هارمونی جذاب میان طبیعت و ساخته‌های انسانی در موزه «هورتا» بروکسل
موزه‌ها همواره نمایان‌گر میراث ملت‌ها در طول تاریخ بوده و فرهنگ، تاریخ و هنر را برای نسل بعد بازگو می‌کنند. موزه‌ها همچنین حافظ تاریخ نسل گذشته و فرهنگ ملل و اقوام هستند و تجربه سیر در تاریخ را برای علاقه‌مندان به ارمغان می‌آورند.
بلژیک یکی از قدیمی‌ترین کشورها به شمار می‌رود و بروکسل به عنوان پایتخت این کشور دارای جاذبه‌های گردشگری فراوانی است که همواره بازدیدکنندگان و گردشگران زیادی را مجذوب خود می‌کند. موزه «هورتا» بروکسل یکی از جذاب‌ترین اماکن دیدنی این کشور محسوب می‌شود که با دارا بودن ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود تصویری از هنر نو در ذهن مخاطبین ایجاد می‌کند.
«ویکتور هورتا» یکی از معماران مشهور بلژیک است که بسیاری از ساختمان‌های نمادین این کشور را طراحی کرده است. موزه هورتا بروکسل در گذشته سکونتگاه ویکتور هورتا بوده و بازدید از این موزه، سفر به زمان گذشته را برای بازدیدکنندگان فراهم می‌سازد. در کنار این سفر، سازهای هنر نو و معماری زیبای این موزه، فضایی بسیار جذاب و قابل تحسین ایجاد کرده است.
این موزه، به زندگی شخصی و کاری این هنرمند اختصاص داده شده و در آن مبلمان، اثاثیه و لوازم شخصی و آنچه توسط ویکتور هورتا ساخته شده، به نمایش گذاشته شده است. همچنین نمایشگاه‌های مختلفی با موضوعات مربوط به هورتا و هنرش در این موزه برگزار می‌شود.
این موزه در سال‌های ۱۸۸۹ و ۱۹۰۱ ساخته شد و به مدت ۲۰ سال به عنوان اقامت‌گاه خانوادگی هورتا و کارگاه‌های هنری‌اش محسوب می‌شد. زمانی که هورتا به سبک هنر نو گرایش پیدا کرد، خانه‌اش را به دو ملک جدا تقسیم کرده و فروخت. البته مسئولین محلی در سال ۱۹۶۱ این ملک را خریدند و سپس بازسازی آن را آغاز کردند.
موزه هورتا بروکسل در کنار دیگر خانه‌های شهری هورتا، در سال ۲۰۰۱ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. همچنین در سال ۲۰۱۲ موفق به کسب جایزه موزه بلژیک شد و در سال ۲۰۱۴ نیز جاذبه میراث فرهنگی اروپا را به خود اختصاص داد؛ گفتنی است که دریافت چنین جوایزی سبب بیشتر شناخته شدن این موزه و جذب بیش از پیش بازدیدکنندگان می‌شود.
معماری در دوره هنر نو، به یک هارمونی میان طبیعت و ساخته‌های انسانی تبدیل شد و این سبک از معماری در موزه هورتا به چشم می‌خورد و فضایی به یادماندنی را ایجاد می‌کند و هورتا در بخش‌های مختلف موزه، جلوه‌ای از طبیعت را نمایش می‌دهد.
ساختمان این موزه نیز مانند بناهای بروکسل، بلند و باریک است؛ اما هورتا با تکیه بر هنر و تخصص خود، بنایی طراحی کرده است که از نمای بیرونی دو ساختمان مجزا به نظر می‌رسد و این در حالی است که فضای داخلی بنا تنها یک ملک را شامل می‌شود و این امر طراحی و استعداد منحصر به‌فرد هورتا را به نمایش می‌گذارد.
وی برای دستیابی به این ویژگی، این بنا را با طبقاتی جداگانه و توسط پله‌هایی مارپیچ ایجاد کرد. پله‌های اصلی ساختمان که در مرکز ساختمان قرار گرفته‌اند، نمای خاصی به بنا می‌بخشند و به عنوان یک ویژگی برای اتصال اتاق‌های آن به کار می‌روند. این بخش نه تنها یک پلکان کاربردی است بلکه می‌توان آن را به عنوان مرکز اصلی خانه در نظر گرفت که منجر به شکوه ساختار خانه شده و با نرده‌های خاص طلایی تزیین شده است.
در بالاترین نقطه پلکان مرکزی ساختمان همچنین سقفی شیشه‌ای قرار دارد که با طرح شبه باز آن، نوری ملایم ایجاد کرده و بر احساسات بازدیدکنندگان اثرگذار است. این پلکان یکی از جالب‌ترین عناصری است که هورتا آن را طراحی و پیاده‌سازی کرده است و آینه‌های موجود در آن، زیبایی طراحی زیبای هورتا را چندین برابر می‌کند. طراحی و دکوراسیون راه‌پله نمایان‌گر تأثیر هورتا بر جنبش هنر نو است، بر این اساس همه چیز با هم متناسب بوده و در این سبک از معماری، آینه‌های زینتی به عنوان نقاشی‌های معلق نشان داده می‌شود.
یونسکو پلکان مرکزی این موزه را این‌گونه توصیف می‌کند، این اثر «نبوغ خلاقانه انسانی است که بارزترین نماد تاثیر سبک هنر نو در هنر و معماری را به نمایش می گذارد». از این رو این طراحی همواره بر مخاطبین خود اثرگذار بوده و آنها را مجذوب هنر نو می‌کند.
منابع:
http://architectuul.com
https://en.wikiarquitectura.com