یک مورخ ایتالیایی به نام کاترینوزنو می‌نویسد: «شاه اسماعیل در ۱۳ سالگی شروع به برقراری امنیت در کشور کرد او سیمایی نجیب و ظاهری شاهانه داشت صفات روحی او با جمال جسمانی‌اش متباین نبود هوشی سرشار و نظری بلند داشت، که در این سن باور کردنی نبود قوت حافظه و سرعت انتقال و لیاقت ذاتی او را هیچ یک از معاصرین نداشتند.»

بر مبنای ادعای منابع تاریخی ایران؛ نبرد شاه اسماعیل صفوی با سلطان سلیم عثمانی در دشت چالدران که در ۶۴ فرسخی تبریز و در شمال غربی خوی قرار دارد به وقوع پیوسته است دشتی وسیع که بین دو رشته کوه قرار گرفته و ۷۵۰ کیلومتر مربع وسعت دارد.

شاه صفوی به روایتی با حدود ۲۰هزار نفر، آماده نبرد شد این جنگ با لشکرکشی طرف مقابل در بامداد روز چهارشنبه دوم رجب ۹۲۰ هجری قمری رخ داد تلفات دو سپاه در جنگ چالدران، که از ساعت ۹ و نیم تا سه بعدازظهر، دوام یافته بود به گفته نویسندگان ایرانی به ۵هزار تن می‌رسید که از آن جمله ۲هزار تن از سپاهیان قزل‌باش و ۳هزار نفر از لشکر ترک بودند.

شاه اسماعیل که جنگ‌های زیادی کرده و در تمامی آن‌ها پیروز شده بود در جنگ چالدران که نخستین نبرد دولت صفوی با عثمانی و مهم‌ترین جنگ پارتیزانی تاریخ ایران بود بر اثر کثرت سپاه عثمانی و مجهز بودن به تفنگ و توپخانه، لشکر ایران عقب‌نشینی کرد و شاه اسماعیل برای نخستین بار در یک جنگ طعم شکست را چشید و تعداد زیادی از سپاهیان دو طرف کشته شدند سپس شاهاسماعیل تا حدود همدان عقب‌نشینی کرد و سلطان سلیم نیز تبریز را اشغال کرد ولی به زودی بر اثر مقاومت ملی، مجبور شد تبریز و آذربایجان را تخلیه کند.

پس از بازگشت سلطان‌سلیم، شاه اسماعیل دیگر بار به آذربایجان و تبریز رفت و به تعمیر خرابی‌های به جا مانده از لشکریان عثمانی پرداخت، گویند پس از این واقعه، دیگر کسی شاه‌اسماعیل را خندان ندید.

او پس از این شکست، همیشه درصدد تلافی و جبران بود و با اینکه چهار سال پس از مرگ سلطان‌سلیم زنده بود ولی به خاطر اشتغالات زیادش در ناحیه شرق و کردستان و غیره، فرصت جبران را نیافت او همیشه لباس سیاه می‌پوشید و عمامه به سر می‌کرد، شاه‌اسماعیل، پیکر کشته‌شدگان نبرد را از دشت چالدران جمع‌آوری کرد و به اردبیل انتقال داد این آرامگاه از زمان صفویان به بعد به شهیدگاه شهرت یافت پیکرهای منتقل شده، طی مراسمی با حضور شاه اسماعیل یکم به خاک سپرده شدند.

در مقیاس ملی، جنگ چالدران به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نبردهای تاریخ ایران و نشان شهامت و شجاعت ایرانیان در دفاع از اسلام و شهادت حدود ۲۰هزارنفر در دشت چالدران و همچنین رشادت و دلیری شیرزنان ایرانی، مانند نگینی در تاریخ شیعه می‌درخشد علاوه بر این در سطح جهانی نیز این واقعه تنها یک پاورقی در تاریخ نیست بلکه نبردی با اهمیت فراوان است که همین اهمیت موجب شده تا مورخان از ایرانی تا ترک و اروپایی، به تحلیل وقایع آن بپردازند.

نتایج جنگ چالدران همچنان در خاورمیانه مدرن نیز مشاهده می‌شود ومی‌توان گفت که با تعیین مرزهای امپراطوری صفوی و امپراطوری عثمانی در نبرد چالدران، خاورمیانه مدرن شکل گرفت.

امروزه، محل دفن کشته‌شدگان جنگ چالدران در محوطه شیخ صفی‌الدین اردبیلی که از آثارثبت شده ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو است، توسط سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری ایران بازسازی شده و به عنوان «موزه سنگ قبر جان باختگان جنگ چالدران» به بازدید عموم گذاشته شده است.

مقبره سید صدرالدین

میرسید شریف‌الدین علی صدر قاضی عسگر شیرازی ملقب به «سیدصدرالدین» از امرای شاه اسماعیل صفوی است که در نبرد چالدران به شهادت رسید و مقبره وی از آن زمان مورد تکریم و احترام اهالی چالدران و مناطق اطراف است.

این مقبره متعلق به عصر صفویه است و در کوهپایه شمال غربی چالدران (چهار کیلومتری شهرستان چالدران) و درکناره جنویی جاده آسفالت روستای گل‌اشاقی به سعدل قرار دارد.

این آرامگاه از بیرون شش‌گوشه و درون مدور بوده، بنای موجود از سه ماده اصلی سنگ عمدتا سفید با ملات گل و آهک ساخته شده است بنا بر روی یک کرسی چینی سنگی ساخته شده و بالابودن آب‌های تحت‌الارضی، پی مقبره را از بین برده است، همچنین سنگ‌های حجاری شده به کار رفته در بنا از نوع آتشفشانی و اسیدی متعلق به کواترز بوده و عمدتاً به رنگ سفید هستند.

این اثر در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۳۲۵۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است، در ورودی محوطه مقبره مجسمه شاه اسماعیل اولین بنیانگذار حکومت شیعه دوازده امامی به صورت ایستاده و به ارتفاع ۵/۳ متر از فایبرگلاس و بتن به رنگ برنز قرار دارد گنبد زیبای این یادمان یه صورت دوپوش طراحی شده و ارتفاع بنا با احتساب آن به ۲۵ متر می‌رسد.

بنای اولیه مقبره به صورت ساختمانی مدور از سنگ و گل به صورت ساده بود که پس از انجام مطالعات باستان‌شناسی سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری در سال ۱۳۷۸ به پاس احترام به شهدای حماسه تاریخی چالدران یا حفظ پلان مقبره یک یادمان آجری گنبددار از روی پی اصلی احداث کرد.

با توجه به اهمیت واقعه جنگ چالدران که در دوران صفوی به وقوع پیوست به منظور معرفی و شناخت این واقعه، نیاز به ایجاد سایتی در جوار مقبره سیدصدرالدین در شهرستان چالدران بود لذا با هدف مطالعات تاریخی و ایجاد فضای مناسب برای معرفی و اهمیت این جنگ، نسبت به تعریف پروژه‌ای برای تامین این اهداف اقدام شد، این پروژه در سفر رئیس‌جمهور به آذربایجان غربی مورد تصویب قرار گرفت و پس از آن در اولین تخصیص اعتبار انجام گرفته نسبت به شروع مطالعات و تملک بخشی از سایت و ساماندهی مقبره سیدصدرالدین اقدام شد.

در سال ۱۳۹۹ از محل اعتبارات سفر ریاست‌جمهوری برای مطالعات این سایت‌موزه مبلغ ۳ میلیارد ریال، اجرا ۵ میلیارد ریال و تملک ۲ میلیارد ریال تخصیص اعتبار یافت که در این راستا برای تملک زمینی در روستای گل‌اشاقی اقدام شد و سپس اجرای ساماندهی جداره مقبره سید صدرالدین انجام یافت.

در خصوص مطالعات جنگ چالدارن نیز با مهندسین مشاور عمارت خورشید طی قراردادی امضا شد که در حال حاضر مشاور اقدام به تهیه نقشه‌های فاز دو می‌کند.

سناریوی محتوایی طرح در راستای تکریم قهرمانان نبرد چالدران و گرامی‌داشت رشادت و دلیری آنان در قالب فضاهای زیر تدوین شده که ایده و المان نمادین هر بخش به صورت سروستان، باغ مقابر و جاده رشادت است.

موارد مورد طراحی نیز شامل شاخص کردن ورودی مجموعه، ساماندهی جداره ورودی مجموعه سید صدرالدین، ساماندهی فضایی قبرستان موجود در مجموعه، تعریف یک مسیر (لوپ) پیاده برای بازدید کنندگان، پیش‌بینی فضایی برای پارکینگ خودرو و تعبیه فضاهای ساخته شده خدماتی در جداره شمالی محوطه سید صدرالدین است.

منبع:میراث آریا

پیشینه حضور ایل سنگسری در ایران، با توجه به زبان، آداب و رسوم، آیین گله‌داری، تقویم و سایر موارد موجود به نخستین سال‌های حکومت اشکانیان در ایران (۲۴۷ پیش از میلاد) می‌رسد و قطعاً پیش‌تر از آن، مردم سنگسر که از بازماندگان اقوام داهه در منطقه داهستان در شرق دریای خزر بودند، با توجه به باورهای مذهبی خویش به استفاده از این نقش‌مایه‌ها بر روی ابزارها، آرایه‌ها و پوشاک خود دست می‌زدند.

سوزن‌دوزی سنگسری کاری آسان و جالب است که برای تزئین لباس و همچنین تزیین لوازم منزل مورد استفاده قرار می‌گیرد. در گذشته بر روی لباس، روپشتی، روبالشی بیشتر مورد استفاده بوده است و اما امروزه علاوه بر مصارف قبلی به‌صورت تابلو، رومیزی، تزیین کیف و کفش و تل سَر نیز کاربرد دارد.

سوزن‌دوزی سنگسری انواع مختلفی دارد که برخی از آن‌ها که بیشتر در هنر بانوان سنگسری به چشم می‌خورد شامل شماره‌دوزی یا ساخته، شبکه‌دوزی یا چشمه‌دوزی، قیطون‌دوزی یا وئچیندن، شیرازه‌دوزی، خیام‌دوزی و گلدوزی با دست است.

هنر شماره‌دوزی «ساخته» 

از انواع سوزن‌دوزی‌ها که در ایل عشایر سنگسر مرسوم بوده و هست، هنر شماره‌دوزی است که دارای پیشینه‌ای بسیار کهن در ایل سنگسر بوده و امروزه نیز سرپنجه‌های هنر آفرین زنان و دختران ایل به خلق آثاری بی‌بدیل از آن دست می‌زنند. به این کار و هنر در زبان سنگسری «ساختة ژئنی» و به هنرمندش «ساختة ژئن» می‌گویند.

پارچه‌های مورد استفاده در شماره‌دوزی سنگسری، بیشتر از پارچه‌های کتان و یا پارچه‌های ابریشمین (به زبان محلی: کَژ) است.

کاربرد هنر شماره‌دوزی بر روی لباس زنان ایل سنگسر

مَکِنه (Makene) یا شال بلند ابریشمی (کَژین) به طول تقریبی سه متر که سطح آن را به‌طور کامل شماره‌دوزی می‌کنند.

کَژین شِوی (Kajin Shevi) یا پیراهن، لباس نسبتاً بلند ابریشمی که عموماً به رنگ قرمز است و تنها ویژگی بارز آن هنر شماره‌دوزی قابل توجهی است که در قسمت پایینی دامن و لبه‌های آستین چشم‌نوازی می‌کند. در بیشتر نمونه‌های به‌جا مانده عرض قسمت شماره‌دوزی در حدود ۲۵سانتیمتر در نظر گرفته شده است.

هنر شبکه‌دوزی یا چشمه‌دوزی

روی پارچه مخصوص تار و پود را کشیده و با دوخته‌های دندان‌موشی (جادکمه) روی نخ‌های کشیده شده می‌دوزند و برای پٌر شدن جاهای خالی که تقریباً مرکز گل‌ها قرار می‌گیرند با دوخت‌های تزیینی پر می‌کنند.

دوخت ضربدری، حالت برگ و زیگزاک نیز برای حاشیه به کار می‌رود.

هنر قیطان‌دوزی یا «وئچیندن» 

قیطان با گره‌های تزیینی به لبه پیراهن و چادر و روسری و… وصل می‌شود. که به این هنر در زبان محلی وِئچیندن می‌گویند.

هنر شیرازه‌دوزی

زمانی که دو تکه پارچه جاجیم، قالی (مثل کیف) را می‌خواهند به هم وصل کنند لبه کار را با رنگ‌های مختلف شیرازه‌دوزی می‌کنند.

هنر خیام‌دوزی

با دستگاه مخصوصی که سوزن دارد کار نخ‌کشی سوزن انجام می‌شود و نیز پارچه روی کارگاه محکم می‌بندند و کار را شروع می‌کنند. از هنر خیام‌دوزی برای تزیینات روی پشتی، حوله و… استفاده می‌کنند.

هنر گلدوزی با دست

گلدوزی نوعی از سوزن‌دوزی‌های شهرستان مهدی‌شهر است که از گذشته بین بانوان این خطه رواج داشته است.
نقوش گلدوزی الهام‌گرفته از طبیعت است که شامل گل‌ها، بوته‌ها و حتی حیواناتی است که در محیط اطراف دیده می‌شود.

مراحل اجرای کار

در شماره‌دوزی با شمارش رشته نخ‌های تار و پود به تعداد مساوی مربع‌های کوچکی انتخاب شده و چهار گوشه این مربع به هم وصل می‌شود. طوری که حاصل کار ضربدر متقارن و کوچکی را ایجاد کند.

در شماره‌دوزی بر روی پارچه ابریشمین (کژین) که تقریباً درشت‌بافت است و نیز پارچه‌های کتانی درشت‌بافت، از نخ گلدوزی شش لا استفاده شده و در مواردی که از پارچه‌های ظریف‌تر استفاده شود از نخ گلدوزی دو یا سه لا بهره می‌گیرند.

نقش‌های مربوط به رشته سوزن‌دوزی

بسیاری از نقش‌های به کار رفته در هنر سوزن‌دوزی ایل سنگسر بر گرفته از باورهای مذهبی پیشینیان است که ابتدا به‌صورت هدفمند مورد استفاده قرار می‌گرفته است و امروزه به‌عنوان طرحی سنتی بر روی پارچه‌های ساده و تک‌رنگ نقش می‌بندد.

نقش‌مایه‌های مربوط به آیین مهر

عمده‌ترین طرح‌های سوزن‌دوزی شده در آثار ایل سنگسر ریشه در نقش‌مایه‌های آیین مهر دارد. این نقش‌مایه‌ها در طول دوران نسبتاً طولانی تاریخی ایل سنگسر با طرح‌های سنتی، بومی و عشایری ترکیب شده و سبب شده است تا امروزه شاهد تنوع طرح از یک موضوع باشیم.

برای نمونه طرح چلیپاگونه در اندازه‌ها و حالت‌های مختلف به‌صورت تک و یا ترکیبی از چند چهرمان (تیپ) و طرح، در هنر سوزن‌دوزی ایل سنگسر مورد استفاده قرار گرفته است.

نمونه‌هایی از این دست در طراحی نقش «پلاس» یا گلیم، بافت برخی از انواع پارچه و… به وفور یافت می‌شود.

نقش جام با شکل‌های مختلف و متعدد بر روی آثار سوزن‌دوزی ایل سنگسر مورد استفاده قرار گرفته است. در هنر سوزن‌دوزی عشایر ایل سنگسر اگرچه حاشیه‌های متعددی قابل رؤیت است ولی حاشیه‌های «دوسکومی» که شکل تغییر یافته جام بوده را به‌وفور می‌توان یافت.

چلیپا

چلیپا نقش رازآمیزی که دارای چهار بازو بوده و در متون آرامی و عربی به‌صورت صلیبا و صلیب ثبت شده است. در بیشتر نقوش با انتهای خمیده بازوان ترسیم شده است که به این نقش تغییر یافته چلیپای شکسته می‌گویند.

این نقش در تعابیر و تفسیر مختلف به‌عنوان نماد آفتاب، نماد صلح و برابری همه مردم، نشانه چهارسوی جهان و… خوانده شده است.

نماد باروری

نقش‌های سه‌گوشه در آثار بافته، سوزن‌دوزی، طراحی و… معرف نشانه‌های مادینگی است. این دسته از نقوش در جامعه مادر سالار با تنوع و تعداد بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

نماد ایزد بهرام

از جمله نمادهای ایزد بهرام در آیین زردشت که در دوره ساسانیان بسیار شکوفا و مورد توجه بود، نقش بال شاهین بود که به‌عنوان «فره» در آثار متعدد این دوران چشم‌نوازی می‌کند.

نقش خُوره یا فَره کیانی در سکه‌های ساسانی به‌صورت حلقه بالدار (به شکل تاج بالدار) بر سر بهرام دوم، هرمز دوم، بهرام چهارم و پیروز دیده می‌شود.

در هنر سوزن‌دوزی ایل سنگسر طرح بال شاهین به‌صورت بومی‌شده در اکثر آثار به‌ویژه بر روی روبالشی و رو لباسی خودنمایی می‌کند.

از جمله گیاهانی که نقش آن بر روی آثار سوزن‌دوزی ایل سنگسر به چشم می‌خورد میوه انار است. این طرح بر روی لباس و پوشاک زرتشتیان ایران در سالیان گذشته و حال قابل پیگیری است.

نقش و طرح درخت سرو نیز بر حاشیه بسیاری از آثار سوزن‌دوزی ایل سنگسر به چشم می‌خورد. درخت سرو در آیین‌های باستانی ایران بسیار مورد توجه بوده و در ادبیات و شعر فارسی به آزادگی و بالندگی شهره است.

نقش گل هشت پر و یا ستاره هشت پر نیز به تکرار بر روی بسیاری از آثار سوزن‌دوزی ایل سنگسر دیده می‌شود.

ابزار و اشیای  وابسته

پارچه‌های مرغوب، نخ‌های رنگی مناسب، سوزن‌های شماره‌دوزی، انگشتانه و طرح یا الگوی متناسب.

منبع:میراث آریا

رودوزی شیوه‌ای تزئینی برای سطح پارچه است که با استفاده از سوزن بر روی پارچه انجام می‌شود. (معین، ۱۳۸۹، ج۲.۱۶۲۰) رودوزی، دوخت و دوزی که در ظاهر و روی کفش، لباس، تشک، تشک صندلی اتومبیل و امثال آن‌ها بکنند، در مقابل تودوزی یا زیر دوزی است (دهخدا، ۱۳۹۰، ج۸.۱۱۲۱۱) در این شیوه هنرمندان از انواع پارچه‌ها برای رودوزی استفاده می‌کنند و معمولاً زنان نقش اصلی را در این تولیدات بر عهده‌دارند و پوشاک، اثاث منزل، دیوارکوب‌ها و دستمال‌ها رودوزی می‌شوند. این هنر قدمت بسیار طولانی در ایران دارد. با توجه به کاشی‌ها و آثار مکشوفه از شوش و تخت جمشید، پژوهشگران دریافته‌اند که لباس‌های درباریان و پادشاه به‌صورت برجسته بوده و بنا بر نظر بسیاری از آنان این برجستگی‌ها نمایانگر تزئین پارچه‌ها با رودوزی است. همچنین مجسمه‌های کهنی که از نقاط مختلف ایران یافت شده، انسان‌ها را بالباس‌های فاخر و تزیین‌شده نشان می‌دهند که این امر می‌تواند کاربرد رودوزی را در ایران باستان نشان دهد. (بهشتی پور، ۱۳۴۲.۳۴) قدیمی‌ترین نمونه به‌جای مانده از رودوزی‌های ایرانی متعلق به دوره سلجوقیان است.

در قرون اولیه اسلامی نیز روابط بازرگانی و تجاری خوبی بین دو کشور برقرار بود به‌نحوی‌که قشم، مهم‌ترین بندرگاه خلیج‌فارس، مرکز مهم داد و ستد کالاهایی بود که از چین و هند وارد می‌شدند.

مبادلات تجاری و بازرگانی، وقایع و جنگ‌ها و مهاجرت تجار و هنرمندان بین دو کشور از عوامل مؤثری بوده است که هنرمندان از آرایه‌های تزئینی مشترک یا بسیار نزدیک به هم در تولیدات خود استفاده کنند. لذا در رودوزی‌های ایرانی، بالأخص در مناطق بندری جنوب ایران نظیر استان هرمزگان، که امکان مبادلات تجاری با سایر کشورها ازجمله هند امکان‌پذیر بوده، به‌وفور می‌توان نگاره‌های تزیینی مشترکی را در رودوزی‌ها ملاحظه کرد.

انواع رودوزی‌ها در استان هرمزگان

رودوزی‌های استان هرمزگان را در البسه سنتی زنان بندری می‌توان مشاهده کرد. این البسه شامل لباس‌های سنتی بهنام‌های شاخی، کندوره، لوچی و جاسکی، شلوارهای بندری که شامل انواع بادله، نیم بادله، خوس دوزی، گل اطلسی و شلوار گُمی و روسری‌های سنتی شامل دَستار، جلبیل هورنی، کلاه‌های سنتی یا سربند به نام لچک است. البته این رودوزی‌ها را می‌توان بر روی بعضی از انواع برقع، پشتی‌ها و کوسن‌های سنتی هم مشاهده کرد که هرکدام مورداستفاده خاصی دارند.

مهم‌ترین رودوزی‌های هرمزگان را می‌توان به چهار دسته تقسیم کرد:

گلابتون‌دوزی

گلابتون‌دوزی نوعی رودوزی است که جنبه تزیینی دارد و در آن نخ گلابتون به کار می‌رود. (معین، ۱۳۷۵، ج۷.۳۷۶) گلابتون، طلایی است که از حدیده کشیده و به هیات ریسمان‌های باریک ساخته باشند (دهخدا، ۱۳۷۳، ج ۹.۱۱۳۱۷)

در حال حاضر گلابتون‌دوزی با الیاف طلا در ایران رایج نیست و گلابتون دوزان از نخ‌های طلایی که دارای روکش فلزی زرد یا سفید هستند و به‌طور عمده در کشور هندوستان تولید می‌شود، استفاده می‌کنند. آنان با کمک قلاب، نقوش متنوعی را که اکثراً ملهم از بینش شخصی و ذهنی است، بر روی پارچه می‌دوزند. تولیدکنندگان اصلی مصنوعات گلابتون دوزی شده در استان هرمزگان بیشتر زنان و دختران هستند.

در کلیه مناطق استان هرمزگان استفاده از شلوارهای زنانه زری‌دوزی شده مرسوم است. نقوشی که در گلابتون دوزی مورداستفاده قرار می‌گیرند عبارت‌اند از: پیچک ترنج، گل ساعتی، نقش محرابی، گل‌های اسلیمی، گل ختایی، نقش بازوبندی، بُته رومی، محرماتی یا ستونی، بته‌جقه‌ای، سرو چه و انواع گل‌ها.

خوس‌دوزی

خوس‌دوزی یکی دیگر از انواع رودوزی است که در زمان صفویه در بندرعباس و بلوچستان از رونق بیشتری برخوردار بوده است. این نوع رودوزی به کمک نوارهای نقره‌ای یا طلایی باریک و بر روی پارچه توری ریزبافت تجلی می‌یابد. در این شیوه هنرمندان، روی پارچه ستاره‌هایی فلزی می‌نشانند که برای تزیین مقنعه، جلبیل یا دستار (چادر زنانه) به کار می‌رود. معمولاً پارچه مصرفی را رنگ سیاه و ندرتاً رنگ‌های سفید، سبز یا زرشکی انتخاب می‌کنند. نقوشی که بیشتر در خوس دوزی موردتوجه است، نقوش ستارگان شش پر، هشت پر یا دوازده پر است. نوع نخی که در خوس دوزی مورداستفاده قرار می‌گیرد، نخ نَقَده طلایی یا نقره‌ای است. پشت و روی پارچه خوس دوزی شده معمولاً یکنواخت بوده و از درخشش خاصی برخوردار است.

شک‌بافی

این هنر به‌وسیله نوعی هاون چوبی که «جوغن» نامیده می‌شود، چند قرقره مخصوص که به «قالب» معروف است و یک بالشتک استوانه‌ای شکل انجام می‌شود. شک به نسبت تقاضای مصرف‌کننده، از ۶ میلی‌متر تا ۵ سانتی‌متر پهنا دارد.

باریک‌ترین نوع آن «زری یک فصله» و پهن‌ترین شک «مرافعی» نام دارد که از آن برای تزیین لبه آستین، دم پای شلوار، دور یقه، پیش‌سینه، لبه دامن لباس‌های زنان و نیز اطراف مقنعه و سجاده استفاده می‌شود.

بادله‌دوزی

این هنر در پاره‌ای از نقاط استان هرمزگان «تلی بافی» نیز نامیده می‌شود، عبارت است از به هم پیوستن چند نوع زری و شک به‌گونه‌ای که شک، در وسط و زری‌های کوچ در اطراف آن قرار می‌گیرد. از بادله به شکل نوارهایی با پهنای ۱۵ سانتی‌متر تولید می‌شود، برای تزئین لبه دم پای شلوارهای زنانه استفاده می‌شود. شلوارهای بادله دوزی معمولاً مخصوص استفاده نوعروسان جنوبی است و گاهی در مراسم عروسی، سایر زنان نیز از آن استفاده می‌کنند که دارای دکمه‌هایی با نخ ابریشمی است و با شیارهایی که در بغل‌پا دارد، باز و بسته می‌شود.

منابع:

– دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، جلد ۸، تهران: نشر دانشگاه تهران، ۱۳۹۰.

– معین، محمد، لغت‌نامه، فرهنگ فارسی، جلد ۷، تهران: انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۹.

– صفا ایسینی، شایا، پوشاک زنان هرمزگان، تهران: نشر روشنگران و مطالعات زنان، ۱۳۸۹.

منبع:میراث آریا