در گذشته بارها، موضوع ایمنی بازار به لحاظ تامین امکاناتی برای اطفا حریق و امدادرسانی در صورت وقوع حوادث، از سوی کارشناسان و مسئولان سازمان آتش‌نشانی مطرح و رسانه‌ای شد و پیش از آن، مباحثی در خصوص وضعیت ناایمن شبکه برق داخلی بازار از یک سو و نبود کانال مشترک خدمات شهری، از سوی شورا، شهرداری و متولیان توزیع برق شیراز، تذکر داده شده بود.

به گزارش ایسنا، به دنبال پیگیری‌های هیئت امنای بازار وکیل و همکاری شرکت توزیع نیروی برق شیراز و میراث فرهنگی فارس، اقداماتی پیرامون طرح ایمن‌سازی شبکه برق بخش از بازار وکیل جنوبی، عملیاتی و در بازه‌های زمانی مختلف موضوع احداث یک کانال مشترک خدمات شهری برای قرار گرفتن خطوط توزیع آب، مخابرات و فاضلاب نیز مد نظر قرار گرفت.

آخرین بار مهرماه سال 96، جلسه‌ای با هدف بررسی مشکلات ایمنی بازار وکیل با حضور معاون گردشگری استانداری و مسئولان میراث فرهنگی وقت فارس و مدیران آتش‌نشانی و برق و نمایندگان کسبه بازار وکیل برگزار و موضوعاتی مد نظر قرار گرفت و زمانی برای احصاء و رفع مشکلات نیز تعیین شد.

رئیس کمیسیون سومین حرم اهل بیت (ع) شورای شهر شیراز در روزهای اخیر و در واکنش به پر مخاطره بودن سقف بازار تاریخی وکیل و احتمال ریزش و ایجاد آسیب‌های مالی و جانی برای متملکین و عموم مردم، خواستار مرمت، بازسازی و احیاء این بنای تاریخی شد.

رضا محمدیان خاطرنشان کرد که شورای اسلامی شهر شیراز، با مشارکت شهرداری شیراز و سازمان میراث فرهنگی (به نمایندگی از دولت) و سایر مالکان واحدهای تجاری این مجموعه تاریخی، بازسازی این مکان را در اولویت امور قرار دهند.

او پیشنهاد کرد که شهرداری شیراز با ارائه راهکارهای حقوقی به سازمان میراث فرهنگی برای تامین اعتبار از طریق این مجموعه و ایجاد توافق نامه‌ای دو جانبه در راستای تسریع در این امر و بازسازی این مجموعه اقدام لازم بعمل آورد.

محمدیان همچنین مشارکت مالکان واحدهای تجاری این بازار را برای تعمیرات محوطه داخلی، بدنه سازی متناسب با بافت تاریخی و قدیمی شهر، به لحاظ زیبا سازی و منظر شهری امری ضروری دانست.

به گزارش ایسنا، حفظ و نگهداری بناهای تاریخی و مرمت آنها یکی از موضوعات بسیار مهمی است که در شیراز به دلیل تعدد متولیان این بناها، همواره با مشکلاتی مواجه بوده است؛ هم اینک در شیراز، بخشی از بناهای تاریخی ارزشمند در اختیار بخش خصوصی به عنوان بهره‌بردار بوده و بخشی نیز تحت مدیریت اوقاف و امورخیریه قرار دارد؛ از دیگر سو، برخی بناهای با اهمیت و ثبت شده نظیر باغ ارم، نارنجستان قوام و …. در اختیار دانشگاه شیراز بوده و عمارت عفیف آباد تحت مدیریت ارتش و بعضی دیگر مانند باغ دلگشا و … زیر نظر شهرداری شیراز اداره می‌شود.

اگرچه اقدامات مرمتی در همه بناهای تاریخی که دارای شماره ثبت ملی یا جهانی است، باید حتما با اطلاع و اجازه و تحت نظارت کامل اداره کل میراث فرهنگی برنامه‌ریزی، اجرا و مدیریت شود.

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، شیبا خدیر، مجری این طرح، پاکسازی سطح آثار تاریخی را یکی از اقدامات چالش‌برانگیز در امر مرمت آثار تاریخی دانست و گفت: در این حوزه، روش‌های متعددی برای پاکسازی اصولی و علمی، مورد استفاده مرمتگران قرار می‌گیرد که هر کدام، مزایا، معایب و محدودیت‌های خاص خود را دارد.

وی یادآور شد: استفاده از لیزر به عنوان ابزاری با قابلیت‌های ویژه، همواره مطرح بوده است و از این فناوری در راستای تصویربرداری و مستندنگاری، تشخیص و پاکسازی در حفاظت و مرمت آثار تاریخی استفاده می‌شود.

این پژوهشگر افزود: لیزر (تقویت نور نشر برانگیخته) پس از اختراع در سال ۱۹۶۰ با رشد و توسعه سریع خود، به عنوان ابزاری مؤثر در علوم و صنایع مختلف تبدیل شده و استفاده از آن در پاکسازی سطح آثار تاریخی توسط “جان آسموس” در دهه ۸۰ میلادی آغاز شده و تا کنون پیوسته در حال رشد و تکامل است.

او در بین نمونه فعالیت‌های انجام‌شده در سال‌های اخیر توسط پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار تاریخی ـ فرهنگی در  زمینه استفاده از لیزر،  به پاکسازی سطح مفرغ‌های متعلق به محوطه میراث‌جهانی بم، پاکسازی الیاف فلزی متعلق به پرچم نادری و رسوب‌زدایی سطح نقره تاریخی اشاره کرد و گفت: بهره‌گیری از این فناوری در کنار سایر روش‌های معمول پاکسازی برای تکمیل و بهبود عملیات حفاظت از آثار فلزی نقش بسزایی دارد و این روش به علت عدم تحمیل فشار مکانیکی خارجی بر اشیاء، بسیار ترد و تغییریافته می‌تواند در درمان برای جلوگیری از خرد شدن بیشتر، کاربرد مفیدی داشته باشد.

خدیر امکان پاکسازی دقیق جزییات و لایه‌های سطحیِ ظریف را از مزایای دیگر استفاده از لیزر برشمرد و بیان کرد: یکی از ویژگی‌های اصلی پرتولیزر به علت تک‌رنگ بودن آن، فرق قائل شدن بین سطح پاکیزه‌شده و لایه مدنظر برای حذف است. از طرفی، استفاده از این روش به علت تخریبی بودن نیاز به آگاهی و دانش کافی دارد.

این پژوهشگر با بیان ‌اینکه در مورد آثار آهنی تاریخی استفاده از لیزر برای پاکسازیِ چسب‌ها و پوشاننده‌های آثار آهنی و پاکسازی محصولات خوردگی حجیم کاربردهای گسترده‌ای دارد، اظهار کرد: اشیاء آهنی همواره با پدیده خوردگی روبه‌رو هستند و با محصولات خوردگی متنوعی پوشیده می‌شوند به دلیل این تغییرات، آثار شکننده، متخلخل و فاقد مغز فلزی می‌شوند؛ لذا در صورت نیاز به پاکسازی سطحی، باید از روش‌های مطمئن بدون فشار مکانیکی استفاده کرد تا هم بتوان مواد اصلی و هم اطلاعات ساختاری جزئی روی سطح آثار را حفظ کرد.

به گفته مجری طرح استفاده از فناوری لیزر در پاکسازی سطح آثار آهنی تاریخی، برای پاکسازی آثار آهنی بیشتر از لیزر ND:YAG استفاده می‌شود.

خدیر هدف از این تحقیق را بررسی تاثیر پرتوهای لیزر روی سطح آهن‌های تاریخی دانست و اظهار کرد: در این پژوهش از لیزرهای ND:YAG و   CO۲ استفاده شده که با کمک روش‌های میکروسکوپی و آنالیز دستگاهی به بررسی این تاثیر در پاکسازی سطح پرداخته می‌شود.

به گفته این پژوهشگر، نمونه‌های مورد استفاده در این پژوهش، آثار آهنی متعلق به محوطه ارزانفود همدان بوده و نتایج به‌دست آمده تا کنون (از فاز اول این طرح) حاکی از حذف رسوبات سطحی محیطی است، لیکن در نواحی با تغییر رنگ ناشی از تبدیل و تحولات محصولات خوردگی روبه‌رو هستیم.

وی بیان کرد: بررسی بیشتر تاثیر طول موج‌های مختلف لیزر و سایر متغیرهای آن در ادامه این طرح، انجام می‌شود و نتایج به‌دست آمده مورد ارزیابی قرار خواهد گرفت.

مجری طرح استفاده از فناوری لیزر در پاکسازی سطح آثار آهنی تاریخی گفت: این طرح توسط پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار تاریخی ـ فرهنگی با همکاری پرستو نعیمی طرئی، فرشته رحیمی، نازلی دارخال (پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار تاریخی ـ فرهنگی)، هادی ملکی (پژوهشگاه علوم فنون هسته‌ای)، اسماعیل همتی ازندریانی (دانشگاه بوعلی همدان) و علی خاکسار (میراث فرهنگی استان همدان) در دست انجام است.

«ارزانفود» در جنوب شرق شهر همدان واقع شده است. روستای ارزانفود تقریبا جزو آخرین روستاهای دره یلفان همدان است. در غرب روستا و در بین مزارع کشاورزی، تپه تاریخی وسیعی به چشم می‌خورد که سفال‌های سطحی آن، دوره‌های اسلامی و تاریخی بویژه اشکانی را معرفی می‌کند. در بستر این تپه، شهری اشکانی با دالان‌های متعدد، پنهان شده بود. این شهر دستکندِ زیرزمینی در سال ۱۳۸۹ اتفاقی کشف شد. این مجموعه با تعداد زیادی اتاق در عمق سه تا پنج‌متری زمین واقع شده است. در بررسی و کاوش‌های انجام شده این مجموعه در دوره تاریخی اشکانی شکل گرفته و در دوره‌های بعد به خصوص دوره‌های مختلف اسلامی مورد استفاده قرار گرفته است.

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «قبلاً اگر جای نشستن نبود، آدم‌ها برای هم جا باز می‌کردند. یکی صندلی اضافه را تعارف می‌کرد و دیگری بفرما می‌زد که حالا این طرف میز ما هم خالی است و اگر دوست دارید همینجا بنشینید و غذایتان را بخورید.

این، قاعده غذاخوری‌های شلوغ بود که آدم‌ها تقید خاصی برای خلوت‌کردن و داشتن میز اختصاصی و با فاصله از دیگران نداشتند. حالا اما همه چیز فرق کرده یا بهتر است بگویم کرونا همه چیز را عوض کرده است. آدم‌ها همان آدم‌های قبلی هستند که برایشان فرقی نداشت غریبه‌ای در فاصله یک متری‌شان بنشیند و غذا بخورد اما دیگر نمی‌توانند رفتار قبلی را داشته باشند.

بلوار قدس دولت‌آباد شهرری در بعدازظهر جمعه شهریوری که از داغی کم از مرداد ندارد، چندان شلوغ نیست. هر که خواسته در غذاخوری‌های این محله که خوراک‌ها یا به قول خوشان طعام عربی سرو می‌کنند، ناهار بخورد لابد تا ساعت چهار عصر غذایش را خورده و به خانه برگشته و دارد استراحت می‌کند. بعضی‌ها هم البته گذاشته‌اند خیابان از شلوغی بیفتد و آدم‌ها پراکنده شوند. ناهار روز جمعه را به هر حال می‌شود دیرتر هم خورد. غذاخوری‌ها که معمولاً داخلشان شلوغ بود، حالا صندلی‌های فضای داخلی را جمع کرده‌اند و فقط بیرون غذا سرو می‌کنند که البته امر غیر معمولی در این خیابان نیست؛ چرا که غذاخوری خیابانی قبل از پاندمی هم در اینجا رواج داشت.

جلوی یکی از رستوران‌ها میزهای مربع شکل را با فاصله دو متری از هم چیده‌اند و مشتری‌ها که تعدادشان زیاد هم نیست مشغول صرف غذا هستند. هر مشتری تازه‌ای که از راه می‌رسد، اول موقعیت را ورانداز می‌کند و بعد تصمیم می‌گیرد بنشیند یا نه. زن و شوهری جوان به‌ همراه زنی میانسال از راه می‌رسند و میزی را که تازه خالی شده برای نشستن انتخاب می‌کنند. زن جوان بلافاصله ماسک را برمی‌دارد و نفسی تازه می‌کند. زن میانسال که دو ماسک بر صورت دارد و دستکش یکبارمصرف به دست کرده، به او چشم غره می‌رود. «حالا تا غذا را بیاورند ماسک را درنیاور!» زن جوان شانه بالا می‌اندازد و می‌گوید: «دیگر چه فرقی می‌کند؟ آمده‌ایم بیرون غذا بخوریم دیگر. یا آدم اصلاً نباید بیاید یا اگر آمد دیگر باید سخت نگیرد.» و بعد به نظر برای این که حرف را عوض کند، ادامه می‌دهد: «راستی مادر فلانی نوبتش شد اما ترسید برود واکسن بزند. می‌گوید از عوارضش می‌ترسد.» زن میانسال سر تکان می‌دهد و می‌گوید: «واقعاً چه کاری است؟ نوبت‌ات شده برو واکسنت را بزن دیگر! زن گنده از چی می‌ترسی؟ عوارض واکسن مگر از کرونا بدتر است؟!» مرد جوان که غذا را سفارش داده، به زن‌ها ملحق می‌شود. او هم ماسک را برمی‌دارد و شروع می‌کند به ضدعفونی‌کردن دست‌هایش. موضوع صحبتشان عوض می‌شود. همان موقع خانواده چهارنفری سر می‌رسند و میز کناری‌شان را انتخاب می‌کنند. هیچکدام ماسک ندارند. یعنی اصلاً به نظر می‌رسد که کلاً ماسک نمی‌زنند. زن میانسال معذب می‌شود و با تردید بهشان نگاه می‌کند. زن جوان هم به‌ نظر راحت نمی‌آید. ماسکش را سریع به‌ صورت می‌زند. حتی وقتی پیش‌غذا را برایشان می‌آورند، بعد از به دهان گذاشتن هر تکه سیب‌زمینی سرخ‌شده، ماسک را بالا می‌کشد و در نهایت با حرص می‌گوید: «اَه، کوفتمان شد.»

خانواده چهارنفره که شامل زن و شوهر و دو پسربچه هستند اما عین خیالشان نیست و با بگو و بخند سعی می‌کنند اوقات خوشی را بگذرانند.

جلوی باقلوافروشی‌های عربی هم نسبتاً شلوغ است؛ مخصوصاً آنها که کنافه و بستنی سرو می‌کنند که از دسرهای محبوب این محله است. کنافه‌های عربی داخل ظروف گرد لعابی روی شعله می‌چرخند و ترکیب روغن، کره و باقی مخلفات که روی آنها ریخته می‌شود، حسابی دل مشتری‌ها را می‌برد. مخصوصاً وقتی می‌دانند سرشیر اعلا لایه میانی دسر محبوب را تشکیل داده و طعم بی‌نظیری به آن می‌دهد. این دست شیرینی‌فروشی‌ها هم مثل بیشتر غذاخوری‌ها، ورود به داخل را ممنوع کرده‌اند و از همان جلوی در به مشتری‌ها خدمات ارائه می‌دهند. تماشا و تناول این قسم خوراکی برای مردم بیشتر جنبه تفریحی دارد و اوقات خوشی را برایشان فراهم می‌کند اما در همان تفریح نیم‌بند هم می‌شود اثر اضطراب را در چهره آدم‌ها دید؛ بخصوص زوجی که کودکی چند ماهه در کالسکه دارند و گر چه از این پا و آن پا کردن زن به نظر می‌رسد مدتی است برای تفریح از خانه بیرون نیامده‌اند اما حالا هم خیلی بهشان خوش نمی‌گذرد چون نگران بچه هستند. زن خودش این را به دختر جوانی که از دور برای طفل شکلک درمی‌آورد و قربان صدقه‌اش می‌رود می‌گوید.

برای آنها که اهل دولت‌آباد و حومه نیستند، گردش در بلوار قدس بدون سرزدن به دیگر اماکن گردشگری شهرری تکمیل نمی‌شود. البته ری‌گردی برای خودش برنامه درست و حسابی و حداقل ۶، ۷ ساعته می‌خواهد اما می‌شود جای گردش در تمام اماکن تفریحی این منطقه، یکی – دو تا را انتخاب کرد و لذت یک سفر داخل شهری را به خود هدیه داد.

چشمه‌علی که در فاصله‌ای سه‌چهار دقیقه‌ای از بلوار قدس واقع شده، یکی از همین مکان‌های پرطرفدار است؛ چشمه‌ای که حالا دو سالی می‌شود در تابستان پر آب است و تن گرمازده کودکان را خنکی می‌کند. پارسال تابستان هم برای تهیه گزارش به چشمه‌علی آمدم. کرونا کمی فروکش کرده بود و اوقات فراغت کودکان مناطق اطراف در این چشمه تاریخی پای قلعه اشکانی و نقش برجسته قاجاری که امسال جلویش را نایلون آبی کشیده‌اند تا ترمیمش کنند، می‌گذرد. اطراف چشمه‌علی از آن چه انتظارش می‌رود، شلوغ‌تر است. برخی با گاز پیک‌نیکی و زیرانداز و قلیان از راه می‌رسند و پسربچه‌ها از ذوق آبتنی، در نیمه راه لباس‌هایشان را می‌کنند و برای مادر پرتاب می‌کنند تا خودشان را زودتر به چشمه برسانند. دو-سه تا از زرنگ‌ترها از کوه سنگی بالا رفته‌اند و حالا از آن بالا پیروزمندانه بقیه را نظاره می‌کنند. قالی‌های شسته‌شده بر دامنه تپه سنگلاخی زیر آفتاب خشک می‌شوند و تصویری خوشایند مقابل چشم بیننده پدید می‌آورند. انگار نه‌ انگار که کرونا دو سال سایه‌اش را همه جا پهن کرده و با لجاجت خودنمایی می‌کند. برای عشاق چشمه علی چیزی عوض نشده. بچه‌ها با ذوق توی آب بالا و پایین می‌پرند، به هم آب می‌پاشند و صدای جیغ و خنده‌شان فضا را پر می‌کند. آدم پیش خودش خیال می‌کند خب زندگی همین است دیگر. دوست‌داری تصور کنی اتفاق بدی برای هیچکدامشان نمی‌افتد. دارند بازی می‌کنند و برای بچه‌های به این سن چه چیزی مهم‌تر از بازی وجود دارد؟

مردی شصت و چند ساله با یک نایلون میوه که به مچش قلاب کرده، دیواره سنگی را می‌گیرد و بالا می‌رود. وسط راه ماسک پارچه‌ای مشکی را گاهی پایین می‌دهد و نفس می‌گیرد. تیپ معمولی دارد با کفش‌های نوک تیز مردانه که به هیچ عنوان مناسب بالارفتن از کوه نیست اما مرد به نظر احساس سختی نمی‌کند. می‌شود این جور تأویل کرد که راهش را بلد است. من خیال می‌کنم در کودکی مثل همین پسربچه‌های تیز و چابک، کوه سنگی را می‌گرفته و بالا می‌رفته که این جور به سنگ سنگش آشناست. چشم من تا بالای کوه تعقیبش می‌کند. مرد وقتی آن بالا می‌رسد دست را به عادتی مرسوم بالای پیشانی سایه‌بان می‌کند و لابد لبخند می‌زند. این را به فال نیک می‌گیرم. این روزهای سخت تمام می‌شوند.»

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا، در این مراسم که یکشنبه شب و در قلعه قدیمی شهر ورگوراس به عنوان زادگاه ماته برگزار شد، ایوان جُگیچ ضمن نگاهی به تصاویر و متونی که شیمونویچ از سفر به مناطق مختلف ایران در دفترچه یادداشت چرمی‌اش به عنوان «سفر به سرزمین باستانی» به جای گذاشته است؛ تصاویر جدید همان مناطق و مشاهدات شخصی‌اش را یادآوری و ویژگی‌های تاریخی و سبک زندگی مردم مناطق مختلف کشورمان را روایت کرد و به سوالات حاضران پاسخ داد.

وی گفت: جذابیت‌های منحصر به فرد سرزمین و فرهنگ ایران، متاسفانه هنوز به خوبی برای مخاطبان غربی منعکس نشده است و چنین برنامه‌هایی نشان می‌دهد در طول تاریخ جهانگردانی مثل ماته که دنبال کشف سرزمین‌های تاریخی و فرهنگ ملتهای آنان بوده‌اند، توجه ویژه‌ای به ایران داشته‌اند.

سرو غذای ایرانی و اجرای موسیقی سنتی به همراه بازخوانی اشعار منتخب ایرانی به زبان کرواتی، حاضران در این فستیوال را بیشتر با فرهنگ کشورمان آشنا کرد.

ماته شیمونویچ جهانگرد معروف کرواسی سال ۱۹۰۰ میلادی در شهر ورگوراس در جنوب شرقی کرواسی متولد شد و طی ۱۹ سال و مسیری ۳۶۰ هزار کیلومتری با قایق، دوچرخه و پیاده به ۷۰ کشور جهان سفر کرد و یادداشتهایی از مشاهدات خود به جای گذاشت. ماته در سال ۱۹۳۷ و در مسیر خود، مناطق مختلف ایران را بازدید کرده و تصاویری از این سفر نیز در آلبوم اختصاصی وی در ورگوراس موجود است.

ایوان جُگیچ نویسنده کتاب «ایران اکنون» که اخیرا چاپ دوم آن منتشر شد، شهروند کروات است که در ایران زندگی می‌کند و در بخش گردشگری فعالیت دارد.

منبع:ایسنا