کوچه‌هایی در یزد که رنگ و بوی حنا و ادویه می‌دهد

کوچه مازاری‌های یزد با واحدهایی به قدمت چند قرن از جاذبه‌های دیدنی این استان هستند و عطر انواع گیاهان و حنا این گذر تاریخی، جاذبه‌ای است که هنوز هم گردشگران را به سوی خود فرا می‌خواند.

واژه «مازاری» از ریشه ماز به معنی چرخ و نورد گرفته شده و مازاری ها در حقیقت، کارخانه و آسیاب‌هایی هستند که در آنها چیزی را می سایند اما مازاری‌ها در یزد عمدتاً مراکز حناسابی بوده و خاص ترین نوع این کارخانه‌های کوچک در محله‌ای با همین نام در شهر یزد شکل گرفته است.

یکی از نکات جالب پیشه مازاری در یزد این است که هنوز هم اسباب و وسایل این حرفه ابزار مربوط به حدود هفت قرن پیش است و کوچه مازاری یزد هنوز هم حال و هوای سنتی گذشته را دارد و گرچه بسیاری از واحدهای مازاری آن تعطیل شده، اما واحدهای فعال موجود، هویت تاریخی و فرهنگی این کوچه را به خوبی حفظ کرده است.

کارگاه های مازاری اغلب فضای تاریکی دارد و نور اندکی از دریچه‌ای کوچکی از سقف به داخل این کارگاه ها سرک می کشد، سکویی به بلندی حدود نیم متر وجود دارد که سنگ بزرگ گردی که آن را از کوه‌های اطراف مهریز تهیه می‌کردند، بر روی آن قرار گرفته و وسیله چوبی که به آن متصل است، در گذشته توسط مردان قوی یا برخی چهارپایان و اکنون توسط موتورهای برقی می‌چرخد و آنچه بین سنگ و سکو قرار دارد را آسیاب می‌کند.

در اطراف سنگ مازاری و دستگاه بزرگ آسیاب قدیمی، اتاق هایی وجود دارد که اغلب از آن برای انبار ادویه و حناهای نسابیده و نکوبیده استفاده و در اتاق دیگری مراحل دوخت کیسه کرباس و بسته بندی حنا انجام می‌شود. اکنون فقط چند مازاری همچنان به سابیدن حنا مشغولند زیرا بازار آن کم رونق تر از قبل شده و به جای آن به سابیدن ادویه روی آورده‌اند که فروش محصولات نیز در غرفه ای کوچک در ورودی مازاری انجام می شود.

پیشه مازاری از مشاغل اصلی در گذشته های نه چندان دور استان یزد بوده و زمانی که تاجران یزدی رفت و آمد به هند، پاکستان و کشورهای حوزه خلیج فارس را آغاز کردند، حرفه مازاری رونق بسیاری گرفت زیرا تاجران، حنای یزد را به این کشورها می بردند و بدین شکل، این محصول شهرتی جهانی گرفت.

هر چند برخی از حناسابی‌های یزد به ساییدن ادویه روی آورده‌اند ولی هنوز هم در برخی مناطق ایران و کشورهای حوزه خلیج فارس، با وجود تولید انواع رنگ موهای صنعتی و شیمیایی، حنای یزدی رنگ دارد و طالبان فراوانی جذب این محصول می شوند.

منبع:ایسنا

بازدید گذرا و مجازی از جاذبه های تاریخی زنجان

استان زنجان در شمال غربی ایران قرار گرفته و دیدنی‌های تاریخی و طبیعی زیبایی دارد امسال به علت شیوع بیماری کرونا، گردشگران نتوانستند از ظرفیت های ارزشمند گردشگری این استان بهره ببرند.

استان زنجان در شمال غربی ایران قرار گرفته و دیدنی‌های تاریخی و طبیعی زیبایی دارد ولی امسال به علت شیوع بیماری کرونا، گردشگران نتوانستند از ظرفیت های ارزشمند گردشگری این استان بهره ببرند.

استان زنجان یا به پارسی میانه “زنگان”، با زیبایی‌های طبیعی و بناهای تاریخی می‌تواند مقصدی مناسب برای گردشگران باشد. در این گزارش تنها به گوشه‌ای از زیبایی‌ها و شگفتی‌های این استان پرداخته شده است که در ادامه می‌خوانید.

حسینیه اعظم زنجان

حسینیه اعظم زنجان از اماکن مذهبی شیعیان است که در جنوب شهر زنجان واقع شده است. قدمت این مکان به حدود یک قرن پیش می‌رسد این حسینیه توسط دو نفر به نام‌های حاج میرزا محمد نقی و حاج میرزا بابایی وقف گردید.

زنجان

بقعه حضرت قیدار نبی (ع)

بنای بقعه متعلق قیدار ابن اسماعیل ابن ابراهیم (ع) از پیامبران الهی و بیست و پنجمین جد حضرت رسول اکرم (ص) است که این مسئله با استشهاد ۶۵ نفر از علمای طراز اول مورد تأئید قرار گرفته‌است همچنین در کتاب جلاء العلوم تألیف محمدباقر مجلسی نبز به همین منوال شجره قیدار نبی را به ابراهیم و آدم (ع) نسبت داده است.

زنجان

مسجد و مدرسه جامع زنجان

مسجد و مدرسه جامع زنجان معروف به مسجد سید در قرن سیزدهم هجری قمری (سال ۱۲۴۲) در دوره قاجاریه توسط یکی از پسران فتحعلی شاه قاجار به نام عبدالله میرزا دارا ساخته شد. این مسجد در قلب بافت قدیمی شهر قرار دارد.

زنجان

بازار زنجان

ساختن بازار زنجان در دوران آقا محمدخان قاجار آغاز و در سال ۱۲۱۳ در زمان فتحعلی شاه قاجار خاتمه یافته و مساجد و سراها و گرمابه‌ها در سال ۱۳۲۴ به آن اضافه شده است. مجموعه بازار قدیمی به صورت یک خط مستقیم به عنوان بازار بالا و پایین به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم شده است. این بازار طویل‌ترین بازار ایران است.

زنجان

رخت‌شوی‌خانه

بنای رخت‌شوی‌خانه یا مجموعه تاریخی رخت‌شوی‌خانه در قلب بافت تاریخی شهر زنجان احداث شده است. مردم شهر لباس و رخت خود را در آن محل می‌شسته‌اند. این بنا در حال حاضر به عنوان موزه مردم‌شناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. زمین این بنا توسط علی اکبر خان توفیقی اولین شهردار وقت زنجان خریداری شد و در سال ۱۳۴۵ ه‌. ق توسط او ساخته شده است.

زنجان

خانه ذوالفقاری

خانه ذوالفقاری مربوط به دوره قاجار است و در خیابان طالقانی شهر زنجان واقع شده است. عمارت ذوالفقاری در یکی از محلات قدیمی شهر زنجان موسوم به محله دالان آلتی در ضلع شمالی سبزه میدان و مسجد جامع قرار دارد. این خانه به سبک بناهای اواخر دورهٔ قاجار ساخته شده است. سبک ساختمانی آن از بناهای گوتیک اروپایی الهام گرفته شده است.

زنجان

معبد داش کسن یا اژدها

معبد داش کسن بنایی صخره‌ای است که در حاشیه روستای ویر در حدود ۱۵ کیلومتری جنوب شرقی شهر تاریخی سلطانیه (زنجان) واقع شده است. این معبد با طرح اژدها یادگاری از دوره ایلخانیان است. این بنا به دو نقش برجسته اژدها و چند محراب اسلامی در دو سمت آن و به قرینه یکدیگر مزین است. نمونه‌های مشابه نقش‌های اژدهای آن در جای دیگری از ایران دیده نمی‌شود.

زنجان

ائل داغی

مجموعه تفریحی و کوهستانی ائل داغی زنجان یا مجموعه تفریحی گاوه‌زنگ زنجان در شمالی‌ترین نقطه زنجان و در دامنه کوه گاوازنگ قرار دارد. آلاچیق‌های چوبی، رستوران، آسیاب، آبشار مصنوعی و غیره از جمله تسهیلات موجود در این مجتمع است.

زنجان

قلعه بهستان

قلعه بهستان یا کهن دژ در شهرستان ماه‌نشان در استان زنجان و در کنار رودخانه قزل اوزن واقع است. به اعتقاد برخی باستان‌شناسان قدمت این دژ به دوره مادها بر می‌گردد.

دودکش جن که در اصلاح زمین‌شناسی “هودو” (Hoodoo) نامیده می‌شود در حقیقت به نوعی از فرسایش گفته می‌شود که بر اثر آن مناره‌های طویلی از رسوبات و سنگ‌ها از لایه‌های ابتدایی باقی می‌مانند. نمونه‌ای از این پدیده طبیعی در زنجان وجود دارد.

زنجان

گنبد سلطانیه

گنبد سلطانیه مقبره اُلجایتو است که از ۱۳۰۲ تا ۱۳۱۲ در شهر سلطانیه (پایتخت ایلخانیان) ساخته شد و از آثار مهم معماری ایرانی و اسلامی به شمار می‌رود. گنبد مزبور در پنج فرسخی سمت شرقی شهر زنجان در داخل باروی شهر قدیم سلطانیه قرار گرفته و بنایی است هشت ضلعی که طول هر ضلع آن ۸۰ گز است. هشت مناره نیز در اطراف گنبد قرار دارد و قدیمی‌ترین گنبد دوپوش موجود در ایران است.

زنجان

غار کتله خور

کتله‌خور غاری خشکی آبی است که در شهرستان خدابنده قرار دارد. نخستین بار در بهار سال ١٣٣١ خورشیدی گروهی از سرشناس‌ترین کوهنوردان ایران اقدام به بازدید غار کتله خور کردند. بنابه اظهارات یک گروه کوهنوردی از دانشگاه بوعلی همدان شکل‌گیری این غار به دوران ژوراسیک (بیش از ۱۲۰ میلیون سال قبل) باز می‌گردد.

زنجان

مردان نمکی

مردان نمکی نامی است که به شش مومیایی کشف‌شده در زمستان سال ۱۳۷۲ (۱۹۹۳ میلادی) در معدن نمک چهرآباد استان زنجان داده شده است. در میان آن‌ها جسد یک زن و یک پسر نوجوان نیز وجود دارد. تعدادی از مردان نمکی بر اثر ادامه کار معدن، به‌شدت آسیب دیده‌اند.

زنجان

از میان مردان نمکی یافت شده، سه مرد نمکی مربوط به زمان هخامنشیان (حدود ۴۰۰ پیش از میلاد) و دو مرد نمکی دیگر نیز مربوط به اواخر دوران ساسانی (حدود ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلادی) هستند.

پل میر بهاء الدین

زنجان

پل میر بهاء الدین که با نام‌های پل کهنه و پل اژدهاتو نیز شهرت دارد، در محور جنوبی حومه شهر زنجان در مسیر استان‌های زنجان به کردستان ساخته شده است. پل میر بهاء الدین از نظر قدمت متعلق به اواسط دوره قاجار و زمان حکومت ناصرالدین شاه قاجار است.

منبع:خبرگزاری مهر

نیشابور ؛ نگین فیروزه‌ای ایران

نیشابور یکی از شهرهای بزرگ خراسان رضوی است که آوازه سنگ‌ فیروزه آن، در همه جا پیچیده است. در این روزهای کرونایی، سفری مجازی به دومین شهر استان خراسان رضوی داریم.

نیشابور یکی از شهرهای بزرگ استان خراسان رضوی است که گل‌های آن خوردنی، بوته‌های آن ریواس و سنگ‌های آن فیروزه است. نیشابور بعد از مشهد دومین شهر بزرگ استان است و نماد تاریخ و فرهنگ ایرانیان به شمار می‌آید.

حال که امسال به دلیل شیوع کرونا امکان مسافرت برای مردم ایران نبود، سفری مجازی داریم تا با ناشناخته‌های این سرزمین تاریخی و زیبا آشنا شویم.

آرامگاه خیام نیشابوری

نیشابور 

آرامگاه خیام مدفن ریاضی‌دان و ستاره‌شناس بزرگ ایرانی «حکیم عمر خیام نیشابوری» است که در جنوب‌شرقی نیشابور قرار گرفته است. مجموعه خیام از باغ، کتابخانه، موزه و مهمانخانه تشکیل شده است که باغ آن از باغ‌های دیدنی در ایران معاصر به حساب می‌آید.

بنای یادبود مزار این دانشمند بزرگ به سال ۱۳۴۱ شمسی با طرح و نقشه «مهندس هوشنگ سیحون» ساخته شد. تندیسی از حکیم عمر خیام در محوطه ورودی باغ نصب شده است.

دهکده چوبی

دهکده چوبی، روستایی چوبی در ایران است که توسط «مهندس حمید مجتهدی» ساخته شده است و از دیدنی‌ترین تفرجگاه‌های نیشابور به شمار می‌رود. مسجد چوبی بی‌نظیری که در این دهکده قرار دارد، نه تنها در ایران بلکه در جهان منحصربه‌فرد است.

گفته می‌شود، این مسجد به گونه‌ای ساخته شده که تا صدها سال آسیب نمی‌پذیرد و حتی تا هشت ریشتر زلزله را می‌تواند تحمل کند. مناره‌ها در سقف به‌گونه‌ای اتصال دارند که در داخل مسجد ستونی وجود ندارد. در ساختمان و تزئینات داخلی چوب‌های مختلفی از درختان مثمر و غیر مثمر مانند انواع کاج‌ها، اشن، سپیدار، گیلاس، گلابی، زبان گنجشک، گردو و توت استفاده شده است.

آرامگاه عطار نیشابوری

آرامگاه عطار نیشابوری مدفن «شیخ فریدالدین عطار»، شاعر، عارف و ادیب ایرانی است که در قرن هفتم هجری توسط «یحیی ابن صاعد» برپا شده است. این آرامگاه که در محله باستانی شادیاخ نیشابور در خیابان عرفان کنونی قرار گرفته، سالانه میزبان علاقه‌مندان به ادب، معماری و فرهنگ ایرانی است.

در سال ۱۳۴۱ شمسی انجمن آثار ملی بنای ویران شده را مرمت و بازسازی کرد و با کاشی‌های الوان، آن را به شکلی زیبا آراست. کاشی‌کاری‌های گنبد عطار مزین به گل‌وبوته و نقوش هندسی و کتیبه کوفی و معلقی به رنگ‌های سبز، زرد، لاجوردی و سفید است.

آرامگاه کمال الملک

مقبره کمال الملک در جوار آرامگاه شاعر معروف پارسی، «شیخ عطار نیشابوری» قرار گرفته است و مدفن «محمد غفاری» معروف به «کمال‌الملک»، بزرگ‌ترین نقاش کشور، در سده اخیر و از پرنفوذترین شخصیت‌های تاریخ معاصر ایران در دوران قاجاریه است.

آرامگاه کمال‌الملک نیز مانند آرامگاه خیام توسط «استاد هوشنگ سیحون» طراحی شده و طراحی آن در هماهنگی با آرامگاه عطار نیشابوری نقش مهمی در تاکید بر ارزش‌های فرهنگ ایرانی در این مکان داشته است.

منطقه باستانی شادیاخ

شادیاخ یکی از نقاط در شهر کهن نیشابور است که از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به وسیله کاوش‌های باستانی که کارشناسان در این محل انجام دادند، توانستند تالار عام، اندرونی، خانه‌های ویژه سفالگری، شیشه‌گری و آهنگری و ظروف و لوازم فرهنگی نظیر سازه‌های سفالی، شیشه‌ای و گچبری‌ها را در این منطقه پیدا کنند.

این مکان اکنون یکی از مراکز باستان‌شناسی در نیشابور است که بخشی از بقایای شهر کهن نیشابور در این محل نهفته است.

رباط شاه عباسی

کاروانسرای نیشابور که به رباط شاه‌عباسی شهرت دارد، از بناهای تاریخی و زیبای نیشابور است که در دوران حکومت «شاه عباس صفوی» ساخته شده است و امروزه یکی از موزه‌های دیدنی شهر تاریخی نیشابور محسوب می‌شود.

این کاروانسرا در دوره قاجاریه، مدتی به‌عنوان نوانخانه و محل نگهداری ایتام و مستمندان به کار برده می‌شد و در دوره پهلوی نیز به پادگان نظامی ژاندارمری تبدیل گشت. بعد از انقلاب، مدتی در اختیار جهاد سازندگی بود تا این‌که در سال ۱۳۶۷ به میراث فرهنگی تحویل و بازسازی آن شروع شد و پس از آن در سال ۱۳۷۴ همزمان با برپایی کنگره جهانی بزرگداشت عطار نیشابوری، تحت عنوان «مجموعه فرهنگی» و «موزه» (گنجینه) شروع به فعالیت کرد.

باغ و عمارت امین الاسلامی

نیشابور 

این عمارت و باغ زیبا که در زمان پهلوی ساخته شده، در گذشته متعلق به مرحوم «ابوالحسن امین الاسلامی» بوده است. باغ زیبای این عمارت که از درختان بلندی چون چنار، کاج، شمشاد، توت و گردو تشکیل می‌شود، نمونه بارزی از هنر باغ‌سازی اصیل ایرانی است.

منبع:خبرگزاری مهر

راهنمای بازدید مجازی از قزوین

قزوین شهری است که در دوران صفویان ۵۷ سال پایتخت بوده است و دارای آثار تاریخی فراوانی است که با بهره از امکان بازدید مجازی می‌توان در ایام قرنطینه به دلیل شیوع کرونا، از آن‌ها دیدن کرد.

به گزارش خبرنگار ایمنا، قزوین روزی روزگاری پر رونق ترین شهر ایران بوده است، شهری در دامنه‌های جنوبی زاگرس که در مسیر جاده ابریشم قرار داشت. پیشینه تاریخی این شهر به عصر ساسانیان بر می‌گردد و در زمان پادشاهی شاهپور دوران پر رونقی را پشت سر گذاشت. قزوین به دلیل قرار گرفتن در مسیر ارتباطی شرق به غرب و جنوب به شمال همواره از مراکز مهم فلات ایران در طول تاریخ بوده است.

این شهر در عصر سلجوقیان توسط مسلمانان شیعه و طغرل تصرف شد، وی در سال ۴۵۵ قمری درگذشت و بنا بر وصیتش سلیمان پسرش به جانشینی او برگزیده شد، اما سران لشکر که به حکومت یافتن آلب ارسلان پسر دیگر طغرل دلبستگی داشتند در قزوین جمع شده و خطبه پادشاهی را به نام وی خواندند. این رویدادها نشان از اهمیت قزوین در عصر سلجوقی دارد.

با این حال این شهر بیشترین توسعه را در دوران کوتاه ۵۷ ساله که به عنوان پایتخت صفویان برگزیده شده بود، تجربه کرد. اولین پایتخت صفویان تبریز بود، اما شاه طهماسب به دلیل نزدیکی تبریز به عثمانی و آسیب پذیر بودن این شهر، پایتخت را به قزوین انتقال داد. که پس از مدتی پایتختی از قزوین گرفته شد و به اصفهان رسید. با این حال همین سال‌های کم کافی بود تا صفویان گردی از هنر و معماری اصیل خود را بر این شهر بپاشند.

خیابان سپه

خیابان سپه قزوین نخستین خیابان طراحی‌شدهٔ ایران است که در دورهٔ صفوی در زمان پایتختی قزوین احداث شد. این خیابان را شاه طهماسب صفوی در شمال محله شهرستان قدیم یا حصار شاپور، همزمان با ایجاد جعفرآباد یعنی عمارت و خانه‌های دو طرف این خیابان و باغ سعادت آباد و عمارت دولتخانه و حرمسرا و باغ‌های شرقی و غربی عمارات صفوی احداث کرده است. نام خیابان هم از نام محله‌ای به نام این خیابان در هرات گرفته شده که شاه طهماسب در دوران ولیعهدی در آن شهر ساکن بود.

خیابان سپه قزوین را می‌توانید از اینجا مجازی بازدید کنید.

عالی قاپو و دولتخانه صفوی

مجموعه باغ صفوی (باغ سعادت آباد، باغ فرهنگی قزوین و ارگ طهماسبی) مربوط به دوره صفوی و دوره قاجار است که مابین خیابان هلال احمر و پیغمبریه، سبزه میدان و خیابان سپه واقع شده است. مجموعه باغ صفوی دارای بیش از شش هکتار وسعت بوده و از سردر عالی‌قاپو در شمال و ابتدای خیابان سپه آغاز شده و در انتها به محوطه کاخ چهل‌ستون قزوین اتصال می‌یابد و در طول مسیر خود با گذشتن از چندین حیاط و محوطه باز، می‌توانید از آثار و بقایای به‌جا مانده از دوره‌های مختلف صفوی، افشاریه، زندیه و قاجاریه را یکجا مشاهده نمائید.

این قسمت از شهر از زمان صفوی تا پهلوی مرکز اصلی توسعه شهر بوده و دولت‌هانه صفوی، اولین هتل و اولین سینما شهر همه و همه در این بخش از شهر قرار گرفته‌اند. در باغ‌های متوالی صفوی می‌توان مراکز مهم تصمیم گیری در تاریخ ایران آشنا شد و از اسناد و تصاویر قدیمی بازدید کرد.

مجموعه دولت‌خانه صفوی را از اینجا مجازی بازدید کنید.

یکی از هفت ورودی و مهم‌ترین سرآغاز دولت خانه و باغ‌های صفوی، سر در عالی قاپو در خیابان سپه قزوین است. این بنا نخست در دوره شاه طهماسب ساخته شده و در زمان شاه عباس اول به صورت کنونی تغییر شکل یافته‌است. در دوران ناصر الدین شاه نیز، تعمیرات و اضافاتی صورت گرفت و در دوران پهلوی اول به علت اقامت پلیس در آنجا ابتدا نام “نظمیه” و سپس “شهربانی” در ترنج بالای سردر به خط عبدالعلی پزشکیان، معلم خط قزوینی، گچ‌بری گردید و در زمان پهلوی دوم قسمت اضافی بالای سردر را در زمان پهلوی دوم حذف نمودند.

سر در عالی قاپو در این لینک قابل بازدید است.

چهلستون قزوین

عمارت چهل ستون قزوین معروف به عمارت کلاه فرنگی بنایی است که تنها یک کوشک از آن باقی مانده و جز مجموعه کاخ‌های سلطنتی روزگار شاه طهماسب است. این عمارت در مرکز شهر قزوین و در میدان آزادی (سبزه میدان) قرار دارد و روزگاری مرکز فرمانروایان صفوی بوده است. پس از انتقال پایتخت از تبریز به قزوین، شاه طهماسب به معماران برگزیده کشور دستور داد تا باغی به شکل مربع در این شهر بسازند و در میان آن عمارت‌های عالی، تالار، ایوان‌ها و حوض‌های زیبا بنا کنند.

شاه طهماسب صفوی بنای این مرکز را از روی نقشه یک معمار ترک با شیوه شطرنجی خیلی کوچک ساخته است که دارای پنجره‌های چوبی بسیار ظریف و زیبا است. این بنا زیباترین اثر به جا مانده از عصر صفوی در قزوین است که مهم‌ترین جاذبه گردشگری این شهر هم محسوب می‌شود.

کاخ موزه چهلستون را می‌توان از اینجا بازدید مجازی کرد.

حمام قجر

“ساخت از لطف شاه حمامی… به لطافت قبول هر مقبل / چون یکی از درون برون آید… صحت عافیت بود تاریخ” اگر این بیت شعر به گوشتان آشنا می‌آید، حتماً تا کنون به حمام قجر رفته‌اید. حمام قجر یکی از کهن‌ترین و بزرگ‌ترین گرمابه‌های قزوین است که در سال ۱۰۵۷ هجری قمری به وسیله امیر گونه خان قاجار قزوینی از سرداران شاه عباس صفوی به دستورشاه ساخته شده و نخست “حمام شاهی” نام داشته است.

حمام از سه بخش اصلی سربینه، میاندر و گرمخانه و همچنین از دو قسمت مجزا جداگانه زنانه و مردانه تشکیل شده که در اصلی آن رو به جنوب باز می‌شود و با راه پله‌های مارپیچ به سربینه منتهی می‌گردد. سربینه بزرگ گرمابه که حوض زیبایی در وسط آن قرار دارد شش شاه‌نشین و طاق نما را در پلانی هشت ضلعی با راهرویی به گرمخانه پیوند می‌دهد. این گرمابه موزه در سال‌های اخیر با سرمایه گذاری اداره‌کل میراث فرهنگی و شهرداری قزوین به موزه مردم شناسی در سه بخش اقوام، آداب و رسوم و مشاغل تبدیل شده است.

حمام قجر قزوین از این لینک قابل بازدید مجازی است.

علاوه بر جاذبه‌های ذکر شده دیگر مکان‌های تاریخی قزوین مانند مسجد جامع، مجموعه سعدالسلطنه، مسجد النبی، سردار سردار مفخم، دروازه درب کوشک، موزه قزوین نیز امکان بازدید مجازی دارند.

منبع:ایمنا

سیزدهم فروردین ؛ نماد آشوب ازلی و بی‌نظمی هستی

روز سیزدهم فروردین ، نماد آشوب ازلی است و نشان از بی‌نظمی مطلق و آشفتگی دارد.

سیزدهمین روز از ماه فروردین یکی از اسطوره‌ای‌ترین روزهای سال است، زمانی که آفرینش نظمی دوباره پیدا می‌کند و به حرکت درمی‌آید. در تقویم پیشازرتشتی، هر روز از از روز نخست فروردین به یکی از از ماه‌های سال تعلق داشته است و روز سیزدهم فروردین، نماد پنجه دزدیده یا خمسه مسترقه است، در قدیم دوازده ماه سی روزه، در تقویم ایرانی بوده و پنج روز در پایان سال باقی می‌مانده و به آن پنجه دزدیده، می‌گفتند و این پنج روز، همیشه نماد آشفتگی ازلی پیش از آفرینش است.

در بیشتر اسطوره‌های آفرینش، پیش از آغاز هستی همه چیز در بی‌نظمی و آشفتگی قرار دارد پیش از آن‌که هیچ آفریده‌ای موجود باشد،  تنها یک قدرت مطلق هست که همه این آشوب را به نظمی تبدیل می‌کند که آفرینش نام دارد.

مهرداد بهار، از پژوهشگرانی است که سیزدهم فروردین را نمادی از آشوب ازلی می‌داند.  مضمون جهانی پرآشوب که تحت تاثیر نیروهای سامان‌دهنده به نظم درمی‌آید یکی از مهم‌ترین درون‌مایه‌های اساطیری در بیشتر فرهنگ‌های کهن است. از دلِ این آشوب، نخستین موجود پیدا می‌شود و دیگر چیزها نیز از آن آفریده می‌شوند. چرخه پیدایش آشوب و تبدیل آن به نظم همواره در زندگی عینی و ذهنی بشر در جریان است و در داستان‌ها به صورت اژدها یا دیو نمادین شده است،  با پیدایش دیو و اژدها، سامان هستی از میان می‌رود اما با کشته شدن آن، موانع برقراری نظم برطرف می‌شود و اوضاع نخستین یعنی آرامش باز می‌آید.

در شاهنامه دیوها نمایندگان این آشوب هستند که در سراسر بخش اساطیری شاهنامه نیز حضور دارند، می‌دانیم نوروز، جشن پیروزی جمشید پیشدادی بر دیوان و به تخت نشستن اوست، این موضوع نشان می‌دهد نظم و آشوب پی در پی،  اهمیت فرهنگی والایی دارد.

به عقیده مردمان باستان، آب ماده اصلی و اولیه آفرینش است و تنها عنصری از عناصر اصلی آشوب که پیش از آفرینش وجود داشته آب است. از سوی دیگر تاریکی که نماینده عنصر زمان است، خود وجود ندارد و نتیجه نبودن خورشید است،  به عبارت دیگر از منظر انسان کهن، بود و نبود خورشید، موضوع زمان، تاریکی و آشوب را بازگو می‌کند و با حضور جمشید که پادشاهی خورشیدی است نظم در ایران زمین برقرار می‌شود، تاریکی از بین می‌رود و زمان مفهوم می‌یابد.

اما چرا سیزدهم فروردین،  نحس دانسته می‌شود؟

از آنجا که هر گونه بی‌نظمی نحس به شمار می‌آید، این نحوست دامن‌گیر روز سیزده فروردین نیز شده است. عدد سیزده در اصل مقدس بوده اما در فرهنگ ما نحس تلقی می‌شود، علّت تقدس آن،  این بود که هستی انسانی از روز سیزده فروردین بـا ازدواج مشی و مشیانه آغاز شده اسـت.  از سوی دیگر روز سیزده، روز آغاز و چرخش چرخ زندگی است چون دوازده، عدد پایانی است، سیزده آغاز دور جدید است.

به عقیده ابوریحان بیرونی در آثار الباقیه روز به صحرا آمدن جمشید را روز سیزده فروردین خوانده‌اند که نشان تقدس است.

اما زمانی که سیزدهم نشان پنجه دزیده شد و به دلیل این که هر نوع آشوب پیش از نظم گرفتن، نحس می‌آمد روز سیزده نوروز هم نحس دانسته شد، چون دنیا پس از برقراری نظم مقدس می‌شود.

بهرام فره وشی، پژوهشگر و ایرانشناس معتقد است ناخجستگی سیزدهم فروردین برای مردم ایران باستان ناشی از حوادث بزرگ کیهانی و وقایع سهمگین و ناگوار همراه با زمین لرزه و ویرانی بوده است که در دوران اساطیری و تاریخی در روز سیزدهم سال نو در جهان رخ داده بود و این باور را در اندیشه مردم به وجود آورده بود که در هر چند هزار سال یک بار در همین هنگام سال، بلایی آسمانی فرا خواهد رسید، به همین دلیل مردم به طور سنتی در هر سال به هنگام روز سیزدهم فروردین ماه، منتظر زمین لرزه‌ای سهمگین بوده‌اند و به همین دلیل، خان و مان خود را رها می‌کردند و زیر سقف و بام نمی‌ماندند تا اگر زمین لرزه‌ای فرا رسید،  از آسیب در امان باشند.

رفته رفته روز سیزدهم سال و در پی آن عدد سیزده نحس شمرده شد و ترس و وحشتی روانی برای مردم پدید آورد.

روایتی دیگری که درباره نحوست سیزدهم فروردین گفته می‌شود، کشتار ایرانیان به دست استر همسر یهودی خشایارشاه هخامنشی است که سند معتبری ندارد، قدیمی‌ترین منبعی که به روایت استر و خشایارشاه اشاره می‌کند تورات است اما سند دیگری که استناد تاریخی یا اسطوره‌ای داشته باشد، به دست نیامده و از سوی دیگر در آثار دست اول و قدیمی‌تر، اشاره‌ای به این مضوع نشده که امکان وقوع آن را کمتر می‌کند.

آیین‌های سیزدهم فروردین

سیزدهمین روز از هر ماه خورشیدی،  تیشتر روز است که نیم‌سال دوم کشاورزی آغاز می‌شود،  مردم ایران برای گرامی‌داشت تیشتر، ایزد باران،  به کشتزارها می‌رفتند و در زمین تازه روییده با جوانه‌های سرسبز،   به شادی و ترانه‌سرایی و پای‌کوبی می‌پرداختند، گیاهان دارویی جمع می‌کردند،  آش می‌پختند و شیرینی می‌خوردند.
بازی‌های گروهی، آواز خواندن و رقص‌های دسته جمعی،  سوارکاری، اجرای نمایش‌های شاد خیابانی و پاشیدن آب به سر و روی یکدیگر،  بخشی از آیین‌های اساطیری سیزدهم فرروردین است.

مرور چهاردوره تاریخی ایران در یک مجموعه

گردش مجازی در مجموعه سعدآباد را در این گزارش تجربه کنید.

امسال به دلیل لزوم پیشگیری از شیوع بیشتر ویروس کرونا و قطع زنجیره انتقال این بیماری، مسئولان توصیه اکید کرده اند که از سفر نوروزی پرهیز شود. البته ماندن در خانه هم برای خود مزیت‌هایی دارد؛ از جمله اینکه بیشتر کنار یکدیگر هستیم، میتوانیم بیشتر مطالعه کنیم و فیلم ببینیم. فرصتی برای انجام کار‌های عقب افتاده داریم و مهمتر از همه اینکه در چنین شرایط بحرانی جامعه، سالم می‌مانیم تا بتوانیم دوباره در تعطیلات تابستانی با خیال راحت چمدان سفر ببندیم و به هر کجای این سرزمین پهناور در نهایت آرامش و لذت سفر کنیم.

حال با این وصف، شاید بد نباشد که در خانه و همراه با سایت ما کمی گردشگری مجازی انجام بدهید. ما در این گزارش به معرفی یکی از جاذبه‌های گردشگری تهران پرداخته ایم که شاید یکی از گزینه‌های سفر شما در تعطیلات تابستان ۹۹ و بعد از شکست کرونا باشد.

گردشگری مجازی در تهران؛ مرور چهاردوره تاریخی ایران در یک مجموعه+تصاویر و فیلم

 

مجموعه سعدآباد

در اواخر سلطنت احمد شاه قاجار (هفتمین و آخرین پادشاه دودمان قاجار) کاخی در دربند ساخته شد که با نام کاخ احمدشاهی شناخته می‌شود. این کاخ قدیمی‌ترین کاخ مجموعه‌ای به نام مجموعه سعدآباد است.

بزرگترین کاخ مجموعه سعدآباد با نام کاخ‌موزه سفید شناخته می‌شود. از نام‌های دیگر این کاخ‌موزه می‌توان به کاخ ملت اشاره کرد. کاخ ملت که شامل ۵۴ واحد مختلف از جمله ۱۰ تالار تشریفاتی است، به دستور رضا شاه در سال ۱۳۱۰ هجری خورشیدی (شمسی) ساخته شد. ساخت این کاخ در سال ۱۳۱۵ هجری شمسی تمام شد.

گردشگری مجازی در تهران؛ مرور چهاردوره تاریخی ایران در یک مجموعه+تصاویر و فیلم

از کاخ‌های دیگر موجود در مجموعه سعدآباد می‌توان به کاخ سبز، کاخ شهوند یا کاخ رضا شاه پهلوی اشاره کرد. این کاخ در ابتدا به صورت ساختمانی نیمه تمام متعلق به علیخان بود. رضا شاه این ساختمان نیمه‌تمام را خرید و کاخ خودش را درآنجا بنا کرد. نمای خارجی کاخ سبز با سنگ‌های سبز کمیاب معدن خمسه زنجان و سنگ مرمر خراسان تزئین شده است.

درب اصلی کاخ از سمت شمال غربی به سمت رشته کوه‌های مرتفع البرز گشوده می‌شود.

گردشگری مجازی در تهران؛ مرور چهاردوره تاریخی ایران در یک مجموعه+تصاویر و فیلم

موزه چهره‌های ماندگار یکی دیگر از بخش‌های مجموعه سعدآباد است. بنای این موزه در دوره قاجار ساخته شده است.

تصویر و زندگی‌نامه کوتاهی از چهره‌های ماندگار ایران در رشته‌های مختلف، به همراه چند تندیس از دانشمندان ایرانی در موزه چهره‌های ماندگار دیده می‌شوند. از موزه‌های دیگر موجود در مجموعه سعدآباد می‌توان به موزه آب، موزه استاد بهزاد، موزه برادران امیدوار، موزه خط و کتابت میرعماد، موزه ظروف سلطنتی، موزه مردم‌شناسی، موزه مینیاتور استاد آبکار، موزه فرشچیان، موزه نظامی، موزه نگارستان، موزه هنر‌های زیبا و موزه هنر ملل اشاره کرد.

گردشگری مجازی در تهران؛ مرور چهاردوره تاریخی ایران در یک مجموعه+تصاویر و فیلم

موزه هنر ملل مکان به نمایش گذاشتن آثار ارزشمندی است که از چهارگوشه جهان خریداری یا اهدا شده‌اند. این آثار متعلق به تمدن‌های پیش از اسلام و دوره اسلامی، هنر آفریقای سیاه (مناطق جنوب صحرای بزرگ افریقا)، هند، خاور دور و تمدن مایا‌ها هستند. بخشی از موزه  هنر ملل به نمایش آثار هنری دوران معاصر ایران و جهان اختصاص داده شده است.

گلخانه‌ها نیز بخش‌هایی از مجموعه سعدآباد هستند. این گلخانه‌ها با نام‌های گلخانه موز یا موزستان، گلخانه استرلتزیا یا پرنده بهشتی، گلخانه میخک، گلخانه بنفشه آفریقایی، گلخانه گلاله، گلخانه ماهونیا و گلخانه باغ ایرانی شناخته می‌شوند.

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

رنگین کمانی خفته بر خاک در استان زنجان

در این گزارش با کوه‌های بسیار زیبای رنگین کمانی در استان زنجان و منطقه ماهنشان آشنا شوید.

با توجه به شیوع ویروس کرونا مسئولان توصیه اکید کرده اند که از سفر نوروزی پرهیز کنید و در خانه بمانید. چراکه در خانه ماندن به سالم ماندن ما کمک میکند تا بتوانیم دوباره در تعطیلات تابستانی باخیال راحت به هرکجای این کره خاکی که بخواهیم سفر کنیم.

حالا ما در اینجا به معرفی یکی از زیبایی‌هایی گردشگری می پردازیم که بخشی از همین کره خاکی را در ۲۵ کیلومتری شمال شرقی تبریز و در مسیر شهرستان خواجه و اتوبان میانه به زنجان در منطقه ماهنشان به صورت رنگین کمانی خفته بر خاک نمایان کرده است و شاید بعد از معرفی ما یکی از گزینه‌های سفر شما بعد از مهار کرونا باشد.

زنجان

از این مسیر که می‌گذرید کوه‌هایی بی نظیر با ترکیب رنگ‌های متفاوت نظر شما را به خود جلب می‌کند. طبیعتی که انگار نقاشی خدا روی زمین است.

زنجان

به نقل از گذشتگان، چون این آثار زیبا از اقوام ماد در منطقه وجود داشته به همین دلیل نام ماد نشان را برای آن انتخاب کرده اند، که بعد‌ها به ماه نشان تغییر یافته است. یک رسم دیرینه در میان مردم این منطقه از حاکم بوده که در آن با استفاده از این خاک‌های رنگی خانه‌های خود را در هنگام آغاز سال نو آرایش می‌کردند.

زنجان

این کوه ها‌ی رنگارنگ هر کدام به تنهایی از شگفتی‌های بی نظیری برخوردارند و ترکیبی از رنگ‌های قرمز، قهوه ای، سبز، نارنجی، زرد و سفید چشم‌های انسان را خیره می‌کنند.

البته وجود حوضچه‌های سرشار از رسوبات آهن در زمان فرآیند کوه زایی و بالا آمدگی کوه‌ها و همچنین تغییر املاح و تثبیت نوع آن‌ها در رنگ رسوبات باعث شده تا هر گوشه از این کوه‌ها به رنگی در آید که اگر بخواهیم به صورت ساده بیان کنیم می‌توان گفت این کوه‌ها بر اثر شرایط اکسیدان (زنگ زدگی) و وفور اکسیژن و ترکیب با این عنصر به رنگ قرمز در آمده اند. البته برخی رنگ‌ها نشانه‌هایی از وجود مواد معدنی نیز دارند؛ به عنوان مثال رنگ سبز نشانه‌ی ماده معدنی مس است که به دلیل کربناته شدن به این رنگ دیده می‌شود و به گفته زمین شناسان علت این پدیده زیبا به ۱۵ میلیون سال قبل باز می‌گردد.

مرتفع‌ترین قسمت این شهرستان کوه بلقیس با ارتفاع ۳۳۰۰ متر است

زنجان

متاسفانه این کوه‌ها و دیگر جاذبه‌های این منطقه علی رغم جذابیت فوق العاده‌ای که دارند برای بیشتر مردم کشورمان و گردشگران خارجی ناشناخته است و کمتر کسی شانس بازدید از آن‌ها را داشته است؛ و یکی دیگر از مشکلات گردشگری آن هم، نبود ظرفیت کافی و امکانات لازم برای افرادی است که قصد اقامت در این ناحیه را دارند. به همین دلیل سرمایه گذاری روی این مسئه علی رغم ایجاد رفاه برای گردشگران می‌تواند به یک منبع خوب درآمدزایی برای ساکنان حومه زنجان تبدیل شود.

زنجان

زنجان ؛ شهری بر بستر سازه‌های قاجاری

زنجان ؛ شهری پر از ساختمان، مساجد، پل و بازارهای دوره قاجار است.

از شمال‌غربی ایران که به سمت مرکز و جنوب راه بیافتیم، به استان زنجان می‌رسیم که در بستر رودخانه قزل‌اوزن و بر دامنه‌های فلات آذربایجان با آب و هوای خنک و ییلاقی‌اش، گزینه خوبی برای سفرهای تابستانی است. این استان، هشت شهرستان شامل زنجان، ابهر، خرم‌دره، خدابنده، طارم، ایجرود، ماه‌نشان و سلطانیه دارد و مردم استان به زبان ترکی آذربایجانی صحبت می‌کنند و زبان تاتی نیز در بخشی از شمال طارم علیا (دامنه کوه البرز) به‌ جا مانده برای مردم این استان است.

شهرستان زنجان با مرکزیت شهر زنجان به عنوان مرکز این استان قرار دارد که این شهرستان از شمال به استان‌های آذربایجان‌شرقی و اردبیل، از شرق به شهرستان‌های طارم و ابهر، از جنوب به شهرستان‌های ایجرود و خدابنده و از غرب به شهرستان ماه‌نشان و از شمال‌غربی به شهرستان میانه  محدود است. زنجان یکی از شهرهای شگفت‌انگیز و کمتر شناخته‌ شده شمال‌غرب ایران‌زمین است. زنجان بزرگ‌ترین و مهم‌ترین شهرستان استان زنجان به شمار می‌آید.

دیرینگی و قدمت ناحیه زنجان بر اساس مطالعات انجام شده به اواخر هزاره دوم قبل از میلاد می‌رسد. برخی تاریخ‌نگاران، شهر زنجان را با شهر «آگانزانا» که بطلمیوس از آن نام برده است، یکی دانسته‌اند. آثار باستانی متعددی که در این منطقه وجود دارد، بهترین گواه قدمت و پیشینه تاریخی این خطه از استان زنجان است.

زنجان؛ شهری آن‌سوی پل‌های قاجاری

پل میربهاء‌الدین

اگر از سمت کردستان به زنجان بیایید، سری به رودخانه زنجان‌رود بزنید، با پلی مواجه خواهید شد که به پل کهنه یا پل میربهاءالدین معروف است. پل میربهاءالدین به طور کامل به وسیله آجر، بنا شده و این نام از روی اسم سازنده پل روی آن نهاده شده است که از نظر قدمت به دوره حکومت ناصرالدین شاه قاجار مربوط می‌شود.

پل سردار

پل تاریخی «سردار» در سال ۱۳۳۳ هجری‌قمری توسط «سردار اسعدالدوله» پسر «حسینقلی خان نظام‌الدوله» احداث شده است. به روایت دیگر این پل در دوره قاجار توسط «حاجیه قمر تاج‌خانم» ساخته شده است. پل سردار در محور جنوب‌  غربی شهر زنجان، بر روی رودخانه زنجان‌رود و در امتداد پل‌های حاج سید محمد و میربهاءالدین ساخته شده است. به لحاظ تزئینات پل سردار نسبت به دو پل حاج سید محمد و میر بهاءالدین متمایز بوده و این پل به خاطر نزدیکی به دروازه جنوبی شهر در قدیم به پل «دروازه قلتوق» معروف بوده است.

پل حاج سید محمد

پل «حاج سید محمد» در امتداد پل حاج میربهاء‌الدین بر روی زنجان‌رود توسط سید محمد موسوی از روحانیون عصر مشروطیت احداث شده است. این پل زیبا با معماری بی‌نظیر خود، از دیرباز چشم هر بیننده‌ای را نوازش و تاریخ این مرز و بوم را به نمایش می‌گذارد. پل حاج سید محمد با هزینه «حاج یوسف ارباب» از تجار مشهور زنجان در سال ۱۳۰۰ هجری‌قمری ساخته شده است. طول این پل ۱۹۵ متر و ارتفاع آن ۶.۵ متر است و ارتفاع آن سبب شده زیبایی این پل از دور، چشم هر بیننده‌ای را مجذوب خود کند. پل حاج سید محمد، به دلیل همجواری با روستای قره‌تپه به پل «قره‌تپه» نیز معروف است. این پل نیز توسط اداره‌کل میراث‌فرهنگی استان تعمیر شده و پس از تکمیل طرح ساماندهی حاشیه زنجان‌رود، محل مناسبی برای بازدید گردشگران و گذراندن اوقات فراغت شده است.

زنجان؛ شهری با نجوای مساجد قاجاری دست گشوده به سمت آسمان

مسجد جامع زنجان

مسجد جامع زنجان با چهار ایوان یکی از مساجد مهم استان زنجان و زیبا در نوع خود است که چشم هر بیننده‌ای را می‌نوازد. مسجد جامع زنجان به همراه یک مدرسه بوده که در قرن سیزدهم هجری‌قمری توسط یکی از پسران فتحعلی شاه قاجار به نام عبدالله میرزا دارا که یکی از مریدان آیت‌الله سید محمد مجتهد سردانی بود، ساخته شده است. مسجد جامع زنجان به نام‌های مسجد دارا، مسجد سید، مسجد سلطانی و مسجد جمعه نیز نام‌گذاری شده بود و اکنون با عنوان مسجد جامع معروف است. این مسجد زیبا از بهترین اماکن دیدنی زنجان است که نباید از دست داد.

مسجد حسینیه اعظم

مسجد حسینیه اعظم از بزرگ‌ترین مراکز مذهبی جهان تشیع به‌شمار می‌آید که در جنوب شهر زنجان و در خیابان فردوسی واقع شده است. این مسجد پس از قربانگاه منا به عنوان دومین قربانگاه جهان اسلام شناخته می‌شود. مسجد حسینیه اعظم زنجان یکی از اماکن متبرک و معنوی استان زنجان است که سالانه میزبان مسافران زیادی از نقاط مختلف ایران و جهان است که به این شهر سفر می‌کنند.

این مسجد شهرت و آوازه جهانی خود را مدیون مراسم‌ و دسته‌های عزاداری است که در روز هشتم ماه محرم برای حضرت سیدالشهدا (ع)، حضرت ابوالفضل (ع) و یاران‌شان برگزار می‌شود.

قدمت مسجد حسینیه اعظم زنجان به دوره صفویه باز می‌گردد، به این دلیل که این زمان همراه با رسمی شدن مذهب شیعه توسط شاه اسماعیل صفوی در ایران بود. این مسجد موقوفه‌ افرادی به نام‌های حاج میرزا محمدتقی و حاج میرزا بابایی بوده است که در دی‌ماه سال ۱۳۸۷ به عنوان دهمین میراث معنوی کشور به ثبت رسید.

مسجد عباسقلی

مسجد عباسقلی، دیگر مسجد مربوط به دوره قاجار است و در زنجان، خیابان سعدی وسط واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۳۷۸ با شماره ثبت ۲۳۷۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

مسجد چهل ستون

مسجد چهل‌ ستون زنجان از مساجد تاریخی شهر زنجان است. این مسجد در بافت بازار بالای زنجان در ضلع جنوب شرقی مسجد جامع زنجان و در راسته معروف به راسته‌ حجت‌الاسلام قرار دارد. این مسجد یکی از مهم‌ترین و معروف‌ترین حوزه‌های علمیه ایران در دوره قاجار بوده و توسط یکی از علمای معروف آن زمان به نام ملا علی قارپوزآبادی ساخته شده است. طبق کتیبه‌ای که بر روی پیشانی ورودی بنا نصب شده، این بنا در سال ۱۲۸۴ هجری‌قمری ساخته شده و متاثر از کاشی‌کاری قاجاری است.

بازار زنجان

بازار زنجان را طولانی‌ترین بازار ایران می‌نامند. این بازار که بر اساس اسناد تاریخی ساخت آن در سال ۱۲۰۵ قمری و در دوران آقامحمدخان قاجار آغاز شده، در سال ۱۲۱۳ قمری و در زمان حکومت فتحعلی شاه قاجار به بهره‌برداری رسید و بعدها چندین سرا، مسجد، گرمابه و … به مجموعه بازار بالا که مشتمل بر بازار قیصریه، بازار بزازها، حجت‌الاسلام، امامزاده و عبدالعلی‌بیک است، افزوده شد.

بازار زنجان از نظر تولید و نوع فعالیت به هشت راسته تقسیم می‌شود که عبارتند از راسته زرگرها، کفاش‌ها، بزازها، سراج‌ها و … . این بازار دارای راسته‌ها، سراها، میادین، تیمچه‌ها، بازارها، دالان‌ها، مساجد، حمام‌ها و تکیه‌ها بوده و در خود ۱۰۰۰ باب مغازه جای داده است. گستردگی جغرافیایی بازار از یک سو و تنوع راسته‌ها، تعدد سراها و کاوانسراهای درون شهری در راسته‌های فرعی که هر کدام به نامی و به فعالیتی خاص اختصاص یافته از سوی دیگر، همچنین وجود مساجد فراوان گویای پویایی این مجموعه فرهنگی، اقتصادی، تاریخی و هنری در طول زمان و به فراخور اوضاع و شرایط حاکم بوده است.

راسته‌های اصلی و فرعی مزین به آجرچینی‌هایی با طرح‌های مختلف هندسی خفته، راسته و حصیری بوده و به کارگیری آجر و کاشی به سبک قدیمی و کاشی‌کاری به رنگ‌ها و طرح‌های قاجاری در سطوح خارجی و داخلی بناها، طاق‌نماها، طاق و قوس‌ها همچنین ستون نماهای گلدانی اوج سبک‌ معماری و شیوه‌ها و نوآوری‌های تزئینی در اجزا و ارکان مساجد تاریخی زنجان مخصوصا مسجد جامع زنجان به ظهور رسیده است. مجموعه بازار زنجان ۵۶ راه ورودی اصلی و فرعی به شبکه ارتباطی کل شهر دارد و نه تنها از لحاظ تجاری، بلکه از نظر معماری نیز دارای اهمیت زیادی بوده و کاملا از سبک معماری دوره قاجاریه پیروی کرده است.

عمارت ذوالفقاری، موزه مردان نمکی

یک معدن نمک در زنجان، مردانی را با کوله‌بار سفری بی‌سرانجام به دنیای ما وارد کرد و ما را به دنیای گذشته برد. مردان نمکی زنجان که انواع آلات و ابزار و وسایل را با خود به همراه داشتند، از گذشته‌ای نزدیک به ۱۷۰۰ تا ۲۸۰۰ سال پیش به دنیای ما آمدند تا ما را با بخشی از زندگی خود آشنا کنند و از این رهگذر با سبک پوشاک و لباس‌های آن دوره و پارچه‌ها، ابزار دفاعی و چیزهای دیگر دوره آنان آشنا شویم.

مردان نمکی، نامی است که به شش مومیایی کشف ‌شده در زمستان سال ۱۳۷۲ (۱۹۹۳ میلادی) در معدن نمک چهرآباد استان زنجان داده شده ‌است. در میان آن‌ها جسد یک زن و یک پسر نوجوان نیز وجود دارد. تعدادی از مردان نمکی بر اثر ادامه کار معدن با بولدوزر به‌ شدت آسیب دیده‌اند. در سال ۲۰۰۸ بهره‌برداری از معدن متوقف شد و جسد ششمین مرد نمکی به دلیل کمبود امکانات لازم برای نگه‌داری از آن، دست نخورده در معدن باقی ماند و این مرد نمکی به دور از هیاهوی شهری در آرامگاه خود خوابیده است.

از میان مردان نمکی یافت شده، سه مرد نمکی مربوط به زمان هخامنشیان (حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد) و دو مرد نمکی دیگر نیز مربوط به اواخر دوران ساسانی (حدود ۴۰۰ تا ۶۰۰ سال بعد از میلاد) هستند. این مردان پس از غار، حال در خانه ذوالفقاری‌های زنجان که قریب صد سال از احداث آن می‌گذرد، خواب ابدی خود را ادامه می‌دهند، این بنا یکی از آثار ارزشمند شهر زنجان است که در یاد و خاطره‌ مردمان این شهر همواره جایگاه مهمی داشته و خاندان ذوالفقاری از قدیمی‌ترین و سرشناس‌ترین خانواده‌های زنجان هستند که در گذشته از قدرت و نفوذ زیادی برخوردار بوده‌اند.

این بنا در یکی از محلات قدیمی شهر زنجان موسوم به محله «دالان‌آلتی» در ضلع شمالی سبزه‌میدان و مسجد جامع قرار دارد. این بنا ساختمان مسکونی و اداری حکمران زنجان بوده و از مجموعه بناهای اندرونی و بیرونی و بخش‌های مختلفی تشکیل یافته بود. از این مجموعه در حال حاضر فقط عمارت بیرونی باقی مانده که به نام عمارت محمودخان ذوالفقاری معروف است.

موزه مردم‌شناسی رختشویخانه

مجموعه‌ تاریخی رختشویخانه در قلب بافت تاریخی شهر زنجان در یک منطقه‌ پرتراکم مسکونی احداث شده و این بنا ویژگی‌ها و معماری منحصر به فرد خود را دارد و می‌توان گفت در نوع خود در جهان بی‌نظیر است. بنای رختشویخانه زنجان تنها بنا در جهان با کاربری مخصوص برای رختشویی بانوان است. در هیچ جای دنیا، بنایی با کاربری رختشویی متناسب با شرایط اقلیمی و جغرافیایی که منحصر به گروه خاصی باشد، به غیر از بنای رختشویخانه زنجان احداث نشده است. چنین مجموعه‌ای با عملکرد یاد شده در هیچ جای ایران مشاهده نمی‌شود اما سبک معماری، ابعاد و تناسبات رعایت شده در قوس‌ها و سایر نشانه‌های معماری با بناهای عام‌المنفعه هم‌دوره شهر زنجان قابل مقایسه‌اند.

عمارت دارایی زنجان، موزه هنرهای سنتی و صنایع‌دستی

عمارت دارایی (دیوان استیفاء) در بافت تاریخی شهر زنجان (سبزه‌میدان) قرار گرفته است، ظاهرا این بخش از شهر در اواخر دوره قاجار و اوایل حکومت رضاخانی تقریبا مقارن با اواخر جنگ جهانی دوم از سوی دولت وقت به صورت مجموعه‌ای به اماکن و ساختمان‌های دولتی اختصاص می‌یابد که عبارت بودند از عمارت دارایی در باغی معروف به همین نام، بنای دخانیات، اداره غله و انبار قند و شکر.

به هر حال بنای دارایی طبق کتیبه‌ای که بر فراز سردرهای ورودی جبهه شمالی و جنوبی بنا نقش شده تاریخ ساخت آن به سال ۱۳۱۶ هجری شمسی اوایل حکومت رضاخانی بازمی‌گردد که از همان ابتدا به امور مالیه اختصاص می‌یابد.

عمارت دارایی حاصل فعالیت و نوآوری معمارانی چون وارطان هوان سیان، پل آبکار و گابریل گورکیان است که در دهه‌های نخست سده قرن بیستم تأثیر بسیار مثبت و مهمی را بر روی معماری نوین ایران داشتند، دوران فعالیت آن‌ها مصادف با تحولات عمیق هنری و معماری در اوایل قرن بیستم در اروپا بود که در واقع همزمان با اوج فعالیت معماران بزرگ اروپایی که همگی از پیشگامان مکتب هنر نو و جنبش معماری مدرن بوده‌اند. این اثر تاریخی از سال ۱۳۹۰ به عنوان موزه هنرهای سنتی و صنایع‌دستی زنجان مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. اشیای نمایشی این موزه شامل انواع ظروف مسی قلم‌زنی شده دوره قاجار ساخت زنجان، انواع چاقو و شمشیر معاصر ساخت زنجان، صنایع‌دستی استان زنجان شامل گلیم‌بافی و چاروق‌دوزی ساخت زنجان و … است.

مقبره امام‌زاده سید ابراهیم، گرمابه حاجی‌داداش، مجموعه تفریحی گاوازنگ با ائل‌داغی زنجان و … همه و همه بخش‌های دیگری از اماکن گردشگری شهر زنجان برای نوازش چشم بازدیدکنندگان است. یقینا زنجان و زنجانی در دوران پساکرونا منتظر مهمانان خود است تا با آش‌ترش و جغوربغور سفره بیاراید و سرمه چشم از غبار کفش مهمان بکشند.

منبع:ایسنا

ماجرای آتش 1500 ساله آتشکده یزد چیست؟

آتشکده زرتشتیان از پرطرفدارترین بناهای تاریخی یزد به شمار می‌رود که در این گزارش به ماجرای آتش 1500 ساله‌ی آن پرداخته‌ایم.

آتشکده زرتشتیان بنایی منقوش به فروهری بزرگ بر سر در آتشکده است و دور تا دور آن را حیاطی از درختان سرو و کاج پوشیده و حوضی کم عمق و بزرگ در میان ورودی حیاط خودنمایی می‌کند.

هنگام تغذیه آتش که هر روز توسط موبدان برگزار می‌شود، این آتش با مواد خوش بوکننده و ضدعفونی کننده‌ای مانند اسفند، عود و کندر و هر آنچه بوی خوش می‌پراکند، عطرآگین می‌کنند و به همین دلیل نیز در اغلب اوقات از کنار دیوار آتشکده مجاور خیابان، بوی خوش کندر و اسفند و عود به مشام می‌رسد.

یکی از مهمترین جاذبه‌های این آتشکده قدمت 1500 ساله نگهداری از آتش آن است ولی ماجرای این آتش چیست؟ شاید قبل از پاسخ دادن به این سئوال بهتر باشد تا مروری بر اهمیت آتش داشته باشیم چرا که در سال‌های بسیار دور برای روشن کردن آتش، وسایلی مانند کبریت در اختیار نبود و به همین منظور آتشی را همواره در یک مکان روشن نگه می‌داشتند تا مردم بتوانند روزانه گُلی(بخشی کوچک از چوب ذغال شده و روشن از آتش) را ز آن برداشته و اجاق خانه‌ خود را روشن کنند که به این مکان «آتشکده» یا «خانه آتش» می‌گفتند.

وظیفه آوردن آتش از آتشکده هم بر عهده فرزندان خانواده بود، به همین دلیل خانواده‌ای که فرزند نداشت، اجاقش خاموش یا به عبارتی کور بود که امروزه این پیشینه، ریشه‌ی ضرب‌المثل ایرانی(فلانی اجاقش کور است) نیز محسوب می‌شود لذا یکی از آرزوهای شیرین برای هر خانواده این جمله بود «اجاقت سبز باد».

ذات آتش، گِرد آن نشستن است و همین به مرور زمان، آتشکده‌ها را به مکانی برای گردهمایی و برگزاری جشن‌ها و آیین‌های مذهبی ایرانیان باستان تبدیل کرد و اکنون نیز علاوه بر ظرفیت مذهبی در بین زرتشتیان، به عنوان ظرفیتی فرهنگی و تاریخی در صنعت گردشگری مورد بهره‌برداری قرار گرفته است.

آتش

ساختمان کنونی آتشکده یزد که البته در فهرست آثار ملی ایران نیز به ثبت رسیده، در آبان ماه ۱۳۱۳ با سرمایه یک زرتشتی پارسی به نام «همابائی» بر قطعه زمینی که از سوی چند تن از زرتشتیان ایران از جمله برادران «امانت» به یاد فوت پدرشان «اردشیر مهربان رستم» امانت وقف شد، ساخته شد. نقشه این بنای تاریخی توسط مهندسان پارسی کشیده‌ شده است و معماری آن گویای شباهت‌های بسیاری با بناهای مشترک پارسیان و زرتشتیان در هند است، که «ارباب جمشید امانت» سرپرستی و نظارت ساخت این بنا را بر عهده داشت.

وی در خاطرات خود نوشته‌ که برای جلب توجه پارسیان هندوستان، پنج بار به آن دیار سفر کرده‌ است، چهار بار با کشتی‌های بخار روی آب‌های خروشان اقیانوس هند و یک بار پیاده و با شتر در ریگزارهای بلوچستان ایران و پاکستان تا سرانجام انجمن پارسیان هند، پرداخت هزینه ساختمان آتش ورهرام یزد را پذیرفته‌اند.

آتشی که درون این آتشکده می‌سوزد، بیش از ۱۵۰۰ سال است که روشن مانده‌ و این آتش، فروزه‌ای است از آتش آتشکده کاریان در لارستان که به عقدای یزد آورده شد و نزدیک به ۷۰۰ سال در آنجا روشن نگه داشته شد و سپس این آتش، در سال ۵۲۲ خورشیدی (۱۱۷۴ میلادی) از عقدا به اردکان (روستای ترک آباد) برده شد و نزدیک به ۳۰۰ سال نیز در ترک آباد بود و در سال ۸۵۲ خورشیدی (۱۴۷۴ میلادی) از ترک آباد به یزد آورده و نگهداری شد.

نخست در محله‌ای به نام «خلف خان علی» در خانه یکی از موبدان بزرگ به نام «موبد تیرانداز آذرگشسب» نگهداری می‌شد و در سال ۱۳۱۳ پس از ساخته شدن این آتشکده، به درون آن برده شد.

این بنای تاریخی که هر ساله میزبان گردشگران زیادی از سراسر دنیاست در بحران کرونا تعطیل شده است اما پیشنهاد می‌شود تا مردم در سفرشان به یزد بعد از بحران کرونا از این بنای تاریخی دیدن کنند.

منبع:ایسنا

بقعه شیخ احمد فهادان یزد بازمانده‌ای از دوران ایلخانی

بقعه شیخ احمد فهادان مربوط به دوران ایلخانی که به شماره 773 در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده، از بناهای زیبا، ارزشمند و مورد احترام در یزد است.

محله فهادان قدیمی‌ترین محله شهر یزد واقع شده در مجاورت محلات بازارنو، شاه ابوالقاسم و کوشکنو است که از سمت شمال به بخش شمالی خیابان فهادان، از جنوب به محلات بازارنو و وقت الساعت، از غرب به محلات شاه ابوالقاسم و کوشکنو و از شرق به خیابان امام خمینی(ره) محدود می‌شود.

محله‌ فهادان‌(یوزداران) یزد یادگار عهد سلطان قطب‌الدین ابن عزیزالدین لنگر که از اتابکان یزد بود و به نگاهداری یوز علاقه‌ای وافر داشت.

از بقاع معروف در این محله بقعه شیخ احمد فهادان است که مربوط به شیخ فخرالدین احمد و برادرش محمد از مردم اسفنجرد بوده‌اند که به‌ پیشه‌ شومالی‌ مشغول‌ بوده‌ و به علت ظلم و ستم عامل آن آبادی از موطن خود هجرت کرده و به یزد آمده در این محله سکنی گزیدند.

این دو برادر از عرفای مورد احترام مردم منطقه هستند و در گنبدخانه‌ای دفن شدند که امروزه به نام بقعه شیخ احمد شهرت دارد و مجموعه‌ای بوده است از خانقاه و مسجد جنب آن که همه ویران شده است.

کاشی محراب بقعه طبق نوشتۀ تاریخ یزد به دستور امیرمعین الدین اشرف نصب شد و جزیی از آن باقی است. خرابه‌هایی که متصل به بقعه شیخ دیده می‌شود، آثار مسجدی است که به مسجد خضر شهرت داشته و هنوز به همین نام مشهور است و پوشش داخلی دیوارهای بقعه از گچ و دارای تزئیناتی از لاجورد با کتیبه‌ای از اسماء خدا و آیات قرآنی به خط کوفی است.

بقعه دارای گنبد آجری با رگه‌های کاشی مربع شکل که بر سر آن مناره مانندی هم ساخته‌اند و قسمت اعظم گچبری‌ها و کتیبه‌های ارزشمندش بقعه گلین شیخ احمد بر اثر گذشت زمان، کهنگی و فرسودگی، از بین رفته است.

در قسمت فوقانی دیوار چهار پتکانه قرارگرفته که اندک چیزی از گچبری‌های زیبای آن باقی مانده است، جنب پتکانه، طاق نما و سه پنجره کوچک چوبی نصب شده و در کمربند گنبد نیز چهار نورگیر کوچک تعبیه شده است.

محراب در ضلع جنوبی بقعه، مزین به مقرنس گچبری شده است که این قسمت چون سایر قسمت‌های بقعه بیشتر آن بر اثر قدمت زیاد و فرسودگی و رسیدگی نشدن از بین رفته و زیبایی اولیه خود را از دست داده است.

منبع:ایسنا

فهادان

فهادان