به گزارش خبرنگار ایمنا، هزاران سال است که در یک روز خاص و برای یک اتفاق خاص در سرزمینی که فلات ایران نامیده می‌شود، جشنی برپا می‌شود از جنس نو شدن، یکی شدن و تغییر به سمت پیروزی و به‌روزی، تغییر از سرما و سفیدی به طراوت و سرسبزی. ماندگاری این نوروز باستانی جزء عجایب تاریخ ایران است، این سرزمین در چهارراه شرق به غرب و جنوب به شمال کره زمین قرار دارد و بیگانگان بارها بر سرش تاخته‌اند و گاهی تحت تاثیر کشورگشایی‌های حاکمان خودش قرار گرفته اما آنچه پایدار از دل تاریخ به دنیای مدرن این سرزمین رسیده، همین جشن نوروز است.

برای ریشه یابی نوروز باید به سراغ جشن سال نو بابلی‌ها یعنی “زگموک” رفت. تمدن بابِل در جنوب میان رودان در بازه تاریخی اوایل هزاره دوم پیش از میلاد تا اوایل هزاره اول پیش از میلاد به عنوان باشکوه‌ترین تمدن دنیای باستان شناخته می‌شود که در نهایت کوروش هخامنشی پایتخت آن را فتح کرد. جشن سال نو بابلی‌ها در ابتدای بهار و با تشریفات خاصی برگزار می‌شد و حتی کمبوجیه، پسر کوچک کوروش در زمان برگزاری این جشن به سرزمین بابل سفر می‌کرده است. به گواه صاحب نظران جشن زگموک ریشه در دوران سومری‌ها دارد.

به این ترتیب بر اساس شواهد موجود می‌توان گفت که ریشه‌های نوروز به تمدن‌های بین النهرین باز می‌گردد. در آسیای میانه و بخش‌هایی از آسیای غربی دو عید آفرینش در اوایل پاییز و عید رستاخیزی که در آغاز بهار، برگزار می‌شده‌است. بعدها دو عید پاییزی و بهاری به یک عید تبدیل گردیده و در ابتدای بهار جشنی برای نکوهش این ایاد برپا می‌گشته. با در نظر گرفتن تمام این ریشه‌ها و اضافه کردن نمادهای مذهبی دین زرتشت، در عهد هخامنشیان عید کامل به نام نوروز برای جشن گرفتن سال نو شکل گرفت.

ایرانیان از دوران باستان توانایی بالایی در علم نجوم و اخترشناسی داشتند و جز معدود ملت‌های دارای تقویم بودند. رصد ستاره‌ها توسط نیاکان ما باعث شد تا آن‌ها نقطه‌ای به نام اعتدال بهاری و یا به عبارتی نقطه‌ای که روز و شب با هم برابر می‌شوند را پیدا کنند. این نقطه و این روز نوید آغاز فصل بهار و کشت و زرع را می‌داد. به همین دلیل آن را نو روز نام نهادند و پس از جشن و شادی و سرور به کار و تلاش مشغول شدند. در نهایت روز هرمز (اولین روز هر ماه) فروردین ماه از پیش از تاریخ این سرزمین روز میمون شناخته شد.

علی بلوک‌باشی درباره رابطه ایرانیان و  ایجاد گاه‌شماری به سنگی به نام “سنگ اندازه‌گیری” که درست در میان چهار ستون کاخ شورا و کاخ جمشید در تخت جمشید است اشاره کرده است. این سنگ اندکی اُریب در زمین کار گذاشته شده است و موقعیت کل صفۀ تخت جمشید را نسبت به کوهی نشان می‌دهد که تخت جمشید در پایش قرار گرفته است و خورشید به هنگام طلوع از پشت آن سر برمی‌آورد. این سنگ یک ساعت آفتابی گاهنما است که شادروان یحیی ذکاء راز و رمز و کارکرد آن را در نشان دادن برآمدن و طلوع خورشید در روز اول نوروز در آغاز فروردین می‌داند.

بنابر تحقیق این دانشمند ایرانی، در آغاز نوروز سایۀ آفتاب سر ساعتی معین از ستیغ کوه بر روی این سنگ می‌افتد و خط شعاع خورشید از گوش‌های از سنگ که دارای عالمت کوچکی است تا مرکز دایرهای که بر روی سنگ حک شده است، نمایان می‌شود. در این هنگام، بنابر یافته‌ها شاه هخامنشی و بزرگان و همراهان او با طلوع خورشید و درخشش پرتو آن، نخستین روز از سال نو را جشن می‌گرفتند.

به عقیده بلوک باشی این سنگ گاهنما که بر آمدن خورشید و نخستین پرتو آن را در بامداد اول فروردین می‌نمود، ظاهراً باید در اواخر دورۀ پادشاهی داریوش کار گذاشته شده باشد، چون به سبب کاربرد گاهشماری‌های چندگانه در ایران باستان، زمان برپایی جشن نوروز در دورۀ هخامنشی میان دانشمندان ایرانی و ایران شناسان خارجی مورد اختلاف است. در اوایل دورە شاهنشاهی هخامنشی پیش از زمان وام‌گیری گاهشماری خورشیدی از مصر قدیم در ۴۸۵ پ.م، از میان فصول چهارگانه، بنا بر نظری نوروز را در مزداکدۀ امپراتوری هخامنشی نظری در آغاز پاییز و بنا بر نظری دیگر در آغاز تابستان جشن می‌گرفته‌اند. در اواخر پادشاهی داریوش بود که اعتدال بهاری در اول فروردین را نوروز و آغاز سال نو گرفتند.

بدین ترتیب نوروز در ایران باستان تقریباً به همان شکلی درآمد که امروزه نیز آن را جشن می‌گیریم. در زمان اشکانیان هم نوروز هر ساله با شور و شوق بسیار بیشتری میان مردم جشن گرفته می‌شد. در واقع می‌توان گفت در زمان اشکانیان نوروز جشنی همه‌گیر شد و تمام مردم در سرزمین تحت حاکمیت اشکانیان و حتی سرزمین‌های همسایه این آئین برگزار می‌شد. اشکانیان به دلیل فرم خاص حکومتی که داشتند، آزادی عمل مردم را بیشتر گذاشتند و هر منطقه به شیوه خاص خودش آئین نوروز را برگزار می‌کرد.

در زمان ساسانیان هم نوروز باشکوه و با برکت برگزار شد، علی‌رغم اینکه ساسانیان زرتشتی بودند اما نوروز به عنوان یک جشن ملی توسط همه اقوام ایرانی برپا می‌شد و از همان زمان نقطه مشترک تمام ایرانیان و یک جشن ملی کامل بود. در زمان ساسانی پنج روز اول فروردین به عنوان نوروز کوچک و در بین عامه مردم نکوهش می‌شده. نوروز بزرگ در ششم فررودین با داستانی از زرتشتیان گره خورده بود و پیروان این آئین به خصوص موبدان در این روز جشن‌های بزرگی می‌گرفته‌اند.

از زمان ایران باستان آئین‌های نوروزی مانند سبزه پرودن یا نو کردن لباس و خانه و غیره وجود داشته است. اما با گذر سالیان سال بسیاری از آئین‌های نوروزی مانند “کوسه برنشین”، “کوزه شکستن” و یا “میر نوروزی” از بین رفته‌اند و دیگر در کمتر جایی اجرا می‌شوند.

سال‌ها از ایران باستان و نوروز گذشت، در دوره اسلامی و در زمان سلطنت ملک شاه سلجوقی تقویم ایرانیان توسط خیام بازبینی شد. خیام چرخش زمین به دور خورشید را بر پایه رصدی که در رصدخانه بخارا، ری و نیمروز (زابل امروزی) انجام می‌دهد، چرخش زمین به دور خورشید را تا ۱۶ رقم اعشار محاسبه می‌کند. خیام موفق می‌شود با این پژوهش‌ها در سه اقلیم متفاوت دقیق‌ترین تقویم جهان که به تقویم جلالی مشهور است را به ثمر برساند. این تقویم به عنوان دقیق‌ترین تقویم دنیا همچنان بدون خطا کار می‌کند.

بدین ترتیب اعتدال بهاری با کمترین میزان خطا سنجیده شد و حتی زمان دقیق آغاز بهار نیز قابل محاسبه بود. آن چیزی که در تمام این تغییر و تحولات ثابت ماند یک رویداد ملی، یک اتفاق بزرگ ملی و عیدی برای تمام ایرانیان بود. میراث نوروز در دوران اسلامی، در عصر خلفای عباسی، در حمله مغول، در زمان صفویان و در تاریخ مدرن ایران دوام آورد و به مردم امروز رسید. ریشه یابی نوروز و نگاهی به پیشینه این جشن بزرگ ملی در فلات ایران که امروزه برگزاری آن گستره‌ای بیش از ۱۴ کشور را دربرمی گیرد، نشان می‌دهد که چگونه این جشن شکل گرفت، تکامل یافت و پایدار ماند.

منبع:ایمنا

به گزارش خبرنگار ایمنا، اصفهان در کنار رنگ و لعاب معماری و فیروزه‌ای‌ آثار صفوی در دل خود جاذبه‌های جالب توجه دیگری نیز دارد. اصفهان، بی جهت لقب پایتخت فرهنگی و هنری ایران  را ندارد و در هر بخشی از هنر سرآمد محسوب می‌شود. یکی از هنرها موسیقی است که اصفهانی‌های بسیاری به ارتقای آن خدمت کردند و حتی دستگاهی در موسیقی سنتی ایران به نام اصفهان وجود دارد.

اگرچه اصفهان ساز ابداعی مشهوری در موسیقی ایرانی ندارد، اما گنجینه‌ای ارزشمند از سازهای ایرانی را در یکی از موزه‌های خود محافظت می‌کند. در خیابان مهرداد و درست در چند قدمی کلیسا وانک، خانه‌ای قدیمی رنگ و لعاب تازه‌ای یافته و نوای دل نشین ساز از آن بر می‌خیزد. دو علاقه مند و عاشق موسیقی سال ۱۳۹۴ تصمیم به تأسیس موزه‌ای خصوصی در شهر به نام موسیقی گرفتند.

موزه‌ای که تمام آثارش به موسیقی گره خورده و در خودش آثاری از شرق تا غرب و شمال تا جنوب را جا داده است. موزه‌ای که تالاری برای معرفی مشاهیر اصفهانی موسیقی مانند شهناز، کسایی و تاج ساخته و موسیقی ایرانی را به همگان می‌شناساند. برای کسانی که حتی علاقه کمی به موسیقی سنتی ایران دارند بازدید از موزه موسیقی اصفهان و سازها و نواهای آن قطعاً تجربه‌ای بی نظیر خواهد بود.

موزه موسیقی اصفهان مجموعه‌ای دارد که شامل بیش از ۳۰۰ ساز موسیقی ایرانی است که دسته‌بندی شده و به نمایش گذاشته شده‌اند. با کمک امکانات صوتی وتصویری موزه، می‌توانید روش نواختن سازها را مشاهده کرده و به آهنگ آن‌ها گوش دهید. در سال ۱۳۹۵، موزه رتبه نخست شاخص اصول فنی و استانداردهای فیزیکی را از شورای بین‌المللی موزه‌های ایران کسب کرد و در همین سال موفق به دریافت عنوان بهترین موزه خصوصی ایران از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور شد.

بخش‌های مختلف موزه موسیقی اصفهان شامل تالارهای زیر است:

تالار سازهای ملی: در سالن سازهای ملی، سازهایی که در جغرافیای ایران گسترش یافته و در تمامی مناطق استفاده می‌شوند، نمایش داده و معرفی شده‌اند.

تالار سازهای محلی: سالن جداگانه‌ای که به نمایش سازهای محلی ایرانی از مناطق مختلف کشور اختصاص دارد.

سرای سرآهنگان: این بخش از موزه به یادبود اساتید برجسته موسیقی اصفهان اختصاص یافته است. در سرای سرآهنگان بیوگرافی این اساتید همراه با تصاویر آنان گردآمده است تا بازدیدکنندگان شناختی کلی از سرگذشت آن‌ها که هریک تأثیر مهمی بر موسیقی سنتی ایران داشته‌اند، به دست آورند.

کارگاه سازسازی: بازدید از این کارگاه فرصتی برای شماست تا درباره روش ساخت سازهای موسیقی سنتی ایران اطلاعات دسته‌اولی به دست آورده و با ساختار و اجزای مختلف تشکیل‌دهنده آن‌ها آشنا شوید.

در روزهایی که شیوع کرونا گریبان کشور را گرفته و اصفهان نیز یکی از کانون‌های این ویروس است، می‌توانید با مراجعه به سایت موزه موسیقی از آن بازدیدی مجازی داشته باشید.

منبع:ایمنا

یکی از جذاب‌ترین شهرهای ایران با کوچه‌های تنگ و آجری و عطر گلاب که در همه فضای شهر حس می‌شود، کاشان است. شهری با خانه‌های زیبا تاریخی که باورش سخت است روزی انسان‌ها چنین شاهکارهایی از معماری و هنر را خلق کرده‌اند. کاشان در مرکز ایران و در فاصله‌ای نزدیک نسبت به دو کلان شهر یعنی تهران و اصفهان قرار گرفته و از این رو رونق زیادی یافته است.

کاشان، هنر و معماری را از اصفهان وام گرفته و شاهکارهایی مختص به خود خلق کرده و قدرت را از کانون مهم سیاسی کشور یعنی تهران گرد خود جمع کرده است. این فاصله نزدیک و قرار گرفتن در موقعیت جغرافیایی بسیار خوب باعث شده تا کاشان یکی از مهم‌ترین مراکز گردشگری کشور باشد. از نظر طبیعی هم زرد کویر و سبز درخت را با هم دارد و مقصد عالی برای طبیعت گردان نیز است.

با وجود تمام این زیبایی‌ها کاشان هم مانند جای جای این سرزمین درگیر بلایی به نام کرونا شده است. بلایی که خانه نشینی و قرنطینه به همراه داشته و جلوی سفرهای نوروزی را گرفته است. مراکز گردشگری و اقامتی کاشان این روزها تعطیل شده و تنها راه بازدید از این شهر، امکانات مجازی است. در ادامه مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری کاشان و راهنمای بازدید مجازی از آن‌ها معرفی خواهد شد.

باغ فین

باغ فین، دارای تاریخ کهنی است و برخی منابع تاریخی، زمان بنای این باغ باشکوه را در دوران آل بویه ذکر کردند. با این حال به دلیل زلزله مهیبی که در سال ۱۵۷۳ میلادی اتفاق افتاد، بناهای باغ کاملاً ویران گردید و سپس در سال ۱۵۹۱ میلادی به دستور شاه عباس اول طراحی و بازسازی شد. این باغ باشکوه دارای بناهایی نظیر سردر و برج و باروهای متعدد، شترگلوهای صفوی، شترگلوی قاجاری، حمام کوچک، حمام سلطنتی، بنای خلوت کریم خانی، اتاق شاه نشین و موزه است.

در عصر صفوی شکوه معماری صفویان مختص به اصفهان نبود و به دیگر نقاط کشور هم رایت کرد. از شرق ترین نقطه ایران آن روزها تا همسایگی اصفهان در کاشان می‌توان کاشی‌های فیروزه‌ای صفوی را دید. باغ فین نمادی کامل از معماری باغ‌های ایرانی است که بناهای متعدد آن به همراه استخر و پاشویه‌های بزرگ و کوچک و فواره‌های درون آنکه از آب چشمه سلیمانیه بهره می‌گیرد جلوه باشکوهی به آن بخشیده است.

تور مجازی باغ فین در سایت “ ایران در واقعیت مجازی” و همچنین اداره کل میراث فرهنگی اصفهان ضمن اینکه تصاویر ۳۶۰ درجه از باغ نیز در اینجا قابل مشاهده است.

خانه بروجردی‌ها

تبلور یک خانه لوکس ایرانی و سمفونی زیبا از کچ‌بری، نقاشی و سنگ‌کاری با نقوش ایرانی که یکی از بی‌نظیرترین نمونه‌ها در نوع خود است. قدمت این خانه به دوران قاجاری بر می‌گردد که در محله سلطان امیراحمد قرار دارد به حدود ۱۳۰ سال قبل برمی گردد. معماری “خانه بروجردی‌ها” در دو بخش اندرونی و بیرونی تقسیم شده و در سه طبقه و به صورت چهار طرف ساخته شده است.

دو سرداب، شاه نشین پنج دری، مهتابی، هشتی ورودی، ایوان تابستانی، ایوان زمستانی از جمله بخش‌های این شاهکار است. ویژگی بارز این بنا سرپوشیده بودن آن بوده که در کل شهر کاشان نظیر ندارد. ایوان تابستانی با نقاشی‌های بی‌نظیری تزئین شده که زیر نظر کمال الملک، نقاش بزرگ ایرانی اجرا شده است. بادگیرهایی شگفت‌انگیز قرینه و هلالی شکل که بر روی بام تالار بنا شده اند و کلاه فرنگی روی آن، همه و همه سبب شده تا این خانه بی‌نظیر بعنوان جاذبه توریستی برتر یونسکو در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ معرفی شود.

خانه بروجردی‌ها را می‌توان از اینجا همچنین این لینک بازدید کرد. همچنین تصاویر ۳۶۰ از این بنا را می‌توان در سایت گوگل‌مپ دید.

خانه طباطبایی‌ها

یکی از مرواریدهای درخشان در میان خانه‌های تاریخی کاشان، خانه طباطبایی‌ها است. “عروس خانه‌های ایران” در نیمه دوم سده ۱۳ هجری در محله “سلطان امیر احمد” احداث شد و سر آغازی برای ساخت خانه‌های لوکس با معماری ایرانی توسط تاجران متمول در این شهر بود. راه‌رویی باریک با ۲۰ پله میهمانان را به میانه‌های حیاط این خانه باشکوه راهنمایی می‌کند، حیاطی که دور تا دور آن اتاق‌ها ساخته شدند و در یک سویی از حیاط پنج دری بی نظیری قرار گرفته است.

در میانه‌های خانه حوض زیبا و بزرگی از یک سو تا سوی دیگر حیاط کشیده شده و ماهیان قرمز درون آب زلال آن یکدیگر را دنبال می‌کنند. در دو سوی حوض بزرگ، شش باغچه هشت ضلعی پر از گل‌های زیبا، طراوت حیاط را صدچندان می‌کند.

تصاویر و تور مجازی این خانه با شکوه را در اینجا ببینید همچنین گزارش تصویری و اطلاعات این خانه در سایت گردشگری اداره‌کل میراث فرهنگی اصفهان قابل مشاهده است.

حمام سلطان امیر احمد

یکی از زیباترین حمام‌های تاریخی ایران و شاهکاری که از عصر سلجوقی به جا مانده، حمام سلطان امیر احمد است. این حمام در عصر صفوی هم شکوه خود را حفظ کرد و در سفرنامه شاردن هم به آن اشاره شده. این حمام در سال ۱۳۷۵ توسط شهرداری خریداری و بازسازی شد.

بازدید مجازی از این حمام از طریق این لینک امکان پذیر است.

خانه عامری‌ها

خانه عامری‌ها در حدود ۲۳۰ سال پیش ساخته شد و با دارا بودن هفت حیاط، بزرگترین خانه تاریخی ایران محسوب می‌شود که امروزه به یکی از زیباترین اقامتگاه‌های شهر کاشان تبدیل شده و فضایی آرام برای استراحت مسافران را پدید آورده است. این عمارت زیبا و بزرگ به مانند سایر خانه‌های دوره قاجاری، به طور کلی به دو بخش اندرونی و بیرونی تقسیم شده تا در اندرونی اهالی منزل با خیال راحت رفت و آمد کنند و غریبه‌ها و مهمانان به آن فضا دسترسی نداشته باشند.

این خانه زیبا را در سایت “ ایران در واقعیت مجازی” بازید کنید.

منبع:ایمنا

کشور عربی- آفریقایی تونس با ۱۶۳ هزار و ۶۱۰ کیلومتر مربع مساحت در شمال آفریقا و ساحل جنوبی دریای مدیترانه قرار دارد.

این کشور یکی از نقاط باستانی و دیدنی جهان به شمار می رود که آثار تمدن سه هزار ساله آن، هر ساله گردشگران بسیاری را به خود جذب می کند؛ به گونه ای که هشت درصد تولید ناخالص داخلی (جی. دی. پی) را دربرمی‌گیرد.

دی ماه امسال همزمان با آغاز سال ۲۰۲۰ میلادی وزیر گردشگری تونس از افزایش ۱۳.۶ درصدی شمار گردشگران در سال گذشته نسبت به ۲۰۱۸ خبر داد.

به گفته «رنه طرابلسی»، در سال ۲۰۱۹ میلادی ۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر از تونس دیدن کردند که درآمد حاصل از آن دو میلیارد دلار بود (۱).

به سبب برخی اقدام‌های تروریستی گروه های تندرو در این کشور مانند کشتار  ۲۱ گردشگر در موزه «باردو» (اسفندماه ۱۳۹۳) و ۳۹ نفر در دو هتل در شهر «سوسه» (شانزدهم خرداد ۱۳۹۴) مقام های امنیتی تونس برای تامین امنیت مناطق گردشگری کوشش بسیاری کرده اند.

به نظر می رسد رونق گردشگری در سال گذشته نشان‌دهنده موفقیت این برنامه‌ها است.

جاذبه های تونس برای ایرانیان؛ از فرهنگ اسلامی تا ۲۰۰ واژه ایرانی

در آغاز سفر مجازی خود بهتر است بدانیم می خواهیم از چه کشوری بازدید کنیم.

همانند ایران، بیش از ۹۸ درصد مردم این کشور مسلمانند.

این کشور حدود ۱۴ درصد ایران (۱۱ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر) جمعیت دارد که بیشتر آنان پیرو مذهب حنفی‌اند.

بیشتر آنان به زبان عربی با لهجه تونسی سخن می گویند اما به دلیل سال ها سلطه فرانسویان بر این کشور، زبان دوم آنان فرانسوی است.

بسیاری از مردم به کشاورزی، دامداری، صنایع معدنی و خدمات بویژه گردشگری اشتغال دارند.

همانند ایران در شمال تونس جنگل های انبوهی به چشم می خورد که دلیل آن مجاورت با سواحل جنوبی دریای مدیترانه است که آب و هوای معتدل مدیترانه ای را پدید آورده است.

شمال و جنوب تونس را رشته کوه «اطلس تلّی» از یکدیگر جدا می کند. همین سد طبیعی سبب شده است در جنوب این کشور صحراهای زیبا و نخلستان های گسترده ایجاد شود و از این رو تونس مرکز تولید خرما در قاره آفریقا است.

تونسی ها معمولا لباس های سبک و رنگارنگ به تن می کنند. لباس سنتی آنان برای آقایان «جبه» نام دارد و پوشش سنتی بانوان «خفتان» یا «قفطان» است که جنس نخی یا ابریشمی دارد و این روزها بویژه در شهرهای «حمامه» و «سوسه» دیده می شود.

بیشتر زنان و مردان تونسی لباس های سنتی خود را فقط در مراسم رسمی و مجالس عروسی و مهمانی می پوشند اما بویژه در شهرهای بزرگ بانوان را می‌توان در هر لباسی دید.

جالب است بدانیم بیش از ۲۰۰ واژه فارسی در دایره لغات تونسی ها کاربرد دارد که دلیل آن حضور گروهی از خراسانی ها در لشکر مسلمانانی بود که به فتح منطقه شمال آفریقا اقدام کردند.

تا قرن نوزدهم میلادی زبان فارسی در دانشگاه «جامع زیتونیه» (که بیش از ۱۳ قرن قدمت دارد) و «مدرسه صادقیه» (نخستین دبیرستان نوین کشور که در ۱۸۷۵ میلادی تاسیس شد) تدریس می‌شد (۲).

اکنون چند خیابان مهم در شهر تونس (پایتخت این کشور) به نام بزرگان علمی و فرهنگی ایران همچون ابن سینا، رازی، فارابی حافظ و مولوی نامگذاری شده است.

تونسی ها تا اواخر قرن نوزدهم نوروز ایرانی را جشن می گرفتند. اکنون نیز بیست و نهم اسفندماه روز استقلال و اعتدال بهاری در تقویم رسمی آنان جای دارد و تعطیل رسمی است.

زیرساخت‌های گردشگری تونس

تونس کشوری ارزان قیمت برای سفر است و هتل ها و اقامتگاه های متعددی دارد که در سال های اخیر به سبب اجرای طرح های جامع گردشگری بدقت پایش می شوند.

هزینه حمل و نقل در تونس چندان زیاد نیست و علاوه بر خطوط مترو در پایتخت، نقشه مسیر اتوبوس ها و تاکسی‌ها بخوبی در همه جا نصب شده است.

این کشور ۹ فرودگاه بین المللی دارد که ۲ فرودگاه کاربردهای نظامی نیز دارد و مشهورترین و بزرگ ترین آنها به نام «کارتاژ» در تونس قرار دارد.

آثار باستانی تونس

بر پایه آثار یافت شده از مناطق باستانی شهر «قفصه»، قوم «کاپسی» هشت هزار سال پیش در این منطقه می زیستند اما «دولت- شهر کارتاژ» در سال ۸۱۴ پیش از میلاد و زمان روم باستان به دست فنیقی ها ساخته شد که با تسلط بر کرانه های شمالی و جنوبی دریای مدیترانه، با رومیان رقابت می کردند.

رومیان ۲ قرن پیش از میلاد پس از سه پیروزی پیاپی بر دولت کارتاژ، شهر را ویران کردند اما هنوز آثاری مانند «حمام های آنتونین» از آن دوره به جای مانده است (۳).

در سفر به این کشور نباید بازدید از آمفی تئاتر «الجم» مربوط به قرن سوم پیش از میلاد را که بین شهرهای «سوسه» و «صفاقس» قرار دارد، از دست داد.

این مجموعه در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت‌شده است و بهترین نمونه معماری تئاتر در دنیا محسوب می شود که قدمت آن به دوران حکومت رومیان بر می گردد.

کلیسای «سنت لوئیس» در تپه‌های باستانی کارتاژ نمونه معماری دوره بیزانس است که زمان ساخت آن به سال های ۱۸۸۴ تا ۱۸۹۰ میلادی می رسد.

بازار و منطقه تاریخی «مدینا» در قلب پایتخت قرار دارد و محل عرضه سوغات و لباس محلی به گردشگران است.

مسجد و دانشگاه «زیتونه» با ۱۳ قرن عمر، از قدیمی ترین بناهایی است که هنوز از آنها استفاده می شود (۴).

قلعه ساحلی و سالن خاص تئاتر «دوگا»، قلعه و ساختمان های آجری «مناستیر رباط»، زمین های نمکی و سراب های سحرانگیز  «کوت ال جرید»، بناهای قدیمی ساحلی و نخل های «جربا» و بافت شهری سپید و آبی رنگ «سیدی بوزید» نیز دیدنی است.

خیابان «حبیب بورقیبه» (نخستین رییس جمهوری تونس پس از استقلال که در سال ۲۰۰۰ میلادی درگذشت) از دو سبک معماری فرانسوی و عربی بهره می برد و مرکز خرید و تفریح بسیاری از جوانان تونسی است.

موزه ملی «باردو» که در سال ۱۸۸۸ میلادی گشایش یافت، گنجینه ای از آثار دوره کارتاژی، رومی، یونانی و اسلامی را در خود دارد که مهمترین آنها انواع موزاییک سبک رومی مربوط به قرون دوم تا چهارم پس از میلاد است.

از غذاهای تونسی می توان به بریک، فریکاسه، لب لبی، هریسا، تاژین‌ و کوفته اشاره کرد.

روغن زیتون و خرما از محصولات صادراتی تونس به شمار می رود.

ایرنا