، اولین اثر هنری «رسمی» خواهد بود که اواخر امسال (۲۰۲۲) به‌طور دائم بر روی ماه نصب می‌شود. این نقاشی با عنوان «ما با هم طلوع می‌کنیم – با نور ماه»، طرحی به شکل قلب است که پیام امید روی آن حکاکی شده؛ جنس این اثر هنری از آلومینیوم است تا در برابر شرایط آب و هوایی ماه مقاوم باشد.

اما این تنها قطعه هنری نیست که روی ماه قرار گرفته؛ مجسمه «فضانوردان سقوط کرده» که آن هم از جنس آلومینیوم است با ۹ سانتی‌متر طول، در سال ۱۹۷۱ برای بزرگداشت فضانوردانی که با هدف اکتشافات فضایی جان باختند، روی سطح ماه قرار گرفت.

پیش آن هم شاخه طلایی زیتون توسط نیل آرمسترانگ -ماه‌نوردی که در سال ۱۹۶۹ با آپولو ۱۱ به این کره دوردست سفر کرد- به عنوان نماد صلح بر روی ماه جا گذاشته شد.

ماه ۳۸۴,۴۰۰ کیلومتر با زمین فاصله دارد و طبیعی است که با رسیدن دست آدم به آن، طبق معمول، چیزهایی بیش از رد پا یا آثار هنری روی آن جا مانده باشد! اما این فهرست عجیب‌تر از آن است که فکرش را می‌کنید:

بشر در طول ده‌ها ماموریت انسانی و بدون خدمه، نزدیک به ۱۸۲ هزار کیلو «چیز» را روی ماه بر جای گذاشته، بسیاری از این اشیاء بقایای فضاپیماها، کاوشگرها و موشک‌هایی هستند که از بین رفته‌اند و پس از پایان مأموریت‌ به عمد به سطح ماه برخورد کرده‌اند. اما علاوه بر این زباله‌های علمی و آثار هنری، وسایل ورزشی و حتی کیسه‌های مدفوع نیز روی ماه پیدا می‌شود!

۱) ۹۶ کیسه ادرار و مدفوع و کیسه‌های زباله آپولو که در طول ماموریت‌ها استفاده می‌شده روی ماه جا مانده است. این طبیعی است که یک انسان چه در زمین و چه در فضا مجبور به دفع مواد زائد از بدن خود باشد و فضانوردان این کیسه‌ها را برای کاهش بار فضانورد خود روی ماه رها کرده‌اند.

جالب اینجاست که برخی از اختر زیست‌شناسان علاقه به بررسی این زباله‌ها هستند تا ببینند آیا باکتری موجود در مدفوع زنده مانده و آیا به دلیل قرار گرفتن در معرض تشعشعات کیهانی جهش یافته‌اند؟

۲) ۱۲ جفت چکمه فضایی و حدود ۹۰ شیء دیگر، به غیر از کیسه‌های مدفوع، در پایان ماموریت آپولو ۱۱ توسط نیل آرمسترانگ و باز آلدرین با هدف سبک کردن فضاپیما روی ماه رها شد. این وسایل شامل چکمه‌های فضایی، دوربین‌ها و ابزار فیلم‌برداری بود. برای رعایت تشریفات، آنها همچنین پرچم ایالات متحده را نیز در خاک ماه کاشته بودند اما هنگام خروج با اگزوز موشک منفجر شد.

۳) لوحی با امضای ریچارد نیکسون که رئیس هر شش ماموریت انسانی به ماه بود، نیز روی این کره گذاشته شده؛ ظاهرا آمریکایی‌ها علاقه زیادی داشته‌اند که رد واضحی از خود روی ماه به جا بگذارند تا به جنگ سرد و علمی خود را روسیه حس بهتری داشته باشند! علاوه بر این یک دیسک سیلیکونی که حدود ۱۰۰ پیام حسن نیت از سوی سیاستمداران آمریکایی، مدیران ناسا و سران کشورهای جهان بود نیز روی ماه گذاشته شد.

۴) یک قطعه هنری قاچاق شده نیز احتمالا روی ماه وجود دارد؛ هرچند این شایعه هیچ‌وقت تایید رسمی نشد اما بر اساس گزارش‌ها، در طول دهه ۱۹۶۰، فارست مایرز، مجسمه‌ساز، این ایده را داشت که شش هنرمند را برای همکاری در یک اثر هنری کوچک که روی ماه باقی می‌ماند، جذب کند و در نهایت نام‌های بزرگی را برای ایجاد قطعه کوچکی که او موزه ماه می‌نامید، به کار گرفت. دانشمندان آزمایشگاه بل آثار این شش هنرمند را کوچک و روی یک قطعه سرامیکی حک کردند.

با این حال، مایرز نتوانست ناسا را ​​متقاعد کند که این سرامیک را به ماه ببرد، پس تصمیم گرفت که یک مهندس را متقاعد کند تا این اثر را در پتویی قاچاق کرده و به ماه بفرستد. مایرز ماجرای این اقدام خود را بعد از بازگشت آپولو ۱۲ برای نیویورک‌تایمز فاش کرد.

۵) دو توپ گلف متعلق به دهه ۱۹۷۰ نیز روی ماه نشسته‌اند. طی آزمایشی برای جمع کردن خاک ماه و سنجش ریزگرانش سطح این کره، یک چوب گلف آهنی این دو توپ را چندین کیلومتر پرتاب کرد و هیچ کس هم به خودش زحمت نداد تا آنها را جمع کند و به زمین بازگرداند.

۶) نزدیک پایان ماموریت آپولو ۱۵، فضانوردان آزمایش کلاسیک پر/توپ بولینگ را انجام دادند تا نشان دهند که در خلأ، هر دو جسمی که با هم بیفتند، همزمان فرود می‌آیند. البته در این آزمایش به جای توپ بولینگ از یک چکش استفاده شده بود. در پایان و با کسب نتیجه یکسان، پر روی ماه جا ماند.

۷) سال‌ها بعد و با به کارگیری یک ماه‌نورد برای کاوش در ارتفاعات دکارت، چارلز دوک یک عکس کوچک از خود، همسرش دوروتی و پسرانشان چارلز و توماس را روی ماه رها کرد؛ او هیچ‌وقت توضیح نداد چرا این کار را کرده اما با گذشت بیش از ۴۰ سال هم گمان نمی‌رود چیزی از این عکس باقی مانده باشد.

شاید روزی که با عادی شدن سفر به فضا – به اندازه سفرهای روی زمین – پای انسان‌های بیشتری به این کره زیبا باز شود نیاز باشد قبل از هر چیز یک سیستم بازیافت و دفع پسماند راه‌اندازی شود و پویش‌هایی نیز برای جمع‌آوری زباله به راه بیفتد.

منبع:همشهری

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از فار اند وایلد، باور اینکه هنوز مکان‌هایی کشف نشده در زمین باقی مانده باشد با توجه به پیشرفت شگفت‌انگیز فناوری‌های زمین شناسی و حمل و نقل و توسعه بی‌سابقه بسترهای ارتباطی دشوار به نظر می‌رسد اما همچنان اسرار زیادی در این کره خاکی وجود دارد که ما امکان کشف آن را نداریم؛

از سرزمین‌هایی که به دلایل محیط‌زیستی حفاظت شده‌اند تا مکان‌هایی که منع قانونی یا مذهبی برای ورود به آن‌ها وجود دارد. با این حال، توجه به مکان‌های ممنوع، در حالی که مکان‌های آزاد زیادی است که هنوز به آن‌ها قدم نگذاشته‌ایم اتفاقی هیجان‌انگیز است.

در این گزارش شما را با پنج مکان ممنوع در زمین آشنا می‌کنیم:

۱- جزیره مارها که در خلیج سائوپائولوی برزیل واقع شده مکانی است که در زبان محلی به جزیره سوخته شهرت دارد. تراکم مار در این جزیره تا حدی بالاست که در هر متر مکعب آن یک مار پیدا می‌شود و طبیعی است که کابوس افرادی باشد که به این موجود فوبیا دارند.

اکثر مارهای این جزیره سمی هستند و افعی طلایی در این بین کشنده‌ترین آن‌هاست. سم این مارها گوشت بدن را تجزیه می‌کند پس شاید خیلی هم بد نیست که سفر به این منطقه ممنوع است.

۲- جزیره سنتینل شمالی در خلیج بنگال بین ۵۰ تا ۴۰۰ نفر سکنه دارد. این افراد در طول ۶۰ هزار سال قدمت این منطقه از هرگونه ارتباط با دنیای مدرن دور بوده‌اند و خلق و خویی متفاوت دارند. همین بی ارتباطی با دیگر ملت‌ها و دنیای اطراف باعث ضعف ایمنی بدن ساکنان این جزیره در برابر عفونت‌های جدید و عدم تمایل آن‌ها به ارتباط با دنیای پیرامونشان شده و دولت هند این منطقه را ممنوعه اعلام کرده است.

۳- جزیره هرد در استرالیا جایی شبیه به انتهای زمین است. این جزیره که یکی از دورافتاده‌ترین جزایر جهان به شمار می‌آید، بین ماداگاسکار و قطب جنوب قرار گرفته و دو آتشفشان فعال دارد. بیشتر قسمت‌های هرد کاملا در یخ پوشیده شده و این جزیره را فاقد سکنه انسانی کرده است. با این حال، هرد کلا ممنوع الورود شده و حتی بازدید از جزایر مک دونالد -در نزدیکی هرد- نیز تنها با ارائه «دلایل قانع کننده علمی» مجاز است.

۴- جزیره پوئیا در ایتالیا که بین لیدو و ونیز واقع شده، برای قرن‌ها محل دفن اموات بود و بعدها به عنوان مکانی دورافتاده برای قرنطینه افراد طاعون زده استفاده شد. در اوایل قرن بیستم، یک بیمارستان روانشناسی در این جزیره راه افتاد ولی شایعاتی مبنی بر رفتار ظالمانه با بیماران منجر به بسته شدن بیمارستان شد. اکنون پوئیای متروک محلی برای گردش ارواح سرگردان است و کسی تمایل به بازدید از آن ندارد!

۵- جزیره سورت در جنوب ایسلند که به ثبت جهانی یونسکو رسیده، یک جزیره آتشفشانی است که به عنوان یک آزمایشگاه طبیعی محافظت می‌شود. دانشمندان این جزیره را به عنوان یک جهان کوچک که توسعه‌ای طبیعی دارد برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد زندگی گیاهان و حیوانات، ردیابی ورود بذرها و نظارت بر ظاهر کپک‌ها، باکتری‌ها و قارچ‌ها مورد کاوش قرار می‌دهند و ورود به آن را برای گردشگران کنجکاو ممنوع کرده‌اند.

امروزه این جزیره دربرگیرنده گونه‌های مختلفی از موجودات زمینی است و برای به حداقل رساندن اختلال بشری، تنها تعداد معدودی از دانشمندان معتبر مجاز به ورود به آن هستند.

منبع:همشهری