آشنایی با تپه حسن‌لو – آذربایجان غربی

تپه حسن‌لو در ۷ کیلومتری شهر نقده قرار دارد و یکی از تپه‌های باستانی ایران است که قدمت آن به بیش از ۶ هزار سال قبل از میلاد می‌رسد.

تپه حسن‌لو با وسعت30 هکتار و ارتفاع 20 متر در 7 کیلومتری شمال شرق شهر نقده در استان آذربایجان غربی و در کنار روستای حسن لو واقع شده است. جام بزرگ طلایی حسن‌لو که مربوط به دوران مانائی می‌باشد در این تپه کشف شده است.

بنا به ارزیابی‌ها، قدمت این تپه به 6000 سال قبل از میلاد می‌رسد و تا دوره اسلامی نیز محل سکونت و استقرار بوده و کاوش‌ها نشان می‌دهد چندین بار به علت آتش سوزی تخریب و مجددا بنا گردیده است.

با اکتشافات انجام شده و خارج شدن شهر باستانی از زیر خاک آثاری از جمله زیور آلات زنانه، مجسمه‌های تزئینی، خنجرها و دشنه‌های آهنی و برنزی و… کشف شده است.

جام زرین حسن‌لو به ابعاد 21 سانتی متر بلندی و 25 سانتی متر قطر و 950 گرم وزن متعلق به هزاره اول قبل از میلاد است و از یکی از اتاق‌های سوخته در سال 1338 کشف شده و روی آن نقش خدایان سه گانه‌ای سوار بر ارابه دیده می‌شود.

خدای آب، خدای زمین و خدای خورشید؛ همینطور کاهنی که جام بلندی به دست دارد و چندین نقش دیگر که از بارزترین نمونه‌های هنر دوران خود است .این جام هم‌اکنون در موزه ملی ایران نگهداری می‌شود.

دژ حسن‌لو و دیوار دفاعی آن:

دور تا دور قلعه را دیواری به قطر 3 متر و ارتفاع 7 متر فرا گرفته بود. در فاصله 30 متری از باروی قلعه، برج‌های مربع شکلی به ابعاد 10×10 متر ساخته شده بود.

در مرکز دژ حسن‌لو یک حیاط چند ضلعی نامنظم ساخته شده است. دور تا دور این حیاط را  تالارهای ستون‌دار، ایوان‌های دراز و اتاق‌های کوچک و بزرگ تشکیل می‌دهند.

در انتهای جنوبی حیاط قربانگاه قرار دارد و در انتهای شمالی آن چند لوح سنگی به ارتفاع سه متر و بدون هیچ گونه علامت دیده می‌شود.

بناهای وابسته به حیاط مرکزی:

در جنوب شرقی حیاط مرکزی  یک تالار وسیع با چند انباری از زیر خاک بیرون آمده است. در این تالار خمره‌های بزرگ متعددی یافت شد.

در شمال این انبار قدیمی‌ترین و اولین تالار ستون‌دار به طول 6 و عرض 4 متر قرار گرفته و راه ورودی آن از انبار است. در مرکز این تالار دو ردیف چهار ستونی تعبیه شده و فاصله ستون‌ها از یکدیگر پنج متر است.

در کنار دیوارها ته ستون‌های سنگی دیده می شود. محراب یا محل اصلی معبد در جنوب تالار قرار دارد. در شمال این تالار چند اتاق کوچک و بزرگ ساخته شده است. در میان این تالار اسکلت دو اسب پیدا شده است.

در جنوب حیاط مرکزی یک واحد ساختمانی شامل اتاق‌ها و تالارهای متعدد ساخته شده است. معبد دوم که شامل تالاری ستون‌دار است، بخشی از این واحد ساختمانی را تشکیل می‌دهد.

به فاصله 5/3 متری از در ورودی سمت شمالی تالار، سکویی به اضلاع 2×3 متر قرار دارد.

در وسط جبهه جنوبی تالار، محلی شبیه محراب ساخته شده است که از آن به اتاق کوچک پشت معبد راه دارد. در داخل معبد محلی برای روشن کردن آتش مقدس در نظر گرفته شده بود و در جنوب غربی معبد اجاقی مستطیل شکل دیده می‌شود.

در گوشه جنوب غربی حیاط مرکزی معبد سوم یا تالار ستون‌دار سوم قرار دارد.

این واحد ساختمانی از سمت شرق به حیاط مرکزی، از غرب به دیوار غربی قلعه (برج و باروی حسن‌لو)، از جنوب به راهرویی باریک و از شمال به راهی که در گذشته از معابر دژ حسن‌لو بود و به دروازه غربی حسن‌لو می‌رسید، محدود می‌شود.

این دروازه تنها راه ورودی دژ حسن‌لو از غرب است. واحد ساختمانی جنوب غربی که تالار ستون دار آن جدیدترین تالار ستون دار حسنلو به شمار می‌رود، در شمال غربی معبد دوم احداث شده است.

از گوشه جنوب غربی حیاط مرکزی دری به سوی تالار ستون دار این واحد باز می‌شود. دو ردیف چهار ستونی به انضمام دو پایه ستون هایی که در کنار دیوار قرار دارند، سقف را نگهداری می کردند.

شیوه ساخت این تالار با حذف پایه‌های ستون‌های کنار دیوار، شبیه بناهای دوره هخامنشی مخصوصاً تالارهای ستون‌دار کاخ‌های تخت جمشید است.

آثار مکشوفه از حفاری‌های باستان شناسی تپه حسن‌لو:

اشیای قابل توجه و ارزشمندی که تاکنون در کاوش‌های نقاط مختلف تپه حسن‌لو، به ویژه از گورهای قدیمی پیرامون آن به دست آمده است، نمونه کاملی از صنایع ساکنان قدیمی این ناحیه را نشان می دهد.

این اشیاء شامل اشیای استخوانی و سنگی، اشیای  نقره‌ای، اشیای سفالی، اشیای مفرغی و اشیای طلایی است. معروف‌ترین این اشیاء، جام حسن‌لو است.

منبع:همشهری

آشنایی با گنبد غفاریه – آذربایجان شرقی

گنبد غفاریه نیز یکی دیگر از مزارهای پنجگانه شهر مراغه است

این بنا در قسمت شمال باختری مراغه، کنار رودخانه صافی چای واقع شده و تاریخ احداث آن در فاصله بین سال های 725 و 728 قمری است.

گنبد غفاریه بنایی مربع و آجری است که بر بالای سکویی سنگی و سردابه دخمه‌ای عمیقی استوار است.

در چهار زاویه آن ستون‌هایی با نقوش لوزی ساخته‌اند. جلو خان بزرگ آن، رو به شمال دارد و پهنای طاق زیرین به سمت خاور است. هر یک از اضلاع طرفین و عقب دارای دو طاقنما و یک حاشیه مکتوب می‌باشد.

در این گنبد تمامی خطوط، ریحان است. کاشی‌های این بنا مخلوطی از رنگ آبی دریایی و آسمانی است.

رنگ حروف کتیبه‌ها سیاه بوده و بر متن سفید دیوار با شاخ و برگ فیروزه قرار دارند. بالای طاق نمای مرکزی ایوان بزرگ، کتیبه‌ای سه خطی دیده می‌شود.

بالای درگاه بنا نیز یک کتیبه دو سطری موجود است که به علت ساییدگی و شکستگی مفهوم نیست، ولی به نظرمی‌رسد که القاب و نام صاحب بقعه است.

در جلو خان بزرگ یک طاق‌نمای مرکزی بر سر در ساخته‌اند که دربالای آن دو سطر کتیبه دیده می‌شود.

این گنبد بنایی است مربع از آجر سرخ که بر زیربنایی از سنگ نهاده شده است. در میان این زیربنای سنگی سردابی تعبیه کرده‌اند.

احتمال بسیار وجود دارد که این بنا هم از داخل و هم از خارج گنبدی بوده باشد و طبیعتاُ جزئیات متعددی در آن تغییر و تحول یافته است.

این گنبد در زمان حکومت ایلخانیان و توسط سلطان ابوسعید بهادرخان ساخته شده‌است.

وجه تسمیه بنا براساس آنچه که از متون تاریخی برمی‌آید، چنین است که عارفی به نام نظام الدین احمد بن حسین الغفاری در زمان فرمانروایی سلطان یعقوب بن حسن بیگ آق قویونلو، هنگام مراجعت از حج و عمارتی در نزدیکی این بنا احداث و املاک و باغی جهت مصارف آن وقف نمود.

به همین جهت این عمارت و بناهای وابسته و همچنین برج مزبور به نام وی به غفاریه اشتهار یافت.

گنبد غفاریه با الهام از گنبد سرخ مراغه ساخته شده و به شکل مربع آجری است که روی سکو و بر فراز دخمه‌ای استوارشده است و چهار گوشه آن بوسیله ستون‌هایی که دارای تزیینات آجری است، زینت یافته است.

درگاه ورودی بنا به سمت شمال واقع شده و دارای یک طاق نمای بزرگ و دو طاق نمای باریک و بلند جنبین می‌باشد.

طاق نمای مرکزی را تزیینات زیبای معقلی مرکب از آجر و کاشی‌های الوان سیاه و سفید و فیروزه‌ای و دو کتیبه به خط ریحان آرایش می‌دهد.

منبع:همشهری

آشنایی با مجموعه بازارهای قدیمی همدان

مجموعه بازارهای قدیمی شهر همدان که از آثار دوره قاجاریه به حساب می‌آیند، در مرکز این شهر قرار دارد

مجموعه بازار سنتی و کاروانسراهای شهر همدان، از 38 بازار و راسته بازار و 26 سرا و کاروانسرا تشکیل شده و اکثراً نقاط آن با سبک معماری دوره قاجاریه ساخته شده‌اند

این بازارها که همچون بازارهای اغلب شهرهای قدیمی مسقف و از بافت معماری اسلامی برخوردار هستند، هر یک اختصاص به یک نوع مال التجاره یا پیشه‌ورانی است که دارای حرفه مشترکی هستند. از این رو مردم بر حسب احتیاجات خود می‌دانند برای تهیه نیازمندی‌های خود به کجا مراجعه کنند.

به عنوان مثال بازار قیصریه را میرزا کاظم، منشی قاجاریه در پشت کاروانسرای خود (کاروانسرای میرزا کاظم) برای صنف فرش فروش‌ها ساخت.

در گذشته، هر یک از راسته‌ها و کاروانسراهای این مجموعه به عرضه یک کالای خاص اختصاص داشته، اما این ویژگی، امروزه تا حدودی دستخوش تغییر شده است.

بازارهای همدان نیز مانند بازارهای اغلب شهرهای قدیمی مسقفند و از بافت معماری اسلامی برخوردارند. این بازارها در مرکز شهر همدان قرار دارند و هر یک مختص یک نوع مال‌التجاره یا پیشه‌ورانی است که دارای حرفه مشترکی هستند.

در مجموعه بازار همدان امکاناتی نظیر مسجد، حمام ، زورخانه و چایخانه و غیره به چشم می‌خورد. امروزه از راسته بازارهای همدان (آهنگرها، گیوه کش‌ها، زهتاب‌ها، موتاب‌ها، نجارها، گوزه گرها، صحاف‌ها و..) دیگر خبری نیست.

به علت موقعیت خاص جغرافیایی همدان و قرارگرفتن در مسیر راه‌های ارتباطی شهرهای غربی و نیز زائران انبوهی که از میانه و مناطق دور دست جهت زیارت عتبات عالیات در همدان توقف می‌نمودند این شهر از اهمیت خاص اقتصادی و جغرافیایی به ویژه در دوران صفویه برخوردار بوده‌است.

با دقت در نقشه همدان می‌بینیم که تمامی بازارهای همدان در حول و محور مسجد جامع ساخته شده. تجار و پیشه وران نماز ظهر و عصر را در آنجا اقامه می‌کنند.

راسته‌ها و قسمت‌های مختلف مجموعه بازارهای همدان عبارتند از:

راسته آهک فروش ها، سرگذر، آهنگرها، زنجیرسازها، چلنگرها، پالاندوزها، گونی فروش‌ها، چاقوسازها، راسته حسین خانی، راسته حاج فضل الله، حلّاج خانه، حلبی سازها، دبّاغخانه، رزین بُرها، زغالی ها، زرگرها، سبزه میدان، سمسار خانه، شالار یهودی، شیشه فروش ها، صحّافخانه، صندوق سازها، علاقبندها، قصاب‌ها، قیصریه فرش فروش‌ها، نجّارها، قنّادها، کاه فروش‌ها، کفشدوزخانه بزرگ، کفشدوزخانه کوچک، کهنه فروش‌ها، گیوه کش‌ها، مسگرها، نخود بریز ها، نمدمال‌ها و … .

بازار همدان در سال 1377 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 2027 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

منبع:همشهری

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری شیراز – فارس

شهر شیراز با ۴۰ کیلومتر مربع مساحت در مرکز استان فارس قرار دارد و به عنوان یکی از ۵ کلانشهر ایران نیز شناخته می‌شود

شیراز، شهر حافظ و سعدی شهر گل و بلبل و مصداق و معرف یک شهر ایرانی است. فرهنگ و ادب ایران آن‌قدر با این شهر در پیوند است که واقعا نمی‌توان ایران و زبان فارسی را بدون شیراز و حافظ و سعدیش تصور کرد.

اطراف شیراز را رشته کوه‌های نسبتاً مرتفعی به شکل حصاری استوار، احاطه کرده‌اند که از لحاظ سوق الجیشی و حفظ شهر اهمیت ویژه‌ای دارند.

این شهر در منطقه کوهستانی زاگرس واقع شده و آب و هوایی معتدل دارد. شیراز از غرب به کوه دراک، از شمال به کوه‌های بمو، سبزپوشان، چهل‌مقام و باباکوهی، از رشته کوه‌های زاگرس محدود ‌است.

استان فارس و به ویژه شهر شیراز از دیرباز مقصد بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی بوده است. شیراز یکی از مهم‌ترین مراکز گردشگری و توریستی ایران است و با جاذبه‌های تاریخی فراوان شهرت جهانی دارد.

روز 15 فروردین با تصویب شورای شهر شیراز و تایید مجلس شورای اسلامی به نام روز شیراز نامگذاری شده‌است.

رودخانه خشک شیراز رودخانه فصلی است که پس از عبور از شهر شیراز به سمت جنوب شرقی حوضه خود متمایل شده و به دریاچه مهارلو می‌ریزد.

  • از جاذبه‌های تاریخی شهر شیراز می‌توان به آتشکده صمیکان، آرامگاه حافظ، آرامگاه خواجوی کرمانی، آرامگاه سعدی، ارگ کریم‌خان، باغ ارم، باغ تخت، باغ چهل‌تن، باغ دلگشا، باغ عفیف‌آباد، باغ نارنجستان قوام، باغ هفت‌تن، خانه صالحی، حمام باغ نشاط، عمارت باغ ایلخانی، عمارت باغ نشاط، عمارت دیوانخانه، عمارت کلاه‌فرنگی باغ نظر، مسجد نصیرالملک، قصر ابونصر، قلعه کک‌ها، مدرسه آقاباباخان، مدرسه خان، موزه پارس، موزه هفت‌تنان، نقش‌برجسته بهرام اشاره کرد.
  • از جاذبه‌های طبیعی شهر شیراز نیز می‌توان به آبشار کوهمره سرخی، برم‌دلک، پارک قلعه‌بندر، پارک ملی بمو، باغ پرندگان شیراز، پیربناب، چشمه جوشک، چشمه خارگان، چشمه ریچی، دریاچه دشت ارژن، دریاچه مهارلو، رکن‌آباد، رودخانه قره‌آغاج، روستای قلات، کوه سبزپوشان، گردشگاه آتشکده، گردشگاه چاه‌مسکی، گردشگاه چشمه سلمانی و گردشگاه هفت‌برم اشاره کرد.

همچنین شهر شیراز دارای جاذبه‌های مذهبی فراوانی است. از جمله:

  • آستان مقدس حضرت شاه چراغ(ع). حضرت میر سید احمد فرزند امام موسی کاظم (ع) معروف به شاه چراغ برادر حضرت امام رضا(ع) در آغاز قرن سوم هجری به شیراز هجرت نموده و در همانجا وفات یافته است.
  • آستان مقدس حضرت سیدعلاءالدین حسین. این زیارتگاه که در جنوب شرقی شهر شیراز قرار دارد,بارگاه حضرت سید علاالدین حسین برادر شاهچراغ است که در اواخر قرن دوم هجری و اوایل قرن سوم , هنگامی که برای دیدار برادر خود امام رضا از راه شیراز عازم توس بود در شیراز شهید وبه خاک سپرده شد. بنای روی مقبره در آغاز در زمان قتلغ خان والی فارس ساخته شده ولی بنای اساسی ترئینات،کاشی‌کاری و گنبد سازی آن در زمان صفویه صورت گرفته است.
  • آرامگاه علی ابن حمزه. این بقعه درکنار پل دروازه اصفهان قرار گرفته و محل دفن یکی از امامزادگان است که صحن وحرمی بزرگ و زیبا دارد.
  • مسجد وکیل. این مسجد به نام مسجد سلطانی وکیل معروف است و از آثار پر ارزش دوره زندیه به شمار می رود. این مسجد هم اکنون محل برگذاری نماز جمعه شیراز است. علاوه بر بزرگی از ارزش واهمیت تاریخی نیز بر خوردار است . کاشی کاری زیبا، حجاری ستون‌های 48 گانه و منبر یکپارچه مرمرین آن از شاهکارهای دوره زندیه به حساب می‌آید.
  • مسجد جامع عتیق. مسجد جامع عتیق از کهن ترین مساجد استان فارس است .این مسجد پس از لشکر کشی عمرو لیث صفاری در سال 276 قمری به شیراز به شکرانه پیروزی و تصرف این شهر بنا شد. کار ساخت این بنا, در سال 281 قمری خاتمه یافت.
  • مسجد نو شهدا. نام این مسجد که پس از مسجد جامع عتیق کهن ترین مسجد شیراز است ‌در قدین مسجد اتابک بود. ساخت بنای اولیه این مسجد در سال 598 قمری توسط اتابک سعدبن زنگی آغاز شد و در سال 615 قمری به اتمام رسید.

باغ های شیراز به زیبایی و طراوت شهرت جهانی دارند و چند باغ آن نیز از جمله آثار تاریخی این شهر محسوب می‌شوند:

  • باغ جهان نما در کنار دروازه قرآن که ساختمان آن در دوره کریم خان زند مرمت و تجدید بنا شد، از تفرجگاه های شیراز است.
  • باغ دلگشا که نزدیک آرامگاه سعدی قرار دارد، در دوره تیمور از باغ های مهم و تفریحی شیراز بود. قدمت این باغ به دوره ساسانی نسبت داده شده و ساختمان موجود در آن ، متعلق به دوره قاجاریه است. این باغ در اردیبهشت – فصل چیدن بهار نارنج – بسته است.
  • باغ عفیف آباد با وسعتی حدود 127000 متر مربع از زیباترین باغ های تاریخی شیراز است. این باغ در دوره صفویه از باغ های مهم و گردشگاه پادشاهان بود. در میان این باغ که گلشن نیز نامیده می شود، عمارتی دو طبقه، آب نماها و زیرزمین وجود دارد.
  • باغ ارم که بنا و سردر آن از دوره قاجاریه به جای مانده، زیباترین باغ شیراز است. گل های زینتی و گونه های متنوع گیاهی موجود در این باغ ، آن را به باغ گیاه شناسی دانشگاه شیراز بدل ساخته است. باغ تخت در شمال شهر شیراز و در دامنه کوه بابا کوهی قرار دارد. در این باغ عمارتی به همت اتابک قراچه داغ در سال 480 قمری بنا شد. در زمان آقا محمدخان قاجار نیز بنای جدیدی در این باغ ساخته شد. در این باغ تاریخی، اکنون پادگان نظامی مستقر است.
  • سایر باغ های شیراز در غرب شهر در منطقه قصر دشت قرار دارد و حدود 50 کیلومتر از سطح شهر را در برگرفته است. رودخانه اعظم ، نهرمعالی آباد و قنات های متعدد، این باغ ها را مشروب می کند.
  • چاه مرتاض علی: بالای کوه هفت تن در سلسله جبال چهل مقام، در شمال شهر شیراز و در شرق گنبد عضد (گهواره دید)، چاهی به ژرفای سه متر با دو آب انبار و ساختمانی شامل چند اتاق وجود دارد که محل ریاضت و عبادت صوفیه و عرفا بود.
  • پارک قلعه بندر: بر فراز کوه قلعه بندر در محله سعدی، پارک جنگلی به مساحت 10 هکتار وجود دارد که از آنجا منظره زیبای شیراز دیده می شود.
  • چشمه جوشک: این چشمه در محدوده شمال غربی شیراز، در کنار روستای قصرقمشه قرار دارد. این چشمه بزرگ، سرچشمه رودخانه اعظم است که باغ های تمام روستاهای مسیر خود مانند قصر قمشه ، منصورآباد و قصر دشت و … را آبیاری می کند. مظهر چشمه جوشک و کناره های رودخانه ، گردشگاه مفرحی است.
  • منطقه بَمو: منطقه بمو در برابر کوه بمو، در 19 کیلومتری شیراز و درست مقابل تنگه الله اکبر، در جاده شیراز- آباده واقع است. منطقه بمو دارای گونه های نادر جانوران به ویژه آهو و گونه های مختلف گیاهی است. این منطقه حفاظت شده چشم انداز زیبایی دارد. در این پارک چشمه بیدی، چشمه صادقی، چشمه فیلی، چشمه گردو و چشمه چنار با آب صاف و گوارا در دره های زیبا جریان دارند. دو قنات رکن آباد و آب زنگی در همین منطقه قرار دارند.
  • روستای قلات: در جاده شیراز- سپیدان، روستای ییلاقی قلات با خانه ها، باغ ها و چشمه های زیبا در دامنه کوه واقع است.
  • پیربناب: پیربناب که در زبان محاوره پیربنو نامیده می شود، چشمه بسیار بزرگی در 15 کیلومتری جنوب شیراز است. در اطراف این چشمه محیط با صفایی با درختان چنار وجود دارد که دشت برابر خود را سیراب می کند. آرامگاه مخروبه ای نیز در کنار چشمه وجود دارد که معروف به شیخ اقطع است.
  • سبزپوشان: در فاصله چهار کیلومتری پیربناب ، کوه سبزپوشان قرار دارد. غاری زیبا در این کوه وجود دارد که بقعه متبرکه یکی از امامزادگان را در دل خود جای داده است.
  • آبشار کوهمره سرخی: در جاده شیراز- کازرون، به فاصله 50 کیلومتر، جاده کوهمره سرخی جدا می شود. با گذر از چند روستا، منطقه ای پدیدار می شود که دارای آبشارهای کوچک متعدد و جنگل طبیعی کم درختی است.
  • دریاچه مهارلو: اطراف دریاچه مهارلو نقاط بسیار زیبا و دیدنی پدید آمده که مردم بسیاری را به خود جلب می‌کند.
  • آب رکن آباد: در 12 کیلومتری شمال شیراز، سرچشمه این آب قرار دارد که در سال 338 قمری توسط رکن الدوله دیلمی احداث شد. آب رکن آباد ضمن آبیاری روستای اکبرآباد ، از دروازه قرآن وارد شیراز می شد و محلات متعدد از جمله هفت تنان، چهل تنان و حافظیه را مشروب می‌کرد.
  • برم دلک: تالاب زیبایی در 4 کیلومتری روستای برم دلک است.
  • دریاچه دشت ارژن: دریاچه ای است با آب شیرین و با فضای سبز. روستای دشت ارژن و چشمه سلمان در56 کیلومتری جاده شیراز- کازرون قرار دارد. این دریاچه زیستگاه پرندگان مهاجر است.
  • تفرجگاه میان کتل: در فاصله 20 کیلومتری دریاچه دشت ارژن، با چشم اندازی زیبا، محل نگه داری گونه های نایاب گوزن زرد است.
  • اطراف رودخانه قره آغاج: به ویژه اطراف بند بهمن نزدیک شهر کوار در 45 کیلومتری شیراز، منطقه‌ای زیبا و خرم است. چشمه خارگان نیز با جنگل بلوط زیبا در مجاورت این رودخانه واقع است.
  • علاوه بر این نقاط، در شهرستان شیراز چشمه های فیل، رچی، سلیمانی، خارگان و تفرجگاه چاه محکی و دشت خضر، دیدنی است.

منبع:همشهری

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری استان البرز

استان البرز یکی از استان‌هایی است که با وجود داشتن مکان‌های بسیار دیدنی طبیعی و تاریخی از دید گردشگران مغفول مانده است.

جاذبه‌های فرهنگی، تاریخی، طبیعی، کشاورزی، صنعتی و … استان البرز تا حدی ناشناخته‌اند که حتی برخی از البرز نشینان نیز از وجود آنها بی‌خبرند!

دامنه سلسله جبال البرز از دیرباز به دلیل آب و هوای مناسب، رودخانه‌های جاری و پناهگاه‌های مطمئن، همیشه محل استقرار و سکونت‌گاه‌های موقتی و دائمی اقوام و گروه های مختلف بوده است.

طبق منابع و اسناد تاریخی و مطالعات باستان‌شناسی آثاری همچون محوطه‌ها، تپه‌های باستانی و ابنیه‌های تاریخی در مناطق کرج، طالقان، ساوجبلاغ و نظرآباد همگی بیانگر و معرف آن است که در ادوار گذشته این منطقه از فرهنگ غنی پیش از تاریخ برخوردار بوده است.

زیبایی‌های ناشناخته با طبیعتی حیرت انگیز، وجود رودخانه‌های آب شیرین البرز، مانند رودخانه کرج، شاهرود، کردان و چشمه سارهای بسیار زیبا، غارهای طبیعی، آبشارهای مرتفع، کوه‌های بلند، درختان کهنسال، پوشش گیاهی و جانوری متنوع، آب‌های معدنی با خواص درمانی، این استان را به یکی از زیباترین استان‌های گردشگری کشور از لحاظ وجود پدیده‌های طبیعی تبدیل کرده است.

استان البرز دارای جمعیتی حدود 2.5 میلیون نفر است. شهر کرج سومین شهر پرجمعیت ایران بعد از تهران و مشهد به شمار می‌آید.
لازم به ذکر است که از 5 محور پرتردد کشور 4 محور آن در استان البرز واقع شده است.

  • پل آصف الدوله

در حدود 3 کیلومتری جاده کرج-اشتهارد در حوالی جنوبی مرداباد (ماهدشت) بر روی رودخانه شور که در زمان ناصرالدین شاه قاجار توسط آصف الدوله احداث شده و معروف به پل شور یا پل رود شور بود که در حال حاضر مقداری از آن تخریب شده است.

  • رود شور

روخانه شور (ابهر رود) یا به گفته بومیان شورکات رودخانه‌ای است فصلی که در شمال اشتهارد از غرب به شرق جریان دارد، تنها رودخانة ناحیه اشتهارد است. این رودخانه از کوههای جنوب غربی آوج‌( استان قزوین) سرچشمه می‌گیرد و پس از مشروب کردن دشتهای ابهر، قزوین، شمال بخش اشتهارد و جنوب ساوجبلاغ به رودخانة کرج می‌پیوندد.

این رودخانه به طور پراکنده دارای ماهی گورخری (Aphanius sophiae) می‌باشد و در فصل حاضر پرنده هایی چون سلیم طوقی، پرستو، ایگرت سفید و عقاب استپی در این ناحیه و توسط تیم طبیعت گردی البرز من (راگا) رویت گردید.

در این منطقه در واقع بر اثر فرسایش رود در ارتفاعات شمالی اشتهارد (ارتفاعات حلقه دره) باتلاق نمکزار به این قسمت زهکشی می شود و از این پس رود شور یک مسیر غربی – شرقی را طی کرده است و به علت شیب بسیار کم زمین، از سرعت این رود کاسته و عمدتاً در زمین نفوذ می‌کند و زمینه ایجاد کویر اشتهارد را باعث می‌شود.

با عبور رود شور از این نمکزار بر شوری این آب افزوده شده و در پل عاصف الدوله در نزدیکی پلیس راه ماهدشت کاملاً شور شده و به طرف جنوب شرقی جریان می یابد و نهایتاً به حوضه آبریز دریاچه مسیله قم می ریزد .

  • کاروانسرای شاه عباسی

کاروانسرای شاه عباسی که مربوط به دوران صفویه است. و در مرکز شهر، ابتئای بلوار امامزاده حسن (ع) قرار که بنایی سنگی-آجری است.

این کاروانسرا متعلق به دوران صفویه بوده و بین سال‌های ۱۰۷۸ تا ۱۱۰۹ در زمان شاه سلیمان صفوی ساخته شده‌است.این بنا در بخش مرکزی شهرستان کرج در استان البرز و در سمت جنوب شرقی میدان توحید قرار گرفته‌است.

این کاروانسرا در ابتدای ساخت برای کاروان‌ها و مرکب‌هایشان به عنوان مکان استراحت بوده و در اوایل دوران قاجاریه تبدیل به پادگان یا قلعه نظامی شد و در اواخر دوران قاجار نیز به عنوان مدرسه (موسوم به فلاحت) از آن استفاده می‌شده‌است. مساحت کل بنا ۳ هزار متر مربع و مساحت حیاط میانی ۹۰۰ متر مربع است.

ورودی کاروانسرا نیز از ایوان شمالی است. پیرامون حیاط میانی آن ۲۱ حجره ایوان‌دار برای استراحت مسافران و پنج بارانداز برای نگهداری کالا و جایگزینی همراهان و نگهبانان کاروان‌ها در نظر گرفته شده‌است در ساخت این بنا از سنگ، آجر، چوب و کاهگل استفاده شده‌است. کاروانسرای شاه‌عباسی کرج در ۲۲ فروردین ماه سال ۱۳۵۶ با شماره ۱۳۶۸ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.

  • امامزاده سلیمان (ع)

بنای امامزاده سلیمان در 6 کیلومتری شرق اشتهارد متعلق به دوره صفویه در کنار جاده کرج- اشتهارد قرار دارد. امامزاده سلیمان یکی از نوادگان امام موسی کاظم (ع) و از زیارتگاههای مشهور منطقه محسوب می‌شود.

بنای امامزاده متشکل از یک طاق نمای ورودی و رواقها و گنبدخانه است. فضای چهارگوش داخل گنبدخانه با طاق نماهایی به شکل هشت ضلعی و سپس توسط طاق بندهای متناسبی به 16 ضلعی تبدیل شده است.

  • امامزاده زید و رحمان (ع) یا سه گنبدان

در روستای رحمانیه امامزادگان زید و رحمان یا سه گنبدان از نوادگان امام جعفر صادق (ع) در کنار راه اصلی کرج به اشتهارد قرار دارند.

بنای امامزاده متعلق به قرون 7 و 8 هجری است که از نظر معماری دارای وی‍ژگی خاصی بوده، و یکی از بناهای شاخص مذهبی در منطقه محسوب می‌شود.

این بنا دارای سه گنبدخانه و متعلق به سه دوره تاریخی است، بطوریکه گنبد شرقی متعلق به دوره ایلخانی، گنبد غربی متعلق به دوره تیموری و گنبد شمالی در زمان صفویه به بنا الحاق شده است.

  • آبشار خور

واژه خور مخفف خورشید است، روستای خور با داشتن ارتفاع 2800 متری در دامنه غربی قله گندم چال که دارای 3600 متر ارتفاع از سطح دریا در ابتدای جاده چالوس، نرسیده به سد کرج و یکی از مناطق مرتفع البرز مرکزی می‌باشد و دارای طبیعت منحصر به فرد از نظر منطقه ای است که در تابستان دارای هوای خنک و عاری از رطوبت است و مناطق دیدنی همچون قله ها و دره های سرسبز و پیچ در پیچ و باغهای زیبا را دارا می‌باشد یکی از شاخص های منحصر به فرد آن آبشارخور است که جزء مناطق ویژه طبیعت ایران است که حدود 60 متر ارتفاع از سطح زمین دارد.

منطقه توریستی خور دارای جاذبه های خاص گردشگری و سیاحتی و ورزشی همچون (کوهنوردی،پیست اسکی) می باشد. مردم آنجا خونگرم و مهمان نواز همراه با اعتقادات مذهبی اسلامی هستند و در مرکز روستا گورستان قدیمی قرار دارد که در آنجا آثار سنگ‌هایی با قدمت 600 الی 700 سال پیش با نام اشخاصی که پسوندهای منتصب به خور دارند یافت می‌شود و همچنین بقعه متبرکه امامزاده شاهزاده عسگری و تپه دژبر که در اسناد باستانی اداره میراث فرهنگی به همین نام به ثبت رسیده است نیز قرار دارد.

محصولات تولیدی آن انواع میوههای درختی مانند سیب، هلو، گلابی، گیلاس، آلبالو، گردو و… می‌باشد و در فصل بهار گونه های گیاهی وحشی مانند والک، کنگر، ریواس، آویشن و قارچ به فراوانی یافت می‌شود.

با توجه به داشتن آب و هوای کوهستانی جانورانی مانند قوچ میش، کل، بز، گرگ، شغال، روباه و پلنگ معروف آسیایی و پرندگانی از نوع کبک، مرغ کوهی، عقاب، شاهین، جغد، قناری، بلبل، شانه بسر و دارکوب و غیره یافت می شود.

منبع:همشهری

آشنایی با غار سهولان – آذربایجان غربی

غار سهولان دومین غار بزرگ آبی ایران است و در حدود 43 کیلومتری شمال شرقی مهاباد در محور مهاباد – بوکان در آذربایجان غربی قرار دارد. این غار در قدیم خانه مردم پارتی‌تبار بوده است

غار آبی تاریخی سهولان یکی از مهمترین و کم نظیرترین غارهاى طبیعی کشور و از شگفت‌انگیزترین جلوه هاى طبیعت زیباى استان آذربایجان غربی بشمار می‌رود.

این غار روزانه پذیراى حدود یک هزار گردشگر و مسافرى است که از اقصی نقاط کشور براى دیدن این پدیده طبیعی به مهاباد سفر می‌کنند.

غار سهولان به زبان کردی به معنی یخبندان است و این غار در نزدیکی روستایی به همین نام قرار گرفته است. مردم محلی غار را کونه کوتر، یعنی لانه کبوتر نیز می‌‌نامند. دلیل این نامگذاری وجود تعداد زیادی لانه کبوتر درون غار است.

مساحت داخلی غار سهولان حدود 600 مترمربع است و محتویات غار سنگ های آهکی است. ارتفاع سقف غار تا سطح دریاچه آن 50 متر است و عمق آب در برخی جاها به 32 متر می‌‌رسد. اختلاف دمای درون و بیرون غار بین 10 الی 15 درجه است.

غار سهولان شبیه غار علیصدر در همدان است. این غار آبی با جلوه‌هاى طبیعی و قندیل‌هاى منحصر به فردى که دارد در دامنه رشته کوه‌های کوتر قرار دارد. این پدیده زیبا و نادر داراى 2 دهانه است.

مطالعات غارشناسان نشان می‌دهد که این غار بر اثر فعالیت هاى زمین شناسی به اواخر دوره کرتاسه برمی گردد که قدمت آن به ۷۰ میلیون سال قبل بازمی گردد.

این غار 100 سال پیش براى اولین بار توسط ژاک دمرگان فرانسوى مورد کاوش و بررسی قرار گرفت. پس از آن در سالهاى جنگ جهانی دوم نیز توسط یک هیات انگلیسی مجددا مورد مطالعه قرار گرفت و در مهرماه ۱۳۷۳ توسط غارشناسان ایرانی شناسایی شد.

در خرداد ماه سال۷۶ نیز یک کمیته از اعضاى غارشناسی آذربایجان غربی این غار را مورد بازدید و مطالعه قرار دادند. کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند به استناد لایه‌هاى سفالی که از منطقه دالان اصلی و تالار بزرگ و دهلیز ورودى کونه مالان بدست آمده این غار از هزاره‌هاى دوم و اول قبل از میلاد تا دوره پارتی و اسلامی و حتی زمان‌هایی از قرون وسطی مورد سکونت انسانها قرار گرفته است.

تنها موجودات زنده این غار کبوتر چاهی و خفاش می‌باشند که قسمت هایی از غار را به عنوان آشیانه انتخاب کرده‌اند. به دلیل تاریک بودن و نبود نور هیچ نوع جلبکی در آب دریاچه این غار رشد نکرده و به غیر از جانداران میکروسکوپی هیچ موجوى دیگرى زیست نمی‌کند.

آب دریاچه غار بسیار شفاف و زلال است. عمق آن علی رغم تاریک بودن تا چند متری قابل رویت است.

درجه حرارت در فصل تابستان و زمستان بین ۱۰ تا ۱۳ درجه سانتیگراد در نوسان است و رطوبت حاکم بر غار نیز بین ۷۰ تا ۸۰ درصد متغیر است که در اثر رطوبت بالا روی سنگ ها و صخره ها با خزه های سبز و قهوه ای پوشیده شده و گاهی قطرات آب از بالای ایوان ها به روی سطح آب می چکد.

نخستین دریاچه پیش روی گردشگران حدود ۲۰۰ متر وسعت دارد که دارای آبی زلال و صاف است. دالان بالای سر این دریاچه افزون بر ۵۰ متر ارتفاع دارد و در انتهای آن دو دالان باریک به عرض دو متر دیده می شود که به دریاچه ها و دالان های بعدی باز می‌شوند.

منبع:همشهری

قلعه دهشیر ؛ بنایی قاجاری در مسیر جاده ابریشم

قلعه تاریخی دهشیر که به اواخر دوران قاجار نسبت داده می‌شود، یکی از منزلگاه‌های کاروانیان جاده ابریشم قبل از ورود به کویر ابرکوه و حرکت به سوی شیراز بوده است.

قلعه تاریخی دهشیر به دستور محمد ولی میرزا حاکم یزد در سال ۱۲۳۶ قمری و به همت «علی محمدخان زنگنه» در روستایی به همین نام از توابع بخش مرکزی شهرستان تفت واقع شده و تاریخچه آن با توجه به وجود آثار و شواهد ادوار مختلف از قبل از اسلام تا اواخر دوره قاجار تعیین شده است.

این قلعه یک برج دیده‌بانی با پلانی مربع شکل و مشتمل بر هفت برج مدور با ارتفاع هر برج به طور متوسط هشت متر است. البته براساس مدارک موجود چنین استنباط می‌شود که قلعه دهشیر با وضعیت فعلی یعنی استحکامات دفاعی نظیر حصار دفاعی با کنگره و تیرکش سر در ورودی و برج‌های نگهبانی قطعاً متعلق به اواخر دوره صفویه و سابقه سکونت در آن متعلق به دوره اوایل و میانی اسلامی است.

تنها ورودی قلعه در ضلع جنوب شرقی قرار گرفته است و بنا بعد از ورودی به صورت عمارت دو طبقه ساخته شده که البته پلان طبقه بالای آن با طبقه پائین متفاوت است و به صورت یک هشت ضلعی با اتاق‌هایی در اطراف آن به سبک و سیاق معماری زندیه است.

این قلعه که در گذشته کاربری دفاعی و مسکونی و خان‌نشین روستا را داشته، به شماره ۳۰۸۳۵ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

منبع:ایسنا

آشنایی با گنبد سرخ – آذربایجان شرقی

گنبد سرخ یکی از قدیمی‌ترین بناهایی دورهٔ اسلامی است که در شهر مراغه از استان آذربایجان شرقی قرار دارد

این بنا در جنوب غربی شهر مراغه قرار دارد. بنای گنبد سرخ در سال ۵۴۲ هجری به‌دستور عبدالعزیز بن محمود بن سعدید رییس آذربایجان در دورهٔ سلجوقیان و به وسیلهٔ بنی‌بکر محمد بن بندان بن محسن معمار ساخته شده‌است.

کتیبه گنبد سرخ  از نظر زیبایی و تناسب به پای کتیبه‌های برج سلطان مسعود در غزنه  نمی‌رسد.

با شروع ساخت این بنا دورهٔ رازی در معماری ایران به پایان رسیده و این بنا نقطهٔ عطف و شروع معماری آذری می‌باشد که تلفیق آجر و کاشی و استفاده از کاشی در تزیین بناهای تاریخی در ایران از مشخصه‌های این دوره‌است.

به‌طور کلی گنبد سرخ بنایی مربع‌شکل است متشکل از سردابه و اتاق اصلی که روی سکوی سنگی قرار دارد.

این گنبد ۴ ضلعی بوده و کتیبهٔ ضلع شمالی نشانگر اسم و القاب بانی گنبد و تاریخ احداث بنا می‌باشد و کتیبهٔ ضلع شرقی و جنوبی آن آیات قرآنی و ضلع غربی آن حاکی از نام سازندهٔ بنا است.

گنبد بنا دوپوش است. پوشش داخلی به صورت عرقچین و پوشش خارجی آن که به طور کامل فرو ریخته؛ به فرم هرمی بوده است.

کف اتاق‌ها از قطعات سنگ تراشیده مفروش است و دیوارهای داخلی بنا با گچ اندود شده.

مقبره اصلی در درون دخمه قرار داشته و اتاق فوقانی، مسجد کوچکی بوده که پخش نذورات و قرائت قرآن در آن صورت می‌گرفته است.

سنگفرش شبستان اصلی هنوز وجود دارد که پوششی است مرکب از سنگ‌های مستطیلی.

داخل بنا با اندودی از گچ پوشیده شده و بر آن هیچ اثری از نقاشی و یا گچ‌بری دیده نمی‌شود. آرایش این قسمت منحصر است به طاق‌نماهای دوقلو با ستون‌های کوچک مشابه طاق‌نماهایی که سه ضلع از اضلاع خارجی بنا را آذین کرده است.

داخل بنا کاملاً خالی است و میت در سرداب دفن شده و سنگ قبر در همین سرداب بوده است و شبستان فوقانی محل تجمع و برگزاری مراسم نماز بوده است.

کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند این بنا قبل از رصدخانه مراغه برای تعیین ماه‌های سال و ساعات روز، کاربرد داشته و سوراخ‌های ایجاد شده بر ضلع‌های این بنا نشانگر این امر است.

گنبد سرخ در سال ۱۳۱۰  با شماره 134در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

منبع:همشهری

آشنایی با برج‌های دوگانه خرقان – قزوین

خرقان در منطقه‌ای کوهستانی در جنوب غربی قزوین، قرار دارد

برج‌های آرامگاهی خرقان در 1 کیلومتری حصار ارضی، از توابع خرقان غربی و در ۳۲ کیلومتری جاده قزوین – همدان قرار دارند.

در این منطقه دو آرامگاه از دوره سلجوقی بر جای مانده است. برج اول 8 ضلعی است و بر هر ضلع آن؛ طرح‌های متنوع آجری منقوش شده است.

این برج دارای گنبدی دوپوش است که دو پلکان مارپیچ به آن منتهی می‌شود.

ارتفاع این آرامگاه در حدود 15 متر و قطر بنای آن حدود 11 متر است. بر اساس متن کوفی موجود در این بنا، این برج در سال 460 ه قمری ساخته شده است.

برج دوم؛ با فاصله حدود 30 متر از برج اول، از نظر شکل و ابعاد ، تقریبا ً هم اندازه برج اول است.

این بنا دارای گنبد دو پوش و یک پلکان منتهی به فضای بین این دو پوشش است. کتیبه این برج، تاریخ 486 قمری را نشان می‌دهد.

برج‌های آرامگاهی خرقان با بیش از 50 طرح آجری، جزء شاهکارهای آجرکاری معماری ایران به شمار می‌آیند.

این برج‌ها در محوطه وسیعی به فاصله کمی از یکدیگر قرار گرفته‌اند و از بسیاری جهات به هم شبیه‌اند اما برج شرقی، قدیمی‌تر از برج غربی است.

منبع:همشهری

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری مراغه – آذربایجان‌شرقی

شهرستان مراغه با برخورداری از آثار تاریخی و باستانی غنی و جاذبه‌های طبیعی دیدنی و گردشگری از مقاصد مهم گردشگران و میهمانان نوروزی به آذربایجان شرقی محسوب می‌شود.

شهرستان تاریخی مراغه با تمدن هفت هزار ساله، دارای 515 اثر تاریخی و تپه‌های باستانی به یادگار مانده از دوران عصر پارینه سنگی و تمدن پیش و بعد از اسلام بوده و هر سال پذیرای گردشگران و میهمانان نوروزی از نقاط مختلف کشور و همچنین خارج از مرزها است.

برخورداری از آثار غنی تاریخی، طبیعی و مشاهیری مانند خواجه نصیر طوسی موجب شده این شهرستان به یکی از گنجینه های تاریخی و طبیعی منطقه تبدیل شود.

این شهر بعد از اسلام و در زمان تاراج مغول ها به عنوان پایتخت حکومت هلاکوخان، نوه چنگیزخان انتخاب شد.

رصدخانه از آثار مهم تاریخی و از یادگارهای علمی و فلکی خواجه نصیرالدین طوسی، در سال 657 هجری قمری و زمان پایتختی مراغه به فرمان هلاکوخان با همراهی عده ای از فضلا و دانشمندان آن دوران از جمله علامه قطب الدین، فخرالدین مراغی، محی الدین مغربی و نجم الدین اسطرلابی در این شهر بنا شده است.

این رصدخانه با آوازه بین المللی خود در دوران گذشته و زمان کنونی به عنوان افتخار علمی ایرانیان در دنیای علم و ستاره شناسی شناخته شده و از آثار مهم و ارزشمند این شهرستان محسوب می شود.

معبد مهری، کهن یادگاری ارزشمند از آیین مهرپرستی دوره اشکانی در این شهرستان بوده و اثری دیدنی و حجاری شده در دل زمین است.

این معبد در 15 کیلومتری جنوب شرقی مراغه و در روستای ورجوی این شهرستان واقع شده و با قدمتی حدود سه هزار ساله، میراثی ارزشمند و تاریخی برای بازدید میهمانان نوروزی و گردشگران علاقه مند به آثار باستانی و تاریخی است.

این معبد از معابد مهم ایران و جهان بوده که به گفته کارشناسان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری جزو چهار معبد مهم آیین مهرپرستی در ایران به شمار می رود که دارای پلانی زیرزمینی و صخره ای بوده و در دوره اشکانی و ساسانی بنا شده است.

گنبد سرخ، از قدیمی ترین بناهای سلجوقی موجود در مراغه بوده که در سال 542 هجری قمری بصورت مربع شکل متشکل از سردابه و اتاق اصلی احداث شده و بر روی سکویی سنگی قرار گرفته است.

ورودی این گنبد به سوی شمال مشرف بوده و از آجرکاری پرنقش و نگار همراه با کاشی های فیروزه ای که تازه در معماری سلجوقی متداول شده بود، زینت یافته است.

گوی گنبد (گنبد کبود)، برجی است دارای طاق نما، که دارای حاشیه ای قطارکاری و دندانه دار بوده و در کنار آن پایه های ستون مانندی ساخته شده که همچون سطح خارجی طاق نماها با تزیینات مرکب از آجر، سفال و کاشی فیروزه ای رنگ با اشکال هندسی به طرزی بدیع آرایش یافته است.

این گنبد یک ساختمان دو طبقه با سردابه ای سنگی بوده که ارتفاع سردابه آن از سطح زمین دو متر و 40 سانتی متر و طبقه دوم آن اتاق آجری در روی سردابه با بلندی 11 متر و 40 سانتی متر احداث شده است.

همچنین این بنا 10 ضلعی بوده و گنبدی نیمکره ای بر روی سقف این طبقه ایجاد شده و در نهایت به وسیله مخروط هرمی 10 طرفه پوشیده شده است.

این گنبد از آثار تاریخی مورد وثوق گردشگران و مسافران نوروزی بوده که همواره مورد توجه آنان قرار می گیرد.

گنبد غفاریه مراغه که ساخت آن به ابوسعید بهادرخان ایلخان نسبت داده می شود، از دیگر برج های معروف این شهر است که برخلاف سبک معماری سلجوقیان در ساخت آن از آجر لعابدار کمتر استفاده شده و کاشی کاری، جای آن را گرفته است.

وجه تمایز این برج با دیگر برج ها، بکارگیری پنجره های کاذب در این برج بوده که براساس اعلام کارشناسان میراث فرهنگی، سازنده آن قصد القا روشنایی و نور بصورت نمادین در محل را داشته است.

از دیگر آثار مورد علاقه گردشگران و میهمانان نوروزی این شهرستان، کلیسای هوانس، بوستان آقالار، مسجد طاق دروازه، چهل غار کهجوق ساخت دست انسان و قلعه باستانی گویجه قلعه است.

موزه تخصصی مراغه نیز از دیگر مکان های گردشگری و دیدنی این شهرستان است که به عنوان نخستین موزه تخصصی حکومت ایلخانان، دارای آثاری ارزشمند و تاریخی از این دوران است.

این موزه دارای سالن های نمایش مسکوکات، کتابت، مفرغینه، آبگینه، سفال و آثار مکشوفه از مراغه است.

در کنار آثار تاریخی مراغه، آثار طبیعی مانند دره گشایش، غار هامپوییل، صوفی چای و دامنه های سهند از جاذبه های گردشگری این شهرستان است.

کناره های سرسبز صافی رود از روزگاران گذشته تا کنون، محل تفریح خانواده های مراغه ای و مسافران بوده و دره گشایش نیز تفرجگاهی مناسب برای گردشگری است و آب چشمه های آن برای درمان امراض پوستی مورد استفاده قرار می گیرد.

این دره به طول شش کیلومتر در حد فاصل روستاهای گشایش و امیر واقع شده و کوه های سر به فلک کشیده صخره ای، آن را در آغوش گرفته و رودخانه خروشان، چشمه های معدنی و مناظر بکر طبیعی و دیدنی، آذین بخش این دره است.

شهردار مراغه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با اشاره به طرح های مختلف این شهرداری برای استقبال از نوروز و سال نو، گفت: تنظیف و پاکسازی سطح شهر، گل کاری میادین، رنگ آمیزی دیوارها و المان های شهری و استقبال از مسافران نوروزی از جمله اقدامات این شهرداری در این زمینه است.

نادر ابراهیمی، افزود: امسال نیز طبق سال های گذشته تور رایگان گردشگری و مراغه گردی با همکاری اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و اتوبوسرانی در راستای توسعه صنعت گردشگری و آشناسازی میهمانان نوروزی با آثار تاریخی و جاذبه های گردشگری برگزار می شود.

وی اظهار کرد: در تعطیلات نوروزی، ماموران این شهرداری در کیوسک های اطلاع رسانی واقع در میادین ورودی این شهر از جمله میدان راه آهن، بسیج و مجلس مستقر شده و خدمات لازم را به گردشگران و میهمانان نوروزی ارایه خواهند داد.

ابراهیمی ادامه داد: گردشگران و میهمانان نوروزی می توانند با استفاده از امکانات ایجاد شده از معبد مهری، گنبدهای سرخ، کبود، غفاریه، برج مدور، رصدخانه و موزه های ایلخانی و سنگ نگاره ها، تصفیه خانه آب و سد علویان این شهر بازدید کنند.

وی گفت: امسال نیز حدود 40 هزار نقشه و راهنمای شهر و بروشور آثار تاریخی و جاذبه های گردشگری برای توزیع در بین گردشگران و میهمانان نوروزی آماده می شود.

سرپرست اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مراغه نیزگفت: هم اکنون در این شهرستان اماکن استقرار روزانه دو هزار گردشگر در ایام نوروز با همکاری اداره های آموزش و پرورش، اوقاف و امور خیریه و بخش های خصوصی شامل هتل، هتل آپارتمان ها و مسافرخانه برای پذیرایی از مسافران مهیا شده است.

علیرضا پاشایی افزود: این مکان ها شامل دو هتل، شش مهمان پذیر، خانه معلم، زایرسرای امامزاده سید ابراهیم و چند مدرسه برای اسکان میهمانان نوروزی است.

وی اظهار کرد: به منظور استقبال از میهمانان نوروزی با هماهنگی ستاد خدمات سفر این شهرستان، در چهار نقطه از شهر شامل ایستگاه راه آهن و ورودی های شهر از مسافران و میهمانان پذیرایی خواهد شد.

براساس آمار موجود ، تا کنون حدود 300 اثر تاریخی مراغه از میان بیش از یک هزار و 300 اثر تاریخی آذربایجان شرقی در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.

شهرستان مراغه با 250 هزار نفر جمعیت در 147 کیلومتری جنوب غربی تبریز مرکز آذربایجان شرقی واقع است.

منبع:همشهری