در بررسی‌‌‌های صورت گرفته شورای جهانی سفر و گردشگری به‌‌‌عنوان نماینده بخش گردشگری جهانی در سال ۲۰۲۲ پروژه‌‌‌های کاری در بخش گردشگری احتمالا با کمبود نیروی کار مواجه خواهد بود و از هر ۱۳ شغل یکی از آنها همچنان خالی خواهد ماند. از این رو این شورا توصیه‌‌‌هایی را به دولت‌‌‌ها و شرکت‌ها ارائه می‌دهد تا بتوانند در شرایط کمبود نیروی کار از آن استفاده کنند.

آمار مربوط به شورای جهانی سفر و گردشگری که در همکاری با مرکز اقتصاد آکسفورد منتشر شده است، برای اولین بار کمبود کارکنان در سراسر ایالات متحده و دیگر بازارهای مهم سفر و گردشگری از جمله انگلیس، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا و پرتغال را مورد بررسی قرار دادند و بر دوره زمانی بین ماه‌‌‌های ژوئیه و دسامبر ۲۰۲۱ و همچنین سال ۲۰۲۲ تمرکز کردند. سازمان ملل متحد نیز به عنوان بخشی از گزارش خود اقداماتی را توصیه می‌کند که دولت‌‌‌ها و شرکت‌ها می‌توانند از آن برای رفع مشکل کمبود نیروی کار گردشگری استفاده کنند.

بر اساس تجزیه و تحلیل شورای جهانی سفر و گردشگری در سال ۲۰۲۱ آمریکا با ۷۰۰هزار کمبود نیروی کار مواجه شده است. چشم‌انداز برای سال ۲۰۲۲ کمی مثبت‌‌‌تر است و حدود ۴۸۰هزار شغل فعال در بخش گردشگری پیش‌بینی می‌شود که از هر ۱۳ شغل یکی از آنها خالی خواهد ماند.

با افزایش همزمان نرخ بیکاری و تقاضا برای سفر، شرکت‌های گردشگری به دلیل کمبود نیروی کار در تلاش برای پرکردن مشاغل موجود هستند. گزارش‌ها نشان می‌دهند در نیمه دوم سال ۲۰۲۱ از ۶/ ۶‌میلیون شغل موجود در آمریکا ۶۹۰‌هزار شغل با کمبود نیرو مواجه شده است که این رقم معادل ۱۱‌درصد کمبود کارکنان در این کشور است. باتوجه به گفته مقامات شورای جهانی سفر و گردشگری، ادامه روند کمبود کارگر در این بخش می‌تواند بخش قابل‌توجهی از گردشگری آمریکا را مختل کند و روند بهبودی با چالش مواجه شود. همچنین کاهش فعالیت‌های گردشگری تاثیر مستقیمی بر اقتصاد قدرتمند این صنعت در سراسر جامعه آمریکا خواهد گذاشت. از این رو شورای جهانی سفر و گردشگری راه‌حلی‌هایی را برای دولت‌‌‌ها و کسب و کارها برای رسیدگی به این مسائل مطرح کرده است.

جولیا سیمپسون، رئیس و مدیرعامل شورای جهانی سفر و گردشگری، در رابطه با بحران کمبود نیروی کار گفت: «در حال حاضر نیروی کافی برای پرکردن مشاغل نداریم و اگر نتوانیم این مشاغل را پر کنیم، این مساله می‌تواند به‌‌‌طور جدی بقای شرکت‌های گردشگری و سفر را در سراسر آمریکا به‌‌‌خطر بیندازد؛ این ضربه‌‌‌ بسیار سختی خواهد بود که بسیاری از مشاغل باقی نخواهند ماند.»

از طرفی سازمان جهانی گردشگری به‌‌‌دلیل شیوع اُمیکرون در جهان، با هدف جلوگیری از انتشار ویروس جدید کووید-۱۹ هشدار به بازگرداندن محدودیت‌های سفر داده است و معتقد است در صورت عدم‌توقف گسترش ویروس، تنها امرار معاش مردم آسیب خواهد دید. به این منظور شورای جهانی سفر و گردشگری راه‌حل‌‌‌هایی را به دولت‌‌‌ها و شرکت‌ها برای مقابله با کمبود نیروی کار گردشگری توصیه کرده است. مهم‌ترین این توصیه‌‌‌ها شامل تاثیر برنامه‌‌‌های مربوط به مرخصی، تسهیل در مشاغل، کار از راه دور، فراهم کردن شبکه‌‌‌های ایمنی، ارتقای مهارت نیروی کار و حفظ استعدادها، ایجاد و ترویج تحصیل و کارآموزی می‌شود.

در گزارش اخیر شورای جهانی سفر و گردشگری تاثیر مخرب کووید-۱۹ بر بخش گردشگری بر ۶۲‌میلیون شغل در سطح جهانی بوده است. اما با این حال، اقدامات پیشگیرانه بسیاری از دولت‌‌‌ها این بخش را قادر ساخت تا‌میلیون‌‌‌ها شغل و ابزار امرار‌معاش مردم از طریق طرح‌های حفاظت از مشاغل مختلف را نجات دهند. در سال ۲۰۲۱، باتوجه به اینکه تقاضا برای سفر با کاهش محدودیت‌ها و رشد بازار داخلی افزایش یافت، تامین نیروی کار قادر به مطابقت با تقاضای رو به افزایش مشتریان به‌‌‌ویژه در نیمه دوم ۲۰۲۱ نبود.

همه کشورها در سراسر جهان علاوه بر آمریکا همچون انگلیس، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا و پرتغال کمبود قابل‌توجه نیروی کار را نشان دادند که تقاضا برای استخدام از منبع کار در دسترس پیشی گرفته است.

شورای جهانی سفر و گردشگری می‌‌‌گوید، کمبود پرسنل  مساله کلیدی برای بخش گردشگری و سفر جهانی است، در حالی که مسائل مربوط به عرضه و تقاضا به تدریج در سال ۲۰۲۲ تنظیم می‌‌‌شوند، این مشکل احتمالا باقی خواهد ماند. اقتصاد این بخش در سراسر جهان به کسب و کارها و دولت‌‌‌ها بستگی دارد که قادر به حل این مساله بحرانی و بازگشت سفرها هستند.

منبع:دنیای اقتصاد

او افزود: در هیچ صنعتی به اندازه گردشگری نمی‌توان اشتغال‌زایی داشت. ما در ایران با مساله اشتغال و نیروی جوان تحصیلکرده بیکار مواجهیم و همین امر توسعه گردشگری را برای ما به‌عنوان یک ضرورت مطرح می‌کند. برای توسعه این صنعت نیازمند آن هستیم ورای مسائل کلی بلکه به‌عنوان یک نیاز به آن نگاه کنیم. در گردشگری ما نیازمند تساهل و تسامح هستیم و بدون این دو مقوله به رشدو توسعه در این صنعت نخواهیم رسید.

این فعال صنعت گردشگری با تاکید بر مانع‌زدایی در توریسم گفت: زمانی که موانع یا قیمت بالای سفر بر سر راه توریست داخلی باشد، طبیعی است که به جای یک مقصد داخلی، تقاضای خود را سرکوب می‌کند. برخی خانوارها هم در این شرایط که بحران کمبود منابع ارزی وجود دارد با سفر خارجی ناشی از نبود بستر رونق سفر داخلی، عملا باعث خروج سرمایه از کشور می‌شوند.

او با اشاره به اینکه راه برون‌رفت کشور از مشکلات اقتصادی گردشگری است‌، اضافه کرد: نگاه به گردشگری به‌عنوان یک راهکار موضوعی نیست که تنها متولیان دولتی که سابقه مدیریتی آنها در این صنعت کمتر از پنج سال است، آن را عنوان کنند. بخش خصوصی که بیش از چهل سال عمر خود را بر سر این صنعت گذاشته این موضوع را مطرح می‌کند و معتقد است با گردشگری می‌توانیم بسیاری از چالش‌های خود را برطرف کنیم.

کرمانی ادامه داد: متاسفانه از پتانسیل مجموعه‌هایی که متولی گردشگری کشور هستند استفاده نشده است. این در حالی است که کشورهای همسایه ما درآمدی بیش از درآمد نفت از توریسم دارند. یکی از این کشورها ۱۶میلیون گردشگر در دوران کرونا داشته، آنها حتی برای هتلی که هنوز تکمیل نشده متقاضی دارند. رشد صنعت گردشگری در این کشورها به واسطه برنامه‌ریزی در این صنعت است. ما نیز در ایران نیازمند آن هستیم فارغ از سلایق سیاسی افراد و متولیان به گردشگری بپردازیم. ما باید تاکتیک و برنامه مشخصی برای توسعه گردشگری داخلی در ایران داشته باشیم تا به نتیجه مطلوب برسیم.

مریم محمدپور، کارشناس و فعال گردشگری سلامت نیز در این نشست با بیان اینکه گردشگری یک حوزه دینامیک است‌، گفت: ما باید به شکل مداوم سلایق و خواسته‌های مشتریان این حوزه را رصد کنیم و در تلاش برای برآورده کردن آنها باشیم. متاسفانه در ایران با وجود اینکه در سال‌های اخیر گردشگری سلامت از سوی متولیان بسیار مطرح شده است، اما به واسطه عملکردهای نادرست همچنان شاهدیم این حوزه از توریسم در ایران مغفول مانده است. او با اشاره به اینکه یکی از مهم‌ترین چالش‌های توسعه توریسم سلامت در ایران فقدان یک گفتمان مناسب میان دو وزارتخانه بهداشت و درمان با وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری است، افزود: گردشگری سلامت این پتانسیل را دارد که سه برابر گردشگری عادی درآمد ایجاد کند. همچنین این حوزه به واسطه مولفه‌ها و ویژگی‌های خاص خود محدودیت سایر حوزه‌های گردشگری را ندارد.

محمدپور ادامه داد: برای توسعه توریسم سلامت نیازمند آن هستیم که موانعی که بر سر راه بیمه‌های بین‌المللی است، برطرف شود و این امر با گفت‌وگو امکان‌پذیر است. از آنجا که بیمه بیمار مشخص می‌کند در کدام کشورها می‌تواند مراحل درمان را بگذارند با حل این مساله ما شاهد حضور بیشتر توریست‌های سلامت خواهیم بود.

او از الگوبرداری از تجربه‌های موفق جهانی از کشورهایی مانند هند یا ترکیه به‌عنوان بخشی دیگر از راهکار توسعه توریسم سلامت نام برد و گفت: ایران کشوری است که در برخی حوزه‌های درمانی و جراحی‌ها از بسیاری از کشورهای دیگر جلوتر است. بنابراین چنانچه زیرساخت‌های این بخش فراهم شود شاهد تمایل بیشتر توریست‌های سلامت برای حضور در ایران خواهیم بود؛ به‌عنوان مثال ما نیازمند تامین زیرساخت‌ها برای ورود بیماران صعب‌العلاج اورژانسی هستیم.

این فعال حوزه گردشگری سلامت در بخش دیگری از سخنان خود خواستار توجیه بیمارستان‌ها برای شیوه برخورد با توریست‌های سلامت شد و عنوان کرد: متاسفانه برخی بیمارستان‌ها درکی از شیوه برخورد با گردشگر سلامت ندارند. به‌عنوان مثال ما حتی در مواردی شاهدیم که یک فرم رضایت انگلیسی یا عربی برای بیمار وجود ندارد. عدم توجه به توریسم سلامت جفایی است که در حق صنعتی می‌شود که توان شکوفایی کشور را دارد.

او با بیان اینکه کاهش ارزش ریال می‌توانست به‌عنوان مزیتی برای توسعه گردشگری سلامت در ایران باشد، گفت: سفر پزشکی سفری است که معمولا یک‌باره اتفاق می‌افتد و قابل برنامه‌ریزی از قبل نیست، در این سفرها معمولا مقوله قیمت یک مولفه مهم است و ما می‌توانستیم با قیمت پایین درمان آنها را به ایران جذب کنیم. با این حال در کشورمان توریست سلامت باید هزینه چندبرابری بپزدارد.

بهار حبیب‌زاده، کارشناس گردشگری از دیگر سخنرانان این نشست با تاکید بر مقوله آموزش و پژوهش در گردشگری عنوان کرد: حلقه مفقوده در توسعه کشور، صنعت گردشگری است و حلقه مفقوده در گردشگری بحث آموزش و پژوهش است. ما در ایران با شیوه‌های نوین گردشگری آشنایی نداریم و نتوانسته‌ایم از آن بهره ببریم.

او با اشاره به اینکه ما باید برنامه‌ریزی بلندمدت و طولانی فراتر از اختلافات صنفی و برون صنفی داشته باشیم، افزود: متاسفانه درآمدزایی در توریسم ایران پایین آمده است. ما باید هسته‌ای را شکل دهیم تا فعالان صنعت توریسم که از مسائل این صنف آگاهند و با تجربه‌های جهانی نیز آشنا هستند، بتوانند از تجارب خود برای توسعه توریسم استفاده کنند. در کشورهای همسایه شاهدیم برنامه ۵۰ساله برای گردشگری‌شان دارند؛ اما ما حتی نمی‌دانیم برنامه سال آینده‌مان چیست. این چالش‌ها سبب شده است سرمایه‌گذاری در گردشگری کشور بسیار پایین بیاید و پروژه‌های محدودی در حوزه هتل‌سازی، گردشگری دریایی و… داشته باشیم. همه این چالش‌ها ایجاب می‌کند ما یک نوسازی و پوست‌اندازی در این حوزه داشته باشم.

منبع:دنیای اقتصاد

حال اگر از صنعت توریسم به عنوان یکی از بازیگران بزرگ اقتصادی یاد کنیم و خواهان پیشرفت در این صنعت سود آور و پاک باشیم باید راه را برای ورود دانش در تفکرات و تصمیمات خود باز کنیم. شکی نیست توسعه‌‌‌ گردشگری جز از دریچه‌‌‌ تبلیغات هدفمند نمی‌‌‌گذرد. دیگر زمان آزمون و خطا گذشته است و اگر خواهان نقش آفرینی در گردشگری جهان هستیم باید با خواندن فکر مشتریان این بازار به صورت شگفت‌انگیزی متفاوت ظاهر شویم. موضوع برند سازی در گردشگری مفهومی نیست که جهان به تازگی به آن پرداخته باشد اما دست کم در کشور ما تازگی دارد. به واسطه‌‌‌ اشتیاق جهانیان برای آشنایی با میراث ملموس و نا‌ملموس فرهنگی ایران ابتدا لازم است با ایجاد محیطی مطبوع برای گردشگران تضمین‌‌‌های لازم برای ایجاد امنیت روانی سفر به کشورمان را فراهم کنیم و سپس با حرکتی مبتنی بر دانش و نوآوری زمینه ساز خلق ثروت از دنیای توریسم باشیم.

در ادامه‌‌‌ این نوشتار به مفهومی کاربردی با عنوان برندینگ مقصد می‌‌‌پردازیم که موضوعی جامع است و انواع برندینگ خرد را در صنعت گردشگری در بر می‌‌‌گیرد. در یک تعریف عام به فرآیندی که در آن مقاصد جذاب به شیوه‌‌‌ای نوآورانه به گردشگران معرفی ‌‌‌شوند برندینگ مقصد می‌‌‌گویند. یک تعریف علمی از موضوع برندینگ مقصد را به صورت معرفی جذاب‌‌‌ترین دارایی‌‌‌های مقصد در چشم بازدیدکنندگان بالقوه آن می‌‌‌داند، به گونه‌‌‌ای که مبتنی بر روایت داستانی از این جاذبه‌‌‌ها باشد و برای آن مقصد مزیت رقابتی نسبت به سایر مقاصد رقیب ایجاد ‌‌‌کند، همچنین این داستان‌سازی باید به صورت پیوسته در تمام ارتباطات بازاریابی آتی به کار گرفته شود. در این فرآیند باید بر عناصر کلیدی همچون مضامین فرهنگی، داستان‌‌‌های فولکلور، آیین‌‌‌ها، جشن‌‌‌ها و … تکیه و با تصویر سازی و سپس تکرار این مفاهیم آنها را در ذهن مخاطب نهادینه کرد. بیایید با مثالی ملموس از یکی از مناطق غنی گردشگری ایران مساله را بررسی کنیم. شنیدن نام شهر اصفهان و حتی دیدن عکسی از این شهر بی‌درنگ واژه‌‌‌ «اصفهان، نصف جهان» را به ذهن متبادر می‌‌‌کند. هر چند احتمالا انتخاب این شبه جمله جنبه‌‌‌ ادبی دارد اما در دنیای دانش محور امروز یک تعریف اساسی دارد و آن شعار برند است! حضور پر رنگ شهر اصفهان در صنعت گردشگری ایران برخی از حرکت‌‌‌های برندینگ مقصد را ولو به صورت ناخواسته در این شهر شکل داده است، برای نمونه فکر کردن به اصفهان در دیدگاه عامه یک طعم شیرین دارد و آن‌‌‌ هم سوغات معروف این دیار یعنی گز است یا اگر در دیدگاه خاص گردشگری این شهر را پایتخت صنایع دستی ایران خطاب کنیم پر بیراه نیست. در سالیان گذشته نیز تلاش‌‌‌هایی برای ایجاد هویت بصری در این شهر شکل گرفته است که در یک مورد به نمادسازی صورت فلکی قوس که بر گرفته از کاشی نگاری از سر در قیصریه است منجر شد. ارائه‌‌‌ مثال شهر اصفهان به واسطه‌‌‌ پیشرو بودن این شهر در زمینه گردشگری است که تلاش‌‌‌هایی قابل تقدیر اما ناپیوسته در زمینه‌‌‌ برندینگ مقصد در این شهر انجام شده است که امید می‌‌‌رود در قالب یک ساختار نظام مند به نتیجه برسد تا به عنوان نمونه‌‌‌ موردی توسط سایر شهرهای ایران الگو برداری شود. در توسعه‌‌‌ برندینگ باید از کپی‌برداری‌‌‌های بی‌ارزش دوری کرد، کاری که متاسفانه در ایران انتهایی برای آن نیست. برای نمونه شهر نیویورک که در دهه ۷۰ میلادی به عنوان یکی از نخستین شهرهایی که به مفهوم برندینگ توجه کرد شعار «من عاشق نیویورک هستم» را برای خودش انتخاب کرد، شعاری که امروز در بسیاری از شهرهای ایران کپی‌برداری شده است و المان‌‌‌های شهری مرتبط با آن با صرف هزینه‌‌‌های هنگفت ساخته می‌‌‌شود که تنها کاربردش گرفتن عکس یادگاری است و اثری را بر جذب مخاطب نمی‌‌‌گذارد.

لزوم مطالعه در برندینگ مقصد مهم است. در این میان توجه به مفاهیم خلاق و دادن نقش پر رنگ به پارک‌‌‌های علم و فناوری برای ارائه‌‌‌ راهکارهای نوآورانه سبب حرکت اصولی و نتیجه گرا خواهد شد. برندینگ مقصد در صنعت گردشگری یک فعالیت بازاریابی است که با توجه به جذابیت‌‌‌های هر منطقه متفاوت است. اما نظام کلی آن از ساختار برندسازی‌‌‌های جهانی پیروی می‌‌‌کند. در این میان خلق شعار، تصویرسازی در قالب لوگو، و تولید محتوای هدفمند بر اساس هویت مقصد و سلیقه‌‌‌ جامعه‌ هدف گام‎های اساسی برای معرفی جاذبه‌‌‌های مقصد برای گردشگران است. نتیجه‌‌‌ نهایی برندینگ مقصد باید مشخصا این باشد که آن مقصد به ملکه‌‌‌ ذهنی مخاطب بدل شود. در توسعه‎ برند باید هم مردم محلی را دخیل کرد و هم نظر متخصصان حوزه‌‌‌های مرتبط را به کار گرفت. در این میان باید از بزرگ نمایی و اغراق جلوگیری کرد، چرا که گردشگران از نگاه تیزبینانه‌‌‌ای برخوردارند و کوچک‌ترین تضادها را درک می‌‌‌کنند و چنین سهل‌انگاری ممکن است سبب ‌‌‌شود همه‌‌‌ رشته‌‌‌های زنجیره‌‌‌ برندسازی پنبه شود و همین گردشگران ناراضی به‌شکل مبلغان منفی سفر به آن مقصد درآیند.

امروزه نگاه‌ها به توسعه‌‌‌ گردشگری نسبت به دهه‌‌‌های گذشته تا حدودی تغییر کرده است اما همچنان مقاومت در برابر برخی تصمیمات که زمینه ساز توسعه‌‌‌ این صنعت در بعد بین‌المللی باشد آزار دهنده است. توجه به برندینگ در حوزه‌‌‌ بازاریابی گردشگری بسیار مهم است و باید برای آن سرمایه‌گذاری کرد. جا دارد با حذف برخی بوروکراسی‌‌‌ها در ساختار اداری کشور و مدیریت هزینه‌‌‌های بعضا بی اثر در قالب همایش‌‌‌ها و جلسات کم بازده، جهت دهی حمایتی به سوی فعالیت‌‌‌های خلاق باشد و با تقویت بخش خصوصی و بها دادن به سرمایه‌‌‌ جوان کشور فرصت را برای القای یک مفهوم دانش محور بر گردشگری ایجاد کرد. فراموش نکنیم جهان به دنبال اندیشه‌‌‌ مترقی‌‌‌تر از گردشگری است و در یک دهه‌‌‌ گذشته مفاهیمی مانند برندینگ مقصد از مرحله‌‌‌ معرفی به مرحله‌‌‌ اجرایی رسیده است و بسیاری از مفاهیم آن در سمینارها، مقالات و کتاب‌‌‌های مرجع بررسی شده است، برای نمونه «هندبوک برندینگ مقاصد گردشگری» توسط سازمان جهانی گردشگری در اختیار عموم قرار گرفته است. پس ما نیز اگر خواهان بهره‌مندی از اقتصاد گردشگری هستیم باید هر چه زودتر قدم‌‌‌های خود را در این راه برداریم.

منبع:دنیای اقتصاد

رعایت استانداردهای مربوط به اخذ «پرچم آبی» در مراکز اقامتی-تفریحی مستقر در سواحل ترکیه و امارات که بتوانند جایگاه خودشان را در بین ۴۷ کشوردارای پرچم آبی تثبیت کنند؛ به شکل خودکار باعث جذب پایدار و تصاعدی توریست خارجی در جزایر این کشورها شده است. ترکیه مجهز به بیشترین ساحل گردشگری با پرچم آبی است که این امر با سرمایه‌گذاری نامحدود، بدون مانع و حاوی مشوق‌‌‌های دولتی امکان‌پذیر شده است به عنوان مثال در ترکیه سرمایه‌گذاران در بخش مالیات بر درآمد و کسب و کار مشمول معافیت‌‌‌های مالیاتی هستند.

به گزارش «دنیای‌اقتصاد»سواحل آبی شمال ایران با وجود شرایط زیست محیطی و چشم‌اندازهای طبیعی و توریستی در کرانه‌‌‌های استان گلستان، مازندران و به‌ویژه گیلان در طول ۷۰۰ کیلومتر با برخورداری از جاذبه‌‌‌های متعدد طبیعی و سواحل شنی، یکی از بزرگ‌ترین کانون‌‌‌های گردشگری ایران است و از نظر توریسم تفریحی و اکوتوریست‌‌‌های داخلی و خارجی اهمیت بسیاری دارد. ساحل «چاف و چمخاله» به عنوان یکی از بهترین سواحل ماسه‌‌‌ای ایران و ایجاد امکانات رفاهی و گردشگری، توریست‌‌‌های بسیاری را به خود جذب می‌کند. این ساحل مانند سایر سواحل شمال ایران به‌رغم اینکه فضای مناسبی برای رونق کسب و کار و قابلیت گسترد‌‌‌ه‌‌‌ای برای جذب سرمایه‌گذار در بخش گردشگری دریایی دارد، هنوز از تمامی ظرفیت‌‌‌ها و استانداردهای گردشگری دریایی برای جذب گردشگران خارجی استفاده نکرده است. در این گزارش با نگاهی به گردشگری آبی ترکیه و مالزی و امارات در توسعه صنعت گردشگری و رشد اقتصادی این کشورها به بررسی سواحل شمالی و به‌‌‌ویژه چمخاله پرداخته شده است.

بررسی‌‌‌های«دنیای‌اقتصاد» نشان می‌دهد: گردشگری آبی تقریبا نوع جدیدی از توریسم در جهان است که گردشگران با هدف انجام فعالیت، تفریح، ورزش یا بازدید از مناطق ساحلی و آبی به سفر به آن مناطق می‌‌‌پردازند. این نوع گردشگری درآمدزایی بسیاری برای کشورهای هدف دارد. کشورهای بسیاری همچون ترکیه، امارات و مالزی با توجه به ظرفیت‌های محیطی ساحلی و آبی خود در جهت افزایش درآمدزایی و اشتغال‌زایی و رشد اقتصادی و توسعه صنعت گردشگری خود با بهره‌‌‌برداری و توسعه سواحل آبی توانسته‌‌‌اند جز بهترین مناطق گردشگری ساحلی جهان به شمار آیند. این کشورها با توجه به پتانسیل‌‌‌های ساحلی خود اعم از صخره‌‌‌ها، کوه‌‌‌ها و جنگل‌‌‌ها در کنار سواحل و جزایر طبیعی و سواحل شنی زیبا و تمیز و البته استراتژی و فعالیت‌های دولت‌‌‌ها و سرمایه‌گذاری‌‌‌های بخش خصوصی با ایجاد امکانات تفریحی و ورزشی و رفاهی و تشکیل کمیته ملی مدیریت مناطق ساحلی و آژانس مدیریت محیط‌زیست و مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی و همچنین رعایت استانداردهای بین‌المللی و تلاش برای گرفتن پرچم آبی گردشگران بسیاری را از سراسر جهان به سوی خود می‌‌‌کشاند و علاوه بر درآمدزایی و اشتغال بر رشد اقتصادی و توسعه گردشگری این کشورها بسیار اثرگذار است.

در سواحل ترکیه در بخش‌‌‌های عمومی که شهرداری‌‌‌ها به‌صورت رایگان در اختیار گردشگران قرار می‌دهد، امکاناتی همچون آلاچیق، تخت و سایه‌‌‌بان، سرویس‌‌‌های بهداشتی و به خصوص حمام‌‌‌های ساحلی و شرایط ایجاد ماهیگیری وجود دارد. و بخش‌‌‌های خصوصی با تکمیل امکانات و استفاده از تفریحات آبی مانند اسکی روی آب، موج سواری، استخرهای شنا، قایق‌‌‌های تفریحی و ورزش‌‌‌های ساحلی مانند والیبال ساحلی، فوتبال ساحلی، دیواره‌‌‌های صخره‌‌‌نوردی و قدم زدن در سواحل شنی تمیز و همچنین برگزاری کنسرت و جشن‌‌‌های بسیار و ایجاد هتل‌‌‌های لوکس و مراکز تجاری و تفریحی و بازارهای ساحلی در افزایش توریست نقش بسیاری دارد. ترکیه با داشتن دریا و ساحل تمیز و استاندارد و قابل استفاده برای گردشگران رکورددار داشتن بیشترین ساحل «پرچم آبی» در دنیا شده است. «پرچم آبی» علامتی است که از طرف سازمان بین‌المللی استاندارد و محیط‌زیست به کشورهایی داده می‌شود که استاندارد مخصوص «نگهداری» و «بهره‌‌‌برداری چند منظوره» از سواحل آبی در آن کشور رعایت می‌شود. این استاندارد تمامی سواحل جهان را از باب استاندارد بودن و تمیزی و دوستی با محیط‌زیست و رضایتمندی بررسی می‌کند.

در دبی سواحل آبی مهم‌ترین جاذبه‌‌‌های طبیعی این شهر است. دبی با استفاده از ظرفیت بیابانی ساحلی خود مانند ماسه‌‌‌های نرم و تمیز، درختان نخل و باغ‌‌‌های بیابانی و ایجاد امکانات رفاهی مانند دوش، تخت و آفتاب‌‌‌گیر، سرویس بهداشتی و آلاچیق و امکانات گردشگری و جذاب مانند ورزش‌‌‌های آبی و ساحلی، باشگاه‌‌‌های ورزشی، پارک‌‌‌های کودکان، شترسواری و اتومبیل‌‌‌رانی، کیوسک‌‌‌های اغذیه، کافه‌ها و رستوران‌ها و باربیکیوهای نزدیک پلاژها، هتل‌‌‌های لوکس و مراکز تجاری و بازارهای محلی و صنایع دستی در اطراف دریا توانسته به یکی از بهترین مناطق گردشگری ساحلی جهان تبدیل شود. سواحل عمومی دبی با کمک شهرداری دبی و ایجاد امکانات رفاهی و سواحل خصوصی که امکانات رفاهی و گردشگری بسیاری دارد توریست‌‌‌های بسیاری را جذب خود می‌کند.  سواحل مالزی با انواع تفریحات و جاذبه‌‌‌های طبیعی و مصنوعی همچون آفتاب، سواحل شنی، صخره، سواحل تمیز و مناظر سبز و تخنه سنگ‌‌‌ها، درختان نخل طبیعی، هتل‌‌‌های بزرگ، مکان‌‌‌های تفریحی و ورزش‌‌‌های آبی و چتربازی، ماهیگیری، تور جزیره، رستوران‌‌‌هایی با غذاهای دریایی و بین‌المللی، امکانات رفاهی گسترده و دسترسی آسان به وسایل حمل‌ونقل برای رسیدن به سواحل جز بهترین سواحل جهان محسوب می‌شود. نزدیک به ۴۰ جزیره بزرگ و کوچک در اطراف آب‌‌‌های این کشور وجود دارد.

جاذبه‌‌‌های گردشگری ترکیبی از همکاری مشترک دولت، شهرداری‌‌‌ها و بخش‌‌‌های خصوصی است که امکانات رفاهی و گردشگری مناسب با ظرفیت‌‌‌های محیطی این کشور برای گردشگران فراهم شده است.

 فاصله سواحل «شمال»تا جذابیت توریستی

سواحل شمال ایران به دلیل برخورداری از عوامل مساعد طبیعی و آب و هوایی، رطوبت نسبی، پوشش جنگلی و چشم‌اندازهای طبیعی و همچنین سهولت دسترسی به تهران و سایر شهرهای پرجمعیت یکی از مساعدترین مناطق ایران برای توسعه صنعت گردشگری است. این مناطق علاوه بر داشتن سواحل شنی دارای اراضی سرسبز و کوه‌‌‌های بلند و دامنه‌‌‌های پوشیده از جنگل، تالاب‌‌‌ها و مرداب‌‌‌ها و جزایر طبیعی و زیستگاه حیات وحش است.

این سواحل در کنار استفاده از آبزیان و توسعه صنعت شیلات، نگاه ویژه‌‌‌ای به گردشگری دریایی داشته‌اند. سواحلی همچون سلمانشهر (متل قو)، نمک آبرود، رامسر، نوشهر، چمخاله و بندر انزلی و ساحل گیسوم با ایجاد امکانات رفاهی مانند دوش، تخت و سایه‌‌‌بان، کافه، اتاق‌‌‌های تعویض لباس، رختکن و کمد در پلاژها، رستوران‌‌‌ها و هتل‌‌‌ها و ویلاهای اطراف ساحل، اسکله تفریحی، ورزش‌‌‌های آبی مانند موج سواری، قایق سواری، شاتل پاراسل و جت‌اسکی و ورزش‌‌‌های ساحلی مانند والیبال و فوتبال ساحلی، چتربازی بر فراز دریا، سوارکاری، موتورهای ATV، ایجاد آلاچیق‌‌‌هایی اطراف ساحل و شرایط شب‌‌‌مانی، مراکز تجاری و پارک‌‌‌های بازی کودکان و شهر بازی در برخی سواحل، جاذبه‌های بسیاری برای گردشگری در کشور دارند. ساحل چاف و چمخاله با داشتن امکانات رفاهی و خدماتی و تفریحی بسیار که توسط شهرداری این شهر ایجاد شده و دارای پتانسیل‌‌‌ها و ظرفیت‌‌‌های طبیعی بسیاری همچون دو جزیره ارشیا و فلامینگو، مرداب و رودخانه‌‌‌ای که با گذشتن از شهر به دریا می‌رسد و سواحل شنی زیبا یکی از بهترین سواحل گیلان به شمار می‌‌‌آید. اما این ساحل همچون سایر سواحل شمال ایران به‌رغم ایجاد امکانات بسیار هنوز به استانداردهای بین‌المللی و محیط‌زیستی مناطق ساحلی دست نیافته است.  دلایل متعددی همچون عدم‌حمایت از سرمایه‌گذاری بخش‌‌‌های خصوصی، رقابت بین شهرهای مختلف برای گرفتن امتیازات به نفع خود برای جذب گردشگر، کم توجهی به محیط‌زیست و عدم‌مدیریت کافی در پاک‌‌‌سازی و تمیزی سواحل از جمله موانع استفاده از تمام ظرفیت‌‌‌های گردشگری دریایی این منطقه است.

منبع:دنیای اقتصاد