آشنایی با برج ملی کانادا

برج ملی کانادا یا همان Canadian National tower که به آن برج CN گفته می‌شود، یکی از بلندترین سازه‌های آزاد جهان است.

این برج که  553.33 متر ارتفاع دارد دارد در 12 سپتامبر سال 2007 عنوان بلندترین سازه جهان را که 31 سال از آن خود کرده بود به برج دوبی که هنوز در حال ساخت بود داد. برج  سی ان یکی از سمبل‌های کشور کانادا است.

تاریخچه ساخت
ایده اولیه ساخت این برج به اواخر دهه 1960 باز می‌گردد که امواج رادیو تلویزیونی در تورنتو دچار مشکل شدند، به گونه‌ای که در صفحه تلویزیون تصویر دو کانال در آن واحد مشاهده می‌شد.

بالاخره پس از رایزنی های فراوان راه آهن ملی کانادا مسئول ساخت برجی شد که از همه ساختمان‌های تورنتو بلندتر باشد.

عملیات عمرانی
عملیات ساختمانی برج سی ان در سال 1973 آغاز شد. برای بخش پی این بنا، چند سوراخ بسیار بزرگ در کنار ساحل اونتاریو کنده و حدود 62 هزار تن خاکبرداری شد.

سپس این سوراخ ها توسط بتن و فولاد پر شد تا پایه سازه، مطمئن ترین در نوع خود باشد. چهار ماه طول کشید تا این پی کاملاً ساخته شود. این برج 553.33 متری بالاخره در اکتبر 1976 رسما پس از 40 ماه عملیات عمرانی افتتاح شد و نام خود را در کتاب گینس ثبت کرد.

1527 نفر روی این سازه 130 هزار تنی کار کرده‌اند و مبلغی نزدیک به 260 میلیون دلار برای آن هزینه شده است. در این سازه عظیم 6 آسانسور تعبیه شده است که سرعت هر کدام از آنها 6 متر بر ثانیه است. هر ساله حدود دو میلیون نفر از این برج بلند بازدید می کنند و از این محل درآمد خوبی نصیب شهر تورنتو می شود.

در سال 1994 کف پایین ترین طبقه رأس سازه با شیشه عوض شد تا مردم بتوانند از فاصله 500 متری زیر پای خود را ببینند. رستوران گردان بالای برج هم 400 نفر گنجایش دارد و هر 72 دقیقه یک بار به دور خود می چرخد. این برج یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری کانادا به شمار می رود.

منبع:همشهری

آشنایی با زالی‌پای ، روستای گل‌های نقاشی‌

زالی‌پای یا سرزمین گل‌های نقاشی، روستایی با سنت دیرینه است که به تزیین و نقاشی زنان روستا بر روی دیوارها و سایر قسمت‌های خانه شهرت دارد.

مردم در سراسر جهان عشق تزئین خانه‌های خود هستند، اما تعداد کمی‌مانند اهالی روستای زالی‌پای که دکور خانه‌اشان را با یک سنت صد ساله تزیین می‌کنند. زالی‌پای یک روستای دور‌افتاده در جنوب شرقی لهستان است.

زنان روستای زالی‌پای خانه‌های خود را با رنگ و طرح‌هایی از گل نقاشی می‌کنند. آن هم نه طرح‌های ساده بلکه با طرح‌های پیچیده، شاد و سنگین… این طرح‌های زیبا، زینت دیوارهای خارجی به عبارتی نمای کلبه، درها، پل‌ها، چاه‌های آب، آشیانه سگ‌ها، پنجره‌ها و حتی سقف‌های خانه‌ها است. تمام روستا غرق در رنگ‌های زیبا و پر شور و نشاط است.

کاملا روشن نیست که این سنت دقیقا از چه زمانی آغاز شده است. ولی افسانه‌های محلی می‌گویند که آن زمانی که دودهای اجاق‌های خانگی دیوار‌ها را سیاه و دوداندود می‌ساخت، زنان خانه سعی در تمیز ساختن آن به اشکال مختلف می‌کردند. تا اینکه متوجه شدند رنگ بهترین پوشاننده دوده و زیبایی خاصی به خانه آنها می‌بخشد.

به همین دلیل آنها شروع به نقاشی و طرح‌ گل‌هایی روی دود‌ه‌های دیوارهای داخلی و خارجی خانه کردند. زیبایی این کار باعث شد این روش در سراسر روستا همه‌گیر شود و این نقاشی به سایر قسمت‌های خانه‌هم راه پیدا کرد و در نهایت روستایی پر از گل‌های نقاشی از دل روستای دود زده بیرون آمد و چه زیبا…

اگر‌چه با پیشرفت تکنولوژی و لوازم مدرن آشپزخانه دیگر از دود اجاق‌های قدیمی خبری نیست، ولی این سنت زیبای نقاشی همچنان با مردمان این روستا نه تنها باقی ماند، بلکه به مرور زمان این طرح‌ها پیچیده‌تر و بزرگ‌تر هم شدند. اگر داخل این روستا شوید، چیزی نخواهید یافت که روی آن طرحی از گل نقاشی نشده باشد.از مرغداری‌ها و آشیانه‌سگ‌ها گرفته تا سطل آب، سطل زباله و …

در زمان‌های قدیمی‌تر، زنان زالی‌پای قلمموی خود را با استفاده از موی دم گاو محلی می‌ساختند و رنگ‌های گیاهی بسار عالی بودند. تکنیک‌های رنگ‌سازی آنها منحصر به خودشان بود و در جشن‌ها و مراسم‌ها از رنگ‌های خاص‌تری استفاده می‌کردند.

تمام کارهای مربوط به زیبا‌سازی خانه تنها درزمان اوقات فراغت آنها از کارهای سنگین مزرعه، خانه و فرزندان بود! قدیمی‌ترین خانه نقاشی شده در این روستا متعلق به زنی به نام فلشیا کوریلوا بوده که اوایل قرن بیستم زندگی می‌کرده است. او طرح زیبا و پیچیده‌ای را با وسواس و دقت بسیار کشیده است. او بین طرح‌های دیوار، تابلو‌ها، پرده، لباس، روبالشی، رختخواب‌هاو…

هماهنگی خاصی بوجود آورده است که به همین دلیل به عنوان قدیمی‌ترین و زیباترین خانه با تمام وسایل به موزه این روستا تبدیل شده است.

امروزه در روستای زالی‌پای یک مسابقه سالانه به همراه جشن‌های سنتی برگزار می‌شود. در این مسابقه نقاشان محلی که شرکت کنندگان عمدتا زنان هستند با ایجاد طرح‌های زیبا و خلاق، پیچیده و ‌نو که در راستای سنت‌های دیرینه روستا باشد به رقابت می‌پزدازند.  در این میان گردشگران بیشماری از کشورهای مختلف برای بازدید این روستا و سرزمین گل‌های نقاشی شده و  نیز شرکت در جشن سنتی آنان به سوی زالی‌پای سرازیر می‌شوند.

منبع:همشهری

آشنایی با جشن شب هفتم – ژاپن

«شب هفتم» است، شب هفتمین روز از هفتمین ماه سال؛ البته برای ژاپنی‌ها که تقویم خاص خودشان را دارند.

ژاپنی‌ها این شب را جشن می‌گیرند؛ جشن «تاناباتا» به همان معنی شب هفتم ، شبی که در آن قرار است «اُریهیمه» و «هیکُبُشی» دو تا از درخشان‌ترین ستاره‌های آسمان، همدیگر را ملاقات کنند.

این جشن در حقیقت از چین به ژاپن رفته. در اسطوره‌های چینی آمده که اریهیمه لباس‌های زیبایی می‌بافته و پدرش، پادشاه آسمان، عاشق بافته‌های او بوده. اما بعد از این که اُریهیمه با هیکبشی ازدواج می‌کند، دیگر لباس نمی‌بافد و برای همین پدرش تصمیم می‌گیرد اجازه ندهد این دو همدیگر را ببینند، مگر این که اریهیمه دوباره شروع کند به بافتن لباس‌های زیبا.

برای همین کهکشان راه شیری مثل رودی درخشان در دل آسمان، این دو ستاره را از هم جدا می‌کرده و این دو ستاره هر سال تنها یک‌بار این فرصت را پیدا می‌کرده‌اند که همدیگر را ملاقات کنند، آن هم در شب هفتمین روز از هفتمن ماه سال. برای همین هم جشن تاناباتا در شب برگزار می‌شود.

درجشن شب هفتم هم مثل بیشتر جشن‌های ژاپنی، مردم این کشور مراسم مختلفی اجرا می‌کنند. یکی از مهم‌ترین مراسم این جشن این است که هر کس آرزویش را روی یک‌تکه کاغذ می‌نویسد و کاغذ را به یک شاخه بامبو آویزان می‌کند. معمولاً مردم ژاپن آرزوهایشان را روی کاغذهای مخصوصی که به آنها «تانزاکو» می‌گویند، می‌نویسند. خیلی‌وقت‌ها هم این آرزوها را در قالب شعر می‌نویسند. یکی از جذابیت‌های جشن تاناباتا تماشای بامبویی است که همه آرزوهایشان را به آن آویزان می‌کنند.

نه‌فقط به این دلیل که با کاغذهای رنگین آویزان، خیلی قشنگ می‌شود، بلکه به‌این خاطر که این شاخۀ بامبو اصلاً به این مناسبت تزیین می‌شود. تزیین این بامبو آن‌قدر مهم است که گروه‌های مختلف مردم برای آن، با هم مسابقه می‌دهند. اما هرکس می‌خواهد این بامبوی تماشایی را ببیند، تنها همان شب جشن فرصت دارد؛ چون نیمه‌شب یا روز بعد از جشن، بامبو را با آرزوها و تزییناتش در آب رودخانه می‌اندازند یا آن را می‌سوزانند.

البته این جشن در منطقه‌های مختلف ژاپن به‌شکل‌های مختلفی برگزار می‌شود و مراسم آن بسته به سنت‌های منطقه‌ها با هم فرق می‌کند، اما اصل آن در همه‌جا یکی است.

منبع:همشهری

آشنایی با آداب و رسوم مردم گلاسکو – اسکاتلند

شهر زیبای گلاسکو با آن مردمان زنده‌دل و صد البته خسیسش، پایتخت اسکاتلند است. کشوری که در شمال غرب قاره اروپا واقع شده است.

ساکنان این شهر، همچون سایر اسکاتلندی‌های دیگر، افرادی میهمان‌دوست هستند که در خانه‌هایشان به روی دوستان و آشنایان باز است و هر کسی که بخواهد در زندگی ساده و نشاط‌آمیز آنها شریک شود را به آسانی می‌پذیرند.

این مردمان خوش رو اما خسیس که در باب خست آنها لطیفه‌های زیادی گفته شده و اساسا همین ویژگی بارز، آنها را زبانزد خاص و عام کرده، بسیار خرافاتی‌اند. مثلا آنها بر این باورند که اولین مهمانی که در سال نو (که در این کشور به ‌هاگمنی معروف است) به خانه شما بیاید، بدبختی و یا خوشبختی در سال جدید را برایتان به همراه خواهد داشت! این رسم عجیب و غریب، اولین قدم نام دارد.

از دیگر خرافات اسکاتلندی‌ها به ویژه در شهر «گلاسکو» اجرای سرود «الدلانگ‌سین» در نیمه شب سال نوست. در این شب، بشکه‌های قیر آتش زده  در خیابان‌ها غلت داده می‌شوند تا اینچنین سال کهنه سوخته و سال جدید اجازه ورود یابد. باید گفت در یک خانه معمولی شهر گلاسکو، غذاهایی را که سوییسی‌ها یا فرانسوی‌ها با دقت و حوصله فراوان تهیه می‌کنند ،نمی‌توانیم بیابیم. اساسا اسکاتلندی‌ها، سبزی‌خوار نیستند و با غذاهایی که با گیاهان درست می‌شود، ناآشنایند و به انواع گوناگون سالاد نیز علاقه‌ای ندارند.

کار در آشپزخانه با آرامش و سادگی انجام می‌پذیرد زیرا غذاها بسیار ساده‌اند. البته این را از نظر نباید دور داشت که غذاهای اسکاتلندی، مغذی و لذیذند. ماهی، در این کشور، تازه تهیه و سرو می‌شود و زنان خانه‌دار، به جای ماهی یخ زده‌ای که از راه دور آمده باشد با ماهی‌ای سر و کار دارند که چند دقیقه پیش از دریا گرفته شده و همین امر در مزه مطبوع غذاهای آنها بسیار موثر است. غذای محبوب مردم اسکاتلند ،«شوربای جو دو سر» است که به ندرت می‌توان این غذا را در سایر کشورهای اروپایی یافت.در میان اروپایی‌ها، اسکاتلند به سرزمین نان و شیرینی معروف است.

زیرا در این کشور، انواع نان‌ها، شیرینی‌ها و کیک‌ها تهیه می‌شود که این امر از عمق علاقه مردم این سامان به انواع شیرینی‌جات حکایت دارد. نان‌های اسکاتلندی، هر کدام نام خاصی دارد و با غذای خاصی نیز صرف می شود.
در شهر گلاسکو، رستوران‌های خارجی متعددی وجود دارد که عمده مشتریان‌شان نیز یا گردشگرانی هستند که برای دیدن جاذبه‌های توریستی این کشور به گلاسکو آمده‌اند یا نوجوانان و جوانانی که ترجیح می‌دهند ساعاتی از شب را به اتفاق دوستان‌شان در این رستوران‌ها سپری کنند.

مردم گلاسکو عادت دارند در شب‌های بلند زمستان گرد هم آمده و کهن‌ترین سرودها و شاهکارهای ادبی کشورشان را برای یکدیگر بخوانند. اهالی نقاط کوهستانی این سامان، روز هنگام شعر و ترانه می‌خوانند. برای سرودهای محلی این کشور، جز صدای آدمی هیچ‌گونه آلت موسیقی نیاز نیست. این سرودها حتی به گوش کسانی که زبان اسکاتلندی نمی‌دانند، خوش‌نوا و زیبا می‌آید زیرا  لبریز از معنی و احساسند.

مردم گلاسکو همچون سایر اسکاتلندی‌ها به سرودهای مذهبی بسیار علاقه‌مندند. آنها  وقتی  آوازهای مذهبی می‌خوانند، شنونده حقیقتا به شور می‌آید. آنها عادت دارند ترانه‌های زیبای کشورشان را همواره زمزمه کنند بنابراین اگر روزی به گلاسکو رفتید و صدای این زمزمه‌ها را شنیدید، خیلی تعجب نکنید زیرا هر اسکاتلندی فطرتا یک موسیقی‌دان است حتی اگر در تمام طول عمرش به سازهای موسیقی دست نزده باشد.

خالی از لطف نیست که بدانید مردان اسکاتلندی در مراسم‌های ویژه‌ای دامن می‌پوشند! دامن مردانه اسکاتلندی‌ها از نوعی پارچه پشمی با چهارخانه‌های رنگین به نام «تارتان» دوخته می‌شود. در اسکاتلند قدیم رنگ‌های آبی، قرمز، سبز، سیاه، زرد و قهوه ای معمول و مورد پسند مردم بود و تنوع رنگ‌های لباس، نشان مقام و وضع آدمیان به شمار می رفت. به عنوان مثال، لباس غلامان، یک رنگ، اربابان، پنج رنگ و شهریاران، هفت رنگ داشت.

پارچه تارتان نیز دو نوع بود؛ نوعی از آن عالی و دیگری خشن بود. تارتان مرغوب برای جامه‌های جشن و تارتان نامرغوب برای لباس کار و جنگ به کار می‌رفت.این پارچه را در اسکاتلند می‌بافتند و رنگ‌های آن را کارگران ورزیده از گل‌ها و گیاهان گوناگون تهیه می‌کردند. اگرچه در دوره‌ای پوشیدن این دامن کوتاه مردانه یا «فیلابگ» ممنوع شد ولی بار دیگر معمول شد و شهرت جهانی یافت و امروزه نام اسکاتلند، این نوع دامن کوتاه مردانه که تنها برای مراسم‌ و اعیاد خاصی پوشیده می‌شود را در ذهن انسان متبادر می‌سازد.

منبع:همشهری

آشنایی با برج ایفل – فرانسه

 برج‌ ایفل به مناسبت صدمین سالگرد جشن انقلاب فرانسه در پاریس نصب شد

این برج که در سال ۱۸۸۹ (صدمین سالگرد جشن انقلاب فرانسه) افتتاح شد از همان زمان به عنوان یکی از نمادهای فرانسه به رسمیت شناخته شده است.

برای ساخت این برج طراحان بسیاری طرح‌های خود را ارائه دادند که در نهایت “گوستاو ایفل” که سازنده پل بود و هم اکنون نامش نیز بر روی این برج گذاشته شده است با وجود مخالفت‌های بسیار چندین تن توانست طرح خود را به اثبات برساند.

گفته می‌شود برای ساخت این برج حدود ۳۰۰ کارگر به مدت دو سال و دو ماه متوالی کار کردند تا در نهایت در سال ۱۸۸۹ این برج که حدود ۳۲۴ متر ارتفاع دارد، افتتاح شد و اکنون نیز با گذشت سال‌ها، هر۷ سال یکبار با مصرف ۵۰ تن رنگ آن را به تمیزترین شکل نگه می‌دارند و با ۳۵۲۱۰۰۰ وات برق روشنایی آن را تامین می‌کنند.

این برج با ۱۶۶۵ پله سالانه هزاران هزار بازدید کننده را به شهر پاریس می‌کشاند که البته آنها می‌توانند با وجود پله‌های بسیار زیاد، از طبقه دوم به بعد را با آسانسور به طبقه آخر بروند.

برای آسانسور این برج برنامه منظمی تهیه دیده شده است که تعمیرات آن به موقع انجام شود. طبق آنچه برآورد شده است این پل حدود ۷۳۰۰ تن وزن دارد که مطمئنا نگهداری آن و جا به جا شدن صدها هزار گردشگر باید بر طبق امنیت صورت پذیرد.

کلانشهر

طبقات ایفل
برج ایفل از سه طبقه تشکیل شده است. اگر گردشگری پرانرژی باشید می‌توانید دو طبقه را با استفاده از پله‌ها بالا بروید و از ارتفاع، شهر پاریس را نظاره‌گر باشید.

در این طبقات رستوران‌های بسیار گرانقیمتی هم وجود دارد که غذاهای فرانسوی و حتی روسی بسیار مرغوب را برایتان مهیا می‌کنند. البته هزینه این مرغوب بودن با ارتفاعی که در رستوران انتخابی‌تان رابطه بسیار مستقیم دارد. غذا خوردن در ارتفاع و در برج ایفل حتما مقادیر بسیار زیاد پول می‌خواهد.

منظره‌ای که از بالای برج ایفل به چشم می‌خورد در هوای بعد از ظهر بسیار زیباتر است. عصرها این برج عظیم که با اختلاف دما و گرمتر شدن هوا تا ۶ اینچ نغییر سایز می‌دهد  منظره‌ای چشمگیر را در برابر دیدگان شما قرار می‌دهد.

با وجود این اطلاعات دیگر تعجب ندارد که بگوئیم این برج هرساله بیش از ۶ میلیون بازدید کننده را به سمت خود می‌کشاند.

منبع:همشهری

آشنایی با برج خلیفه – دبی

 شهر دبی پر است از چیزهای عجیب و پروژه‌های عظیم. بزرگ‌ترین جزیره ساخته انسان، ساختمان‌های دوار و هتل هفت ستاره، حالا نوبت رسیده به بلندترین برج جهان.

ساخت برج خلیفه در سال 2004 شروع شد و در 4 ژانویه 2010 بهره‌برداری شد. نام “خلیفه” در روز بهره‌برداری توسط شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، امیر دبی و به افتخار وی به این برج داده‌شد.

برج خلیفه 828 متر ارتفاع، 160 طبقه، بیش از هزار واحد آپارتمان، 49 طبقه اداری، 4 استخر و یک کتابخانه مخصوص ساکنان برج دارد.

علاوه بر این یک هتل با 160 اتاق در طبقات پایینی برج با نام طراح مد ایتالیایی جورجیو آرمانی واقع شده‌است.

برج خلیفه تا زمان افتتاح7 رکورد دارد:

• بلندترین برج جهان
• بلندترین سازه جهان که بدون کمک کابل و یا وسیله دیگری سرپاست
• دارا بودن بیشترین طبقات
• دارا بودن بیشترین مساحت طبقات بین ساختمان‌های جهان
• بزرگترین بالکن برای تماشای نمای بیرون برج
• دارا بودن آسانسور با بیشترین مسافت طی شده
• دارا بودن بلندترین آسانسور باربری جهان

طراحی

طراحی برج خلیفه توسط آدریان اسمیت و شرکت SOM آمریکا و با الهام از معماری اسلامی و طبیعت صحرا انجام شده‌است.

گل صحرایی Hymenocallis اصلی‌ترین ایده‌های طراحی برج دبی را به معماران آن داده‌است. این طراحی نه تنها از نظر شکل فیزیکی نیروی وارده توسط باد در طبقات آخر را مهار می‌کند، بلکه به ساکنان هر کدام از طبقات نمایی منحصر به فرد و بدون اشراف به سوی سایر واحد‌ها می‌دهد.

همچنین استفاده از طاق در نمای برج نشان دهنده الهام گرفتن طراحان برج خلیفه از معماری اسلامی است.

طبقه

کاربرد

B1-B2 پارکینگ، تا‌سیسات
طبقه میانی و همکف هتل آرمانی
1 تا 8 هتل آرمانی
9 تا 16 واحدهای مسکونی آرمانی
17 تا 18 تاسیسات
19 تا 37 مسکونی
38 تا 39 سوئیت‌های هتل آرمانی
40 تا 42 تاسیسات
43 Sky Lobby
44 تا 72 مسکونی
73 تا 76 Sky Lobby
77 تا 108 مسکونی
109 تا110 تاسیسات
111 تا 121 سوئیت‌های مشارکتی
122 رستوران At.Mosphere
123 Sky Lobby
124 بالکون مخصوص رویت بیرون برج
125 تا 135 سوئیت‌های مشارکتی
136 تا 138 تاسیسات
139 تا 154 سوئیت‌های مشارکتی
155 تاسیسات
156 تا 159 تجهیزات مخابراتی و ارتباطی
160 تا انتهای برج تا‌سیسات

ابتکارهای دوستدار محیط زیستهوای گرم و مرطوب دبی به همراه سیستم خنک کننده پیشرفته برج باعث می‌شود تا حجم زیادی بخار آب و رطوبت از طریق سیستم کندانسور دستگاه‌های خنک کننده به مایع تبدیل شود. حجم این آب مایع در سال به 15 میلیون گالن برابر با حجم 20 استخر سایز المپیکی می‌رسد و برای مصارف مختلف استفاده می‌شود.

تمیز کردن برج

نمای برج خلیفه 26 هزار شیشه دارد. تمیز کردن این شیشه‌ها تنها با استفاده از یک سیستم بالابر پیشرفته انجام می‌شود و تمیز کردن کامل آن 2 تا 3 ماه طول می‌کشد.

پایه برج

یکی از شاهکارهای مهندسی که در برج نظر هر متخصصی را جلب می‌کند، قرار دادن 500 هزار تون وزن برج بر روی یک فریم مثلث شکل با ارتفاع 3.7 متری است.

این فریم از میلگردهایی به قطر 1.5 متر که در عمق 50 متری زمین فرو رفته است تشکیل شده‌است.

مقابله با باد در ارتفاع 800 متری

بیش از 40 تست تونل باد مختلف بر روی برج خلیفه انجام شده‌است تا تمام آثار باد در ارتفاع 800 متری از سطح دریا بر روی برج مشخص شود.

برج خلیفه از سه بخش پایینی، میانی و بالایی تشکیل شده‌است. هر کدام از این قسمت‌ها به گونه متفاوتی طراحی شده‌اند تا در برابر جریان باد و همچنین تغییرات فشار و دما رفتارهای متفاوت و آرمانی داشته باشند.

وسایل حمل و نقل به بالای برج

در برج خلیفه 58 آسانسور و 8 پله برقی به طور مداوم کار حمل و نقل ساکنین به طبقات مختلف برج را انجام می‌دهند.

آسانسور بار و آتش‌نشانی برج توانایی حمل 5500 کیلوگرم جرم را دارد و بلندترین آسانسور باری جهان است.

آسانسورهای برج قابلیت برنامه ریزی هوشمند برای مواقع تخلیه اضطراری و آتش‌سوزی را دارند.

چند آسانسور که به افراد نمایی از بیرون برج را می‌دهند ظرفیت 12 تا 14 نفر را دارند و با سرعت 10 متر بر ثانیه حرکت می‌کنند.

فواره دبی

در بیرون برج یک فواره 217 میلیون دلاری قرار دارد که طراحی شرکت WET Design است و توانایی پرتاب آب به ارتفاع 150 متری را دارد.

این فواره با داشتن 6600 لامپ در 50 رنگ مختلف مناظری زیبا در محوطه بیرون برج خلیفه ایجاد می‌کند.

منبع:همشهری

 

مقالات مرتبط:

تجربه یک شام لوکس در آسمان دبی

20 تفریح رایگان در دبی (قسمت اول)

10 غذای خیابانی در دبی

کوهستان آلپ یکی از بهترین مکانها برای گردشگری

چگونه به مارماریس برسیم؟سفر به مارماریس از طریق هوایی،جاده ای،کشتی و قایق

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری رامسر عروس شهرهای ایران

آشنایی با فرودگاه هیثرو لندن – بریتانیا

فرودگاه هیثرو مهم‌ترین فرودگاه و قطب هواپیمایی انگلیس است. هیثرو در منطقهٔ هیلینگدون لندن و در ۱۲ مایل دریایی (۲۲ کیلومتر؛ ۱۴ مایل) غرب چرینگ کراس در مرکز لندن واقع شده‌ است.

در سال ۱۹۳۰ ریچارد فیری، مهندس هوافضا و سازنده هواپیما ۱۵  هزار پوند برای ساخت فرودگاهی خصوصی پرداخت تا بتواند در این محل هواپیماها را سرهم و آزمایش کند. با کامل کردن یک باند فرود چمن‌کاری و یک مشت ساختمان، “آئوردروم بزرگ غربی” فیری منشا شکل‌گیری فرودگاه شلوغ هیثرو در آینده شد.

دولت طی جنگ دوم جهانی از این محل و نیز از روستای هیثرو برای ساخت یک پایگاه استفاده کرد. از این پایگاه برای پرواز و نگهداری هواپیماهای حامل سربازان، با برد پروازی بالا و به خاور دور استفاده می‌شد.

از بین رفتن روستای هیثرو و پاکسازی زمین برای ساخت باند از سال ۱۹۴۴ آغاز شد. با پایان جنگ این محل به عنوان اولین فرودگاه غیرنظامی لندن رسما در تاریخ اول ژانویه ۱۹۴۶ به وزارت امور هوایی تحویل داده شد.

گفته‌ می‌شود این فرودگاه شلوغ ترین فرودگاه دنیاست. فرودگاه هیثرو هزارو ۲۲۷ هکتار است و دو باند دارد.

باند شمالی ۳هزارو ۹۰۲ متر در ۴۵ متر و باند جنوبی ۳هزارو ۶۵۸ متر در ۴۵ متر است.

متوسط پروازهای این فرودگاه در طی یک روز حدود هزارو ۲۶۰ پرواز است.

۸۸ آژانس هواپیمایی در این فرودگاه فعالیت می‌کنند. از هیثرو  برای ۱۸۵ مقصد مختلف، پرواز هست. بیشترین پروازها به نیویورکف دوبی، دوبلین، آمستردام و هنگ کنگ انجام‌ می‌شود و ۷۷ هزار نفر  در این فرودگاه مشغول به کارند.

تعداد مسافرهایی که هر روز به این فرودگاه وارد یا از ان خارج می شوند به طور متوسط ۱۸۰هزار و ۶۰۰ نفر است که می‌شود گفت میزان مسافرهای ورودی و خروجی تقریبا ۵۰/۵۰ است.

فرودگاه هیثرو ۵ ترمینال دارد که اندازه هرکدام و سال ساخت آنها به قرار زیر است:

ترمینال یک: ۷۴ هزار و ۶۰۱ مترمربع – ۱۹۶۸

ترمینال۲ : ۴۹ هزار و ۶۵۴ مترمربع – ۱۹۵۵

ترمینال۳: ۹۸هزار و ۹۶۲ مترمربع -۱۹۶۱

ترمینال۴ : ۱۰۵ هزار و ۴۸۱ مترمربع – ۱۹۸۶

ترمینال۵: ۳۵۳هزارو ۲۰متر مربع-۲۰۰۸

منبع:همشهری

آشنایی با مترو دهلی‌نو‌ – هند

مترو دهلی‌نو یکی از درآمدزاترین متروهای جهان، روزانه 850هزار نفر را جا‌به‌جا می‌کند.

مترو دهلی‌نو – پایتخت هند- دارای 3 خط و 68 ایستگاه است که روزانه 850هزار نفر را جا‌به‌جا می‌کند. دهلی دارای76.7 کیلومتر خط مترو است.

مترو دهلی بعد از کلکته سریع‌ترین سیستم انتقال در هند و ترکیبی از خطوط مختلف است.

مترو دهلی به دلیل اقدامات زیست محیطی جوایز زیادی از سازمان‌های مختلف از جمله سازمان ملل، رینا و ایزو دریافت کرده است و در واقع اولین مترو دارای ایزو 14001 است.

در سال 2007 مترو دهلی یکی از پنج سیستم‌ متروهای درآمدزا در جهان بود. در سال مالی 2008 یک صد میلیون دلار درآمد و قبل از پرداخت مالیات 3.98 میلیون دلار سود داشت.

فاز اول عملیات احداث مترو در 24 دسامبر 2002 افتتاح شد.

مترو دهلی اولین بار در سال 1960 در طرح مستر دهلی مطرح و مراحل قانونی آن در قرارداد شرکت مترو در سال 1978 عنوان شد. تصمیم واقعی ساخت مترو مارس 1995 بود. بعد از پشت سر گذاشتن مشکلات قبلی احداث مترو کلکته که به دلایل مختلف سیاسی، فنی و بوروکراسی 12 بار به تاخیر افتاده بود، این بار شرکت مترو با‌جدیت و اختیار کامل با بکار‌گیری نیروی انسانی، برگزاری مناقصات و کنترل بودجه کار خود را آغاز کرد.

عملیات فیزیکی اول اکتبر 1998 آغاز شد. صرف‌نظر از برخی اختلاف‌نظر‌های فنی، کار پیشرفت داشت به طوری که 24 دسامبر 2002 فاز اول افتتاح و با سه سال تاخیر به دلیل کمبود بودجه در دسامبر 2005 تکمیل شد.

فاز 1 شبکه، به طول 65.11 کیلومتر (13.01 کیلومتر زیر‌زمین و 52.10 کیلومتر روی زمین) است.

فاز 2، به طول 128 کیلومتر، 79 ایستگاه و %37 پیشرفت فیزیکی  تا سال 2010 به بهره‌برداری کامل می‌رسد. هم اینک بخشی از آن در حال کار است.

فاز 3، به طول 112 کیلومتر تا سال‌2015 و فاز 4 به طول 108.5 کیلومتر تا سال‌2020 به بهره‌برداری خواهند رسید.

با گسترش شهرها شبکه مترو نیز گسترش خواهد یافت و در مجموع 413 کیلومتر طول خط‌های مترو دهلی طی سال‌های آتی خواهد بود.

دهلی‌نو دارای70 قطار در 3 خط و هر قطار شامل 4 واگن سبک از جنس استیل است و ظرفیت 240 مسافر نشسته و 400 مسافر ایستاده را دارد.

قطارها از ساعت 6 بامداد تا 23 هر 4:30 – 3 دقیقه یک بار تردد می‌کنند. سیستم تهویه و درجه حرارت واگن‌ها بین 22-20  درجه سانتی‌گراد است. سرعت قطار کمتر از 80 کیلومتر در ساعت و زمان ایستادن در هر ایستگاه 20 ثانیه است.

تمام ایستگاه‌های مترو به  طور دائم با بیش از 1200 دوربین مدار بسته کنترل می‌شوند. پلیس مترو جهت رعایت قوانین در تمام ایستگاه‌ها حضور دارد. مترو دهلی‌نو همچنین جزو معدود متروهای دنیاست که دارای ماموران مترو با لباس‌های مخصوص است. تلفن‌های داخلی  به منظور ارتباط فوری میان مسافران و راننده در هر قطار تعبیه شده است.

هر گونه خوردن، نوشیدن، کشیدن سیگار و جویدن آدامس داخل واگن‌ها ممنوع است. سیستم اعلام خودکار هر ایستگاه به دو زبان هندی و انگلیسی است.

در دهلی‌نو امکان خرید بلیت از سه طریق امکان‌پذیر است:

• کارت هوشمند: که اعتبار آن از آخرین تاریخ استفاده یک سال است. قیمت آن 50 تا 800 روپیه و شامل %10 تخفیف است. برای خرید کارت جدید 50 روپیه باید هزینه کرد. این کارت برای تردد مداوم مناسب است.

•  RFID: تنها برای یک بار سفر و در همان روز خرید اعتبار دارد و قیمت آن بسته به مسافت طی شده 6 تا 22 روپیه است. (تأمین امنیت در قرن بیست ‌و یکم RFID)

• توریست کارت: با این کارت‌ها می‌توان به صورت نامحدود از مترو در یک مقطع زمانی کوتاه استفاده کرد. توریست کارت‌ها یک روزه و 3 روزه هستند و قیمت آن‌ها به ترتیب 70 و 200 روپیه است.

شاید برایتان جالب باشد که بحث مترو در هند جدی است و در سال 2003 کتابی هم در این مورد به چاپ رسید.

منبع:همشهری

یک موزه که بر پایه یک ایده بد شکل گرفت

یکی از موزه ‌های اتریش با نمایش بی‌معناترین ایده‌ها باعث رونق گردشگری یک دهکده کوچک شده است.

به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، ایده‌های بد نیز اگر به خوبی عملی شوند، نتیجه موفقی خواهند داشت و این امر در یکی از موزه‌های اتریش مشهود است.

همه ساله هزاران نفر از سراسر دنیا به دهکده کوچک هرنباومگارتن می‌روند تا از موزه‌ای به نام موزه چرندیات یا کانون خزعبلات بازدید کنند و لحظاتی هر چند کوتاه را در یک محیط طنزآلود بگذرانند.

موزه چرندیات به ادعای مؤسسانش در نوع خود منحصر به فرد است. این موزه، پس از برپایی اولین نمایشگاه اختراعات ناکام کشور اتریش که در سال ۱۹۸۴ برگزار شد، تأسیس شد.

در اصل ۴ دوست پس از دیدن موفقیت غیرمنتظره نمایشگاه اختراعات ناکام تصمیم گرفتند که اختراعات به ظاهر بی‌معنی خود را در قالب یک موزه متفاوت در معرض دید عموم قرار بدهند.

این موزه، باعث شد که دهکده کوچک Herrnbaumgarten هرنباومگارتن (شهری در منطقه میستلباخ در اتریش) با حدود ۹۷۰ نفر ساکن، در مرکز توجه ۵ هزار نفر گردشگر در طول سال قرار بگیرد.

مؤسسان موزه چرندیات پس از تأسیس موزه چرندیات رویداد‌های پوچ و بدون معنایی چون جشنواره ترسو‌ها را برگزار کردند و نتایج هر کدام از این رویداد‌ها را به آثار موجود در موزه چرندیات افزودند.

موزه

از آثار موجود در موزه، می‌توان به بشقاب سوپی اشاره کرد که با وجود یک محفظه به شما کمک می‌کند، باقیمانده غذا را با احتیاط از داخل بشقاب تخلیه کنید.

برخی از آثار موجود در موزه چرندیات از جمله سه چرخه‌ای که برای دوقلو‌ها ساخته شده و اثری با نام سفر اسپاگتی، در عین بی‌معنا بودن پیامی برای مخاطب دارند و در حقیقت انتقادی لطیف به جامعه مصرف‌کننده مدرن هستند.

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

آشنایی با گرانترین شهرهای جهان

امتیاز دادن برای انتخاب گرانترین شهر دنیا، اندکی شبیه انتخاب قهرمان سنگین وزن بوکس جهان است.

در یک سال گذشته انتخاب میان لندن و توکیو به‌عنوان گرانترین شهر جهان مورد بحث بود. اما به گفته انجمن متخصصان اقتصادی(EIU) در سال 2007 با رشد روز افزون زندگی شهری، 4  شهر اروپا  از توکیو پیشی گرفتند و گرانترین شهرهای جهان شدند.

هر چند گروه مشاورین مرکر که یکی از معتبرترین گروه‌های اقتصادی جهان هستند، در این باره معتقد است مسکو گرانترین شهر جهان بوده که  به همراه شهر اوسلو در    لیست  10 شهر اول  جای گرفته است. ضمنا USB بانک سوئیس، لندن را در نخستین جایگاه قرار داد و پس از آن اوسلو، نیویورک و توکیو قرار گرفتند.

مشکل عمده اینجاست که این3‌نظریه بر پایه دلار آمریکا نرخ اقتصادی شهرها را محاسبه می‌کنند و این نکته بدین معناست که تغییرات ناشی از نوسان پول‌های رایج کشورها و تورم ناشی از آن محاسبه نمی‌شود.

به‌عنوان مثال، براساس 3 نظر هزینه زندگی در شهرهای اروپا زیاد شده و حتی اگر ارزش دلار کم شود، هزینه‌ زندگی در آنها کاهش نمی‌یابد چرا که قیمت زمین در این شهرها غیرقابل تغییر خواهد بود.بر پایه نظر انجمن متخصصان اقتصادی(EIU) در سال 2007 شهر توکیو بعد از 14 سال رقابت از اوسلو جلو زد اما همچنان شهرهای کپنهاگ، پاریس و لندن به‌عنوان گرانترین شهرهای جهان در صدر فهرست قرار دارند.

از سویی دیگر برنامه‌های بهبود اقتصادی و چشم‌انداز‌های این برنامه‌ نشان می‌دهد که شهرهای برزیل در تلاشند تا در فهرست شهرهای گران جهان جایگاه‌ بالاتری به‌دست آورند و در عوض شهرهای آسیایی سرنوشتی جز ارزانتر شدن ندارند.

مقایسه بررسی سالانه نشان می‌دهد که ارزش اقتصادی سبد کالا و خدمات بر اساس دلار آمریکا در 130 شهر از سراسر جهان به سمت اجرای سیاست‌های کمکی(هزینه) سوق می‌دهد. کارشناسان معتقدند که نیویورک پایه این مقایسه می‌تواند باشد.

منبع : همشهری آنلاین