مترو قاهره – پایتخت مصر– به طول 65.5 کیلومتر با 53 ایستگاه در سال 1987 افتتاح شد این مترو دارای 2 خط است و عملیات احداث خط سوم آن نیز در سال 2006 آغاز شی.

سیستم مترو قاهره وسیله‌ای سریع و کارا جهت گذر در قاهره است. سالانه 700 میلیون نفر و هر روز 2 میلیون نفر با این سیستم تردد می‌نمایند.

مترو در ساعاتی از روز بسیار شلوغ است. دو کابین (یعنی چهارم و پنجم) مخصوص خانم‌هاست در عین حال آن‌ها محدودیتی برای سوارشدن در سایر واگن‌ها ندارند.

هزینه بلیت هر سفر 1.00 لیره (در حدود 13/0 یورو یا 18/0 دلار) است.

تاریخچه:

ایده مترو اولین بار در دهه 1930 توسط “سید عبدالله واحد” مهندس مصری مطرح شد اما ‌توجهی به آن نشد.

در 1954 کارشناسان فرانسوی گزارشی در مورد آینده حمل‌ونقل در مصر و احداث 2 خط مترو ارائه کردند. نظر کارشناسان روسی، ژاپنی و فرانسوی جهت احداث دو خط مترو با طول‌های مختلف در قاهره تایید ‌شد.

بررسی مترو طی برگزاری یک مناقصه بین‌المللی توسط وزارت حمل‌ونقل به یک شرکت فرانسوی و احداث آن در مناقصه‌ای دیگر به شرکت مصری- فرانسوی “اینترا نورا عربکو” سپرده شد.

احداث مترو با وام 1107 میلیون فرانک فرانسه آغاز شد.

خط 1:

اولین فاز خط 1 مترو قاهره در 1987 افتتاح و در 1989 با 33 ایستگاه و 43 کیلومتر که 4.5 کیلومتر آن در زیر زمین قرار داشت، تکمیل گردید.

مترو در طول این سال‌ها تغییرات مختلفی داشته است و هم اینک دارای 35 ایستگاه است.

3 دستگاه قطار هر کدام  با 9 واگن هر 2.5 دقیقه با سرعت 100 کیلومتر در ساعت به ایستگاه می‌رسند.

هر خط ظرفیت جابه‌جایی 60.000 مسافر را در ساعت دارد.

خط 2:

با احداث خط 2 به طول 21.5 کیلومتر، در اواسط دهه 1990 شبکه مترو قاهره گسترش زیادی یافت و برای اولین بار در طول تاریخ تونلی در زیر رود نیل به قطر داخلی 8.35 متر حفر شد. این خط در سال 2000 با داشتن 20 ایستگاه تکمیل شد.

خط 3:

خط 3 به طول 30 کیلومتر در حال احداث است و در 4 مرحله از شمال غربی به شمال شرقی یعنی فرودگاه بین‌المللی قاهره امتداد خواهد یافت و تا سال 2019 تکمیل خواهد شد. احداث مرحله دوم این پروژه با 280 میلیون دلار وام کشور فرانسه امکان‌پذیر شده است.

پروژه‌های بعدی شامل خطوط 4، 5 و 6 است.

خط 4 در سال 2011 آغاز می‌شود، محدوده غرب به شرق را در برمی‌گیرد و 8 ساله به پایان می‌رسد.

خط 5 نیم دایره با خط‌‌های دیگر در ارتباط بوده، 20 کیلومتر است.

خط 6 از شمال به جنوب به طول 19 کیلومتر امتداد می‌یابد.

منبع:همشهری

در همین سال‌ها چندین طرح مطرح شد که در آن وسیله‌های نقلیه‌ای با دو چرخ فلزی روی یک ریل حرکت می‌کردند.

شاید بتوان گفت منوریل از خاصیت مدرن بودنش هم ضرر می‌کند و هم بهره می‌برد. آنهایی که طرفدار منوریل هستند، اغلب شیفته ظاهر مدرن آن شده‌اند که نویدبخش دنیایی فانتزی در آینده است و آنهایی هم که منوریل را دوست نمی‌دارند، اغلب آن را فانتزی‌تر از آن می‌دانند که بتوانند به عنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی به حساب آورند.

منوریل سالیان سال است که در نقاط مختلف دنیا به عنوان وسیله‌ای فانتزی در پارک‌های بازی و سرزمین‌های عجایب به کار می‌رود. ایده چنین استفاده‌ای از منوریل هم نخستین بار به ذهن والت دیزنی رسید. او در سال 1959 میلادی نخستین منوریل آمریکا را در پارک معروف خود، دیزنی‌لند راه‌اندازی کرد.

این کار او سبب شد بازدیدکنندگان زیادی از نقاط مختلف آمریکا به دیزنی‌لند بیایند تا این وسیله نقلیه عجیب را ببینند و سوار شوند. اما منوریل در همین مرحله ماند و هیچ‌گاه به طور جدی از پارک‌های فانتزی خارج نشد.

سالیان سال است که مردم دنیا به منوریل به چشم وسیله نقلیه آینده می‌نگرند. وسیله نقلیه‌ای که در عصر سفینه‌های فضایی و روبات‌های آدم‌نما مردم را جابه‌جا می‌کند.
مونوریل‌های جدید تکیه‌شان روی یک میله بلند جامد، به عنوان سطح پیش‌برنده است. در حال حاضر دو تکنولوژزی برای مونوریل وجود دارد: straddle beam‌ یا همان قطارهای تک ریلی و معلق.

رایج‌ترین نوع مونوریل در زمان حال، همان Straddle Beam‌ها هستند. در این نوع مونوریل‌ها یک میله تقویت‌شده به پهنای 60 تا 90 سانتی‌متر در میانه تحتانی قطار قرار دارد. یک لاستیک از بالا به این میله متصل است که این دو قسمت با هم تعادل قطار را حفظ می‌کنند.

تقریبا تمام مونوریل‌های مدرن با نیروی الکتریسیته کار می‌کنند. در برخی مونوریل‌ها از نیروی الکترومغناطیس برای پایدار نگه‌داشتن قطار استفاده می‌شود. یعنی نیروی مغناطیسی نمی‌گذارد که قطار روی ریل منحرف شود یا در مونوریل‌های معلق، به زمین بیفتد.

استفاده از نیروی الکترومغناطیس سبب می‌شود مونوریل‌ها با اطمینان بیشتری بتوانند حرکت کنند و در نتیجه سرعت هم در آنها بالا برود. هم‌اکنون سریع‌ترین مونوریلی که ساخته شده است، 501 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد.

یکی از قدیمی‌ترین مونوریل‌های جهان که هنوز هم فعالیت می‌کند، مونوریل “ووپرتال” Wuppertal در آلمان است. این سیستم مونوریل از سال 1901 تاکنون فعال بوده است. البته در طراحی این سیستم اشکالاتی هم وجود دارد. مثلا نمی‌توان از یک خط قطاری را روی خط دیگری فرستاد.

البته قابلیت تغییر خط هنوز در بسیاری از سیستم‌های مونوریل در دنیا ایجاد نشده است. یعنی یک قطار تنها می‌تواند روی یک مسیر حرکت کند. به همین دلیل در بسیاری از خطوط مونوریل موجود از یک سیستم چرخشی استفاده می‌شود که ابتدا و انتهای آن به هم متصل است و به همین دلیل نیازی به تغییر خط نیست.

مزایا و معایب

نخستین حسن مونوریل شاید این باشد که معمولاً سیستم‌های حمل‌و‌نقل ریلی نسبت به انواع دیگر سیستم‌های حمل‌و‌نقل فضای کمتری را اشغال می‌کنند. مونوریل هم از این قاعده مستثنی نیست. به ویژه این که مونوریل‌ها روی زمین تنها به فضاهایی برای قرار گرفتن پایه‌ها نیاز دارند.

مونوریل‌های مدرنی که از لاستیک در چرخ‌خایشان استفاده می‌کنند به مراتب آرام‌تر و بی سرو صداتر از مونوریل‌های سابق هستند.

یکی دیگر از حسن‌های مونوریل ایمن بودن بالای آن است. به خاطر سیستم‌های به کار رفته در طراحی مونوریل، مثل سیستم‌های الکترومغناطیسی، قطارهای مونوریل هیچ‌گاه از خط خارج نمی‌شوند، مگر اینکه برای ریل‌ها مشکلی پیش بیاید.

جدول خطوط مونوریل در قاره آسیا

اما همین حسن‌ها خود سبب برخی عیب‌ها هم می‌شوند. قطارهای مونوریل نمی‌توانند روی هیچ خط ریلی دیگری حرکت کنند، در نتیجه سرویس‌ده یبه مونوریل با کمک خط‌های موجود ریلی غیرممکن است.

در موارد اضطراری مسافران مونوریل نمی‌توانند با سرعت از محوطه دور شوند یا حتی از آن خارج شوند، چون مونوریل بالاتر از سطح زمین ساخته می‌شود و فضای کافی برای فرار وجود ندارد. گاهی اوقات مسافران باید تا رسیدن قطار بعدی یا آتش‌نشانان منتظر باشند.

در برخی خطوط مدرن مونوریل این مشکل را با ساختن راه‌های فرار حل کرده‌اند اما مشکل همچنان در فاصله پله‌های فرار باقی است. قطارهای معلق هم این مشکل را با همراه کردن یک ایرکرافت aircraft تخلیه با مونوریل حل کرده‌اند. با این حال کارشناسان معتقدند هیچ‌یک از این راه‌حل‌ها اساسی نیست.

منبع:همشهری