ضرغامی ۲۰ سال زمان می خواهد

او ضمن اشاره به این نکته که سال‌هاست به دلیل بی‌کفایتی معاونت‌ها و مدیرکل‌های صنایع دستی از لحاظ بازرگانی در انتهای جدول‌بندی قرار گرفته‌ایم، اظهار کرد: از نظر فروش داخلی مردم ما خیلی برای صنایع دستی ارزشی قائل نیستند و در بخش رسانه نیز به‌خصوص در بخش سینما و تلویزیون، درباره صنایع دستی اصلا فرهنگ‌سازی انجام نمی‌شود و نگاهی نسبت به این مقوله وجود نداشته است.

این هنرمند با اشاره به کشوری مانند هند که در تمام فیلم‌هایش از صنایع دستی خود برای معرفی فرهنگ استفاده می‌کند، ادامه داد: این غم‌انگیز است که کشور ترکیه با تمام ادعاهای سیاسی‌اش هنر ما را در یونسکو به اسم خودشان ثبت می‌کند. این نگران‌کننده‌ است که کشورهای دیگر آرام آرام اساتید ما را می‌دزدند که بروند به کشورشان و در دانشگاه‌هایشان کرسی برگزار کنند.

امیری همچنین به مشکلات آموزشی‌ای که در حوزه صنایع دستی وجود دارد، اشاره کرد و گفت: در بحث آموزش، میراث فرهنگی یک دانشگاه داشت که تقریبا ۹ سال یا بیشتر است که تعطیل شده و حوزه‌های دیگر آموزش هنر نیز به غیر از بخش خصوصی متأسفانه نتوانستند خیلی کارشناس تربیت کنند.

به عقیده این هنرمند، شیوع ویروس کرونا صرفا باعث شده تا برخی از نمایشگاه‌هایی که سالانه برگزار می‌شدند، متوقف شوند. وی درباره این دیدگاه خود ادامه داد: کرونا فقط یک حسن برای مسوولان داشته که از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند؛ یعنی تا صحبت از برگزاری نمایشگاه می‌شود، می‌گویند کرونا هست. تا می گویی قیمت مواد اولیه بالاست می‌گویند کرونا هست در صورتی که کرونا ربطی به قیمت دلار ندارد.

امیری ضمن اشاره به این نکته که قیمت مواد اولیه در حوزه صنایع دستی بسیار بالا رفته است و در سال‌های اخیر تعداد قابل توجهی از کارگاه‌ها به این دلیل به سمت تعطیلی رفته‌اند، تصریح کرد: قیمت کالای نهایی با افزایش قیمت مواد اولیه زیادتر شده است اما محصولات با همان قیمت قبلی فروخته می‌شوند و ما نمی‌توانیم قیمت آن‌ها را افزایش دهیم؛ چراکه در این صورت خریداری برای آن‌ها پیدا نمی‌شود.

به گفته این هنرمند نه سود بلکه حتی دستمزد هنرمندان صنایع دستی نیز دچار کاهش شده است و شرایط در هر صورت به ضرر هنرمندان است.

وی همچنین ضمن اشاره به این نکته که بیماری کرونا را تبدیل به فرصتی به منظور استفاده از آن کرده است، اضافه کرد: از نظر روحی و روانی شاید کرونا دوستان را بهم ریخته باشد اما من این را فرصت می‌دانم و بر این باور هستم که با ذخیره مواد اولیه‌ای که از پیش در کارگاهم داشته‌ام، می‌توانم آن‌ها را تبدیل به آثار کنم.

امیری با تأکید بر این واقعیت که نگاه به صنایع دستی باید یک نگاه جهانی و بازرگانی باشد، ادامه داد: علاقه‌مندان این حوزه به هنر هرگز به چشم ابزاری برای درآمدزایی نگاه نکرده‌اند. بزرگترین ضعف و اشکال نیز این است که این علاقه‌مندان صرفا تکنیکی را با ضعف‌های آموزشی زیادی که وجود دارد، یاد می‌گیرند و خروجی‌ای ندارند.

وی ضمن اشاره بر فشاری که در حوزه صنایع دستی بر روی هنرمند به منظور تولید انبوه و ارزان است، در پاسخ به سئوالی که از او درباره علت این توقع پرسیده شد، این چنین پاسخ داد: «مسئله اینجاست که نگاه، نگاه بدی نیست. اساسا صنایع دستی دو بخش است: هنرهای ماشینی و صنایع دستی. بخشی از کار صنایع دستی را ماشین آلات انجام می‌دهند و این اتفاق غیرممکنی نیست اما در این میان فشار بیشتر بر روی هنرمند و سازنده برای تجاری سازی و ارزان شدن محصولات نهایی است نه بر روی فروشنده.

امیری در آخر این گفت‌وگو در پاسخ به سئوالی که از او درباره حضور عزت‌الله ضرغامی در مقام وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی پرسیده شد، این چنین پاسخ داد: من با حضور آقای ضرغامی در این سمت بسیار موافق هستم و از طرفی باور دارم که برنامه‌های پیشنهادی ایشان برای حوزه‌های مختلف هنری بخش کوچکی از آن به دست وزیر قابل انجام است. آقای ضرغامی در حالی به این سمت منصوب شده‌اند که شرایط نامناسب است و نمی‌توان برای آن معجزه کرد. ایشان باید حداقل از الان تا بیست سال آینده برنامه بریزند تا بتوانند وضعیت این حوزه را به ثبات برسانند و این در حالی است که اگر این چهار سال نه چهار سال بعدی نیز آقای رییسی به ریاست جمهوری منصوب شوند، ایشان فقط هشت سال برای این کار زمان دارند.