به گزارش ایسنا، روزنامه «خراسان» در ادامه نوشت: گاهی این تونل‌ها فقط یک مسیر ارتباطی نیستند، جذابیت و داستانی که پشت هر تونل وجود دارد، آن‌ها را به یک مکان گردشگری مهم در جهان تبدیل کرده ‌است. در پرونده امروز زندگی‌سلام با معروف‌ترین و البته جذاب‌ترین تونل‌های جهان یا همان راهروی لوله‌مانند زیرزمینی یا دور پوشیده آشنا خواهیم شد.

این ۱۳نفر و یک تونل فوق‌خطرناک

در کدام کشور؟ تونل گولیانگ در چین

این تونل پرماجرا در طول پنج سال بعد از این که دولت چین به این نتیجه رسید که روی این پروژه که فقط قرار است توسط ۳۰۰ نفر استفاده شود، چندین میلیون هزینه نکند، توسط ۱۳ نفر روستایی ساخته شد! آن‌ها توانستند در این مدت، تونلی ۱۲۰۰ متری را در دل صخره‌ها بکنند اما چون افراد حرفه‌ای نبودند، متاسفانه تعدادی از آن‌ها هم در این راه کشته شدند. عرض این جاده تونلی ۴ متر است و دو وسیله به سختی می‌توانند از  کنار هم در این تونل عبور کنند. این جاده تونلی فوق خطرناک دارای تعداد زیادی حفره رو به دره است. سطح جاده و دیواره‌های تونل به دلیل نوع ابزاری که روستاییان برای ساخت آن استفاده کرده اند، بسیار سفت و محکم است و از این نظر امنیت بالایی دارد؛ اما باید گفت که جاده تونلی گولیانگ چین در فصل‌های سرما و در شرایطی که جاده خیس باشد، بسیار لغزنده و خطرناک می‌شود و تا امروز، تصادفات و اتفاقات رانندگی دلخراشی در این مسیر رخ داده است.

تونلی در کف دریا

در کدام کشور؟ تونل مانش (یا زیرآبی) در فرانسه

تونل مانش یکی از خاص‌ترین تونل‌های جهان است و بلندترین طول مسیر تونلی در زیر دریا را دارد. این تونل در دهه‌ پایانی قرن بیستم ساخته شده‌است که امروزه به‌نام یوروتونل هم شناخته می‌شود؛ در حقیقت تونل مانش، انگلیس را به اتحادیه اروپا وصل کرده است.  این تونل در پایین‌ترین عمق یعنی ۷۵ متر زیر بستر دریا قرار دارد. طول تونل در زیر آب به ۳۷.۹ کیلومتر می‌رسد که بلندترین طول تونل زیرآبی در جهان محسوب می‌شود. فرایند حفر تونل مانش، فرایندی کم‌سابقه در صنعت حفاری بوده که  در دسامبر ۱۹۸۷ شروع و ظاهرا از همان ابتدا در فرانسه و انگلیس با مشکلات زیادی برای حفاری همراه بوده است. ماشین‌های حفاری از همان ابتدا با ورود آب به تونل روبه‌رو شدند اما سرانجام  در اول دسامبر ۱۹۹۳، یک کارگر بریتانیایی و یک کارگر فرانسوی در محل تلاقی دو تونل به‌هم رسیدند و این تونل تکمیل شد. بیشتر ماشین‌ها و دستگاه‌های حفر تونلی که در این پروژه استفاده شدند، دو برابر یک زمین فوتبال طول داشتند و قادر بودند روزی ۲۵۰ فوت تونل حفر کنند. با این حال حفر تونل شش سال طول کشید.

تونلی خاص و طرفدار محیط‌زیست

در کدام کشور؟ تونل ژونگ‌ نانشان در چین

تونل ژونگ‌نانشان، جزو زیباترین و البته عجیب‌ترین تونل‌های جهان است. با ورود به این تونل، محو تماشای پیرامون خود می‌شوید. از گل و گیاهان اطراف گرفته که باعث شده لقب تونل طرفدار محیط‌زیست را به این تونل بدهند تا نورپردازی های زیبا و رنگارنگ، همگی جزو جذابیت های این تونل هستند.

تونلی شبیه نقاشی و دارای ۵ باند

در کدام کشور؟ تونل «یربا بوئنا» و «یوتا» در آمریکا

برای گذشتن از پل خلیج سانفرانسیسکو-اوکلند، رانندگان باید از طریق تونل جزیره یربابوئنا از این جزیره عبور کنند. این تونل که در سال ۱۹۳۶ تکمیل شد، هنوز هم یکی از عریض‌ترین تونل‌های دنیاست و ۷۶ فوت عرض(۲۳ متر) و ۵۸ فوت(۱۷ متر) ارتفاع دارد. برای تسهیل انتقال خودروها روی این پل، تونل با دو عرشه که هر کدام پنج لاین دارد، ساخته شده است. بعد از این تونل، یک پل هوایی قرار دارد که لذت عبور از این تونل را دوچندان کرده است.

یکی دیگر از تونل های خاص آمریکا، تونل پارک ملی یوتاست که وقتی از بیرون به این تونل نگاه می‌کنید، بیشتر شبیه یک نقاشی عظیم روی یک سنگ بزرگ است. اطراف این تونل با صخره‌های عظیم و درختان سرسبز بلند احاطه شده و نمایی خارق‌العاده به این مکان داده است.

برآورده‌شدن آرزوهای زوج ها در این تونل!

در کدام کشور؟ تونل عشق در اوکراین

ارتش اوکراین در دوران جنگ سرد برای استتار و انجام عملیات گوناگون این مکان را ساخت و پس از پایان جنگ هم آن را به حال خود رها کرد. این تونل در واقع مسیری از یک ریل قطار غیرفعال و متروکه است. جایی که به دلیل متروکه شدن در طول سال‌ها می‌توانست تبدیل به خرابه‌ای تاریک و حتی ترسناک شود اما امروزه به محلی گردشگری تغییر هویت داده‌ است. تونل عشق در خارج از روستای کلوان واقع در غرب کی یف و شمال شرق لویو واقع شده‌است. این گذرگاه حدود ۳ تا ۴ مایل(۵ تا ۶ کیلومتر) امتداد یافته و چهره مسیر را به شکل جنگلی سرسبز درآورده است؛ اما تونل به خودی خود در حدود ۵ کیلومتر ادامه دارد. در فصل‌های بهار و تابستان و زمانی که آب‌وهوا برای رویش گیاهان مناسب‌تر می‌شود؛ تونل عشق به طور کامل به رنگ سبز در می‌آید و به مکانی حیرت ‌انگیز و تماشایی تبدیل می‌شود. زوج‌های جوان با عبور از این تونل آرزویی می‌کنند و معتقدند تنها کسانی که عشق حقیقی دارند، آرزویشان محقق می‌شود.

طولانی ترین تونل جهان در میان آلپ

در کدام کشور؟ تونل گوتارد در سوئیس

گوتارد، طولانی‌ترین تونل جهان به طول ۵۷ کیلومتر است. رکورد طولانی‌ترین تونل جهان پیش از این متعلق به تونل سیکان به طول ۵۳.۹ کیلومتر  در ژاپن بوده است. گوتارد، شمال به جنوب سوئیس را از میان کوه‌های آلپ به هم وصل می‌کند.  ساخت  این تونل حدود ۱۷ سال پیش آغاز شده و بیش از ۱۶ میلیارد دلار هزینه دربرداشته است. با  ساخت این تونل مسافران می‌توانند در مدت ۲۰ دقیقه از کوهستان آلپ عبور کنند و ضمن لذت بردن از مناظر کوهستانی، زمان سفر بین زوریخ و میلان(ایتالیا) را  حدود نیم ساعت کاهش دهند. افتتاح این تونل انقلابی در زمینه صنعت ترابری در اروپا بود.

تنها تونل دومنظوره جهان

در کدام کشور؟ تونل اسمارت در مالزی

تونل اسمارت، اولین و تنها تونل دو منظوره جهان است که یک ابرسازه بسیار خلاق به لحاظ مهندسی محسوب می‌شود که در سه طبقه ساخته شده است. این تونل هیجان انگیز ۹.۷ کیلومتر طول دارد  و احداث آن در سال ۲۰۰۷ به پایان رسید. تونل اسمارت ابتدا به‌عنوان مسیری برای انحراف آب‌های خروشان و سیلاب‌های رودخانه‌ای در نظر گرفته شده بود ولی سپس با یک ایده جالب و خلاقانه و با در نظرگرفتن قطر داخلی آن (۱۱.۸ متر) به گونه‌ای طراحی شد که بتواند در زمان‌های غیر اضطراری که جریان آب چندان قوی نیست به‌عنوان تونل رفت و آمدی برای وسایل نقلیه به منظور کم‌کردن بار ترافیکی یکی از شاهراه‌های مهم و شلوغ شهر استفاده شود.

نورپردازی خیره‌کننده و ۲۵ کیلومتری

در کدام کشور؟ تونل لائردال در نروژ

تونل لائردال یکی از طولانی‌ترین تونل‌های جهان به طول ۲۴.۵ کیلومتر در کشور نروژ، میان شهرهای اورلند و لائردال واقع‌ شده ‌است. باید بدانید این تونل قدمت خاصی ندارد و جزو سازه‌های جدید است که در سال ۲۰۰۸ ساخته‌ شده است اما با وجود قدمت کم، طرفداران زیادی در سراسر دنیا به دلیل خاص بودنش دارد و لقب زیباترین تونل جهان را به خود اختصاص داده است. در تونل لائردال علاوه بر سه غار اصلی، ۱۵ نقطه برای استراحت رانندگان در نظر گرفته‌شده است. در تمام مسیر تونل از نورپردازی‌هایی با رنگ‌های متفاوت استفاده شده که این نورپردازی‌های جذاب آن جا را به یک جاذبه گردشگری برای مسافران تبدیل کرده‌ است.

منابع این پرونده: عجیب‌ترین، کجارو، عصرایران

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «یک روز مادران داغ‌دیده در ساحل ارس جمع شدند و این رود بی‌رحم را نفرین کردند: «جوان ما را بی‌صدا کردی الهی که صدایت ببرد! جگرگوشه ما را خفه کردی، الهی که تا ابد خفه شوی!» این داستان را در ساحل ارس از زبان اکبر همت‌پور، کارشناس گردشگری، می‌شنوم. آن سوی رود، برج ایلخانی روستای گلستان پیداست و قطار پنج‌واگنی نخجوان – اردوباد سوت‌کشان در حال حرکت. می‌گویند بهار اگر کنار کاروانسرای خواجه‌نظر بایستی رمه قوچ و غزال و بزکوهی را می‌بینی که آن طرف خط‌ آهن صخره‌های سرخ را بالا می‌روند.

چه داستان‌ها که ندارد این ارس:

«آب‌های خروشان خنک نیستند

خنک هم باشند عمیق نیستند

هیچ عروسی به زیبایی سارا نیست

دختر بلند بالای چشم آبی من

بروید به خان‌چوپان بگویید دنبال عروس‌اش نیاید

بگویید خونش به‌ناحق ریخته خواهد شد

بگویید سیل سارای من را برد.»

سارا نامزد خان‌چوپان بود و حاکم ظالم هم او را می‌خواست تا این که این ننگ را نتابید و با لباس سفید و روبند سرخ، خود را به رود انداخت. حالا اما این رود نفرین‌شده بی‌صداست. آرام و بی‌صدا و لبریز از هزار حادثه دردناک تاریخی. ماجرای ستوان کثیری همین‌جا اتفاق افتاد، مقاومت سه مرزبان ایرانی کنار پل آهنی در برابر ارتش شوروی، ایستادگی سپاهیان عباس‌میرزا ولیعهد و فرزند لایق فتحعلی‌شاه در مقابل ارتش تزار روس و … تا این که در نهایت ارس تبدیل به مرز حسرت شد؛ با انبوهی از شعر و داستان و ترانه. کنار پل آهنی پیش از آن که بر سر قبر مرزبانان شهید مصیب ملک‌محمدی، سیدمحمد راثی هاشمی و عبدالله شهریاری بنشینم و فاتحه بخوانم، به سرباز بالای برجک نگهبانی سلام نظامی می‌دهم که شق‌ و رق پاسخ می‌دهد. نامش محمدرضا قادری است و اهل سردشت. از همان بالا به کردی سوران فریاد می‌زند: «افتخار می‌کنم که اینجا سربازم.» پل آهنی و هنگ مرزی جلفا حس و حال عجیبی دارد. این را فقط یک سرباز مرزبان در کنار شهدای شهریور ۱۳۲۰ حس می‌کند.

درست مثل پویا محمدنژاد که حالا ۲۶ساله است و از تبریز به جلفا آمده تا تجدید خاطره کند و محل خدمتش را به دوستش آرمین حبیبی نشان دهد. می‌گوید: «وقتی بعد از ۲۰ ماه خدمت به هنگ مرزی جلفا و پاسگاه پل آهنی منتقل شدم، از خوشحالی سر از پا نمی‌شناختم. تا آخر عمر به این که در کنار قبر شهدای مرزبان خدمت کرده‌ام به خودم می‌بالم و افتخار می‌کنم. سربازی برای من درس وطن‌پرستی بود.»

دوستش آرمین می‌گوید: «من در پلیس دیپلماتیک تهران خدمت کرده‌ام. جلفا هم زیاد آمده‌ام ولی نشده بود که به پل آهنی سر بزنم تا این که دوستم گفت امروز برویم. اینجا خیلی جای غریبی است، به پوریا حق می‌دهم افتخار کند. هر کجای دیگر دنیا بود الان ده‌ها فیلم و سریال از این قهرمانان دلیر ساخته بودند. شوخی نیست سه نفره ۴۸ ساعت یک لشکر مجهز شوروی را زمین‌گیر کنی و به عهدی که با خودت بسته‌ای پایبند بمانی و جانت را برای وطن بدهی. آمریکایی‌ها با فیلم و سریال برای خودشان قهرمانانی درست می‌کنند که اصلاً وجود خارجی ندارند، اینجا وجب به وجب یک قهرمان واقعی دارد که حتی برای مردم خودمان هم درست معرفی نمی‌شود.»

برای اثبات درستی حرفش می‌پرسم ماجرای ستوان کثیری، همشهری دلیرش را، می‌داند یا نه؟ می‌گوید نه. حدس می‌زدم جوابش منفی باشد. هر دو مشتاقانه می‌خواهند تعریف کنم. در سال ۱۳۳۴ یک هیأت ایرانی و یک هیأت شوروی مأمور تعیین تکلیف چند صد جزیره کوچک میانه ارس می‌شوند. خط مرزی درست از وسط رود می‌گذرد اما ارس در نقاط مختلفی دوشاخه و چند شاخه می‌شود و جزایر کوچکی شکل می‌گیرد که هیچ کاربردی جز چرای دام برای اهالی ندارد. بنا بر قرارداد مرزی می‌بایست شاخه اصلی و پرآب رود به عنوان مرز تعیین می‌شد و شاخه فرعی و جزیره بین آن دو به کشور مقابل می‌رسید که بر این اساس ۴۲۷ جزیره به ایران و ۳۸۲ جزیره تحت مالکیت شوروی درآمد اما در جزیره ۱۳۰ اختلاف بالا گرفت و ستوان نورالله کثیری، نقشه‌بردار لشکر تبریز، برای آن که ثابت کند شاخه پر آب سمت ایران نیست و جزیره ۱۳۰ باید تحت مالکیت ایران باشد، با اسب به آب زد. ارس بی‌صدا، افسر ایرانی را در خود فرو برد و آب از روی اسب و سوار گذشت تا این که صمد ممداوغلی، مرزبان ایرانی، در آب پرید و پای ستوان را که در رکاب گیر کرده بود آزاد کرد و هر دو نجات پیدا کردند. هیأت روس با دیدن این صحنه عجیب، مالکیت ایران بر جزیره ۱۳۰ را پذیرفت.

از آرمین و پوریا می‌پرسم میدان عباس‌میرزا، نایب‌السلطنه، و تندیس او را روی اسب دیده اید؟ می‌گویند بله. می‌پرسم او را می‌شناسید یا نه؟ می‌گویند فقط نامش را شنیده‌اند و آن طور که در میانه گفت‌وگوهای دیگر متوجه می‌شوم حتی بسیاری تفاوت میان حمله روسیه تزاری و ارتش شوروی را نمی‌دانند و گاه حوادث تاریخی را با هم مخلوط می‌کنند اما اینجا یک حس همچنان زنده و بیدار است؛ حس وطن‌پرستی و شجاعت و دلیری. دکور دفتر منطقه آزاد ارس پر است از تندیس‌های کوچک و زیبای مشاهیر ایرانی؛ آریوبرزن، سردار هخامنشی در جنگ با اسکندر مقدونی، در کنار تندیس شاه‌عباس صفوی، کمال‌الملک نقاش در کنار میرعماد خوشنویس و همین طور به ردیف تندیس ستارخان و نظامی گنجوی و عطار نیشابوری و نادرشاه افشار و کوروش کبیر و داریوش اول تا رئیسعلی دلواری و سهراب سپهری و میرزاکوچک‌خان و امیرکبیر و پروین اعتصامی و … نیازی به پرس‌وجو نیست. اینجا ایرانیت موج می‌زند. به میدان عباس‌میرزا که می‌رسیم همت‌پور به سمت نگاه او و کوه روبه‌رو اشاره می‌کند و می‌گوید: «این تندیس نماد مقاومت ماست.»

باد تکه‌ای از کاکل اسب زرین عباس‌میرزا را بالا برده و سردار ایرانی شمشیربه‌دست با پس‌زمینه‌ای از آسمان آبی مراقب ارس است. او ولیعهد و والی آذربایجان و فرمانده سپاه ایران به هنگام تجاوز قشون روس به ایران بود. سرداری خوشنام و دلیر که به پادشاهی نرسید و پیش از پدر، یعنی فتحعلی‌شاه در ۴۴سالگی و به هنگام سفر به مشهد با بیماری درگذشت و پسرش محمدمیرزا جانشین پدر شد. عباس‌میرزا در حرم امام رضا(ع) به خاک سپرده شده است.

از کنار پارک دورنا، تنها پارک نقطه صفر مرزی کشور، رد می‌شویم و به سمت کلیسای چوپان می‌رویم؛ کلیسایی کوچک وابسته به کلیسای سنت‌استپانوس که پیش از کوچاندن صنعتگران ارمنی منطقه توسط شاه‌عباس به اصفهان و ساختن جلفایی دیگر در این شهر، محل عبادت چوپانان و کشاورزان بوده است. یکی از ژئوپارک‌های جلفا هم درست همین جاست؛ جاذبه‌ای زمین‌شناختی از بهمن سنگ که هم برای پیاده‌روی و تفریح جای بی‌بدیلی است و هم برای مطالعه زمین‌شناسی. تندیس کاروانیان در ورودی کاروانسرای شاه‌عباسی خواجه‌نظر به‌خوبی از رونق تاریخی شهر خبر می‌دهد.

ژان باتیست تاورنیه، گردشگر و تاجر فرانسوی، حدود ۴۰۰ سال پیش درباره خواجه‌نظر و کاروانسرایش می‌نویسد: «او از ارامنه معتبری بود که از جلفا خارج شد و چون در تجارت ترقی کرد و نزد شاه‌عباس و جانشین او شاه‌صفی اعتبارات حاصل نمود، او را کلانتر ملت کردند. او به افتخار وطن خود جلفا دو کاروانسرای بزرگ در آنجا بنا کرد که هنوز در طرفین رودخانه باقی هستند.»

از کاروانسرای آن‌طرف مرز خبری نیست اما بنای این‌سو پابرجاست و مقدمات ثبت جهانی آن نیز فراهم شده است. این بنا یک حیاط مرکزی و سه ایوان در سه طرف دارد و ساختمان با طاق‌های جناغی در سه سمت حیاط چرخیده و بخش زمستانه و تابستانه‌ جدایی دارد؛ یکی شبیه بازار سرپوشیده، دالانی است دراز و خنک و یکی شبیه خانه‌ای اعیانی پوشیده‌ و گرم. کنار دروازه بزرگ کاروانسرا می‌ایستم و ارس را تماشا می‌کنم که خاموش و بی‌صدا پیش می‌رود، صخره‌های سرخ آن سوی رود را که می‌گویند بهار رمه‌های قوچ و غزال و بزکوهی‌اش تماشایی است. قطار پنج‌واگنی نخجوان – اردوباد سوت می‌کشد و در آن سوی مرز حسرت به سمت روستای گلستان پیش می‌رود. ارس این رود بی‌صدا، چه داستان‌ها که ندارد.»

منبع:ایسنا

کشور ترکیه به دلیل داشتن موقعیت جغرافیایی خوب و قدمتی تاریخی، حاوی جاذبه‌های گردشگری بسیاری است. جاذبه‌های این کشور از مساجد و اماکن تاریخی گرفته تا خرابه‌های رومی یک مقصد گردشگری مهم را برای گردشگران به خصوص ایرانی‌ها به وجود آورده است.

شهر استانبول به عنوان یک شهر سنتی با فرهنگی منحصر به‌فرد، یکی از توریستی‌ترین شهرهای ترکیه به حساب می‌آید که فرهنگ‌های گوناگون را در تاریخ خود تجربه کرده است. این شهر به عنوان پایتخت گردشگری و پایتخت فرهنگی ترکیه شناخته می‌شود؛ همچنین این شهر در سال ۲۰۱۰ به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا معرفی شد.

باوجود اینکه استانبول مملو از مکان‌های دیدنی و تاریخی است، اما این روزها شاید به واسطه ساخت پروژه‌های بزرگ عمرانی و صنعتی در کنار بسیاری از آثار ارزشمند این شهر از جمله مسجد سلطان احمد، برج گالاتا و کاخ توپ کاپی از بناهای مدرنی چون بزرگترین پل کابلی جهان و ساختمان‌های منحصر به‌فرد به عنوان نوع دیگری از جاذبه‌های گردشگری این شهر می‌توان یاد کرد.

برج چاملیجا به عنوان بلندترین آسمان‌خراش قاره اروپا همچون برج میلاد تهران با هدف ایجاد یک برج مخابراتی در شهر استانبول ساخته شد. این برج با طرحی شبیه به گل لاله سالانه حدود ۵ میلیون بازدیدکننده را به خود جذب می‌کند. چاملیجا در یکی از منحصر به‌فردترین قسمت‌های ترکیه به نام تچه چاملیجا قرار گرفته است.

برنامه‌ریزی برای ساخت برج مخابراتی استانبول در سال ۲۰۰۸ به صورت رسمی آغاز شد. با تعیین محل قرارگیری برج و بررسی طرح‌های اولیه، ساخت این برج بر روی تپه چاملیجا در ۱ مارچ سال ۲۰۱۶ کلید خورد و در ۲۹ می ۲۰۲۱ با پایان‌یافتن پروژه عمرانی درهایبرج چاملیجا بر روی گردشگران گشوده شد.

ساخت برج مخابراتی به شرکت ساختمانی ساروقلی سپرده شد. اولین بخش برج، پی‌ریزی بتونی آن با عمق ۲۱ متر بود. ارتفاع برج چاملیجا ۳۶۵.۵ متر از سطح زمین و ۵۸۳.۵ متر از سطح دریا است که بلندترین سازه استانبول و حتی اروپا است. چاملیجا بین بلندترین برج‌های مخابراتی جهان در رتبه ۱۷ قرار دارد. سطح مقطع برج بیضی شکل است و با افزایش ارتفاع قطر آن کاهش می‌یابد . فاصله طبقات هر برج ۴.۵ متر در نظر گرفته شده است .

در طبقه ۳۳ و ۳۴ برج دو تراس یا عرشه برای بازدیدکنندگان تعبیه شده است که هر یک به ترتیب در  ارتفاع ۱۴۸ و ۱۵۳ متر از سطح زمین واقع شده‌اند. به علاوه در طبقه ۳۹ و ۴۰ این برج یک رستوران و کافه مجلل برای پذیرایی از بازدیدکنندگان با منظره بی‌نظیر از شهر استانبول طراحی شده است.

برج چاملیجا در بخش‌های پایینی با داشتن یک کتابخانه بزرگ و سالن‌های ویژه، خدمات زیادی به گردشگران عرضه می‌کند. از دیگر جاذبه‌های این برج می‌توان به آسانسور پانوراما اشاره کرد که در نوع خود بی‌نظیر است؛ این آسانسور فاصله همکف تا طبقه ۳۴ را تنها در ۱ دقیقه و ۱۰ ثانیه طی می‌کند.

از برج مخابراتی چاملیجا به عنوان نماد جدید ترکیه یاد می‌کنند. دلیل این امر را شاید بتوان معماری آینده‌نگر و پیشتازانه آن دانست. از زیبایی طبیعی اطراف برج گرفته تا فرم پویا و ارگانیک آن نوید ترکیه درجهان مدرن را می‌توان مشاهده کرد.

این برج در یک فضای برجسته گرد طراحی شده است. گردشگران برای ورود به ساختمان اصلی برج باید به صورت پیاده از پارک مملو از درختان کاج عبور کنند تا در امتداد یک چشم‌انداز زیبا به طبقه همکف برسند.

طراحی غیرمتقارن، نمای چشم‌انداز برج را از نقاط مختلف استانبول متفاوت کرده و به نوعی با زیست ارگانیک شهر استانبول پیوند برقرار کرده است. به جرات می‌توان گفت هیچ بنایی به اندازه برج چاملیجا روح دوگانه اروپایی- آسیایی استانبول را بازتاب نمی‌دهد.

مهم‌ترین نکته طراحی برج چشم‌انداز کامل شهر استانبول است به طوری که با گردش در تراس‌های آن به صورت همزمان می‌توان به تماشای نمایی کامل از تپه‌های سرسبز شهر، تنگه بسفر، دریای سیاه و بسیاری از بناهای تاریخی استانبول نشست.

منبع:ایسنا