نوشته‌ها

آشنایی با امامزاده‌های بخش آفتاب

۳ امامزاده در روستاهای بخش آفتاب وجود دارد. امامزاده علی‌اکبر(ع) در روستای پلائین، امامزاده ابوالقاسم(ع) در روستای آفتاب و امامزاده سه‌برادران(ع) در روستای دانگه قرار گرفته است.

  •  امامزاده علی‌اکبر(ع)

بقعه متبرکه امامزاده علی‌اکبر(ع) در روستای پلائین در فاصله ۱۵ کیلومتری تهران نزدیک مرقد مطهر بنیانگذار جمهوری اسلامی واقع شده است. ساختمان اصلی امامزاده علی‌اکبر(ع) قدیمی خشتی و گلی و دارای گنبدی خشتی است و جاذبه تاریخی دارد. این بنا جزء آثار ملی به ثبت رسیده و در سال ۱۳۷۴ با نظارت میراث فرهنگی استان تهران مورد مرمت و توسعه قرار گرفته است. دیوارهای داخلی حرم سفیدکاری و کاشیکاری شده و محراب کاشیکاری شده زیبایی نیز در آن وجود دارد. محوطه این امامزاده به مساحت ۳ هزار و ۵۰۰ مترمربع دیوارکشی و درختکاری شده و محل مناسبی برای استراحت زائران است.

  •  امامزادگان سه‌برادران(ع)

بقعه امامزادگان سه‌برادران(ع) در خیابان شهید رجایی روستای دانگه قرار گرفته و از شمال به قلعه خورائین، جنوب به زمین‌های کشاورزی و از شرق به مترو ایستگاه باقرشهر منتهی می‌شود. این ۳ امامزاده، ۳ سید بزرگوار بودند که در زمان ورود حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به شهرری به این منطقه آمده و در این مکان زندگی کرده‌اند. امامزاده علی‌کیا، قاسم و جوانشیر با ۱۰ واسطه به امام حسن مجتبی(ع) منتسب می‌شوند و از سادات بزرگوار حسنی قرن پنجم هجری به شمار می‌آیند. دورتادور بقعه را فضای بایر و زمین‌های کشاورزی پر کرده و چند خانوار در این روستا زندگی می‌کنند. در گذشته سنگ قبری برای این امامزادگان وجود نداشت و با خشت و آجر سکوهایی کوچک برای ۳ امامزاده ساخته شده بود. این امامزاده تا سال ۱۳۷۴، ۳ گنبد داشت که از خشت و گل ساخته شده بود و تقریباً هر سال روی گنبدها را کاهگل می‌کشیدند و طی چند سال اخیر مرمت و نوسازی اینجا با مشارکت خوب اداره اوقاف و شهرداری منطقه ۱۹ انجام شده است.

  •  امامزاده ابوالقاسم(ع)

امامزاده ابوالقاسم از نوادگان گرامی امام صادق(ع) در روستای آفتاب واقع شده است. بنای اصلی و گنبد آستان امامزاده ابوالقاسم(ع) متعلق به ۷۰۰ سال پیش و خشت و گلی و ثبت میراث فرهنگی ثبت شده و بنای تازه ساخت شامل شبستان جنوبی قدمت ۶۰‌ساله دارد. برنامه‌های فرهنگی و مذهبی در مناسبت‌های مختلف توسط تولیت امامزاده برگزار می‌شود و یکی از اقدامات مدیریت امامزاده ایجاد بستر مناسب برای فعالیت خیّران و ارائه خدمات به نیازمندان است.

منبع:همشهری

امامزاده جعفر(ع) پیشوا؛ یک صحن با سه متولی

۴۵ کیلومتری جنوب‌شرق تهران و برفراز تپه‌ای مرتفع، صحن مطهر امامزاده جعفربن موسی الکاظم(ع) واقع شده‌ که علاوه بر مکانی تاریخی، به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری – مذهبی مورد توجه بسیاری از ایرانگردان است؛ مکانی که توسط سه نهاد مدیریت می‌شود.

امامزاده جعفربن‌موسی الکاظم (ع)، از فرزندان امام موسی کاظم (ع) است که بر کتیبه در منبت کاری شده ضریح چوبی بقعه نام امامزاده جعفر حوازی فرزند امام هفتم شیعیان نگاشته شده است.

از کسانی که این امامزاده جلیل القدر را از فرزندان بلافصل امام موسی کاظم (ع) ذکر کرده‌اند، شیخ عباس قمی عالم بزرگ شیعه در قرن چهارده هجری قمری است.

مؤلف کنز الانساب، در این باره نوشته است:«چون مأمون، حضرت علی بن موسی الرضا(ع) را از مدینه به شهر طوس دعوت نمود، جمله فرزندان و فرزندزادگان حضرت امام کاظم (ع) به تدریج از بغداد رو به ولایت خراسان نهادند، من جمله تعدادی از این بزرگواران همچون جعفر و ابراهیم و… چون به ناحیه ساوجبلاغ رسیدند، دشمنان از عقب آمدند و مجادله بسیار کردند و آخر الامر حسن بن موسی الکاظم (ع) را شهید کردند و به بعضی هم جراحت رسیده بود و چون شب درآمد، لاعلاج روی به اطراف نهادند، اما جعفربن موسی الکاظم (ع) که در حین دفاع مجروح گردیده بود، در توابع ورامین به موضع سناردک (مکان فعلی) در اثر شدت جراحات وارده به شهادت رسید.»

بنای تاریخی امامزاده جعفر(ع)

مجموعه مذهبی آستان امامزاده جعفر(ع) شامل پلانی مربع شکل و مسقف با گنبد که در زمان شاه طهماسب صفوی ساخته شد و محوطه باز مقابل آن، به عنوان محل تدفین اهالی منطقه استفاده می شد.

ایوان این بنای تاریخی در زمان فتحعلی شاه قاجار در ضلع شرقی بقعه به بنا ملحق شد که کتیبه ایوان این موضوع را به اثبات می‌رساند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در راستای اجرای طرح‌های توسعه‌ای، تعدادی از اماکن و بناهای پیرامون آستان مقدس خریداری و به مجموعه اضافه گردیده و ۱۱ رواق پیرامون بنای اصلی در ضلع شرقی صحن، یک سر در رفیع با کاشی کاری و مناره‌های روی سر در ورودی جبهه شرقی و در طرفین آن، دو طبقه ساختمان و کتابخانه، دفتر امور اداری آستان مقدس، مجموعه تجاری، زائرسرا، سرویس‌های بهداشتی و غیره ساخته شده است.

مرقد مطهر امامزاده جعفر(ع) با گنبد رفیع فیروزه‌ای رنگش شناخته می‌شود، گنبدی رفیع که در دوره صفویه بنا شد و در سال ‎ ۱۲۲۷قمری تعمیر گردید.

این گنبد دارای ‎ ۲۱متر ارتفاع از سطح زمین و ۹.۵متر قطر دارد و به شیوه دو پوسته ساخته شده که فاصله بین دو پوسته ‎ هفت متر است.

این گنبد در قسمت خارجی دارای پوشش کاشی فیروزه‌ای با نقوش هندسی و کتیبه‌هایی به خط ثلث و کتیبه‌های نستعلیق است که در بعضی نقاط کتیبه‌های ثلث را قطع کرده‌ است.

کاشی های فیروزه‌ای قسمت خارجی گنبد، با نقوش هندسی و کتیبه‌هایی به خط ثلث و نستعلیق و کوفی بنایی تزیین شده و علاوه بر جنبه تزیینی، دارای نقش عایق برای حفاظت از برف و باران دارد که در سال ۱۳۵۴ توسط سازمان ملی حفاظت آثار باستانی مرمت و تعمیر، و به دلیل ایجاد ترک در آن، در سال ۱۳۹۷ بار دیگر این گنبد به طور کامل بازسازی شد.

داخل مقبره تا ارتفاع ۱.۵متری با کاشی معرق به رنگ فیروزه‌ای، مشکی، زرد، سفید با زمینه لاجوردی و نقوش تزئینی اسلامی مزین شده و به احتمال زیاد این کاشی‌ها جزو تزئینات اولیه بنا است که در بالای ازاره، به صورت کامل آئینه کاری شده است.

ضریح متبرک این مقبره در وسط گنبد خانه بر روی پایه‌ای ۳۰ سانتیمتری از سنگ مرمر سبز رنگ قرار دارد و از جنس طلا و نقره ‌است که با هنر میناکاری تزیین شده و کتیبه‌های آن با خط ثلث و نستعلیق نوشته و در سال ۱۳۷۱ هجری شمسی ساخته و نصب شده است.

در پایان کتیبه‌ای که روی در ضریح سابق مرقد مطهر موجود است، تاریخ سال ۹۴۴ هجری قمری حک شده و در پایین کتیبه داخل حرم که به خط ثلث است، نام شاه طهماسب صفوی و تاریخ ۹۵۶ هجری قمری ثبت شده‌است.

این ضریح توسط هنرمندان اصفهانی ساخته شده است.
ایوان زیبای غربی صحن این آستان مقدس در سال ۱۲۲۷ هجری قمری با دستور فتحعلی شاه قاجار درهنگام تعمیرات بنا اضافه شد که ابعاد آن ۷× ۸.۲۰ متر است و کف و ازاره آن تا ارتفاع ۱.۵ متری، در سال‌های اخیر با سنگ مرمر پوشانده شده و پوشش سطح ایوان به وسیله گچ سفیدکاری و در قسمت طاق، به صورت رسمی بندی تزیین شده است.

طاق ایوان به شکل جناغی ساخته شده و از پاکارقوس طاق، کتیبه‌ای به خط نستعلیق سفید بر روی ۵۰ لوح و ۴۵۰ قطعه کاشی لاجوردی وجود دارد که مشتمل بر ۲۵ بیت شعر از فتحعلی خان صبا است و هر مصرع آن درون کادری مشخص نوشته شده و فواصل بین کادرها را با کاشی های زرد و سبز و طرح های گل و برگ پر کرده اند.

بازار قدیمی پیشوا

به دلیل عشق و علاقه مردم به خاندان عصمت و طهارت(ع)، شیعیان در گرداگرد مرقد پاک این امامزاده جلیل القدر سکونت کردند و این امر باعث شد تا محله قدیمی سناردک رونق و معروفیت خود را از دست بدهد و کم کم محلۀ امامزاده جعفر(ع) مرکزیت یابد.

از زمان بنیاد شهر پیشوا آگاهی دقیقی در دست نیست و به جز آرامگاه امامزاده جعفر(ع)، سازه تاریخی دیگری در این شهر وجود ندارد، ولی با توجه به وقف‌نامه امامزاده جعفر در سال ۸۷۳ هجری قمری می‌توان تاریخ بنیاد را پیش از سال ۸۷۳ هجری قمری دانست.

همزمان با شکل گیری و توسعه پیشوا و حضور گروه های مختلف مردمی در این منطقه، بازار نیز به عنوان یکی از اساسی ترین نیازهای زندگی های اجتماعی در این منطقه شکل گرفت تا آن که در زمان صفویه ، بازار قدیمی پیشوا که امروز نیز از رونق خاصی برخوردار است شکل گرفت.

با آن که بازار قدیمی پیشوا در زمان صفویه بنا نهاده شد ولی قسمتی از این بازار بعدها توسط شیخ محمود ورامینی در زمان محمدعلی شاه قاجار، بازسازی می شود.

ابتدای این بازار در میدان اصلی شهر و انتهای آن به صحن مطهر امامزاده جعفر(ع) ختم می شود صدها حجره و مغازه قدیمی و جدید، بسیاری از کالاها را به مردم عرضه می کنند.

در این بازار قدیمی تاریخ سیاسی شهرستان پیشوا و ورامین، به خود حوادثی مانند تیرباران شدن ارشدالدوله، از یاران وفادار محمدعلی شاه دیده است و به این حادثه تاریخی در انقلاب مشروطیت می توان اشاره کرد.

علی خان پسرمیرزا علی اصغرخان حشمت الممالک و نوه امام علی خان کرمانی بود که بوسیله محمدعلی شاه، لقب سردار ارشد و سردار فاتح ملقب گردید ، ارشد الدوله در سوم رمضان ۱۳۲۹ در ایوانکی با گروهی از نیروهای دولتی روبرو شد و آنها را به راحتی شکست داد و به طرف امامزاده جعفر حرکت کرد که سرانجام، پس از درگیری با قوای دولتی در تپه های نزدیک به بقعه امامزاده جعفر(ع) زخمی و دستگیر شد و در محله بازار پیشوا تیرباران گردید.

بازار قدیمی پیشوا شاهد وقوع حادثه قیام خونین کفن پوشان این دیار در ۱۵ خرداد سال ۴۲ نیز هست، معبری که کفن پوشان از آن عبور کرده و با حرکت به سمت تهران، دستگیری امام راحل را محکوم کردند و در این مسیر جان خود را تقدیم اسلام کردند.

کوچه های متعددی از بازار قدیمی پیشوا منشعب می شود که به دلیل قرار گرفتن مرکز شهر در ارتفاع تپه ، اکثر این کوچه ها پلکانی بوده و منظره زیبایی از عبور از کوچه های قدیمی را پیش روی گردشگران قرار می دهد، کوچه هایی که در انتها به فضایی ختم می شود که دشت ورامین را به خوبی می توان از ارتفاع نظاره گر بود.

آستان مقدس امامزاده جعفر (ع) پیشوا در تاریخ ۲۱ آبانماه ۱۳۱۷ به شماره ۳۱۹ در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته است.

صحن امامزاده جعفر(ع) مبداء انقلاب است

امام جمعه شهرستان پیشوا درباره به این امامزاده جلیل‌القدر می گوید: صحن امامزاده جعفر(ع) با حضور کفن‌پوشان در قیام خونین ۱۵ خرداد سال ۴۲ مبداء انقلاب محسوب می‌شود و باید بیش از گذشته نسبت به معرفی ایشان اقدام کرد.

حجت الاسلام روح‌الله باقری می افزاید: ایشان عالمی مجتهد و دانشمندی به نام بودند که بدون واسطه متصل به امام است، کسی که فرزند بلافصل امام هفتم و برادر امام هشتم شیعیان جهان است و به دلیل شجاعت و درایتی که در وجودش بود، مدیر کاروان میهمانان حضرت امام رضا(ع) بودند.

به گفته وی، یکی دیگر از خصوصیات جعفربن‌موسی‌الکاظم(ع) این است که وی به واسطه شهادت از دنیا رفته‌اند و این امر به ایشان جایگاه ویژه‌تری می‌دهد.

وی تصریح می کند: وجود متبرک حضرت جعفربن‌موسی الکاظم (ع) برکات بسیاری برای مردم پیشوا داشته و پیشرفت‎‌های این منطقه، به واسطه وجود ایشان است ولی آن طور که باید، حق وی در منطقه ادا نشده و از مردم تا مسوولان فرهنگی و سیاسی، نخبگان، نویسندگان، روحانیون، رسانه‌ها و صدا و سیما به درستی جایگاه این امامزاده جلیل‌القدر را تبیین نکرده‌اند.

باقری می گوید: نباید به صرف این که این مکان مقدس متولی دارد، از اقداماتی که می‎تواند وجود ایشان را معرفی کند سرباز زد، همه افراد موظفند تا با قدم و قلم خود برای معرفی این امامزاده واجب‌التعظیم استفاده کرده و برکات ایشان را برای تمامی افراد و عاشقان به خاندان عصمت و طهارت بیان کنند.

چند متولی برای یک امامزاده

رئیس دفتر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی نیز درباره این مکان مقدس می گوید: صحن مطهر امامزاده جعفر به دلیل برخورداری از سه متولی اوقاف و امور خیریه، میراث فرهنگی و مسوولان موقوفه با مشکلاتی مواجه است و نتوانسته به جایگاه واقعی خود در حوزه اماکن مذهبی و تاریخی دست یابد.

مجید ژاله نیا می افزاید: برخی از ساخت و سازهای صورت گرفته در صحن مطهر امامزاده جعفر(ع) و پیرامون آن از جمله بازسازی گنبد فیروزه‌ای به هیچ عنوان مورد تأئید میراث فرهنگی نیست و این امر به ارزش تاریخی بنا صدمه وارد می‌کند.

وی در گفت و گو با ایرنا همچنین می گوید: به منظور توسعه صحن مطهر امامزاده جعفر(ع) نقشه جامع مورد تأئید اوقاف، میراث فرهنگی و موقوفه تهیه شد و به تصویب رسید ولی در عمل، این طرح مانند نقشه اصلی اجرا نشد.

وی می افزاید: در حال حاضر توسعه بناهای اطراف صحن مطهر، ایجاد بازارچه بدون استفاده از ضلع جنوبی و از دست دادن کارکردهای بازار سنتی و قدیمی به دلیل فرسودگی بافت اطراف آن باعث شده تا این مکان مقدس به جایگاه اصلی خود دست پیدا نکند.

به گفته ژاله نیا، میراث فرهنگی تلاش دارد تا ایوان تاریخی و محل قرار گرفتن مضجع نورانی که متعلق به دوره صفوی است را حفظ و حراست کند تا ارزش تاریخی این بنای مهم، حفظ شود.

برای رسیدن به شهرستان پیشوا کافی است ۴۵ کیلومتر به سمت جنوب شرق تهران و مسیر امام رضا(ع) حرکت کرده و ضمن زیارت مرقد مطهر امامزاده جعفر(ع) از آثار تاریخی و بازار سنتی آن دیدن کنید.

منبع:ایرنا

زیارت در هوای روستای امامزاده «داود» (ع)

سوز سرمای کوهستان هنوز زمستان از راه نرسیده، در هوای روستای امامزاده «داود» (ع) هیاهو به پا کرده است.

روستانشینان سال‌ها است میزبان زائران و گردشگرانی هستند که در همه فصول باروبندیل سفر می‌بندند و برای پابوسی امامزاده داود(ع) راهی شمالی‌ترین روستای منطقه ۵ می‌شوند. حتی این روزها که «کرونا» همه تعاملات اجتماعی را برهم زده است، درهای امامزاده بسته نیستند و گه گاهی زائری پا به زیارتگاه می‌گذارد و نجواکنان ذکر می‌خواند.

روایت سفر تهرانی‌ها به این روستای قدیمی در کتاب‌ها و متون تهران قدیم به وفور یافت می‌شود. روایت سفری معنوی که گاهی به سبب سختی و مشقت راه موجب می‌شد زائران، بیمار و حتی جان خود را از دست دهند.

  • روزی ۷۰۰ زائرمهمان امامزاده

مسیر امامزاده این روزها هم با وجود آسفالت و ماشین، چندان ایمن نیست. به‌ویژه در فصل زمستان، زمانی که برف کوهستان را سپیدپوش می‌کند، رفت‌وآمد به این روستای تاریخی و زیارتی بسیار مشکل و سخت می‌شود. با این وجود، کسی یاد ندارد که درهای امامزاده بسته شده و صحن آن خالی از زائر باشد. «داود فتحعلی»، عضو شورای روستای امامزاده داود(ع) می‌گوید: «درهای امامزاده این روزها باز است. البته به دلیل وسعت فضا و تردد کم زائران، برای کنترل کرونا، پروتکل‌های بهداشتی به خوبی رعایت می‌شود. ولی یاد ندارم که امامزاده تا این حد خلوت باشد. به‌طور متوسط، روزانه روستای ما میزبان ۷۰۰ زائر بود ولی اکنون آخر هفته‌ها ۱۰ تا ۲۰ ماشین مسافر راهی اینجا می‌شود.»

  • تشنگی مسافران و سقای آب به دست

مشقت عبور از معبرهای کوهستانی سخت و جاده خاکی و پر از سنگ و کلوخ مانع از سفر زیارتی تهرانی‌ها به بارگاه امامزاده داود(ع) نمی‌شد. در حدود ۴۰ سال از عمر جاده آسفالت امامزاده داود(ع) می‌گذرد، پیش از آن مسیر سخت و خاکی بود و اغلب از مسیر روستای «فرحزاد» به سمت امامزاده حرکت می‌کردند.   زمانی که جاده آسفالت امامزاده داود(ع) افتتاح شد، روستاهای بالادست منطقه ۵ صاحب جاده شدند و همین، مسیر زائران را کوتاه کرد. «مهدی فتحعلی» از قدیمی‌های روستا می‌گوید: «بچه که بودم، وقتی زائری نفس بریده «نعل‌شکن» را رد می‌کرد و پس از چند دقیقه وارد محوطه امامزاده می‌شد با لب‌های تشنه دنبال آب می‌گشت. برای همین سقاهایی بودند که به این زائران آب می‌دادند تا خستگی سفر از تن‌شان بیرون برود. نعل شکن مسیر سختی بود که نعل چهارپایان را فرسوده وخراب می‌کرد. برای همین این مسیر به مسیر نعل شکن معروف شد.»

  • نذر سفر و مشقت مسیر

خاندان فتحعلی در روستای امامزاده داود(ع) زیاد هستند. اغلب هم یا صاحب مغازه‌اند یا خادم و خدمت‌رسان حرم. فتحعلی‌ها اصالتاً «کیگایی» هستند و امامزاده داود(ع) را هم جزئی از روستای کیگا می‌دانند. «داود فتحعلی» یکی از خادمان حرم است. او هم ناگفتنی‌های زیادی درباره سفر به امامزاده داود(ع) دارد. می‌گوید: «یکی از نذرهای مردم در تهران قدیم، نذر سفر به امامزاده داود(ع) بود. چون مسیر بسیار سختی داشت و چند روز به طول می‌انجامید، گاهی نیز احتمال مرگ وجود داشت. پیش از اینکه جاده امروزی راه‌اندازی شود، مردم باید به فرحزاد می‌رفتند و از آنجا پای پیاده یا با الاغ کرایه‌ای خودشان را به امامزاده داود(ع) می‌رساندند. همین سختی مسیر سبب می‌شد تا مردم بیشتر برای حاجت روا شدن، سفر به این زیارتگاه را نذر کنند. با این روش می‌خواستند ارادت خود را به ائمه(ع) و خاندانشان نشان دهند.»

  • فقیر پیاده و غنی سواره راهی امامزاده می‌شدند

نقل است که ماجرای زیارت امامزاده داود(ع) از زمان «فتحعلی‌شاه» رونق گرفته شده است. می‌گویند بقعه و بارگاه امامزاده دوران «صفویه» ساخته شد، اما رونق زیارت و رفت‌وآمد زائران در عهد «قاجار» قوت گرفت. این زیارت برای غنی و فقیر هم متفاوت بود. مردم تنگدست باید پیاده می‌آمدند. برای همین ۲ ماه در راه بودند. اما کسانی که از وضعیت مالی بهتری برخوردار بودند با الاغ و قاطر راه می‌افتادند و زودتر می‌رسیدند. تا ۴۰‌ـ ۵۰ سال پیش هم رسم بود که از چهارراه «سرچشمه» و «دروازه شمیران» با الاغ راه می‌افتادند و خودشان را به فرحزاد می‌رساندند و بعد وارد مسیر کوهستانی می‌شدند.

  •  استراحتگاه «سنگ یک مثقال»

درباره سفر به امامزاده داود(ع) نقل‌های مختلفی در میان مردم رواج دارد. به‌ویژه اهالی روستاهای بالادست که هر کدام‌شان روایت‌های گوناگونی را نقل می‌کنند. اما در روایت همه آنها مسیر اصلی امامزاده داود(ع) در گذشته مسیر خاکی روستای فرحزاد بوده است. مسیری خاکی با راهی طولانی و طاقت‌فرسا. هنوز از فرحزاد فاصله نگرفته، جاده خاکی، خراب و شیب‌های طاقت‌فرسا امان جماعت را می‌بریده است. در این مسیر، کوه‌ها و استراحت گاه‌های زیادی وجود داشت که مسافران در آنجا استراحت می‌کردند و دوباره به حرکت خود ادامه می‌دادند. یکی از این استراحتگاه‌ها «سنگ یک مثقال» ‌ بود. در کتاب های تاریخی آمده است: «از آنجا چند ساعت تا امامزاده راه بود. راه ‌سنگ یک مثقال به «یونجه زار» می‌رسید که قهوه‌خانه‌های آنجا محل استراحت خوبی در اختیار مسافران می‌گذاشتند. زائران به آنجا که می‌رسیدند، نفسی تازه می‌کردند تا بتوانند ادامه مسیر را با قوت پیش ببرند.

مسیر آخر، همان مسیر کوتاه و سنگلاخی نعل شکن بود. در طی این مسیر طولانی، نعل الاغ‌ها یا قاطرها می‌شکست که دردسر زیادی به‌وجود می‌آورد. بین ‌یونجه‌زار تا نعل‌شکن، ۲ مسیر به نام‌های «کتلخاکی» ‌ و «آب زندگانی» قرار داشت که گذشتن از پیچ و خم‌های مسیر و رسیدن به نعل شکن را بسیار دشوار می‌کرد. ولی وقتی به نعل شکن می‌رسیدند، گنبد امامزاده داود(ع) نمایان می‌شد و مسافران با شوق و اشتیاق زیاد پیچ و خم جاده را طی می‌کردند.   مسافران پس از رسیدن به روستا گرد و خاک سفر را از تن دور می‌کردند تا پاکیزه به حرم مطهر مشرف شوند.

داود فتحعلی از سکونت یک ماهه مسافران یاد می‌کند و می‌گوید: «اکنون شاید سفر به امامزاده داود(ع) یک سفر نیم‌روزی و راحت و لذت‌بخش برای تهرانی‌ها باشد ولی در گذشته با مشقت‌هایی که داشت یک سفر پر ماجرا و طولانی محسوب می‌شد. اغلب مسافران یک ماه در روستا می‌ماندند. برای همین بازار روستا و مسافرخانه‌ها کم‌کم رونق گرفت. البته باور دارم با این حجم از زائر، گردشگر و قابلیت سیاحتی و زیارتی، این روستا طی این سال‌ها نتوانست زیرساخت‌های مناسب گردشگری را گسترش دهد. به گمانم مسئولان کوتاهی کردند.»

مسیر ۱۵ کیلومتری امامزاده داود(ع) به سبب عبور از دره‌های زیبا و سرسبز مسافران و گردشگران زیادی را به سوی خود می‌کشد.

در فصول سرد سال برف سنگینی در این منطقه می‌بارد. گاهی برف مسیر را برای مدتی مسدود می‌کند.

نسبت امامزاده داود(ع) با ۵ نسل به امام «زین‌العابدین» (ع) می‌رسد. این بقعه برای نخستین بار در زمان صفویه بنا شد.

مسیر اصلی این امامزاده در گذشته‌های نه چندان دور مسیر فرحزاد بود و جاده آسفالت جدید از طریق کن و روستای سولقان به امامزاده داود(ع) منتهی می‌شود.