معرفی ورزش زورخانه ای و زورخانه صاحب الزمان

ورزش زورخانه ای که به آن ورزش پهلوانی یا ورزش باستانی نیز می گویند، به مجموعه حرکات ورزشی گفته می شود که از گذشته های دور تا به امروز در ایران رواج داشته است. ورزش زورخانه ای را قدیمی ترین ورزش بدنسازی در دنیا دانسته اند که هدف آن علاوه بر پروش جسم، پرورش روحِ ورزشکار نیز می باشد. ورزش زورخانه ای همچون بسیاری دیگر از رشته های ورزشی ابزار و وسایل مخصوص به خود را دارا می باشد که مهمترین آنها کباده، میل و تخته نام دارند. این وسایل ورزشی به جنگ افزار های روزگاران قدیم همچون کمان، گرز و سپر شباهت بسیار دارند و از این رو گفته می شود، در گذشته های دور این ورزش به منظور آماده سازی جنگجویان ایرانی بکار می رفته است.

 ورزش زورخانه ای در مکانی به نام زورخانه انجام می شود. زورخانه ها در بین اهالی این ورزش از قداست بسیار زیادی برخوردار هستند و حتی گاهی زورخانه را مسجد دوم نیز می نامند. پهلوان پوریای ولی – نامدارترین و محبوب ترین ورزشکار باستانی – در قرن هفتم خورشیدی در ایران می زیسته است و مطابق با برخی روایات، سازماندهی نخستین زورخانه ها را به وی نسبت داده اند. زورخانه صاحب الزمان یکی از معروف ترین زورخانه های ایران است که در شهر یزد و در میدان امیر چخماق قرار دارد. هر سال بسیاری از گردشگران ایرانی و خارجی بازدید از زورخانه صاحب الزمان را در برنامه سفر خود قرار می دهند تا با این ورزش باستانی و حال و هوای آن بیشتر آشنا شوند. با ما همراه باشید تا در بازدیدی کوتاه سری به این زورخانه بزنیم.

زورخانه صاحب الزمان یزد

میدان امیر چخماق در شهر یزد یکی از شاخص ترین و کامل ترین مجموعه بناهای این شهر است که  در دوران حکومت شاهرخ تیموری به دستور امیر‌اعظم جلال الدین چقماق، حاكم یزد، و با حمایت های همسرش، فاطمه خاتون، احداث گردید. مجموعه ی امیر چخماق از بنا ها و عمارت های مختلفی همچون میدان، مسجد، تکیه، بقعه، بازارچه و آب انبار تشکیل شده است. آب انبار ستی فاطمه خاتون که به آن آب انبار پنج بادگیر نیز می گویند، در ضلع شمالی میدان قرار دارد و به دستور فاطمه خاتون احداث گردید. این آب انبار به لطف وجود پنج بادگیر خشتی بر روی سقف آن به راحتی قابل شناسایی است.

آب انبار پنج بادگیر قرن ها آب مورد نیاز اهالی یزد را تامین می کرد، اما با پیشرفت های نوین و پس از لوله کشی و اتصال آب شهری به منازل مردم، این آب انبار کاربری پیشین خود را از دست داد و به مکانی متروکه تبدیل شد. در این بین اما پهلوان علی درهمی، یکی از پیشکسوتان و رتبه داران ورزش زورخانه ای، که به خاطر خصلت های پهلوانی و مردانگی اش به محمد مشتی شهرت یافته بود، تصمیم گرفت با تغییر کاربری آب انبار آن را به زورخانه ای در مرکز شهر یزد تبدیل کند. پهلوان علی درهمی سرانجام پس از سی سال تلاش مستمر در سال 1378 موفق شد مجوز تغییر کاربری را دریافت کند. سپس عملیات بازسازی و تبدیل به زورخانه در مدت زمان دو سال به اتمام رسید و سرانجام زورخانه ی جدید به نام صاحب الزمان در سال 1380 افتتاح گردید. این زورخانه هم اکنون به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری پرطرفدار در شهر یزد شناخته می شود و این فرصت را در اختیار بازدیدکنندگان قرار می دهد تا در سانس های یک ساعتی آداب و حرکات ورزش های باستانی همچون آداب ورود به گود (رخصت، زمین بوسی و …)، کباده کشی، میل گیری، شنو رفتن، چرخ زدن و … را از نزدیک مشاهده کنند و با آنها آشنا شوند.

آدرس: یزد، میدان امیرچقماق، کوچه بازار مازاری

ساعات بازدید: هر روز از ساعت ۸ صبح تا ۹ شب

ساعات ورزش: همه روزه بجز جمعه ها ساعت ۶ تا ۷ صبح، ۴ تا ۵ بعدازظهر، ۵ تا ۶ بعدازظهر و ۷ تا ۸ بعدازظهر

ورودیه: هزینه ورودی مشخصی ندارد ولی  متصدی مبلغ کمی برای بازدید دریافت می کند.

توجه داشته باشید ساعات بازدید و بهای بلیت ممکن است تغییر کند.

.

مدرسه ضیائیه (زندان اسکندر)

محله ی تاریخی فهادان در شهر یزد میزبان چندین بنای تاریخی است و مدرسه ضیائیه یکی از این ابنیه ی تاریخی است که از قرن هفتم هجری قمری (قرن ششم و هفتم شمسی) برای ما به یادگار باقی مانده است. مدرسه ضیائیه که به آن زندان اسکندر نیز می گویند در اسفند ۱۳۴۶ با شماره ی ثبت ۷۷۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

تاریخچه ی مدرسه ضیائیه

درباره ی سرگذشت این بنای تاریخی بین برخی از مورخان شک و تردید وجود دارد. برخی از آنها قدمت این مکان را به زمان حمله ی اسکندر مقدونی به ایران (330 پیش از میلاد) نسبت داده اند و نام “زندان اسکندر” بر اساس این نظریه شکل گرفته است. برخی دیگر از مورخان نیز این بنا را متعلق به قرن هفتم هجری قمری (قرن 13 میلادی) می دانند و نام “مدرسه ضیائیه” از این نظریه ناشی می شود.

روایت اول: زندان اسکندر

مطابق با برخی از داستان ها و روایت ها، اسکندر مقدونی در زمان حمله به ایران دستور می دهد در محلی به نام “کثه” (نام قدیمی مرکز ناحیه یزد) زندانی ساخته شود. در این روایات آمده است اسکندر مقدونی برای استقرار سپاهیان یونانی و تسخیر سرزمین های پارس و ماد، از این مکان بهره برده است. این زندان سپس پس از قرن ها تغییر کاربری می دهد و به مدرسه تبدیل می شود.

روایت دوم: مدرسه ی ضیائیه

احداث مدرسه ی ضیائیه در سال 631 هجری قمری (612 شمسی) به همت عارف معروف یزدی”ضیاءالدین حسین رضی” آغاز شد و در سال 705 قمری توسط فرزندان وی، مجدالدین حسن و شرف‌الدین علی، به پایان رسید. این مدرسه سالیان متمادی محل تدریس طلاب و مجالس بحث و گفتگو بوده است و نقش مهمی در ارتقای علوم دینی آن دوران داشته است. علاوه بر مدرسه، یک کتابخانه، حمام، محل عبادت طلاب و خانه هایی جهت سکونت مدرسین، بخش های دیگر این مدرسه را تشکیل می دادند.

بررسی روایت ها

روایت نخست (زندان اسکندر)  از صحت تاریخی چندانی برخوردار نیست، چرا که از طرفی در اسناد تاریخی، مدرکی مبنی بر حضور اسکندر مقدونی در یزد و ساخت زندان در این مکان وجود ندارد و از طرف دیگر “نبرد دروازه پارسی”    ( بین سپاهیان اسکندر و سپاهیان ایران به فرماندهی آریوبرزن) که به شکست ایرانی ها و تصرف تخت جمشید انجامید، در جنوب یاسوج رخ داد و دلیلی برای استقرار نیروها در ناحیه ی یزد وجود نداشته است. البته گفته می شود که اسکندر مقدونی دستور داد تا اسرا و زندانیان به یزد تبعید شوند و شاید نام زندان از این روایت گرفته شده باشد. بیشتر مورخان كاربری زندان را برای این بنا رد كرده اند و بر این باورند كه زندانی با عنوان زندان اسكندر وجود نداشته است و یا اگر هم وجود داشته است، مکانی جدا از مدرسه ی ضیائیه بوده است. همچنین در كتاب یادگارهای یزد نوشته ایرج افشار و برخی منابع دیگر به این بنا با عنوان مدرسه، مسجد و آرامگاه اشاره شده و از زندان حرفی به میان نیامده است. از این رو روایت دوم (مدرسه ی ضیائیه) از صحت بیشتری برخوردار است چراکه معماری بنا شباهت بیشتری به مدرسه دارد تا زندان. البته این امکان نیز وجود دارد که در دوره ای این مدرسه به زندان تغییر کاربری داده باشد.

معماری مدرسه ضیائیه

عمارت مدرسه ی ضیائیه از خشت خام ساخته شده است و در تزئین آن خبری از کاشیکاری های هفت رنگ و معرق نیست و در کل با عمارتی ساده رو برو هستیم. گنبد مدرسه ی ضیائیه را می توان شاخص ترین قسمت آن دانست که با ارتفاع 18 متر در گوشه ای از حیاط مسجد خود نمایی می کند. پوسته بیرونی این گنبد در گذشته دارای گچبری و تزئینات زیبائی با آبرنگ طلائی و لاجوردی بوده که امروزه بخش اعظم آن از بین رفته‌است. فقط در قسمت ساقه ی گنبد مقرنس کاری هایی به چشم می خورد. در حال حاضر فضای زیر گنبد (گنبدخانه) محلی برای نمایش سنگ قبرهای قدیمی و کتیبه های تاریخی می باشد.

حیاط مدرسه با چندین ایوان بزرگ و کوچک و رواق احاطه شده است و چاهی نیز با قطر دهانه ی 2 متر در وسط حیاط به چشم می خورد. یکی دیگر از قسمت های مدرسه ی ضیائیه  پایابی با 38 پله است که در گذشته به منظور دسترسی به آب قنات مورد استفاده قرار می گرفته است. در حال حاضر این پایاب به کافی شاپ تغییرکاربری داده است و  در فضایی خنک و سنتی پذیرای مهمانان می باشد.

آدرس: یزد، محله تاریخی فهادان، کوچه رختشویخانه، کوچه حمام نو، مجاور بقعه دوازده امام

ساعات بازدید: 8 الی 17

هزینه ی ورددیه: 4000 تومان برای گردشگران ایرانی و 30000 تومان برای گردشگران خارجی

توجه داشته باشید ساعات بازدید و بهای بلیت ممکن است تغییر کند.

معرفی

باغ دولت آباد یزد یکی از 9 باغ ایرانی است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است و همچون واحه ای سرسبز و با طراوت در میان شهر بادگیرها پذیرای گردشگران از اقصی نقاط جهان می باشد. این باغ در زمینی به مساحت 70 هزار متر مربع به دستور حاکم یزد در اواخر حکومت افشاریان ساخته شد و به عنوان محل حکومت و زندگی حاکم و خانواده اش مورد استفاده قرار می گرفت. این باغ از بخش های مختلفی تشکیل شده است، اما مهمترین جاذبه ی آن بادگیر خشتی به ارتفاع 8/33 متر است که عنوان بلندترین بادگیر خشتی در دنیا را به خود اختصاص داده است و بر فراز عمارت اصلی این باغ  خود نمایی می کند.

باغ دولت آباد در اسفندماه سال 1346 به شماره ی 774 در فهرست آثار ملی ایران جای گرفت.

تاریخچه ی باغ دولت آباد

 در اواخر حکومت افشاریان فردی به نام محمد تقی خان بافقی ملقب به خان بزرگ به حکم شاهرخ شاه، آخرین شاه افشاریان، به عنوان حاکم و والی شهر یزد انتخاب شد. محمد تقی خان سر سلسله ی خاندان خوانین یزد بود و دستور داد تا باغی به عنوان سکونتگاه و مرکز حکومتِ وی احداث گردد. اما از آنجا که یزد شهری کویری و کم آب بود، نخست لازم بود تا منبعی دائمی برای آبیاری باغ فراهم شود؛ از این رو ابتدا قناتی به طول تقریبی 65 کیلومتر از مهریز به سمت شهر یزد و محل باغ دولت آباد حفاری شد. قنات دولت آباد از ارتفاعات مهریز سرچشمه می‌گرفت و پس از سیراب کردن بخشی از زمین های مهریز و به کار انداختن چند آسیاب آبی به  شهر یزد و به باغ دولت آباد می رسید و آن را سیراب می کرد. سرانجام پس از تامین آب مورد نیاز، باغ دولت آباد در سال 1125 شمسی (1160 قمری) به دستور محمد تقی خان احداث گردید. باغ دولت آباد از زمان احداث تا دوران قاجاریان بیرون از دروازه های شهر یزد قرار داشت، اما با گذشت زمان و افزایش جمعیت، بافت شهری پیرامون باغ شکل گرفت و این باغ در نهایت با روی کار آمدن حکومت پهلوی و تسریع ساخت و سازها در مرکز شهر یزد جای گرفت.

باغ دولت آباد در دوران حکومت زندیان و قاجاریان همچنان شکوه و عظمت پیشین خود را حفظ کرده بود، اما پس از قاجاریان مدتی بدون استفاده باقی ماند. پس از آن طی دو دوره باغ و عمارت های درون آن تحت بازسازی و مرمت قرار گرفتند و نهایتا باغ دولت آباد در اسفندماه سال 1346 در فهرست آثار ملی ایران جای گرفت.

قسمت های مختلف باغ دولت آباد

باغ دولت آباد یزد یکی از نمونه های برجسته ی باغ ایرانی است که در زمره ی باغ های سکونتگاهی-حکومتی قرار می گیرد. این باغ از دو قسمت اندرونی و بیرونی تشکیل شده است:

 بخش اندرونی باغ دولت آباد

بخش اندرونی باغ در گذشته محل زندگی حاکم و خانواده اش بوده است. در میان بخش اندرونیِ باغ گذرگاهی قرار دارد که یک سر آن به عمارت سردر یا بهشت آیین و سرِ دیگر به عمارت هشتی یا عمارت بادگیر می رسد؛ به عبارت بهتر می توان گفت دو عمارت اصلی باغ در ابتدا و انتهای این گذرگاه واقع شده اند. حوضی بزرگ به طول 194 و عرض 12 متر در میان این گذرگاه به چشم می خورد که دو طرف آن با درختان کاج و سرو احاطه شده است. وجود این حوض و درختان رفیع در دو طرف آن باعث شده است تا باغ طولانی تر جلوه کند و تمرکز بیننده به سمت عمارت سردر و عمارت هشتی متمرکز شود. در ادامه شما را با مهمترین بخش های اندرونی آشنا می سازیم.

1. عمارت سردر یا بهشت آیین

عمارت بهشت آیین به عنوان اقامتگاه زمستانی حاکم و خانواده اش مورد استفاده قرار می گرفت. این عمارتِ دو طبقه روبروی عمارت هشتی (بادگیر) قرار دارد و بین باغ اندرونی و بیرونی ساخته شده است.

2. عمارت هشتی یا عمارت بادگیر

عمارت هشتی مهمترین بنای موجود در باغ است که به لطف وجود بادگیری رفیع بر فراز آن به راحتی قابل تشخیص می باشد. طبقه ی اول این عمارت از سه اتاق بزرگ یا شاه نشین، حوضی مرمرین در مرکز، اتاقک بادگیر و دو اتاق کوچک تشکیل شده است.

جریان هوای ورودی از بادگیر در تماس با حوض آبی که زیر آن قرار دارد، خنکی و طراوت را به شاه نشین و دیگر قسمت های عمارت ارزانی می دارد و از این رو به عنوان اقامتگاه تابستانی مورد استفاده قرار می گرفته است. طبقه ی فوقانی عمارت هم از یک تالار و ایوان تشکیل شده است.

بادگیر باغ دولت آباد

بادگیر باغ دولت آباد به ارتفاع 8/33 متر به عنوان بلندترین بادگیر خشتی در دنیا شناخته می شود و به همراه عمارت زیرین آن تبدیل به یکی از نماد های شهر یزد شده است. این بادگیر به شکل هشت ضلعی ساخته شده است و از این رو جریان باد از هر طرفی که بوزد، وارد بادگیر می شود و پس از تماس با حوضِ آب واقع در زیرِ بادگیر، باعث خنک شدن محیط می شود.

3. عمارت طنبی

واژه ی طنبی به معنی تالار و شاه نشین می باشد. این عمارت بزرگ و مجلل در غرب عمارت بادگیر قرار دارد. بادگیری مربع شکل بر روی این عمارت دیده می شود و از این رو می توان گفت همچون عمارت هشتی، در فصول گرم سال مورد استفاده قرار می گرفته است.

بخش بیرونی باغ دولت آباد

بخش بیرونی که به آن بهشت آیین نیز می گویند، در گذشته برای اداره ی امور شهر، تشریفات حکومتی، استقرار کاروان ها و برگزاری مراسم های مردمی مورد استفاده قرار می گرفته است. همچون بخش اندرونی حوضی مستطیل شکل در میان این بخش قرار دارد و بهشت آیین را به دو قسمت تقسیم کرده است. عمارت سردر شمالی(4)، عمارت طهرانی (5)، تالار آیینه (6)، بازارچه، دو برج دیدبانی و آب انبار عمومی از دیگر قسمت های واقع در بخش بیرونی می باشند.

آدرس: یزد، بلوار دولت آباد

زمان بازدید : بهار و تابستان از 8:00 تا 21:00 – پاییز و زمستان از 07:00 تا 22:00

ورودیه: شهروندان ایرانی 3000 تومان- گردشگران خارجی 20000

آتشکده زرتشتیان یزد؛ خانه ی آتش 1500 ساله

احترام به سایر ادیان و باورهای مذهبی آنان از دیرباز یکی از ویژگی های مردم ایران زمین بوده است؛ این خصیصه ی اخلاقی باعث شده است تا مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان در ایران، آموزه های دینی و مراسم های مذهبی خود را در اماکن مقدسشان -کلیسا ها، کنیسه ها و آتشکده ها- به راحتی و با آسودگی خاطر برگزار کنند. یکی از این اماکن مقدس که به پیروان دین زرتشت تعلق دارد و از گذشته های دور تا به امروز به بخشی از هویت فرهنگی شهر یزد تبدیل گشته است، آتشکده زرتشتیان نام دارد. این آتشکده گواهی است بر همزیستی مسالمت آمیز بین پیروان ادیان مختلف و بازدید از آن ما را تا حدودی با آموزه های دین زرتشت (مَزدَیَسنا) آشنا می سازد.

معرفی آتشکده زرتشتیان در شهر یزد

آتشکده زرتشتیان یزد که به آتشکده بهرام (وَهرام) نیز شهرت دارد، یکی از مهمترین نیایشگاه های زرتشتیانِ ایران است که در سال 1313 شمسی ساخته شد. این آتشکده با سرمایه ی یک زرتشتی پارسی به نام “هما بائی” و بودجه‌ی اهدایی از طرف انجمن پارسیان هند، تحت نظارت و سرپرستی فردی به نام “جمشید امانت” بنا شد. عمده ی شهرت این آتشکده به خاطر آتشی است که گفته می شود 1500 سال عمر دارد و در این مدت خاموش نشده است. این آتش، بهرام (وهرام) نام دارد و والاترین آتشِ آیینی در دین زرتشتی می باشد. این آتشکده در شهریور ماه 1378 با شماره ی 2431 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

آتشکده چیست؟

مهمترین نیایشگاه زرتشتیان، آتشکده یا آتشگاه نام دارد و همانطور که از اسمش پیداست محلی برای نگهداری از آتش می باشد. آتش در دین زرتشت از قداست ویژه ای برخوردار است و آن را بهترین داده ی “اهورامزدا” می دانند. از این رو زرتشتیان نیز ارزش بسیاری برای آتش قائل هستند و مهمترین نیایش های خود شامل خواندن “اَوِستا” و “گات ها” (دو کتاب مقدس زرتشتیان) را در آتشکده ها و برابر آتش مقدس انجام می دهند.

مروری بر جایگاه آتش در دین زرتشت و معرفی آتش های مقدس

به باور ایرانیان باستان، آتش در هفتمین مرحله از آفرینش پس از آسمان، آب، زمین، گیاه، گوسپند و مرد پرهیزگار، آفریده شده است. این عنصر حیات بخش علاوه بر نقش مذهبی خود در ایران باستان در آیین‌ها، نیایش‌ها و جشن‌ها نیز برپا می شده است و حتی در دوران هخامنشی به عنوان وسیله ای ارتباطی مورد استفاده قرار می گرفته است. آتش همواره مورد احترام و تکریم ایرانیان باستان بوده است و حتی یکی از ایزدان در ایران باستان، “آذر” (آتش) نامیده می شده است.

  آتش های مقدس در دین زرتشت به چند نوع آتشِ آیینی گفته می شوند که هرکدام جایگاهی مشخص در  این دین دارند و به شیوه ای متفاوت تهیه می شوند.  مهمترین این آتش ها عبارتند از:

1. آتش بهرام (وَهرام)

آتش بهرام که به آن آتش مقدس نیز می گویند، با ارزش ترین و والاترین آتش در دین زرتشتی است که از آن به عنوان نگهبان همه ی آتش‌های جهان نیز یاد می شود. برای تهیه ی این آتش، شانزده آتش از شانزده منبع مختلف همچون آتش‌های خانگی و صنعتی گردآوری می‌شود. آتش بهرام به دلیل وقت گیر و پرهزینه بودن کمتر برپا می شود. هر فردی اجازه ندارد به آتش بهرام خدمت کند و سوخت آن را فراهم آورد، تنها موبدانی که دارای شرایط و درجات خاص دینی باشند، اجازه دارند برای خدمتگزاری وارد اتاق محل نگه داری آتش شوند. آتش درون آتشدانِ آتشکده زرتشتیان یزد از نوع آتش بهرام می باشد.

2. آتش آدوران(آدران، آدریان)

از نظر رتبه بعد از آتش بهرام قرار می گیرد و تهیه ی آن ساده تر از آتش بهرام است و از این رو بیشتر برپا می شده است.

3. آتش دادگاه

آتش دادگاه یا آدروگ ساده ترین نوع آتش در آیین زرتشتی می باشد. آتش دادگاه تنها یک آتش خانگی است که به وسیله ی یک روحانی زرتشتی تقدیس شده است و افراد عادی زرتشتی نیز  اجازه داشتند به آن خدمت کنند و هیزم آتش را فراهم آورند.

سرگذشت آتش بهرام و ماجرای انتقال آن به آتشکده شهر یزد

همانطور که پیشتر گفته شد آتش درونِ آتشکده یِ شهر یزد بیش از 1500 سال است که قدمت دارد و در طول این زمان همواره روشن مانده است. اما ممکن است این سوال برای بسیاری از افراد پیش می آید، در حالی که آتشکده ی شهر یزد در سال 1313 شمسی تاسیس شد، چگونه می تواند میزبان آتشی به قدمت 1500 سال باشد؟

در پاسخ به این سوال باید بگوییم که در زمان ساسانیان سه آتشکده اصلی وجود داشت که شعله های آتش بهرام در آنها فروزان بود. این سه آتشکده عبارت انداز:

• آتشکده آذرگشسپ: واقع در استان آذربایجان غربی، شهرستان تکاب، بخش تخت سلیمان. این آتشکده مخصوص پادشاهان و خاندان سلطنتی بوده است و نام آن نیز در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

• آتشکده آذربُرزین مهر: این آتشکده بر روی کوه ریوند در استان خراسان رضوی قرار دارد و ویژه ی کشاورزان بوده است.

• آتشکده آذرفرنبغ(آتشکده کاریان): این آتشکده در استان فارس، شهرستان لارستان، روستای کاریان قرار دارد و در زمان ساسانیان آتشکده مخصوص موبدان بوده است.

آتش بهرام (وَهرام) درون آتشکده زرتشتیان یزد، در واقع همان آتش بهرام درون آتشکده آذرفرنبغ است که به منظور حفاظت از آن در جریان حمله ی بیگانگان به شهر یزد منتقل شد.

این آتش نخست به شهر “عقدا” در یزد منتقل شد و در حدود هفتصد سال در آنجا روشن ماند. سپس در سال 522 شمسی از عقدا به “روستای ترک آباد(اردکان)” انتقال یافت و درحدود سیصد سال دیگر نیز در این روستا برپا بود. پس از روستای ترک آباد به شهر یزد برده شد و سال ها در خانه ی یکی ازموبدان بزرگ شهر نگه داری می شد. سرانجام پس از ساخته شدن آتشکده ی شهر یزد، سفر چند صد ساله ی آتش بهرام به پایان رسید و این آتش درون آتشدان آتشکده ی شهر یزد مامن یافت.

معماری آتشکده زرتشت و دیدنی های آن

ساختمان اصلی آتشکده در زمینی به مساحت تقریبی پنج هزار متر مربع واقع شده است. حوضی گرد روبروی این بنا قرار دارد و دورتادور عمارت نیز با درختان سرو و کاج احاطه شده است. بنای آتشکده ی یزد متاثر از آتشکده ی پارسیان هند، ساده و بدون تزئینات خاصی ساخته شده است. تنها تزئین بکار رفته در این بنا، نماد “فر کیانی” (فرَوَهر) است که در بالای آتشکده خود نمایی می کند و بازدیدکنندگان را به اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک دعوت می کند.

آتش مقدس

آتش 1500 ساله ی  بهرام (وَهرام) جاذبه ی اصلی این آتشکده است که هرسال گردشگران داخلی و خارجی بسیاری را به خود جذب می کند. این آتش مقدس در اتاقی بزرگ، درون یک مجمر (آتشدان) از جنس برنز نگهداری می شود. دین زرتشت قوانینی خاص در مواجه با آتشِ مقدس مقرر کرده است؛ به عنوان مثال دمیدن بر آتش و آلوده کردن آن مجاز نیست و حتی نگهبان آتش که او را “آذربان” نیز می نامند، موظف است در برابر آتشِ مقدس دهان و بینی خود را با نقابی مخصوص بپوشاند. از این رو بازدیدکنندگان اجازه ندارند به این آتش نزدیک شوند و مشاهده ی آتش تنها از پشت شیشه امکان پذیر است.

تالار ورجاوند

از دیگر قسمت های آتشکده زرتشتیان یزد می توان به تالار و آب انبار اشاره کرد. تالار قدیمی و بدون استفاده آتشکده در سال 1387 توسط مهندس پرویز ورجاوند بازسازی شد و به افتخار وی تالار ورجاوند نامیده شد.

این تالار در حال حاضر نمایشگاهی برای معرفی آداب و رسوم و  پوشش سنتی زرتشتیان می باشد.

آب انبارِ آتشکده زرتشتیان یزد

آب انبار قدیمی آتشکده در زیر تالار قرار دارد و در حال حاضر به یک نمایشگاه عکاسی با موضوعات مرتبط با زرتشتیان تبدیل شده است.

آدرس:  استان یزد، شهر یزد، خیابان آیت الله کاشانی

ساعات بازدید: هر روز از ساعت 7:30 الی 21

ورودیه: شهروندان ایرانی 5000 تومان، گردشگران خارجی 20000 تومان

توجه داشته باشید ساعات بازدید و بهای بلیت ممکن است تغییر کند.