به نقل از نیوز، در این دوران مفهوم تعطیلات در خانه معنای جدیدی پیدا کرده زیرا افراد با توجه به عادی‌سازی کار از راه دور در هر مکانی می‌توانند کارشان را انجام دهند و بیشتر در مقاصد گردشگری باقی می‌مانند. با این‌ حال در کوتاه‌مدت حتی با وجود انعطاف‌پذیری برای انجام کار از هر نقطه افراد از ترس محدودیت‌های سفر که باعث لغو سفر می‌شود، تمایلی برای رزرو زودتر ندارند.

محدودیت‌های مداومی که در سفرهای بین‌المللی ایجاد می‌شود، باعث شده گردشگری تفریحی داخلی در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت به بهبود بخش سفر و گردشگری منجر شود و با افزایش تقاضا برای سفر افراد به سمت مقاصد و فعالیت‌های داخلی روی آورده‌اند.

با نگاهی به آینده احتمالا تقاضای اقامت در کشورهایی که محدودیت‌های طولانی‌مدت در سفرهای خروجی دارند، همچنان به قوت خود باقی می‌ماند و حتی افزایش می‌یابد. در واقع حدود نیمی از مسافران جهانی قصد دارند در ۱۲ ماه آینده برای تعطیلات سفرهای داخلی را انتخاب کنند.

داده‌های نظرسنجی که در تعطیلات بزرگ روز ملی چین در سال ۲۰۲۱ گرفته شده، نشان می‌دهد ۴۹.۱ درصد از گردشگران چینی سفرهای درون استانی را انتخاب می‌کنند که ۴.۱ درصد بیشتر از سال ۲۰۲۰ است. هنگ‌کنگ، سنگاپور، کره جنوبی و ژاپن نیز افزایش تقاضا برای اقامت را تجربه کرده‌اند. در اروپا نیز با افزایش نرخ واکسن و کاهش محدودیت‌های بهداشتی حجم سفرهای داخلی افزایش یافته است.

با بازگشت سفرهای بین‌المللی ممکن است سفرهای داخلی به نسبت کاهش یابد اما روند احیای مقاصد داخلی احتمالا در درازمدت ادامه خواهد داشت.

اقامت طولانی‌تر، تفریح طولانی‌تر

ارائه‌دهندگان خدمات برای تعطیلات به دنبال راه‌های جدیدی برای داشتن تجربیات معنادار سفر با دور زدن محدودیت‌های فعلی ازجمله سفرهای طولانی‌تر هستند. در سال ۲۰۲۱ بیش از ۵۲ درصد از مسافران جهانی ترجیح می‌دهند اقامت طولانی‌تری داشته باشند و تقریبا از هر چهار نفر یک نفر(۲۶ درصد) ترجیح می‌دهد بیش از ۱۰ شب اقامت داشته باشد؛ در حالی که در سال ۲۰۱۹ متوسط ‌طول سفرهای داخلی ۴.۴۵ روز و ۹.۲۲ روز برای سفرهای بین‌المللی بوده است.

همانطور که مدل‌های ترکیبی رواج پیدا می‌کنند و رغبت مسافران برای ترکیب کار و مدرسه با سفرهای تفریحی افزایش می‌یابد، این انتظار وجود دارد که اقامت‌ها طولانی‌تر شود و به‌ طور بالقوه در آینده افزایش یابد. علاوه بر این اگر افراد بتوانند دورکار باشند، ۴۰ درصد از مسافران تمایل به قرنطینه قبل از تعطیلات دارند.

تغییر روند رزرو

محدودیت‌های نامشخص که به سرعت تغییر می‌کند، بر عادات رزرو مسافران تاثیر گذاشته‌اند. مسافران تمایل کمتری به رزرو سفر از ماه‌ها قبل دارند و به‌ طور فزاینده‌ای به دنبال رزروهای انعطاف‌پذیر هستند. در نتیجه خطوط‌ هوایی، هتل‌ها و سایر ارائه‌دهندگان مسافرتی مجبور شدند سیاست‌های لغو خود را با تغییرات احتمالی در برنامه‌های سفر تطبیق دهند.

۷۶ درصد از مسافران در مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۰ گفتند: با سیاست‌های انعطاف‌پذیر لغو و بازپرداخت تمایل بیشتری به رزرو هتل دارند.

البته دوره‌های رزرو کوتاه‌تر ممکن است یک پدیده موقتی باشد؛ گزارش‌ها نشان می‌دهد رزروهای یک روزه به تدریج کاهش می‌یابد؛ در حالی که رزروهایی که از قبل انجام می‌شود، در حال افزایش است. رزروهای یک روزه در سطح جهانی از ۳۹ درصد در هفته اول ۲۰۲۱ به ۲۳ درصد تا ۲۵ آوریل همان سال کاهش یافت. این آمار بیان می‌کند افراد ترجیح می‌دهند رزرو تعطیلات را به جای چند روز قبل از حرکت، از روزهای قبل‌تر انجام دهند؛ بنابراین دوره‌های رزرو کوتاه‌تر در طولانی‌مدت پابرجا باقی نخواهند ماند.

جذابیت مقاصد ثانویه

به دنبال شیوع بیماری همه‌گیر کووید ۱۹ افراد به‌ طور فزاینده‌ای به دنبال مقاصد ثانویه، مناطق روستایی و مقاصد مبتنی بر طبیعت برای سفر هستند. مسافران مدرن نیز به دنبال ماجراجویی هستند. ۴۰ درصد از مسافران ترجیح می‌دهند مقصدهای ناآشنا را کشف کنند.

همچنین ۶۹ درصد از مسافران علاقه‌مند بازدید از مقاصد کمتر شناخته‌شده هستند؛ در حالی‌ که ۷۲ درصد امیدوارند از طریق سفر از جوامع محلی حمایت کنند. ارائه‌دهندگان سفر با این روند سازگار شده‌اند و از طریق راهبردهای بازاریابی نوآورانه جدید مانند پخش زنده، محتوا و محصولات را به مسافران ارائه می‌کنند و تبلیغات اختصاصی برای مقاصد روستایی و فرعی راه‌اندازی کرده‌اند.

مسافران به کاهش ردپای خود و افزایش تاثیر اجتماعی خود تمایل نشان داده‌اند. در واقع پیش از همه‌گیری نیز ۵۱ درصد از مسافران جهانی تمایل خود را برای مبادله مقصد اصلی خود با یک جایگزین کمتر شناخته‌ شده اما مشابه که ردپای کمتر و تاثیر بیشتری در جامعه داشته باشد را اعلام کردند. این روند با افزایش علاقه افراد به سفرهای پایدار، نیکوکاری و گردشگری روستایی در حال افزایش است. با این حال برای ادامه رشد پایدار این مقاصد در بلندمدت، سرپرستی و سرمایه‌گذاری موثر مقصد باید توسط مشارکت‌های عمومی، خصوصی و جامعه حمایت شود.

منبع:ایسنا

آنچه آثار منقول تاریخی و فرهنگی به شمار می‌آید، به طور یقین بخش لاینفک میراث فرهنگی و ثروت‌های ملی هر کشوری است که فضاها و بناهای موزه‌ای در سراسر دنیا در معرفی آن نقش بسزایی دارند.

موزه مردم‌شناسی‌ سبزوار نیز یکی از مراکزی است که به معرفی همین آثار می‌پردازد.

در بخش بارانداز و غرفه‌های ضلع شرقی «کاروان‌سرای حاجی فرامرزخان» از بناهای چهار ایوانی و قاجاری شهر سبزوار ایجاد شده است. این بنا با ساختار محور فرهنگی امروز در ضلع غربی میدان کارگر و به فاصله نزدیکی از آرامگاه حاج ملاهادی سبزواری و مقبره بقراط واقع شده و ورودی آن از ضلع جنوبی و از طریق یک هشتی به ایوان جنوبی ختم می‌شود.

علاوه بر چهار ایوان اصلی غرفه‌هایی نیز مشرف بر حیاط مرکزی ساخته شده و بخش غربی بنا با فضای وسیع خود کاربری اسطبل را داشته است. هشتی ورودی کاروان‌سرا ۲ طبقه بوده و تزئینات عمده معماری آن منحصر به کاربرد طرح‌های هندسی با استفاده از نقاشی اخرائی روی آجر است. این بنا به موجب وقف‌نامه‌ای از طرف «حاجی فرامرزخان» از خانان سبزوار که در زمان ناصرالدین‌شاه قاجار سمت سرتیپی داشته به انضمام یک باب آب‌انبار مجاور در سال ۱۲۱۹ هجری قمری برای رفاه زائران حضرت رضا(ع) در بیرون از دروازه نیشابور و در کنار شاه‌راه خراسان بنیان نهاده شده است.

بازدید از موزه مردم‌شناسی سبزار سفری خاطره‌انگیز به گذشته برای معرفی گوشه‌هایی از آداب و رسوم و مشاغل و حرفه‌های سنتی این ناحیه است که باید آن را برای آیندگان حفاظت و صیانت کرد.

آداب و رسوم تحویل سال(سفره عید)

در ناحیه سبزوار طبق آداب و رسوم گذشته صبح روز عید سفره را پهن کرده و روی آن آینه، قرآن، کاسه آب، تنگ ماهی، سبزینه، کاهو، گردو، فندق، تخم‌ مرغ رنگ‌ شده، نان و ماست، شیرینی‌های محلی، خرما، کشمش، نخود و انواع برگه خشک میوه‌جان قرار می‌دهند. لحظاتی قبل از تحویل سال نیز اعضای خانواده دور سفره عید می‌نشینند، بزرگان قرآن می‌خوانند و کوچک‌ترها به آب و سبزینه می‌نگرند تا سال خوبی برای آن‌ها رقم بخورد. بعد از تحویل سال نیز خانواده‌ها سعی می‌کنند پذیرای یک پسربچه خوش‌قدم باشند.

این پسربچه می‌تواند از اقوام و در مواردی فرزند خود خانواده باشد، به این ترتیب قبل از تحویل او را به بیرون از خانه می‌فرستند تا بعد از گردش سال اولین فردی باشد که وارد خانه می‌شود و بر این باورند که روزی‌شان زیاد خواهد شد و سال خوب و پرباری پیش‌رو خواهند داشت. در برخی نقاط سبزوار نیز بعد از تحویل سال بره‌ کوچکی را به داخل خانه می‌آورند تا روزی و برکت خانواده افزون شود.

آداب و رسوم شب چله

در مناطق گوناگون سبزوار چله بزرگ از اول دی‌ ماه آغاز شده و تا ۱۰ بهمن ‌ماه ادامه می‌یابد. بنا بر سنت قدیمی اولین شب چله کوچکترها به دیدار بزرگترها رفته و با تنقلاتی از جمله برگه‌های هلو، زردآلو، قیسی و میوه‌هایی مانند هندوانه و انار پذیرایی می‌شدند. کرسی خانه محل تجمع تمام اقوام بود که در آن شب شاهنامه‌خوانی، امیرارسلان و حیدر بیگ به خاطرات خوش آن می‌افزود.

همچنین خوردن برف و شیره انگور با مخلوطی از گیاه بایان به صورت کف از سنت‌های قدیمی شب چله به شمار می‌رفت.

از جمله مراسمی که آن شب صورت می‌گرفت، باید به «شال‌اندازی» اشاره کرد که فردی آشنا یا غیرآشنا بر روی بام خانه رفته و شال خود را از دریچه «هورنو» به کرسی خانه می‌انداخت؛ اگر صاحب‌خانه او را می‌شناخت، مقداری آجیل شب چله را در داخل آن می‌ریخت و گره می‌زد و اگر شال او را نمی‌شناخت، او را پایین می‌کشید.

اتاق عقد سنتی

پس از انتخاب همسر واسطه‌ای به نام «راوی» خانواده پسر به اتفاق بزرگان به همراه کله‌قند، گوسفند و تحفه به خانه دختر می‌روند و با تعیین مهریه، قباله و شیربها دختر و پسر نشان یک‌دیگر می‌شوند. پس از آن مراسم عقد تدارک دیده می‌شود.

در اجرای این مراسم با توجه به آداب و رسوم خاص آن، ابتدا اتاق عقد آراسته سپس چیدمان‌سفره تکمیل می‌شود. تزئین اتاق با اجزا و عناصر سنتی از جمله دیوارکوب مرصع و پولک‌دوزی‌ شده، دیوارآویز، وسایل روشنایی، منگوله‌های رنگی تهیه‌ شده از نقش‌های قالی، فرت‌بافی و ظروف انجام شده و در سفره عقد که از یک پارچه زربافت و زری‌دوزی شده یا حریر گران‌قیمت تهیه می‌شود، قرار می‌گیرد.

معمولا اقلامی نظیر آینه و شمعدان، کله‌قند، شیرینی‌های محلی، گل، قرآن و رحل، ظروف زیبا، پارچه‌ها و البسه قدیمی عروس و داماد، صندوق‌چه جواهرات عروس، کفش عروس و داماد و نقل و نبات در این غرفه قرار می‌گیرد. غرفه اتاق عقد سنتی موزه، شماری از آداب و رسوم گذشته را در تزئین و چیدمان این اتاق به نمایش گذاشته است.

سفال‌گری

گذشته روستای برآباد سبزوار یکی از کانون‌های مهم تولید ظروف سفالی به شمار می‌رفته است و از نظر کیفیت در بازار با سفال‌های لالجین همدان و مند گناباد رقابت می‌کرده است. با این وجود در حال حاضر نشانی از آن در کارگاه‌ها دیده نمی‌شود. هر کارگاه سفال‌گری حداقل با همکاری چهار نفر اداره می‌شود که این افراد عبارت بودند از یک نفر استاد کار، یک نفر پیش‌کار که وظیفه ورز دادن گل و جدا کردن ریک از توده گل رابه بر عهده داشته است و دو نفر نیروی کارگری جهت تهیه هیزم، آماده‌سازی کوره، چیدن ظروف در کوره و جابه‌جایی آن و سایر کارهای متفرقه در کارگاه حضور داشتند. همچنین یک چرخ سفالگری شامل زین، سر چرخ، تیر، پیش پا چرخ و آهن چرخ می‌شود که غرفه سفال‌گری موزه مردم‌شناسی چگونگی ساخت و تولید ظروف سفالی را به نمایش می‌گذارد.

فنون بافته‌ها

معیشت مبتنی بر نظام کشاورزی و دام‌داری در شهرستان سبزوار باعث تولید پشم و کرک پنبه و کتان شده که ماده اولیه بافته‌های سنتی از جمله قالی‌بافی، گلیم‌بافی، پلاس‌بافی، جاجیم‌بافی، فرت‌بافی و پارچه‌بافی را تشکیل می‌دهد. این فنون برای بسیاری از ساکنین روستا جزو اقتصاد خانواده محسوب می‌شود که به دست زنان و دختران تولید می‌شود. فنون بافت‌ها جدا از نقش و کارکرد اقتصادی، منبع درآمدی برای زنان و دختران به شمار می‌آید که دارای جنبه های هنری نیز است. بر این اساس در طرح‌ها و نقش‌های آن‌ها ظرافت و هنر مشاهده می‌شود و نقوش به کار رفته در فنون بافته‌ها از طبیعت و محیط الهام گرفته و برگرفته از نقوش گیاهی، حیوانی انسانی و اشکال هندسی است.

قالی‌بافی

به دلیل کاربردی که قالی در زندگی مردم به عنوان اصلی‌ترین زیرانداز ایرانیان دارد، هر خانواده روستایی ضمن برآوردن نیاز خانواده خود، برای عرضه و فروش آن به قالی‌بافی نیز می‌پردازد. در اکثر روستاهای سبزوار در گذشته هنر قالی‌بافی رواج و گسترش چشمگیری داشت، به نحوی که در ساختار محل سکونت هر خانواده روستایی محلی را به کارگاه قالی‌بافی اختصاص می‌دادند. دارهای قالی‌بافی در سبزوار به صورت عمودی و افقی قرار دارد که دارهای قالی در گذشته اغلب از چوب تهیه می‌شده و در حال حاضر نیز این دارها فلزی هستند. قالی‌های آراسته به طرح‌هایی برگرفته است نقوش اسلیمی، ختایی و گل‌های شاه‌عباسی که با الهام از طرح نقوش قالی‌های منطقه کرمان، اصفهان، نائین و گلپایگان بافته می‌شود.

گلیم‌بافی و پلاس‌بافی

زنان روستایی در کنار فعالیت‌های روزمره خود، اوقاتی از زندگی خود را به بافت گلیم یا پلاس اختصاص می‌دهند که در گذشته به دلیل رواج شترداری از پشم شتر برای بافت گلیم استفاده می‌شده اما در حال حاضر بیشتر از پشم گوسفند تهیه می‌شود. همچنین با دستگاه‌های گلیم‌بافی تولیدات دیگری از جمله پشتی، خورجین، سفره، پی،تاوه، سیاه چادر، چوقه و… نیز بافته می‌شود.

فرت‌بافی

پیش از این در شهرستان سبزوار اغلب پارچه‌های مورد استفاده برای پوشاک زنان را در کارگاه‌های پارچه‌بافی و فرت‌بافی تهیه می‌کرده‌اند. یک دستگاه فرت‌بافی از نظر ساختار  شامل قسمت‌هایی از جمله گوگا، دسته و نورد می‌شود که با استفاده از آن ضمن بافت پارچه انواع لباس، چادر شب، دستمال، روسری و… نیز بافته می‌شود. روستای استاج در سبزوار، کانون اصلی فرت‌بافی بوده است که هم‌اکنون به دلیل تولید و عرضه پارچه‌های صنعتی و دستگاه‌های ماشینی این حرفه نیز رو به زوال و خاموشی گذاشته است.

فنون و مشاغل سنتی

قانون و مشاغل سنتی عبارت است از فعالیت‌هایی که منجر به تولید ابزار و وسایل با استفاده از فناوری‌های بومی محلی و به کارگیری مواد و مصالح محیط پیرامون و جغرافیای زیستی و طبیعی می‌شود، با این وصف ابزار و وسایل تولید شده نیز در زندگی مردم نقش به سزایی دارد از انواع فنون و مشاغل سنتی که در شهرستان سبزوار رایج بوده آهنگری، نجاری و خراطی، نمدمالی، پالان‌دوزی، رنگ‌رزی، عطاری، سفال‌گری و باروت‌سازی از اهمیت بیشتری برخوردار بوده است که در موزه مردم‌شناسی سبزوار تعدادی از آن معرفی شده است.

آهنگری

حرفه سنتی آهنگری یکی از کهن‌ترین حرف آدمی محسوب می‌شود و در ساخت و تولید ابزار اولیه بشر به شمار می رود. این حرفه در این شهرستان از رونقی بسزا برخوردار بوده و از این رو یکی از غرفه‌های موزه را به خود اختصاص داده است. در این غرفه نمونه‌های متنوعی از ابزارآلات آهنی نظیر انواع تیشه، کلنگ، بیل، زنجیر، خیش، چهارشاخ، انبرها و قیچی‌ها، چاقو و… به نمایش گذاشته شده است. همچنین ابزار و وسایل کار صنعت‌گران آهنگر اعم از انواع انبر، پتک، چکش، سندان و کوره‌های قدیمی در معرض دید عموم قرار گرفته است.

کارگاه های آهنگری در سبزوار به دو صورت ثابت و سیار وجود داشته و شیوه سیار آن شامل دوره گردانی بودند که در سطح روستاها کارگاه‌های خود را برپا می‌کردند. این گروه ها نزد عموم مردم سبزوار به نام آهنگران غربتی معروف هستند؛ هم اکنون نیز اکثر کارگاه‌های آهنگری در شهر سبزوار در محله ای به همین نام برپاست.

رنگرزی سنتی

در گذشته روستای برآباد سبزوار یکی از کانون های مهم تولید پنبه بوده است. در این منطقه پس از برداشت پنبه از مزارع و هم‌چنین پشم‌چینی مرحله نخ‌ریسی به وسیله‌ دستگاه‌هایی به نام دوک، جلک، چرخ و ولک‌لکی آغاز می‌شود که پنبه یا پشم را می‌رسند و تبدیل به نخ می‌کنند، اما قبل از استفاده نخ‌ها در فنون بافته‌ها از جمله قالی‌بافی، گلیم‌بافی، پلاس‌بافی، فرت‌بافی و… نخ‌ها را باید رنگ‌آمیزی کنند. رنگ‌آمیزی نخ‌ها در گذشته با استفاده از روناس، پوست گردو، پوست انار، برگ حنا، برگ مو و سایر رنگدانه‌های طبیعی بوده که در حال حاضر رنگ‌های شیمیایی جای آن‌ها را گرفته است.

خراطی

در گذشته تولیدات کارگاه های خراطی در شهر سبزوار از چنان تنوع  و حجمی برخوردار بود که بخش اعظم آن به سایر مناطق از جمله مشهد و تهران صادر می‌شد. هم اکنون نیز کارگاه‌های خراطی سبزوار به فعالیت خود ادامه می‌دهند.

حرفه‌ خراطی نیز مانند آهن‌گری جزو مشاغل و حرفه‌های خاص گروه غربت‌های سبزوار است که در محله ای به همین نام زندگی و فعالیت می‌کنند. کارگاه خراطی موزه‌ مردم شناسی سبزوار نیز به معرفی این حرفه می‌پردازد.

اسب چوبی

روی هم رفته هنرهای رایج در شهرستان سبزوار شامل هنرهای آیینی، نمایشی و موسیقی است که از جمله آن‌ها باید به اسب چوبی اشاره کرد. در حال حاضر این هنر آیینی در مجالس شادی اجرا می‌شود. برای ساخت اسب چوبی بر روی قطعات چوب‌هایی که به هیات بدن و سر اسب ساخته می‌شود، پارچه‌هایی نصب می کنند تا یک نفر به راحتی در میان آن قرار گیرد.

اسب چوبی با استفاده از شال‌های طرفین که بر روی شانه‌های فرد می‌افتد مهار شده و افسار آن را به دست می‌گیرد. سپس با حرکات پا، چرخش بدن و چوب دستی اجرای حرکات موزون آغاز می‌شود که در حقیقت نمادی از جنگ و پیکار فرضی با سربازان مغولی در هنگام حمله به ناحیه بیهق(سبزوار فعلی) است. برای ایجاد توازن در حرکت اسب چوبی از سازهای کوبه‌ای نظیر دهل، سرنا و ساز نیز استفاده می‌شود.

منبع:

پهلوان، مهرآسا؛ ۱۳۹۸؛ کتاب موزه‌ها و مجموعه‌داران خراسان رضوی؛ انتشارات درج سخن

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا، روزنامه خراسان در ادامه نوشت: کافی است آق‌قلعه را در اینترنت جست‌وجو کنید تا فهرست بلندبالایی از مطالب مختلف در ستایش این روستا پیدا کنید که در همه‌شان هم تمرکز بر بدون طلاق و بدون دخانیات بودنش به‌چشم می‌خورد. اما واقعیت آق‌قلعه چیست؟ چند درصد از مانور دادن روی ویژگی‌هایش، تبلیغ است و چقدرش واقعیت دارد؟ آق‌قلعه چطور توانسته چنین موقعیتی به‌دست بیاورد و آیا زندگی در این روستا به آن‌چه خبرگزاری‌ها درباره‌اش می‌گویند، محدود می‌شود؟ چند نفر از اهالی آق‌قلعه به این سوالات جواب می‌دهند.

مردمی نجیب هستیم و متنفر از دود و دم
«سهیل قفقازی»، ۳۰ساله است و متأهل؛ کارشناسی دبیری ادبیات و حقوق دارد ولی کارش کشاورزی است. در توضیح بی‌ارتباط بودن  تحصیلات و شغل اش می‌گوید که امیدوار بوده‌است که بالاخره جایی کاری پیدا کند ولی چون از استخدام خبری نبوده‌، به کشاورزی روی آورده‌است. سهیل درباره جنبه‌های واقعی زندگی در آق‌قلعه به‌دور از تبلیغات رسانه‌ای توضیح می‌دهد.

  ماجرای بدون دخانیات بودن آق‌قلعه چیست؟
در روستای ما مردم از دخانیات، مشروبات الکلی و مواد مخدر مبرا هستند اما نه به‌صورت دستوری بلکه کاملا خودجوش. از وقتی یادم می‌آید وضع به‌ همین منوال بوده‌است. ما در آق‌قلعه بقالی نداریم و بارها پیش آمده که وقتی در محفل‌های‌مان راجع به راه‌اندازی سوپرمارکت حرف می‌زنیم، همه متفق‌القول می‌گویند شرطش این است که سیگار فروختن در آن ممنوع باشد. مردم این‌جا قلباً از دود و دم بدشان می‌آید.

  بدون سوپرمارکت مایحتاج‌تان را از کجا تهیه می‌کنید؟
دوره‌گردهایی هستند که با خودرو به روستا می‌آیند و از آن‌ها خرید می‌کنیم. گاهی هم به روستاها و شهرهای اطراف یا سوپرمارکتی می‌رویم که در پمپ‌بنزینی در یک کیلومتری روستا قرار دارد. البته قبلا یک بقالی داشتیم اما چون صاحب اش برای زندگی به سرعین رفت، تعطیل شد. حالا دیگر شرایط فراهم نیست؛ بعضی‌ها می‌گویند سوپر زدن در روستا به‌صرفه نیست و بعضی‌های دیگر به این کار مایل‌اند اما سرمایه اولیه‌اش را ندارند.

وضعیت روستا ازنظر دیگر امکانات زندگی چطور است؟
امکانات خاصی نداریم؛ یک مسجد، یک مدرسه ابتدایی و یک نانوایی همه امکانات ماست. بچه‌ها برای مقطع راهنمایی و دبیرستان باید به روستای «قشقلاق» بروند و برای درس خواندن در دانشگاه، بین سرعین و اردبیل انتخاب می‌کنند اما انتخاب آسانی نیست. برای آن‌که خودشان را به شهر برسانند، باید روزی دست‌کم ۳۰هزار تومان کرایه خودرو بدهند. زمستان‌ها این‌جا بسیار سرد و جاده راهبندان می‌شود به‌طوری که برای بیرون رفتن از روستا ماشین گیر نمی‌آید. با این وضع و با توجه به شرایط مالی اهالی، بیشتر بچه‌ها ترجیح می‌دهند مشغول کشاورزی و دامداری شوند. ما در آق‌قلعه مرکز بهداشت هم نداریم.

با این وصف ،جوان‌ها در روستا می‌مانند یا به شهر مهاجرت می‌کنند؟
نه‌تنها در روستا که در شهر هم ازنظر کاری افق روشنی وجود ندارد. جوان تحصیل‌کرده با هزار امید و آرزو می‌رود شهر، با پول فروش گاو و گوسفندهای پدرش مستأجر می‌شود و بعد از مدتی دست ‌از پا درازتر برمی‌گردد به روستا. خب این‌جا هم زندگی ثبات ندارد. یک‌روز خشکسالی است؛ یک‌روز سرما می‌زند به محصولات کشاورزی، یک‌روز دام‌هایت از مریضی می‌میرند.

  فشارهای اقتصادی، چطور حریف زندگی مشترک جوان‌ها نشده و آق‌قلعه بدون طلاق باقی مانده‌است؟
ما مردم قانعی داریم که با هم مدارا می‌کنند. این را فقط من نمی‌گویم، از مردم شهرها و روستاهای اطراف هم اگر بپرسید، اهالی آق‌قلعه را به نجابت، آرام بودن و سربه‌زیری می‌شناسند. زن‌وشوهرها هم با هم کنار می‌آیند و مشکلات‌شان را با گفت‌وگو و کمک گرفتن از ریش‌سفیدها حل می‌کنند. ازطرفی شما می‌دانید که طلاق و خیانت از دلایل اصلی طلاق است. در آق‌قلعه، همان‌طور که گفتم، از اعتیاد خبری نیست. خیانت هم در روستای ما وجود ندارد چون هم مردم نجیبی داریم و هم این‌جا همه یکدیگر را می‌شناسند.

  قبیح بودن طلاق در روستای شما باعث فشار اجتماعی نمی‌شود؟ شاید کسانی قصد جدایی داشته‌باشند ولی به‌دلیل شهرت روستا به بدون طلاق بودن و حرف مردم، به‌ زندگی مشترک‌شان ادامه بدهند.
کسی که در زندگی به جایی برسد که طلاق تنها راهکارش باشد، از حرف و نگاه مردم نمی‌ترسد. مسئله، بیشتر به ویژگی‌های شخصیتی مردم برمی‌گردد تا فشار اجتماعی. به‌علاوه معمولا در همه روستاها آمار طلاق نسبت به شهرها کمتر است.

  یکی دیگر از دلایل شهرت آق‌قلعه ادعایی است که گفته می‌شود در این روستا هیچ بیکاری وجود ندارد. کمی هم در این‌باره توضیح بدهید.
در هیچ روستایی کسی بیکار نمی‌ماند؛ یکی می‌رود دنبال گاو و گوسفند. یکی کشاورزی می‌کند و یکی به مرغ‌ها دان می‌دهد. مانور دادن روی این موضوع به‌نظرم جنبه شعاری و تبلیغاتی دارد. من که دوتا مدرک کارشناسی دارم و کشاورزی و دامداری می‌کنم، ازنظر خودم بیکار محسوب می‌شوم چون نه گوسفند ربطی به حقوق دارد و نه گندم به ادبیات.

 ما توقع داریم وقتی توجهات به چیزی جلب می‌شود، عایدی هم به‌همراه داشته‌باشد. شما شهرت روستای‌تان و بی‌امکاناتی‌اش را چطور توضیح می‌دهید؟
این موضوع هم برمی‌گردد به رویکرد شعاری داشتن به همه‌چیز؛ مدام تأکید می‌شود که آق‌قلعه روستای بدون اعتیاد و بدون طلاق است اما درنهایت این تشویق‌ها حاصلی برای مردم ندارد. این‌جا جوان‌ها هیچ تفریحی ندارند. آق‌قلعه قبلا قطب تولید سیب‌زمینی بود اما الان به‌دلیل کم‌آبی، محصول بسیار کم و زندگی مردم مشکل شده‌است. کمبودها به روستای ما هم محدود نمی‌شود. سرعین که یک شهر گردشگری است و بعد از مشهد از نظر تعداد هتل‌ دومین رتبه را در کشور دارد، یک بیمارستان ندارد.

نقش پررنگ ریش‌سفیدها در زندگی مردم روستا

«فیروزه اخوان»، ۵۰ساله است و خانه‌دار. خانم اخوان تحلیلش را درباره حسن‌شهرت آق‌قلعه به بدون طلاق و دخانیات بودن، این‌طور بیان می‌کند: «مردم دهات ما از قدیم به ریش‌سفیدها خیلی اهمیت می‌‎دادند و حرف آن‌ها برای همه حجت است. درباره نبود دخانیات در روستا هم حرف بزرگ‌ترها تأثیرگذار بوده‌است؛ البته من نمی‌گویم هیچ‌کس در آق‌قلعه سیگار نمی‌کشد اما در جمع این کار را نمی‌کنند که ریش‌سفیدها ناراحت نشوند و برای جوان‌ترها بدآموزی نداشته‌باشد». تأثیر ریش‌سفیدها بر طلاق، از جنبه پادرمیانی برای حل مشکلات زوجین است. خانم اخوان می‌گوید: «خب نمی‌شود گفت تا حالا هیچ طلاقی در آق‌قلعه نداشتیم. زوج‌های انگشت‌شماری بوده‌اند که از هم جدا شدند ولی در همه‌شان یکی از طرفین، از بیرون روستا بوده‌است. خب ما هم از دهات‌های دیگر عروس می‌آوریم و هم به ده‌های دیگر عروس می‌دهیم و به‌ندرت پیش می‌آید که این زوج‌ها از هم جدا شوند ولی در زوج‌هایی که هردوی‌شان مال آق‌قلعه‌اند، طلاق نداریم. دلیل اش هم این است که ما درباره هم شناخت کاملی داریم. دختر و پسر از یک طبقه‌اند. شرایط خانوادگی و فرهنگی مشابهی دارند وبه اصطلاح هم‌کفو هستند. اگر هم مشکلی در زندگی‌شان پیش بیاید، ریش‌سفیدها پادرمیانی می‌کنند. به‌علاوه ما ازدواج را آسان می‌گیریم و برای داماد شرایط بلندبالایی تعیین نمی‌کنیم. مهریه دخترها بیشتر ۱۴سکه به‌نیت ۱۴معصوم است و به تازگی بعضی‌ها ۱۵۰سکه تعیین می‌کنند اما رسم خانه و ماشین دادن نداریم». بدون طلاق بودن آق‌قلعه، وجوه پنهانی هم دارد که از چشم خیلی‌ها دور مانده‌است و در مطالب تبلیغی درباره این روستا حرفی از آن زده نمی‌شود. خانم اخوان ادامه می‌دهد: «خیلی‌ها اگر در زندگی‌شان مشکلی داشته‌باشند، به‌خاطر بچه‌های‌شان می‌مانند که زیر دست پدر/مادرخوانده بزرگ نشود. همان تک‌وتوک افرادی که جدا شده‌اند هم با کس دیگری ازدواج نکرده‌اند چون همه همدیگر را می‌شناسند و می‌گویند اگر این آدم از فلانی جدا شد، به من هم وفا نمی‌کند».

برخوردار از فرهنگ غنی، محروم از حقوق ابتدایی

«عرفان اعلایی‌پور»، ۲۱ساله است و حقوق می‌خواند. عرفان، بر بدون دخانیات و طلاق بودن آق‌قلعه صحه می‌گذارد ولی می‌گوید که  شهرت روستا برای اهالی امکانات و امتیازی به‌دنبال نداشته‌است: «روستای ما از نظر امکانات فقیر است. وضعیت اینترنت آن‌قدر بد است که موقع امتحانات مجازی باید به سرعین یا اردبیل برویم. برای ورزش و تفریح کردن هم همین‌طور چون در آق‌قلعه سالن ورزشی نداریم. مدت‌ها پیش تصمیم گرفتند روستا را آسفالت کنند ولی فقط نصفش آسفالت شد و بقیه را رها کردند به امان خدا. بعد از زلزله اردبیل به چند خانوار تلفن ثابت دادند اما از آن موقع تا حالا که این‌همه جمعیت به روستا اضافه شده‌است، هیچ خبری از خط تلفن جدید نیست. بارها نامه نوشته‌ایم و حتی از مخابرات استان پیگیری کرده‌ایم ولی بی‌نتیجه؛ می‌گویند کابل نداریم! روستای ما طبیعت فوق‌العاده‌ای دارد و گردشگر هم زیاد می‌آید اما رویش سرمایه‌گذاری نمی‌شود. تلفن همراه خیلی جاها آنتن نمی‌دهد، اقامتگاه نداریم، خب مسافران در آق‌قلعه نمی‌مانند و فقط برای گشتن به این‌جا می‌آیند. همه این‌ها درحالی است که روستای ما خیلی شناخته‌شده است. در تلویزیون چندبار گزارش آق‌قلعه را پخش کرده‌اند ولی تا حالا پیش نیامده‌است که مسئولان بگویند حالا که چنین روستایی هست، سری به آن بزنیم و ببینیم کمبودی و مشکلی هم دارد یا خیر». نکته‌ای که عرفان به آن اشاره می‌کند، در حرف‌های سهیل هم بسیار پررنگ بود. همه تأکیدها روی آق‌قلعه به تعریف و تمجید از آن محدود می‌شود و کسی درباره چند و چون زندگی در این روستا حرفی نمی‌زند. عرفان می‌گوید: «من شخصا روستا را به‌دلیل طبیعت بکر و فرهنگ غنی‌اش به شهر ترجیح می‌دهم اما لازم است که ازنظر امکانات به آق‌قلعه توجه شود. خیلی از جوان‌های تحصیل‌کرده از آق‌قلعه مهاجرت می‌کنند. من هم بعد از تمام شدن درسم در روستا شرایط کاری ندارم و باید به شهر بروم».

منبع:ایسنا