روستاهای قدیمی و زیبای صالح و سنگده، ارسطون، میانرود، پارگام، ارده، چروده و اندل، لتوم و خجه دره، وسکه، رینه، آق مسجد و بیاچال، اورما ملال، نوده و غیره از توابع شهرستان رضوانشهر با وجود مناظر بکر و چشم نواز دارای ساختمان های قدیمی و زیبایی هستند که در گذشته های دور با معماری خاص و متناسب با اقلیم مربوطه ساخته شده اند.

خانه های کرسی بلند، تلار دار (تالار دار) با تزئینات چوبی ساده و زیبا، پرچین و حصار، دروازه های چوبی (بلت) با پیوند نزدیک با طبیعت منطقه، حس خوب زندگی و آرامش را به هر انسانی با هر فرهنگی منتقل می کند و به پاسداشت هویت فرهنگی مردم منطقه باید برای حفظ آن تلاش شود.

معماری بومی سرزمین گیلان، حاوی ویژگی های منحصربه فرد بسیاری است که با ظرفیت های گوناگون بستر خود منطبق بوده و در واقع نه تنها از کیفیت های بستر خود نکاسته، بلکه ماهیت آن را ارتقا بخشیده است. می توان از دو جنبه شرایط اقلیمی و معماری آنها را مورد بررسی و تفسیر قرارداد.

هر چند تاثیر اقلیم بر روی فرم و عملکرد بناها در شمال را به عنوان عامل تعیین کننده در نظر می گیرند، ولی جنبه های معماری و زیباشناختی آن نیز از اهمیت بالایی برخوردار است از آنروی که شکل فضاهای خارجی و نیز داخلی منازل با جلوه های بدیع طبیعت و احساس های عاطفی و انسانی تلفیق یافته است.

در حقیقت این معماری دارای ویژگی های ارزنده ای است که حاصل کنش و واکنش متقابل انسان و طبیعت است.

تلاش آن است با توضیحاتی که درباره ویژگی های معماری خانه های قدیمی منطقه تالش داده می شود در این مجال تصویری کلی از معماری بومی این مناطق و خانه هایی که نشانی از فرهنگ مردمان است و این روزها با تخلیه روستاها و رفتن جوانان به شهرها در حال تخریب و از بین رفتن است، ارایه گردد.

معماری که در اثر شرایط اقلیمی خاص منطقه شکل گرفته تا ساکنان این منطقه با تلفیق مصالح بومی یک مسکن بی نظیر بسازند ولی امروزه با توجه به نیازهای روزمره و هجمه بساز و بفروش ها و مشتریان غیر بومی برای سکونت در این مناطق،  این معماری تغییر یافته و اصول معماری بومی و اصیل منطقه در بناهای جدید و جایگزین این خانه های اصیل در حال کمرنگ شدن هستند و دیگر کمتر در ساخت و سازهای جدید دیده می شود و تقریبا در گذشته مانده است.

بسیاری از فرزندان ساکنان این منطقه برای تحصیل به شهر رفته و مشغول به کار و زندگی شده اند و خانه های قدیمی اکنون در شرف ویرانی است. معدود افرادی هم که هستند برای نگهداری از خانه های قدیمی اجدادی تلاش می کنند، اما صیانت از آنها تنها در صورت ایجاد شرایط مناسب زیستی در منطقه نظیر برق، امکانات درمانی و آموزشی و اشتغال مناسب برای مردم بومی منطقه امکان پذیر است.

در گذری بر روستای خجه دره وجود خانه‌های قدیمی در آن هر تازه واردی را حیرت زده می کند ولی پشت این زیبایی ها رد پایی از کمبود و فقر نیز دیده می شود که هنوز بسیاری از این خانه های اصیل برجای مانده اما باید تلاش شود زمینه ارتقا معیشت و درآمد خانوارها نیز بهبود یابد.

‌ سوریه نباتی بانوی مهربان و مهمان نواز ساکن روستای خجه دره  با روی خوش از خبرنگار ایرنا استقبال می کند. این بانوی سالخورده دو پسر خود را در سنین جوانی از دست داده و غم این فقدان هنوز در چهره اش باقی مانده است.

وی با بیان اینکه جوانی‌ام را در این روستا گذرانده‌ام و اکنون دیگر پیر شده ام، افزود: این روزها کمتر جوانی می شود در روستا یافت و عموما پدر و مادرهای پیر مانده اند  این خانه ها روز به روز فرسوده تر و تخریب می شوند و ما هم توانی نداریم که آنها را بازسازی کنیم.

او می گوید : این کار جوانان است اما آنها برای شغل و کار به شهرها رفته اند و مسئولان منطقه باید چاره اندیشی کنند تا روستا از وجود جوانان خالی نشود و برای ماندن فرزندان مان در این منطقه به فکر چاره و اشتغال باشند و گرنه خالی از سکنه می شود و ما هم که همیشه نخواهیم بود و چه بسیار از اهالی که مشتقاند خانه های قدیمی شان را به شهری ها و آنان که برای خرید می آیند بفروشند و آنها هم خانه را کوبیده و جای آن بناهایی عجیب و غریب برپا می کنند.

یکی از مردان روستای قدیمی “وسکه” در این منطقه نیز با حسرت از آنچه که امروز دیگر وجود ندارد، می گوید : روستاهای ما یکی پس از دیگری در حال تخلیه و متروکه شدن هستند.

عبدالمعالی یزدانی با نشان دادن دیوار های قدیمی و سبک خاص معماری ساختمان محل زندگی خود می گوید: برای ساخت این بناهای زیبا و قدیمی فکر همه چیز را کرده بودند و گذشت زمان نیز نتوانسته این معماری را تحت الشعاع خود قرار دهد اما  این روزها این خانه ها که تخریب شود اگر بنایی جایگزین آنها شود بسیار متفاوت و ناسازگار با وضعیت فرهنگی و شرایط منطقه است.

وقتی وارد روستای ییلاقی سنگده از توابع بخش پره سر می شوم با عین الله بهرامی یکی از اهالی روستا مواجه می شوم که گوسفندانش را برای آب دادن به کنار چشمه آورده است.

او خانه ای دارد با ایوانی زیبا و سقفی از چوب و سفال  و پنجره هایی چوبی در چهار طرف که نمایی زیبا به روی طبیعت دارد و می گوید : این خانه و زمینی ر کنار این دامها سرمایه من و خانواده ام است که سالهای سالها دست به دست گشته تا به ما رسیده و برایم ارزشمند است و مشتریان شهری بسیاری دارد که قیمتهای خوبی هم می دهند اما تا کنون در عین وسوسه دلم برای فروش آن رضایت ندارد.

وی افزود : من و خانواده ام از گذشته های دور و نسل به نسل به شغل دامداری در این روستا مشغول بوده ایم و امروزه این کار بسیار سخت و طاقت فرسا است و بدلیل نبود امکانات کافی زندگی در این مناطق برای ما همراه با نگرانی است، بد هم نیست با پولی خوبی که از فروش این زمین ها و خانه می توانم بدست آورم یک جای کوچکتر با یک مغازه که کاری راحت تر است داشته باشم اما خانواده ام مخالف هستند.

او می گوید: ای کاش رسیدگی و توجه به این مناطق بیشتر شود و زمینه های توسعه بیشتر این روستاها فراهم شود و جاذبه بیشتری برای بازگشت و ماندن جوانان فراهم شود ظرفیت همین خانه های تاریخی برای ایجاد موزه و واحدهای بوم گردی بسیار ارزشمند است.

شهریار دولتی یکی از اهالی منطقه در این باره به خبرنگار ایرنا گفت : نباید اجازه دهیم این بناهای قدیمی با معماری زیبا و متناسب با اقلیم این منطقه ویران شود هستند خانه هایی که رها شده اند و فرزندان سالهاست در شهر زندگی می کنند و والدین هم فوت کرده اند و خانه در حال تخریب است و حتی ممکن است بفروشند و جای آن ساختمان هایی بی روح شبیه آنچه که در شهرهای بزرگ و کلانشهرهایی چون تهران زیبایی و منظر را بهم ریخته شکل گیرد.

وی  با بیان اینکه ما امروز فقط ظاهر این بناها را نظاره می کنیم و نمی دانیم که در زمان های قدیم برای ساخت این اماکن زیبا چه زحمات و مشقاتی را متحمل شده اند، افزود: با وجود اینکه در روزگاران گذشته امکانات کافی برای حمل و جابجایی مصالح و چوب وجود نداشت ولی انسان های آن دوران برای ساخت این بناهای زیبا هرگز به طبیعت و محیط زیست آسیب نمی زدند.

وی یکی از دلایل تخریب این بناهای قدیمی را اختلاف بین وراث عنوان و اضافه کرد: با فوت یکی از والدین و یا مالک اصلی این بناها، برای تصرف و حفظ آن بین فرزندان اختلاف بوجود می آید و در نتیجه بر اثر گذشت زمان و بی توجهی های صورت گرفته به مرور شاهد فرو ریختن این بناها هستیم در حالی که تقویت گردشگری و بازسازی خانه های روستایی شاخص این مناطق که در هر روستا چندین خانه با قدمت و اصالت بالا، زیبایی ها و جاذبه های خاص است می تواند عاملی در ماندگاری اهالی، ایجاد اشتغال و حفظ این خانه های اصیل باشد.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی رضوانشهر هم در این زمینه گفت: این شهرستان دارای بیش از ۲۰۰ باب خانه قدیمی با قابلیت استفاده در راستای طرح بومگردی است.
مهندس منصور هادی پور افزود: اگر دستگاه های مختلف در ارائه تسهیلات بانکی همکاری لازم را با متقاضیان صنعت گردشگری داشته باشند، زمینه اشتغال برای خانوار های روستایی فراهم می شود و ماندگاری آنان در روستاها موجب حفظ و احیای خانه های اصیل و بومی منطقه می گردد.
وی بیان کرد: در این راستا صندوق کارآفرینی امید بهترین گزینه برای این همکاری است که با ارائه تسهیلات کم بهره ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون تومانی امکان بازسازی و تجهیز این اماکن را می تواند فراهم کند و با تحقق این امر زمینه کسب و کار خانواده ها و شاهد رونق صنعت گردشگری نیز خواهیم بود.
رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی رضوانشهر افزود: برای احیاء معماری سنتی و حفظ و صیانت از بناهای قدیمی این شهرستان همه باید پای کار باشند و در سایه همکاری مردم و مسئولان قادر به نگهداری این میراث گرانبها خواهیم بود.
وی عنوان کرد : تا کنون تعداد ۴ واحد از این بناها و عمارت های قدیمی بازسازی شده و مورد استفاده بازدید کنندگان قرار گرفته است.
شهرستان رضوانشهر دارای ۶۰۰ تخت شامل هتل، هتل آپارتمان، مجتمع های پذیرایی، مهمان پذیر، خانه مسافر و اقامتگاه های بوم گردی می باشد.
مرمت و بازسازی یک بنای تاریخی تنها راهکار و تضمین نجات آن نیست و می‌توان برای احیای آن‌ها از روش تغییر کاربری مناسب با لحاظ تدابیر حفظ اصالت این بناهای ارزشمند اقدام کرد و در قالب مکان های درآمدزا از این اماکن بهره برد تا زمینه حضور جوانان با هدف کسب و کار آنان نیز فراهم شود،  توجه به حفظ آثار تاریخی نه تنها یک نیاز فرهنگی است بلکه عاملی برای بهبود اقتصادی و پاسخگو به نیازهای توسعه منطقه است.

شهرستان رضوانشهر با حدود ۸۰ هزار نفر جمعیت و ۱۲۰ روستا و دو بخش به نام های مرکزی و پره سر، در ۷۰ کیلومتری غرب مرکز استان گیلان واقع شده است و شغل ساکنان این مناطق کشاورزی، شالیکاری، دامداری، دامپروری، زنبور داری، زراعت چوب، تولید صنایع دستی، صید و صیادی و غیره می باشد.

منبع:ایرنا

به گزارش ایرنا، آئین ها،سنت ها، موسیقی و ابزار مورد استفاده در زندگی مردمان مناطق روستایی و عشایر کهگیلویه و بویراحمد جلوه های از جاذبه های مردم شناسی این دیار است.

جاذبه های زندگی عشایر،پوشش لباس محلی زنان و مردان،غذاهای محلی و صنایع دستی از مهمترین جاذبه های  مردم شناسی کهگیلویه وبویراحمد است که در صورت توجه بیشتر می تواند جاذب گردشگران باشد.

عشایر

کهگیلویه و بویراحمد با داشتن ۷۰ هزار نفر جمعیت عشایری در کنار ۷۲ اثر مردم شناسی که در فهرست آثار ملی ثبت شده اکوموزه ای از جاذبه های فرهنگی است.

برگزاری جشن نوروز ، سیاه چادر بافی و مسیرهای کوچک عشایر این استان درفهرست آثار ملی  ثبت شده است که نشانگر اهمیت فرهنگ غنی مردمان این مناطق است.

غذاهای محلی

غذاهای سنتی در کنار رنگ و بوی دلپذیرشان، در بردارنده پیشینه فرهنگی مردمانی است که دسترنج مزرعه را با هنر کدبانوی خانه در هم می آمیزند تا سفره های ساده اما سرشار از سلامتی را نثار مهمانان خود کنند.

آش دوغ،شله بادامی،آش کارده،شله لیزک،آبگوشت و دنگو از مهمترین غذاهای محلی مردم کهگیلویه و بویراحمد است که کمتر برای درآمد زایی از آن بهره وری شده است.

کارشناسان حوزه گردشگری می گویند: از آنجا که یک سوم درآمدهای گردشگری برای تامین غذا هزینه می شود و با توجه به اهمیت کسب تجربه های نو غذاهای محلی کهگیلویه و بویراحمد ظرفیت های فراوانی برای سرمایه گذاری دارد.
لباس های محلی 
پوشیدن لباس محلی و سنتی زنان استان کهگیلویه و بویراحمد از دیرباز در دیار آریوبرزن مرسوم بوده که از سه بخش اصلی سرپوش، بالاتنه و پایین تنه تشکیل شده است.
سرپوش لباس محلی زنان کهگیلویه و بویراحمد، شامل یک پارچه روپوش یا همان روسری به نام میناست که به طور معمول دارای بیش از یک متر طول و بین ‎ ۶۰ تا ‎ ۷۰ سانتیمتر عرض است.
بر روی این روپوش مینا یک سربند پارچه‌ای به نام چارقد یا لچکی پوشیده می‌شود که زیبایی آن را دو چندان می‌کند.
همچنین یک کلاه کوچک زیر مینا قرار می‌گیرد تا پوشش دهنده موهای جلو سر زنان باشد و به طورمعمول زیورآلات سنتی و ظریف به آن متصل می‌شود.
گردن آویزهای خوش بوی سنتی ساخته شده از میخک زینت دهنده این لباس است که در سال‌های اخیر استفاده از آن احیا شده است.
بخش بالاتنه لباس محلی زنان کهگیلویه و بویراحمد، همان پیراهن است که به گویش محلی جامه نامیده می‌شود و از زیر گردن تا کف پای زنان را از جلو و پشت می‌پوشاند.
بخش پایین تنه که به شکل دامن است تنبان نامیده می‌شود و پنج تا ‎ ۱۲متر پارچه برای دوخت آن بکار می‌رود به‌طوری که این دامن از بالا کشدار و کاملاً چین خورده است و در پایین آن تزیین‌هایی مانند نوار دوزی یا پارچه‌های پلیسه دار به کار می‌رود.
رنگ و جنس پارچه این لباس‌ها معمولاً بنا به طبیعت این استان در مناطق گرمسیری و سردسیری، نوع بافت عشایری و روستایی، تنوع باورها و گرایش قومی و قبیله‌ای و سن زنان انتخاب می‌شود.

صنایع دستی 

جاجیم بافی، سفره بافی، نمدمالی، نی چیت بافی، مشته بافی، رندبافی، گچمه بافی، ریسندگی، سوزن دوزی، سبد بافی، رودوزی‌های سنتی و سیاه چادر بافی از مهمترین دست بافته‌های سرپنجه هنرمندان کهگیلویه و بویراحمد است.

صنایع دستی احتمالا مهمترین جاذبه مردم شناسی است که هم تجربه مشاهده بافت آن و هم خرید آن جهت سوغات برای گردشگران می تواند ارزشمند باشد.

کهگیلویه و بویراحمد به دلیل فعالیت ۳۵ هزار هنرمند صنایع دستی و تولید سالانه ۲۱۸ هزار متر مربع انواع صنایع دستباف، یکی از مناطق فعال در حوزه صنایع دستی است اما با وجود این، هنرمندان صنایع دستی استان در عرضه و فروش محصولات خود در بازار موفقیت چندانی ندارند.

ظرفیت های گردشگری مردم شناسی

مدیر کل میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کهگیلویه و بویراحمد گفت: این استان در زمینه غذاهای محلی، صنایع دستی و لباس محلی فرصت های زیادی برای سرمایه گذاری دارد.

مجید صفایی افزود:۷۲ اثر مردم شناسی کهگیلویه و بویراحمد در زمینه‌ های مختلف ثبت ملی شده اند که نشان دهنده جایگاه جاذبه های فرهنگی معنوی این استان در صنعت گردشگری است.

وی اظهار داشت:۶ هزار نفر از هنرمندان صنایع دستی از سال ۱۳۹۴ تاکنون در کهگیلویه و بویراحمد کارت شناسایی دریافت کرده اند و تعداد ۱۱۵ کارگاه صنایع دستی فعال در این استان فعالیت دارند.

مدیر کل میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کهگیلویه و بویراحمد بیان کرد:با وجود تسهیلات خوبی که در سال های اخیر برای حمایت از صنعتگران صنایع دستی استان پرداخت شده اما بازار فروش مهمترین مشکل هنرمندان این حوزه است.

صفایی با اشاره به طبخ غذاهای رنگارنگ محلی در کهگیلویه و بویراحمد عنوان کرد: با وجود این ظرفیت هنوز سرمایه گذاری قابل توجهی در این حوزه انجام نشده است.

وی لباس های محلی زنان و مردان و زیور آلات محلی را از دیگر بسترهای سرمایه گذاری در این خطه ذکر کرد و افزود: بسیاری از گردشگران راغب به گرفتن عکس یادگاری با این لباس های زیبا هستند.

صفایی گفت:۲۲ اثر معنوی مردم این استان در زمینه ‌های میراث فرهنگی و آداب و رسوم در پنج سال اخیر در فهرست آثار ملی ثبت شده است.

صفایی یادآور شد:تاکنون ۱۰ خوراکی و غذای محلی مردم کهگیلویه و بویراحمد در فهرست آثار ملی ثبت شده است.

وی بیان کرد:کلگ و گوشت،تنقلات شب عید،آش ماست(لبنی)،آش کنگر،دونگو،نان تیری،نان بل بلی،نان شل شلی،دمپخت گوشت از جمله غذاهای محلی کهگیلویه و بویراحمد است که در فهرست آثار ملی ثبت شده است.

صفایی عنوان کرد:گلیم بافی،میخک، لباس محلی زنانه و مردانه،مهارت ساخت جاقرآنی ،جاجیم بافی،ساخت جا نمکی،گلیم مشته،گهواره(تته)،عروسک لیلی، گلیم نقش برجسته،سب بافی(سله بافی) شله بافی،مشک آب،خیش کشاورزی،میلو،سیاه چادر بافی، سفره بافی،خورجین بافی از جمله آثار صنایع دستی است که در فهرست آثار ملی ثبت شده است.

وی تاکید کرد:شالی کاری، بازی کل کله برد، جشن انار و آئین ‌های ازدواج از دیگر آثار معنوی ثبت ملی شده در این استان است.

مدیرکل میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کهگیلویه و بویراحمد گفت: جشن نوروز در عشایر،مقامخوانی شیخ علی مراد تنهایی ،آئین برداشت شالی،رنگرزی سنتی نواهای کار از دیگر آثارمردم شناسی ثبت ملی شده در استان است.

استان کهگیلویه و بویراحمد را به دیار آریوبرزن سردار نامی ایران در دوره هخامنشی می‌شناسند.

این استان بخشی از تمدن عیلام بوده و در دوره بعد از اسلام و همچنین بعد از ورود آرایی‌ها جزئی از خاک تمامی حکومت‌های ایران بود.

این استان در دوره‌های تاریخی مختلف با نام‌هایی بلاد شاپور، جبال گیلویه و کهگیلویه شناخته شده است.

کهگیلویه و بویراحمد با داشتن ۲۵۰ تفرجگاه طبیعی، ۳۰۰ بقعه متبرکه و مواهب طبیعی چشم نواز مکانی مناسب برای مسافران و گردشگران در ایام مختلف سال است.

این استان با بیش از ۷۲۳ هزار نفر جمعیت در جنوب غربی ایران قرار دارد و این استان بیش از ۱۶ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد.

منبع:ایرنا

در مرکز استان آذربایجان شرقی هستیم، استانی که در طول تاریخ مردمان غیورش مرزهای آن را از تجاوز قبائل مختلف در امان نگه داشته و هنرمندان ایرانی نیز با ساخت بنایی چنین آسمانی مرهمی بر دردهای مردم این خطه کهن بودند.

هنگامی که در این شهر تاریخی به گشت و گذار پرداختیم در خیابان امام خمینی بعد از چهارراه منصور، در پارکی حقیر، بنایی اصیل نظرمان را به خود جلب کرد.

مسجد کبود که عمارت مظفریه نیز خوانده می‌شود به دستور جهانشاه بن شاه یوسف از فرمانروایان قره قویونلو ساخته شده است. ولی ادامه کار بنا به خواست خاتون جان بیگم زوجه جهانشاه و در سال 870 ه‍. ق به پایان رسید.

این بنای تاریخی به دلیل اهمیت زیادی که دارد، بار دیگر مورد توجه قرار گرفته و به دست جوانان هنرمند ایرانی در حال بازسازی است.

در محوطه بیرونی مسجد این غازهای سفید و کودکان در حال بازی هستند که به استقبال بازدید کنندگان می‌آیند. پس چه شد آن همه عظمت که این بنا در طول تاریخ شاهد آن بوده؟!…

همانطور که از نامش پیداست، این عمارت تماما با کاشی‌های لاجوردی و فیروزه فام پوشیده شده است؛کاشی‌هایی از جنس دریا و آسمان.

در لابلای این فیروزه‌ها، کاشی‌هایی به رنگ سیاه و سفید نیز خود نمایی می‌کنند که به سبک و سیاق معرق در کنار هم با نظمی‌چشم‌نواز چیده شده‌اند.

سر در اصلی مسجد با کاشی‌کاری معرق و کتیبه‌های به خط ثلث و تابلو‌هایی با خط کوفی شامل سوره‌های قرآن از کاملترین نمونه‌های معرق دوران اسلامی‌به شمار می‌روند.

در آرامگاه بنا، هنرمند، از کاشی‌های شش ضلعی لاجوردی برای تزئین استفاده کرده است. ازاره‌ها با تخته سنگ‌هایی از جنس مرمر و با کتیبه‌هایی حجاری شده به نقوش اسلیمی‌ظریف تزیین شده‌اند.

با آنکه هنرمند کاشیکار تمام ظرافت خود را در ساخت آن بکار گرفته است ولی نبود نور کافی درون مسجد، دیده شدن این ظرافت‌ها را با مشکل مواجه کرده است. کاش می‌شد این همه ذوق سلیم را با جلوه بیشتری در انظار بازدید کنند گان نمایان ساخت تا از قدرت نقوش اسلیمی آن کاسته نشود.

گنبد عظیم مسجد یکی از بزرگترین ساخته‌های آجری معماران دوره ایلخانی به شمار می‌آید. تقسیم وزن گنبد بر روی پایه‌های متعدد آن که از داخل به خوبی دیده می‌شود بزرگترین دست آورد هنرمندان ایرانی در طول تاریخ معماری ایران است که ریشه در دوران ساسانی دارد.

به گفته کارشناسان در هیچ نقطه‌ای از دنیای اسلام این همه ظرافت و عظمت یک جا و در کنار هم پدید نیامده است. ذهن با دیدن این همه زیبایی به آرامشی بدیع دست می یابد ولی چه کوتاه زمانی ست که این احساس ناب با روح آدمی درگیر است زیرا وجود قهوه خانه‌ای با میزو صندلی‌های پلاستیکی رنگارنگ در پارک اطراف مسجد انسان را دوباره به زندگی دنیوی باز می گرداند.

سقف آرامگاه و گنبد خانه اصلی مسجد در زلزله‌ای که در سال هزاروصد و نودوسه (هجری قمری ) تبریز را لرزاند تخریب گردید، بخش‌های تخریب‌شده به همت مرحوم استاد رضا معماران در سال 1352 با نظارت سازمان ملی حفاظت آثار باستانی بازسازی گردید.

کاشیکاری محراب مسجد، جلوه‌ای بدیع از این هنر را در مسجد به نمایش گذارده است که مقرنس‌هایی با پوشش معرق و طرح‌های اسلیمی‌و کاشیکاری‌هایی به رنگ‌های فیروزه‌ای، ‌لاجوردی، سفید و طلایی را در برابر دیدگان قرار می‌دهد.

هنگامی که قدم به بیرون نهادیم، با وجود آنکه مسجد کبود تبریز به همت گوهر شناسان در حال بازسازی است، اما کاملا نبود فضایی مناسب در اطراف چنین بنای کم نظیری را حس کردیم.

انتظار می‌رود مسئولینی که با نگاهی متفاوت به خود بنا می‌نگرند به نمای بیرونی این اثر ارزشمند و چشم‌انداز خارجی آن نیز توجه کنند.

بی‌گمان، فراهم آوردن محیطی آرام و شایستة معماری اصیلِ مسجد کبود، کمترین کاری است که می‌توان برای این بنای کهن انجام داد.

منبع:همشهری

هزار و دویست – سیصد سال پیش چند تا اوستا بنای ساوجی دور هم جمع شدند، طرح یک مسجد کوچک و جمع‌وجور را کشیدند، آستین‌هایشان را بالا زدند و با کنار هم گذاشتن خشت‌های گلی آفتاب خورده، چند تا شبستان را دور تا دور یک حیاط مستطیل شکل بنا کردند.

باستان‌شناسان مدعی‌اند این مسجد یکی از اولین مسجدهای ساخته شده در ایران است؛ هرچند مسجد کهنسال در طول قرن‌های بعد آن‌قدر تغییر کرد که دیگر چیزی از آن مسجد اولیه باقی نمانده.

حالا دور تا دور حیاط مستطیل – مربع شکل مسجد جامع شهر ساوه را یک گنبد زیبا، چندین شبستان، ایوان‌هایی بلند و مناری رشید گرفته است. این مسجد زیبا آن‌قدر تزئینات جور واجور معماری روی طاق‌ها و دیوارهایش دارد که می‌توان به عنوان یک موزه به دیدنش رفت.

بد نیست بدانید
تا به حال به‌طور دقیق سن و سال مسجد جامع ساوه تعیین نشده، اما قدیمی‌ترین چیزی که توی این مجموعه پیدا شده، کتیبه‌هایی است که در قرن چهارم نوشته شده‌اند. پس این مسجد لااقل هزار سالی عمر دارد.

با کاوش‌هایی که طی چند سال گذشته انجام شده و با کشف توده‌های گلی و آواری که به دست آمده، کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند که در محل کنونی مسجد جامع، مسجدی قدیمی‌تر وجود داشته که قسمتی از مصالح مسجد امروزی از همان مسجد اولیه تامین شده.

روبه‌روی گنبدخانه که بشود ضلع شمالی مسجد، دیوار خرابه‌های خشتی وجود دارد که احتمالا زمانی دیوار حجره‌های درس و بحث طلبه‌های علوم دینی بوده و حالا محتاج سایبان‌های بالای سرشان هستند تا از گزند باد و باران در امان بمانند.

مسجد جامع ساوه در طول تاریخ تغییرات زیادی کرده؛ گنبدخانه مسجد که از قدیمی‌ترین بخش‌های آن است، قرن چهارم و پنجم در ضلع جنوبی بنا شده، مناره مسجد متعلق به قرن ششم است، ایوان غربی در قرن هشتم و بعد از غارتگری‌های مغول ساخته شده و حتی قاجاری‌ها هم دستی بر سر و روی مسجد کشیده‌اند.

به تمام آن چیزهایی که در عکس‌ها می‌بینید، اضافه کنید یک کتابخانه بزرگ با قفسه‌های پر از کتاب‌های دستنویس را که نقلش در کتاب «آثار البلاد و اخبار العباد» آمده. این مجموعه که به وزیر ابی طاهر خاتون منسوب است، محل نگهداری اشیای باارزشی از جمله اسطرلاب، گوی و کتاب‌های خطی بوده. تمام این مجموعه را سپاهیان مغول مثل خیلی از گنجینه‌های دیگر سرزمین ما به آتش کشیدند.

ایوان پیرغربی که حالا دیگر به کمک تیرهای چوبی و داربست‌های فلزی سر پا ایستاده، عضو نسبتا جدیدتر ضلع غربی مسجد است. سال‌ها پس از ساخته شدن ردیف طاق‌های نه‌چندان بلند، در ابتدای قرن هشتم، 3طاق از وسط این مجموعه را خراب کرده و این ایوان را آن‌قدر استادانه بین طاق‌ها بنا می‌کنند که عمرا کسی بتواند حدس بزند این ایوان از الحاقات بعدی است.

طاق‌های کناری هم که آن‌قدرها عرضی ندارند، سال‌های سال محل اعتکاف مؤمنان و اقامت کسانی بوده که خسته و کوفته از گرد راه می‌رسیدند و می‌خواستند شبی را در ساوه سر کنند.

ورودی مسجد حالا همین در چوبی و شیشه‌های رنگی‌اش است اما در قرن هفتم که این مسجد آن‌قدرها هم تاریخی نبود، در ورودی و مجموعه سردر، درست روبه‌روی گنبدخانه قرار داشته و ساوجی‌ها برای پا گذاشتن به صحن مسجد باید از یک طاق رفیع و 2مناره در دو طرفش، می‌گذشتند. اگر داستان ما درباره مجموعه ورودی درست از آب در بیاید، 2مناره مسجد جامع ساوه، قدیمی‌ترین جفت‌مناره در سردر مساجد خواهند بود.

شاید باور کردن اینکه سنگینی گنبد بزرگ، ایوان‌ها و طاق‌های این مسجد را خشت‌های گلی تحمل می‌کنند، سخت باشد. زائده‌هایی که پشت دیوارها می‌بینید، پشت بند هستند و دارند دیوارها را در تحمل بار سنگین‌شان همراهی می‌کنند.

مفصل‌ترین تزئینات مسجد جامع روی محراب‌هایش اجرا شده؛ 2محراب یک تکه از کاشی متعلق به عصر تیموری در حجره‌های دو طرف گنبد خانه کار گذاشته شده و این یکی که در حال حاضر محراب اصلی مسجد جامع است، روی دیوار گنبد خانه قرار گرفته. تزئینات گچی با این ظرافت و مزین به اسم امیرالمؤمنین، فقط از دست معماران چیره‌دست و شیعه‌مذهب صفوی برمی‌آمد.

این مناره که زمانی برای خود جفتی داشته و عالمی، حالا سال‌های سال است که تک و تنها بیرون محوطه مسجد ایستاده و زیبایی‌اش را به‌رخ می‌کشد. تزئینات آجری منار هیچ رنگ و لعابی ندارند اما متنوع و زیبا به نظر می‌رسند.

در واقع این معمارهای خبره عهد سلجوقی بودند که با کمی پس و پیش کردن آجرها، نقش و نگار و حجم و تحرک ایجاد کرده‌اند. بازی نور و سایه از ساعتی به ساعتی دیگر، باعث می‌شود تزئینات منار مسجد جامع ساوه اصلا ساده و یکدست به‌نظر نرسند.

فقط خدا می‌داند که زیر این تزئینات زیبای گچی چه چیزی ممکن است پیدا بشود. مرمت‌گرها و سازندگان بعدی مسجد، هیچ چیز را خراب نکرده‌اند، کتیبه‌ها و تزئینات اولیه مسجد را زیر لایه‌های گچ نگه داشته‌اند و روی آن هنر خود را به نمایش گذاشته‌اند. بهترین تزئینات هر دوره را می‌توانید روی گنبد، ایوان، محراب و در و دیوارهای مسجد ببینید.

منبع:همشهری

همشهری آنلاین_ مرضیه موسوی: افجه از معدود روستاهای شمیران است که با وجود نداشتن آب لوله‌کشی شهری، لوله‌کشی آب مستقلی دارد که با هزینه و تلاش اهالی روستا تهیه شده است و آب چشمه‌های بالادست کوه‌های شمیران را به این روستا منتقل می‌کند. تابستان‌های خنک روستا و کوچه‌باغ‌های سرسبزش، فصل برداشت محصولات باغی و کشاورزی مثل گیلاس، سیب، گردوو گندم است. در اغلب خانه‌های قدیمی این روستا آب قنات روان است و صدای پای آب در کوچه‌پسکوچه‌های پرشیب آن قطع نمی‌شود. افجه تابستان را با چیدن گیلاس آغاز می‌کند و با برداشت محصول گردو از درختان پرثمرش به پایان می‌رساند.طبیعت‌گردان و کوهنوردان، افجه را با نام دشت هویج به خاطر می‌آورند؛ دشتی که در میان اهالی روستا به «دشته» معروف است و از قرن‌ها پیش در آن سبزیجات و هویج کاشته می‌شد.نخستین روستای گردشگری تهران و شمیران از امکانات حداقلی برای گردشگران بهره‌مند نیست و جای اقامتگاه و امکانات بهداشتی و رفاهی و جاده مناسب در این روستا خالی است. اهالی روستا از رها شدن زباله در کنار جوی‌ها گلایه‌مندند.با وجود 90‌درصد بافت فرسوده، طرح هادی روستا فرصت نوسازی را از بسیاری از اهالی گرفته و مجوز ساخت‌وساز نداشتن از مهم‌ترین مشکلات این روستای لواسان است.حمام دوره صفویه، سقاخانه قدیمی و درخت چنار تنومندی که 3 دهه پیش قصابی روستا در دل آن قرار داشت از دیدنی‌های روستای افجه است.«آبچه» نام قدیمی روستای افجه است. این روستا به دلیل وجود جویبارهای بسیار به این نام شهرت پیدا کرده و در حوزه آبریز سد لتیان قرار دارد.

منبع:همشهری