به گزارش همشهری آنلاین، یکی از خوراکی‌هایی که در دنیا طرفدار خاص خود را دارد پنیر است. به‌طوری‌که انواع و اقسام آن به شکل‌های مختلف در کارخانه‌ها تولید و بسته‌بندی می‌شود. این اتفاق هنوز در کشور ما نیفتاده که انواع پنیرهای محلی شناسایی و بسته‌بندی شوند تا در کل کشور توزیع شوند.

با وجود این رویه، پنیر برخی نقاط به خوبی توانسته شهرت خود را پیدا کند. مانند منطقه گردشگری سیاهمزگی. سیاهمزگی به‌معنی مسجد سیاه است. روستایی سرسبز که دامداری در آن رونق دارد و پنیر آن شهره است. اگر می‌خواهید به شمال کشور و گیلان سفر کنید سیاهمزگی را از دست ندهید.

سیاهمزگی، منطقه‌ای از توابع بخش احمدسرگوراب شهرستان شفت در استان گیلان است. در زمان‌های گذشته که انواع پنیرهای پاستوریزه وجود نداشت، پنیر مورد نیاز شهرستان شفت و بخشی از پنیر فومن و رشت و حتی طارم زنجان به‌وسیله دامداران روستای سیاهمزگی تولید می‌شد.

با سفر به این منطقه هم می‌توانید از دیدنی‌ها و جاهای بکرش بهره ببرید و هم این پنیر را که مهم‌ترین سوغات شفت محسوب می‌شود، به‌صورت سنتی و بدون بسته‌بندی خاص خریداری کنید. طعم و مزه این پنیر با بهترین پنیرهای دنیا رقابت می‌کند. این پنیر بین گردشگران طرفداران زیادی نیز دارد.

بهترین مسیر برای رفتن به شفت این است که از فومن عبور کنید تا به شفت برسید. این جاده آسفالت است.

آبشار دودوزن

در سفر به سیاهمزگی آبشار دودوزن را از دست ندهید. نگران مسیر دسترسی به آن هم نباشید زیرا با ساخت پله در مسیر آبشار دسترسی آن را برای شما راحت کرده‌اند. برای رسیدن به آبشار از احمد سرگوراب عبور کنید تا به روستای نصیرمحله برسید. از نصیرمحله باید وارد جاده آسفالت فرعی روستای سیاهمزگی شوید. کمی که مسیر را ادامه بدهید به مسیر دسترسی به آبشار دودوزن  می‌رسید.

پیشنهاد ما برای سفر به سیاهمزگی و آبشار زیبایش فصول بهار و پاییز است. مسیر آبشار آنقدر مناسب است که حتی در زمستان هم با یک پیاده روی سبک به آن می‌رسید. اما اگر هوای گرم و شرجی شمال در تابستان اذیتتان می‌کند بهار بهترین گزینه است.

منبع:همشهری

همشهری آنلاین – مریم ورشوئی: اگر به روستای قاسم‌آباد رودسر که در شرق گیلان قرار دارد، بروید در اولین نگاه متوجه تابلویی در ورودی روستا می‌شوید که روی آن نوشته به قاسم‌آبادعلیا روستای ملی چادرشب خوش آمدید.

در میدان اصلی و کوچک روستا نیز مجسمه زنی گیلانی با دامنی پرچین قرار دارد که مشغول چادرشب‌بافی است. هنگامی که وارد کوچه‌پس‌کوچه‌های این روستا می‌شوید نیز تعداد زیادی تابلو کاشی‌کاری بر سردر خانه‌ها خودنمایی می‌کند که از سوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری باعنوان کارگاه صنایع دستی چادرشب‌بافی نصب شده است.

کافی است وارد این کارگاه‌های کوچک که درواقع یکی از اتاق‌های خانه‌های اهالی قاسم‌آباد است شوید تا در نگاه اول دستگاه چادرشب‌بافی توجه‌تان را به خود جلب کند. البته کارگاه‌هایی مجزا از خانه‌ها نیز بیشتر در قاسم‌آباد سفلی وجود دارد که گردانندگان آنها زنان خوش‌ذوقی هستند که در زدن طرح‌های چادرشب به زیباشناسی دست یافته‌اند.

رونق چادرشب‌بافی در قاسم‌آباد سبب شده تا این روستا به‌عنوان روستای ملی چادرشب‌بافی ثبت شود و این آوازه به جایی رسیده که حتی پای گردشگران خارجی نیز به این دهکده کوچک باز شده است. از سوی دیگر این هنر-صنعت ثبت جهانی نیز شده است.

در گویش محلی به چادرشب «چاشو» می‌گویند که رنگ اصلی زمینه آن معمولا قرمز یا سبز است و به دو نوع چهارخانه و یکرنگ تقسیم می‌شوند. چادرشب‌های چهارخانه بیشتر به‌عنوان بقچه، روتختی یا پتویی استفاده می‌شود. طرح‌های کار شده روی چادر شب هندسی است و رنگ‌های سفید، سبز، نارنجی، زرد، صورتی، آبی و قرمز در ترکیب‌هایی هماهنگ روی آن استفاده می‌شود. همچنین زنان قاسم‌آبادی وجود نقش‌هایی مانند اردک و غاز و درخت و گل را نشانه برکت و شادی می‌دانند.

درگذشته طرح صف اسب‌ها و سواران نیز روی چادرشب‌ها بافته می‌شد که امروزه بسیار به‌ندرت می‌توان این نقش‌ها را در چادرشب‌های جدید یافت. زیرا این نقوش پرکار هستند و وقت زیادی می‌برند. هزینه زندگی، بافندگان را مجبور کرده تا با نقش‌هایی ساده‌تر کار بافت را در زمان کمتری به اتمام و در بازار به فروش برسانند.

در گذشته زنان گیلانی چادرشب را هنگام کشاورزی و چیدن برگ سبز چای، نشاء، وجین و چیدن مرکبات در هوای سرد و هنگامی که مجبور بودند ساعت‌ها به شکل خمیده کار کنند، به دور کمر می‌بستند تا گرم بمانند. برخی از زنان نیز کودکان خود را موقع کار با چادرشب به پشت خود می‌بستند. البته هنوز هم بین برخی از زنان این کار رایج است.

این کمرپیچ محلی به‌صورت پارچه‌هایی باریک به عرض ۲۰ تا ۳۵ سانتی‌متر و طول ۲تا۵/۲متر بافته می‌شود. چادرشب قاسم آباد گیلان به‌ دلیل طرح‌ها و رنگ‌های خاصش ارزش هنری نیز دارد.

چادرشب، اما امروزه کاربردهای دیگری هم دارد. زنان قاسم‌آبادی با خلاقیت در طرح‌هایی زیبا و چشم‌گیر روتختی، کوسن، کیف، رومیزی و… نیز می‌بافند. روی این محصولات طرح‌های چشم‌نوازی مانند شانه گل، قالی گل، گلیم گل، سروگل، چهل چراغ، طرح پرنده، گلیم گل، بوته چرخ با نخ‌های پنبه‌ای، پشمی و ابریشمی بافته می‌شود. البته امروزه به‌دلیل گرانی ابریشم بافت چادرشب‌های ابریشمی مقرون به‌صرفه نیست و مشتری چندانی ندارد. برای همین بیشتر از نخ‌های پنبه‌ای استفاده می‌شود.

تقریبا بیشتر بانوان قاسم‌آبادی چادرشب‌بافی را از کودکی می‌آموزند و برای همین تبحر خاصی در این زمینه دارند. بافت یک چادر شب بزرگ و ساده حدود ۳ تا ۴ روز زمان ‌می‌برد، اما بافت چادرشب‌های طرح‌دار معمولا تا یک ماه یا بیشتر طول می‌کشد. بافت چادرشب توسط زنان روستایی معمولا در فصولی که کشاورزی رونق ندارد مانند پاییز و زمستان به‌وسیله دستگاه‌های بافندگی که پاچال نام دارد انجام می‌شود.

وقتی بافت چادرشب تمام می‌شود تنوع رنگ‌ها و طرح‌ها چشم‌ها را خیره خود می‌کند. به‌طوری که بعد از دوخت لباس محلی قاسم‌آبادی، چادرشب‌بافی با چنین تنوع و زیبایی توانسته منبع درآمدی برای روستاییان باشد و حتی درآمد روستاییان از چادرشب‌بافی به نسبت دوخت لباس قاسم‌آبادی بیشتر است.

این روزها که روستاگردی نیز طرفدار پیدا کرده است، با توجه به ظرفیت‌های فراوان قاسم‌آباد مانند دوخت لباس محلی قاسم‌آبادی، چادرشب‌بافی و جاذبه‌های طبیعی این روستا گردشگران بسیاری به آنجا سفر می‌کنند.

اهالی قاسم‌آباد هنوز هم در مراسم عروسی برای حفظ آداب و رسوم لباس‌های سنتی و قاسم‌آبادی خود را می‌پوشند. علاوه بر قاسم‌آباد در بی‌بالان و گزافرود چادرشب‌بافی در برخی خانه‌ها مرسوم است.

منبع:همشهری

به گزارش همشهری آنلاین، مسجد صفی رشت از نظر معماری و ظاهر، بنای منحصربه‌فردی نیست و اهمیت آن بیشتر به وقایع تاریخی‌ و گذشته پرماجرایی‌ است که در آن به‌وقوع پیوسته‌ است. اگرچه برخی مورخان این وقایع را منسوب و برخی آن را بخشی از تاریخ رشت و گیلان می‌دانند، اما آنچه زنجیره همه رویدادها را به‌ هم پیوند می‌دهد، خاندان صفویه‌ است نه صرفا حکومت صفویه.

تاکنون تاریخ دقیق بنای این مسجد مشخص و محرز نشده ‌است. اما در برخی روایت‌های تاریخی آمده ‌است که شیخ صفی‌الدین اردبیلی به‌ دلیل دوستی با شیخ زاهد گیلانی در سفری به گیلان در محله فعلی چاهی می‌کند و عبادتگاهی می‌سازد که بعدها به مسجد تبدیل می‌شود.

اما در کتاب «احسن التواریخ» نوشته «حسن بیک روملو» مورخ آورده ‌است: شاه اسماعیل هنگام فرار از اردبیل به گیلان، چند روزی را نزدیک این مسجد گذرانده است. او در این کتاب مسجد صفی را مسجد سفید ذکر کرده ‌است.

باید توجه داشته باشیم که شیخ صفی‌الدین اردبیلی در سال ۶۵۰ هجری قمری و شاه اسماعیل صفوی در سال ۸۹۲ هجری قمری به دنیا آمده بودند و بین تولد این ۲ شخصیت تاریخی ۲۴۲ سال فاصله است که طبق این دو تاریخ می‌توان به قدمت این مسجد و اینکه مورد توجه این خاندان بوده پی‌برد.

اما داستانی دیگر نیز در تاریخ وجود دارد که مربوط به خاندان صفویه است که در این مسجد اتفاق افتاده‌ است. داستانی که مربوط به بخشی از تاریخ مخوف عصر صفویه در زمان حکمرانی شاه عباس کبیر است. بنا بر روایات تاریخی، «محمدباقر صفی میرزا»، پسر بزرگ شاه عباس، در چهارشنبه ۱۲ ماه شوال سال ۹۹۵ هجری در مشهد متولد شد. در یک‌ سالگی اسماً حاکم خراسان بود و در ۵ سالگی حاکم همدان  و بعدها ولیعهد شد.

شاه عباس همیشه نگران بود پسرانش درصدد تصاحب تاج و تخت برآیند. روزی دو تن از نزدیکان شاهزاده به شاه خبر دادند که صفی میرزا یا همان شاهزاده محمدباقر میرزا درصدد قتل اوست و چندین نفر از سران قزلباش نیز صفی میرزا را به کشتن پدرش ترغیب کردند. شاهزاده نیز برای رفع بدگمانی شاه، وقایع را به او گزارش کرد. با این وجود، شاه در باطن بر صفی میرزا بدگمان بود و در نهایت تصمیم به ‌قتل ولیعهد گرفت. شاهزاده محمدباقر میرزا در دوشنبه سوم محرم سال ۱۰۲۴ در ۲۹ سالگی در مسجد سفید به قتل رسید و در همانجا مدفون و این واقعه موجب شد تا بعدها مسجد سفید به مسجد صفی تغییر نام دهد.

عنوان نام سفید و سیاه روی مساجد در گیلان عمومیت دارد. به عنوان مثال «اسپی‌مزگی» و «سیاه‌مزگی» نام دو منطقه در غرب گیلان است که اولی به معنای مسجد سفید و دیگر به معنای مسجد سیاه‌ است که هنوز آثاری از این مسجدها در این ۲ منطقه باقی است. همچنین امامزاده‌ای در لنگرود وجود دارد که بنای آن به «سفید آستانه» شهرت دارد. زبان گیلکی به نحوی است که صفت قبل از موصوف می‌آید. اگر این قاعده در مورد مسجدهای سفید گیلان عمومیت داشته باشد باید مسجد سفید رشت به «سفید مسجد» مشهور می‌شد که این مساله صفی بودن نام این مسجد را قوت می‌بخشد. حال این صفی بودن به شیخ صفی‌الدین یا صفی‌میرزا برمی‌گردد نیاز به پژوهش دارد. با این وجود با این وجود مسجد صفی رشت به شماره ۱۹۷ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌ است و  طبق عبارتی که روی یک کاشی در داخل محراب دیده می‌شود، این بنا در سال ۱۳۳۴ هجری قمری (۱۲۹۵ هجری. شمسی) به دست حاجی یوسف کاشی‌ساز تجدید بنا شد.

در ضلع شمالی مسجد صفی رشت ۲ در ورودی متوالی قرار دارد که اولین ورودی به‌صورت هلالی و از پروفیل و چوب در چند سال اخیر ساخته شده‌ است. سردر ورودی دوم و اصلی مسجد از دو قوس تشکیل شده که به قوس اول آیه اول سوره اسری و در قوس دوم حدیث «و لایه علی بن‌ابی‌طالب حصنی…» کاشیکاری شده‌ است.

در محراب مسجد گچ‌بری‌های زیبایی به‌صورت آیات قرآن همراه با گل و بوته کار شده و در کاشیکاری‌های محراب تاریخ تجدید بنای مسجد به تاریخ ۱۳۴۴ هجری قمری (۱۳۰۵ هجری شمسی) به دست حاج یوسف کاشی‌ساز دیده می‌شود و گچ‌بری‌های مسجد نیز به همین تاریخ است.

گلدسته مدور و آجری مسجد که در ضلع جنوبی آن قرار دارد، مشخص‌ترین جلوه بیرونی مسجد صفی است. قطر گلدسته ۲ متر و سقف گلدسته چوبی با پوشش سفالین است. گلدسته یک راه پله برای بالارفتن و چند روزنه برای ورود نور دارد.

از دیگر بخش‌های دیدنی مسجد صفی، چاه آبی است که به فاصله ۳ متری از جنوب غربی گلدسته قرار دارد و قدیمی‌ها براین باورند که این چاه به دست شیخ صفی‌الدین اردبیلی کنده شده بود.

منبع:همشهری