همشهری‌آنلاین: هنگ کنگ (香港) شهری است جزیره‌ای در چین که تا سال ۱۹۹۷ مستعمره بریتانیا بود، شهری با ۶.۸میلیون نفر در شرقی‌ترین قسمت آسیا که نماد تمدن معاصر انسان است.

میدان قهرمانان، پارلمان مجلس بوداپست، رود دانوب و … شاید خیلی به گوشتان آشنا باشند اما بوداپست به جز این آثار نام آشنا، مکان‌های دیدنی و پر رمزوراز و حتی عجیبی دیگری هم دارد که مجارستان را به یکی از محبوب‌ترین تورهای اروپا تبدیل کرده است.

سیشل

سیشل در اقیانوس هند و ساحل شرقی آفریقا واقع شده و به سرعت در حال تبدیل شدن به مقصد توریستی استوایی است.جزایر تشکیل دهنده این کشور برای همه مسافران چه کسانی که به دنبال تفریح در سواحل هستند و چه کسانی که در جستجوی گیاهان و جانوران کم نظیر و فرهنگ های محلی هستند،ایده آل است.با وجود بیش از 100 جزیره و تعداد خیلی زیادی جاذبه و سرگرمی که می توانید در سفر به سیشل از آن لذت ببرید،برنامه ریزی برای سفر کمی دشوار خواهد بود و بهتر است که قبل از شروع سفر آگاهی کامل از تمام جوانب داشته باشید.با توجه به این موضوع،گشت تور ،همه چیز از بهترین زمان برای سفر،زیباترین سواحل و برترین جاذبه ها را برای شما لیست کرده است.با خواندن این مطلب هر آنچه برای سفر به سیشل باید بدانید را در می یابید و می توانید بهترین برنامه ریزی را برای سفری ماجراجویانه داشته باشید.

جزایر سیشل:کجا باید اقامت کرد؟

اگرچه کشور سیشل، از 115 جزیره تشکیل شده است اما بازدیدکنندگان نهایتا در یکی از این سه جزیره اقامت می کنند:ماهی Mahe،پراسلین Praslin،لادیگو   La Digue.

ماهی Mahe

ماهی جزیره اصلی و قلب زندگی محلی و صنعت است.با این وجود برخی از زیباترین سواحل در کل مجمع الجزایر سیشل نیز در ماهی قرار گرفته اند.ویکتوریا،پایتخت سیشل نیز در جزیره ماهی واقع شده است.

پراسلین Praslin

دومین جزیره بزرگ سیشل،پراسلین است.پراسلین دارای سواحل شگفت انگیز،گونه های گیاهی و جانوری بی نظیری می باشد.درخت نارگیل دریایی یکی از درختان بومی این منطقه است که بزرگترین میوه جهان را تولید می کند.این درخت تنها در جزیره پراسلین و جزیره های کوچکتر اطراف آن رشد می کند.

لادیگو La Digue

مقصد مشهور دیگر لادیگو است که زیباترین سواحل را در تنها در 10 کیلومتر مربع جای داده است.سواحل این جزیره دارای تخت سنگ های نمکی هستند.

ده ها جزیره کوچکتر دیگر سیشل وجود دارد که بسیاری از آن ها محل اقامت تفریحی خصوصی است.

بهترین زمان بازدید از سیشل

سیشل دارای آب و هوای استوایی در تمام طول سال می باشد که وزش باد،یک فصل بارانی و یک فصل خشک را ایجاد می کند.جوانب مثبت و منفی در مورد بازدید در هر فصل وجود دارد،اما نرخ هتل ها در فصول بارانی کمتر می باشد.

فصل خشک در سیشل

فصل خشک در سیشل از ماه می تا سپتامبر با باران های پراکنده اتفاق می افتد.این فصل از سال بهترین زمان برای بازدید گردشگران در نظر گرفته می شود.از ماه ژوئیه تا سپتامبر هوا کمی سرد می شود اما همچنان می توان انتظار روزهای گرم را نیز داشت.در این زمان ممکن است که بادهای زیادی بوزند و شرایط برای شنا کردن در دریا مناسب نباشد اما برای آفتاب گرفتن بهترین موقعیت است.در این فصل از سال تعداد گردشگران اروپایی که می خواهند تعطیلات تابستانی خود را در سیشل بگذرانند رو به افزایش است.

فصل بارانی در سیشل

فصل بارانی در سیشل از اکتوبر اغاز شده و تا آپریل و حتی بعضا تا می نیز ادامه خواهد داشت.پرباران ترین ماه های سال شامل دسامبر و ژانویه است که همزمان با تعطیلات مسافران برای سفر است.با این حال مانند اکثر مناطق گرمسیری باران ها به ندرت در تمام طول روز اتفاق می افتد و اغلب بعد از ظهرها بارش باران زیاد است.دریاها در این بازه زمانی در سال آرام تر هستند و شرایط برای غواصی و شنا در آب مهیا است.

مردم محلی آن را نخستین قبرستان مسلمانان ایران می‌دانند، اما سندی برای ادعایشان ندارند. شاید تنها سندشان تاریخِ حک شده روی سنگ قبرهاست، شاید هم نقل‌هایی که سینه به سینه به امروز رسیده‌اند؛ هر چند تاریخِ برخی سنگ قبرها به سده‌های قبل برمی‌گردد و برخی حتی همین چند روز قبل در روستای سفید چاهِ گلوگاه، در ناحیه‌ی شرقی مازندران.

به گزارش ایسنا، به نظر می‌رسد دیگر تفاوتی در ویژگی‌های یک قبرستان قدیمی نباشد، چه قبرستان امامزاده عبدالله در شهر ری باشد، چه باغ توتی، یا قبرستان خالدنبی در گلستان، سنگ‌قبرها همان سنگ قبرهاست و در همه جا مردگان را دفن می‌کنند، دیگر کار از قدمت و ویژگی‌هایی که یک قبرستان را از دیگر مکان‌های عمومی شهر جدا می‌کند، گذشته است. یک جا را به آتش می‌کشند، قبرهای قبرستان، دیگر را در طرح ساماندهی می‌شکنند و سنگ‌ها را با مرمرهای صاف و یک دست عوض می‌کنند و در قبرستان دیگر بدون هیچ توجهی و در هر نقطه‌ی خالی مرده دفن می‌کنند، می‌خواهد همسایه‌اش ۵۰۰ ساله باشد یا ۱۰۰ ساله فرقی ندارد.

قبرستان سفیدچاه در روستایی به همین نام را می‌توان احتمالا از قدیمی‌ترین قبرستان‌های قدیمی و تاریخی مسلمانان در استان مازندران دانست که حالا مردم‌اش آن را نخستین قبرستان مسلمانان ایران می‌نامند، حتی آن‌ها معتقد بوده‌اند که اجساد دفن شده در این قبرستان، هرگز نمی‌پوسند و هیچ آسیبی به آنها وارد نمی‌شود.

مردم منطقه شاید هم مسافرانی که به این قبرستان رفته‌اند، هر کدام صفت‌های ویژه‌ای برای این قبرستان به کار می‌برند، یکی آن را گورستانی می‌نامد که «سنگ‌های آن حرف می‌زنند» و دیگری آن را مکانی اسرار آمیز می‌خواند و حتی علت نامگذاری آن به قبرستان «سفید» را به دلیل آهک موجود در خاک این قبرستان، می‌دانند که چون آهک بسیار بالایی دارد و رنگ خاک آن به سفیدی می‌زند، باعث می‌شود تا در فاسد شدن اجساد دفن شده در این قبرستان، تاخیر باشد.

از دیگر ویژگی‌های این قبرستان را وجود سنگ قبرهای ایستاده در بخش تاریخی و قدیمی آن می‌دانند که هر کدام از این سنگ قبرها با توجه به قدمت، فرهنگ زمان و شغل و شخصیت فردی که در آن جایگاه دفن شده با نقوشی خاص حکاکی و تزیین شده‌اند.

رامین نوری – فعال گردشگری و میراث فرهنگی -، که پنج‌شنبه – ۱۲ تیر – از این قبرستان، تاریخی دیدن کرده، در گفت‌وگو با ایسنا درباره‌ی وضعیت این محوطه‌ی تاریخی می‌گوید: این قبرستان در کنار بقعه‌ی سه امامزاده «ابراهیم»، «منصور» و «عبدالرحمن» از دوره‌ی تیموری قرار گرفته است.

او به صحبت‌های بومی‌ها و محلی‌های منطقه اشاره می‌کند که می‌گویند «از گذشته بسیاری از مردم از نقاط مختلف برای دفن مردگان خود به این منطقه می‌آمدند تا مردگان خود را در این قبرستان دفن کنند» و ادامه می‌دهد: احتمالا در اوایل اسلام به دلیل مشکلاتی که در طبرستان وجود داشته، مردم تمایل داشته‌اند تا مردگان خود را در این منطقه دفن کنند، با این وجود هیچ کدام از مردم نسبت به ادعایی که این قبرستان را نخستین قبرستان مسلمانان ایران می‌دانند، هیچ سندی ندارند.

وی با اشاره به استفاده از متریال‌های مختلف برای ساختِ سنگ قبر در هر نقطه از دنیا بر اساس تاثیرات اقلیمی، بیان می‌کند: در این منطقه بیشتر از سنگ استفاده شده و روی سنگ‌ها را حجاری کرده‌اند و بیشتر آن‌ها دارای طرح‌های اسلیمی، هندسی و نمادها هستند.

او با بیان این‌که در این قبرستان، قبرهای ۱۰۰ ساله و قبرهای جدید حتی چند روز گذشته را در  کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند، ادامه می‌دهد: به نظر نمی‌رسد تا کنون طرحی برای ساماندهی این قبرستان تاریخی اجرایی شده باشد، برخی از سنگ قبرها شکسته شده‌اند و حتی یکسری سنگ‌های بسیار بزرگِ صندوق مانند که شبیه به تابوت هستند، در اطراف امامزاده گذاشته شده‌اند.

نوری به نقش‌های حجاری شده روی سنگِ قبرها اشاره می‌کند که از نقوش دایره‌ای تا آینه و کبوتر و گل و خورشید و طرح‌های سمبلیک روی سنگ قبرها حک شده‌اند و ادامه می‌دهد: این قبرستان، وسعت زیادی دارد و شاید به همین دلیل هنوز در آن مردگان را دفن می‌کنند، در حالی که به نظر می‌رسد نیاز است تا برای نشان دادنِ دقیقِ موقعیت قبرهای تاریخی و قبرهای جدیدتر فاصله یا نشانه‌ای گذاشته شود، در کنار یک سنگ قبری سنگ قبری دو طبقه قرار دارد که تاریخ دفن مردگان آن به سال هم نمی‌رسد.

از یک سو میراث فرهنگی قبرستان را سال ۱۳۸۱ در فهرست آثار ملی کشور ثبت کرده است، اما از سوی دیگر به نظر می‌رسد هنوز هیچ اقدامی برای ساماندهی این قبرستان و دست‌کم ایجاد یک فاصله یا مانعی برای دفنِ مردگان تازه درگذشته در بخش قدیمی قبرستان انجام نشده باشد، آن هم اگر اسناد بتوانند ثابت کنند این قبرستان قطعا نخستین قبرستان مسلمانان ایران است. قبرستانی به درازای ۱۴۰۰ سال از زمانِ ورود اسلام به ایران.

منبع:ایسنا

شهر تاریخی توز یا توج یکی از شهرهای مهم دشتستان قدیم بوده و از اهمیت بسیاری برخوردار و در نزدیکی روستای زیراه کنونی قرار داشته است.

شهر تاریخی توز
منطقه‌ باستانی توز در محلی بین روستاهای زیرراه، اردشیر‌آباد و سعدآباد از توابع دهستان‌های دشتستان در حاشیه رودخانه شاپور دالکی قرار دارد.

توز شهری تجارتی بوده که پارچه‌های کتانی ملون و گلابتون‌دوزی آن شهرت زیادی داشته است. رودخانه شاپور که از نزدیکی آن می‌گذرد غالباً رودخانهٔتوز (توج) نامیده می‌شده است.

این شهر بزرگ و پرآوازه، بزرگ‌ترین مرکز پارچه بافی ایران آن روزگار بوده و نخلستان‌های بی‌شماری داشته و در اکثر کتب تاریخی و جغرافیایی از این شهر نام برده شده است.

همه مورخان و جغرافی‌نویسان توز را شهری بزرگ دانسته و از پارچه‌بافی آن یاد کرده‌اند و نوشته‌اند که در این شهر بیش از 1000 باب مغازه پارچه فروشی وجود داشته است.

این شهر عظیم که وسعت آن را تا روستاهای اطراف سعدآباد هم نوشته‌اند یکی از شهرهای مهم جنوب کشور بوده و انبار غله کشور در کنار این شهر قرار داشته و تا قرن پنجم آباد بوده و پس از آن رو به ویرانی نهاده است.

آثار این شهر در اطراف روستای زیرراه تا نزدیکی‌های شهر سعدآباد کنونی فراوان دیده می‌شود. از آسیاب بادی تا چشمه و کوپال و … که همه بیانگر این حقیقت است که زمانی این مکان جایگاه شهری بزرگی بوده است.

پیرهداف؛ یکی از مکان‌های دیدنی شهر سعدآباد است، در محدوده شهر توز قرار دارد و مربوط به زمانی است که توز وجود داشته است.

چشمه زیرراه از شهرت فراوانی برخوردار است و در اکثر فصول به خصوص در فصل بهار عاشقان و علاقه مندان به طبیعت را به طرف خود دعوت می‌نماید و مسافران و گردشگران از طبیعت سرسبز آن بهره فراوان می‌برند.

پارچه و لباس‌های ساخت شهر توز آن قدر مرغوبیت داشته که برای ساخت لباس پادشاهان از آن استفاده می‌کرده‌اند.

عضدالدوله دیلمی طایفه‌ای از اعراب را از شام کوچاند و در آن جا اسکان داد. توز در آغاز قرن ششم ویران شد و تاکنون محل دقیق آن روشن نشده است. آثار توز قدیم به صورت ویرانه‌هایی در جلگه آبادی‌های سعدآباد، زیراه و اردشیرآباد قرار دارد.

مردم توز با مدد از اساطیر باستانی خود معتقدند که یکی از پسران جمشید پادشاه کیانی، شهر توز را بساخت و نام خود بر آن نهاد. قدمت تاریخی منطقه سعدآباد به دوران ایلامی‌ها برمی‌گردد.

ایلامی‌ها اقوامی بودند که قبل از شروع تاریخ در دشت‌های جنوب غربی ایران از احوالی شوش تا نزدیکی بوشهر سکونت داشتند بعد از اقوام ایلامی‌ها، مادها، هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان بر این سرزمین حکومت راندند. اوج شکوفایی شهر باستانی توز و سبا به دوره ساسانیان می‌رسد.

شهر باستانی توز در سال هیجدهم یا نوزدهم هجری قمری در نبرد میان ساکنان آن با سپاه اسلام به فرماندهی عثمان بن ابی العاص به تصرف مسلمانان درآمد و فتح شد.

بقایای این شهر باستانی اکنون در شمال شرقی شهر سعدآباد کنار جاده سعدآباد به وحدتیه نزدیک روستای زیرراه است.

بخش سعدآباد با وسعت 1000 کیلومتر مربع میان دو رودخانه دائمی استان، رودخانه دالکی و شاپور در شمال شرقی شهرستان دشتستان واقع گردیده است.

از آثار و تمدن باز مانده باستانی و دیدنی توز و سبا می‌توان به مجموعه غارهای چهل خانه اشاره کرد که در شمال شهر سعدآباد، نزدیکی ویرانه‌های شهر باستانی توز قرار دارد.

چهل خانه در دیواره سنگی رودخانه شاهپور ساخته شده است، گرچه تاریخ دقیقی از زمان ساخت آن در دست نیست ولی اکنون 23 خانه آن باقی مانده است.

توز یکی از قدیمی ترین و آبادترین و پر جمعیت‌ترین شهرهای دشتستان قدیم بوده که در عصر ساسانیان از رونق و اعتبار خاصی برخوردار بوده است.

توز بسیار گسترده بوده و از وحدتیه تا شبانکاره و سعدآباد و در جنوب تا روستای دهقائد ادامه داشته است و شاید هم شهر توز حدفاصل بین روستای آباد و سمل قرار داشته، که در اثر مسطح کردن زمین‌های ناهموار آن منطقه باروی قلعه‌ای کشف شد که گواه باستان شناسان، سبک معماری و ملات به کار رفته شده در آن قلعه را مربوط به دوره ساسانیان دانست.

نظر به اینکه شهر توز در دوره ساسانیان رونق داشته و رودخانه‌ای نیز از کنار آن می‌گذشته و هیچ تاریخی از این شهر تازه کشف شده در دست نیست، لذا باستان شناسان به اجماع رسیدند که توز در حد فاصل بین آباد و سمل قرار داشته است.

توز دانشمندان بسیاری را در خود پرورش داده است که می‌توان تاج‌الدین فارسی و عبدالله بن هارون التوزی را نام برد. توز مهمترین شهری بوده است که پیش از اسلام در قرن اولیه اسلامی در دشتستان قرار داشته است.

آثار متعددی از جمله: سفال، کوزه، لوله آبی، اشیاء قیمتی و … در این منطقه به دست آمده و آثار متعددی هم در زیر زمین مدفون است و نیاز به حفاری دارد.

شهر توز یا توج که امروزه آثار و بقایای آن در شهرستان دشتستان قرار دارد، یکی از مراکز شهری – صنعتی و تجاری مهم ایران و مناطق ساحلی خلیج فارس در دوران ساسانیان و قرون نخستین اسلامی بوده که حتی تا دوران حکومت آل بویه (دیلمیان) نیز حیات و فعالیت خود را حفظ نموده است.

بر اساس گزارش‌های مورخین و جغرافی‌دانان مسلمان، شهر توز منسوب است به اردشیر بابکان (اوایل قرن سوم میلادی) بنیانگذار دولت ساسانی.

در دوره اسلامی این شهر رونقی می‌یابد که اوج شکوفایی آن به سده دهم میلادی برمی‌گردد. در این زمان توج در میان راه گناوه به کازرون جای داشته و خود فراورنده پارچه‌های کتانی بوده که این هر دو عامل سبب توانگری مردمان این سامان گشته‌است.

در روزگار شورش، قرمطیان توج در برابر آنان ایستادگی نمود و اندکی پس از آن به سرزمین‌های زیر فرمان بوییان پیوسته‌شد.
پایان کار توج به سده دوازدهم میلادی بازمی‌گردد که در این زمان توج رو به ویرانی نهاد.

در مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی در مورد تاریخچه شهر باستانی توز آمده است:

تَوَّج، شهری کهن در جنوب غربی ایالت تاریخی فارس. امروزه محل دقیق این شهر را نمی‌توان به درستی تعیین کرد، ولی با توجه به منابع جغرافیایی دورۀ اسلامی، می‌توان حدس زد تل‌های بزرگی که در نزدیکی ده کهنۀ امروزی در بخش شبانکاره از شهرستان دشتستان واقع در استان بوشهر، موجود است، بقایای بر جای مانده از شهر تاریخی توج باشد.

در منابع جغرافیایی دورۀ اسلامی نام این شهر به جز توج، با عناوین توَّز و تَوّه نیز آمده است.

در گزارش‌های مربوط به حرکت سفاین اسکندر مقدونی از شهری به نام «تائوکه» یاد شده است که برخی از محققان آن را از نظر موقعیت، منطبق با توج دورۀ اسلامی می‌دانند.

اگر چنین باشد، پیشینۀ تاریخی این شهر دست‌کم به روزگار هخامنشیان می‌رسد. بنابر متن پهلوی کتاب شهرهای ایران، این شهر در دورۀ ساسانیان «توژک» خوانده می‌شده است.

از تاریخ توج به روزگار ساسانیان آگاهی‌های روشنی در دست نیست. طبری گزارش کرده است که شاپور دوم ساسانی پس از مسلط شدن بر امور کشوری، به سرکوب عرب‌های حدود مرزهای ایران پرداخت و گروهی از آنان را که از قبایل تغلب، عبدالقیس و بکربن وائل بودند، در کرمان، توج و اهواز جای داد.

به گزارش یعقوبی، این شهر در 13ق/634م به روزگار ابوبکر، به دست عثمان بن ابی‌عاص که توسط افراد قبیلۀ عبدقیس همراهی می‌شد، گشوده شد. اما دیگر مورخان، فتح این شهر را به روزگار عمربن خطاب دانسته‌اند. بلاذری و قدامة بن جعفر فتح این شهر را در 19ق/640م، و ذهبی آن را در 21ق/642م به دست عثمان بن ابی‌عاص ذکر کرده‌اند.

طبری از دو جنگ مسلمانان با اهالی توج یاد کرده است که جنگ دوم در 23ق روی داده است. اگر سخن طبری را بپذیریم، می‌بایستی که اهالی این شهر پس از گشوده شدن نخستین آن به دست عرب‌ها، آنان را از شهر رانده باشند و بار دیگر در 23ق این شهر مجدداً به دست عثمان بن ابی عاص فتح شده باشد. ابن بلخی نیز از دوبار لشکرکشی عرب‌ها به ایالت فارس و شهر توج خبر می‌دهد که نخستین‌بار به فرماندهی علاءبن حضرمی، و بار دوم توسط عثمان بن ابی عاص صورت گرفته است. اما برخی از منابع، فاتح توج را مجاشع بن مسعود معرفی کرده‌اند.

مجاشع از سردارانی بود که در خلافت عمر همراه ابوموسی اشعری فرماندهی گروهی از نیروهای عرب را در یورش به خوزستان برعهده داشت و احتمالاً وی از طرف ابوموسی اشعری برای کمک به اعرابی که از راه دریا به فارس تاخته بودند، مأمور شده بود.

عربها که از جانب بصره وارد خوزستان شده بودند، با نیروهای عثمان بن ابی‌عاص که از جانب دریا وارد فارس شده بودند، در نزدیکی ارجان به یکدیگر پیوستند که منجر به فتح دیگر شهرهای فارس و خوزستان شد و احتمالاً این اختلاف میان منابع تاریخی دربارۀ فتح این شهر و فاتح آن از همین‌جا ناشی شده است.

منابع تاریخی تأکید دارند که این شهر به دست عثمان بن ابی‌عاص، بازسازی گردید و وی پس از بنا کردن مسجدی، آنجا را پایگاه مسلمانان قرار داد.

توج در دورۀ اسلامی از شهرهای پررونق ایالت فارس به‌شمار می‌رفته است. اوج رونق این شهر در سدۀ 4ق/10م بوده است.

اصطخری توج را پنجمین شهر بزرگ فارس، و از حیث بزرگی هم‌سنگ ارجان دانسته است. مؤلف گمنام حدودالعالم مردم این شهر را بسیار توانگر توصیف کرده است. علت رونق و ثروت توج، واقع بودن آن بر سر راه بازرگانی بندر گناوه به کازرون و همچنین تولید پارچه‌های کتانی مرغوب و بی‌نظیری بوده است که بدان پارچه‌های توزی می‌گفتند. این پارچه‌ها به سراسر دنیای اسلام آن روزگار صادر می‌شده است.

توج در سرحد کوره‌های اردشیر خوره و شاپور خوره واقع بوده است. هرچند که جغرافی‌دانان اسلامی، سرحدات کوره‌ها را دقیقاً مشخص نکرده‌اند و در آثار آنان مطالب ضد و نقیض دربارۀ وابستگی شهرها با این یا آن منطقه دیده می‌شود، اما بیشتر جغرافی‌دانان دورۀ اسلامی توج را از شهرهای کورۀ اردشیر خوره دانسته‌اند و مقدسی آن را در شمار شهرهای کورۀ شاپور خوره برشمرده است.

توج در کنار رودخانۀ شاپور واقع بوده است و به واسطۀ شهرت این شهر، این رودخانه، پس از رسیدن به توج، رودخانۀ توج خوانده می‌شده است. این شهر بنا به وضع اقلیمی‌اش، هوایی گرم و نخلستان‌های فراوانی داشته است.

در 322ق/934م، برخی از نواحی فارس از جمله توج دستخوش تاخت و تاز پیروان ابوطاهر قرمطی واقع شد؛ اما در نبردی که میان قرمطیان و اهالی توج روی داد، قرمطیان منهزم شدند و یکی از سرداران بزرگ آنها به نام ابن غمر در این جنگ به اسارت درآمد و والی توج وی را نزد خلیفه به بغداد فرستاد.

در همین سال، فارس به تصرف عمادالدوله ابوالحسن علی بن بویه درآمد و توج نیز ضمیمۀ قلمرو آل بویه شد. به روزگار عضدالدولۀ دیلمی طوایفی از اعراب شام به فرمان وی در توج اسکان داده شدند.

توج در سدۀ 6 ق/12م رو به ویرانی نهاد و در قرن 8 ق تنها نامی از آن مانده بود، چنان‌که حمدالله مستوفی در سدۀ 8 ق تنها از خرابه‌های آن یاد کرده است.

منبع:همشهری