معرفی

باغ دولت آباد یزد یکی از 9 باغ ایرانی است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است و همچون واحه ای سرسبز و با طراوت در میان شهر بادگیرها پذیرای گردشگران از اقصی نقاط جهان می باشد. این باغ در زمینی به مساحت 70 هزار متر مربع به دستور حاکم یزد در اواخر حکومت افشاریان ساخته شد و به عنوان محل حکومت و زندگی حاکم و خانواده اش مورد استفاده قرار می گرفت. این باغ از بخش های مختلفی تشکیل شده است، اما مهمترین جاذبه ی آن بادگیر خشتی به ارتفاع 8/33 متر است که عنوان بلندترین بادگیر خشتی در دنیا را به خود اختصاص داده است و بر فراز عمارت اصلی این باغ  خود نمایی می کند.

باغ دولت آباد در اسفندماه سال 1346 به شماره ی 774 در فهرست آثار ملی ایران جای گرفت.

تاریخچه ی باغ دولت آباد

 در اواخر حکومت افشاریان فردی به نام محمد تقی خان بافقی ملقب به خان بزرگ به حکم شاهرخ شاه، آخرین شاه افشاریان، به عنوان حاکم و والی شهر یزد انتخاب شد. محمد تقی خان سر سلسله ی خاندان خوانین یزد بود و دستور داد تا باغی به عنوان سکونتگاه و مرکز حکومتِ وی احداث گردد. اما از آنجا که یزد شهری کویری و کم آب بود، نخست لازم بود تا منبعی دائمی برای آبیاری باغ فراهم شود؛ از این رو ابتدا قناتی به طول تقریبی 65 کیلومتر از مهریز به سمت شهر یزد و محل باغ دولت آباد حفاری شد. قنات دولت آباد از ارتفاعات مهریز سرچشمه می‌گرفت و پس از سیراب کردن بخشی از زمین های مهریز و به کار انداختن چند آسیاب آبی به  شهر یزد و به باغ دولت آباد می رسید و آن را سیراب می کرد. سرانجام پس از تامین آب مورد نیاز، باغ دولت آباد در سال 1125 شمسی (1160 قمری) به دستور محمد تقی خان احداث گردید. باغ دولت آباد از زمان احداث تا دوران قاجاریان بیرون از دروازه های شهر یزد قرار داشت، اما با گذشت زمان و افزایش جمعیت، بافت شهری پیرامون باغ شکل گرفت و این باغ در نهایت با روی کار آمدن حکومت پهلوی و تسریع ساخت و سازها در مرکز شهر یزد جای گرفت.

باغ دولت آباد در دوران حکومت زندیان و قاجاریان همچنان شکوه و عظمت پیشین خود را حفظ کرده بود، اما پس از قاجاریان مدتی بدون استفاده باقی ماند. پس از آن طی دو دوره باغ و عمارت های درون آن تحت بازسازی و مرمت قرار گرفتند و نهایتا باغ دولت آباد در اسفندماه سال 1346 در فهرست آثار ملی ایران جای گرفت.

قسمت های مختلف باغ دولت آباد

باغ دولت آباد یزد یکی از نمونه های برجسته ی باغ ایرانی است که در زمره ی باغ های سکونتگاهی-حکومتی قرار می گیرد. این باغ از دو قسمت اندرونی و بیرونی تشکیل شده است:

 بخش اندرونی باغ دولت آباد

بخش اندرونی باغ در گذشته محل زندگی حاکم و خانواده اش بوده است. در میان بخش اندرونیِ باغ گذرگاهی قرار دارد که یک سر آن به عمارت سردر یا بهشت آیین و سرِ دیگر به عمارت هشتی یا عمارت بادگیر می رسد؛ به عبارت بهتر می توان گفت دو عمارت اصلی باغ در ابتدا و انتهای این گذرگاه واقع شده اند. حوضی بزرگ به طول 194 و عرض 12 متر در میان این گذرگاه به چشم می خورد که دو طرف آن با درختان کاج و سرو احاطه شده است. وجود این حوض و درختان رفیع در دو طرف آن باعث شده است تا باغ طولانی تر جلوه کند و تمرکز بیننده به سمت عمارت سردر و عمارت هشتی متمرکز شود. در ادامه شما را با مهمترین بخش های اندرونی آشنا می سازیم.

1. عمارت سردر یا بهشت آیین

عمارت بهشت آیین به عنوان اقامتگاه زمستانی حاکم و خانواده اش مورد استفاده قرار می گرفت. این عمارتِ دو طبقه روبروی عمارت هشتی (بادگیر) قرار دارد و بین باغ اندرونی و بیرونی ساخته شده است.

2. عمارت هشتی یا عمارت بادگیر

عمارت هشتی مهمترین بنای موجود در باغ است که به لطف وجود بادگیری رفیع بر فراز آن به راحتی قابل تشخیص می باشد. طبقه ی اول این عمارت از سه اتاق بزرگ یا شاه نشین، حوضی مرمرین در مرکز، اتاقک بادگیر و دو اتاق کوچک تشکیل شده است.

جریان هوای ورودی از بادگیر در تماس با حوض آبی که زیر آن قرار دارد، خنکی و طراوت را به شاه نشین و دیگر قسمت های عمارت ارزانی می دارد و از این رو به عنوان اقامتگاه تابستانی مورد استفاده قرار می گرفته است. طبقه ی فوقانی عمارت هم از یک تالار و ایوان تشکیل شده است.

بادگیر باغ دولت آباد

بادگیر باغ دولت آباد به ارتفاع 8/33 متر به عنوان بلندترین بادگیر خشتی در دنیا شناخته می شود و به همراه عمارت زیرین آن تبدیل به یکی از نماد های شهر یزد شده است. این بادگیر به شکل هشت ضلعی ساخته شده است و از این رو جریان باد از هر طرفی که بوزد، وارد بادگیر می شود و پس از تماس با حوضِ آب واقع در زیرِ بادگیر، باعث خنک شدن محیط می شود.

3. عمارت طنبی

واژه ی طنبی به معنی تالار و شاه نشین می باشد. این عمارت بزرگ و مجلل در غرب عمارت بادگیر قرار دارد. بادگیری مربع شکل بر روی این عمارت دیده می شود و از این رو می توان گفت همچون عمارت هشتی، در فصول گرم سال مورد استفاده قرار می گرفته است.

بخش بیرونی باغ دولت آباد

بخش بیرونی که به آن بهشت آیین نیز می گویند، در گذشته برای اداره ی امور شهر، تشریفات حکومتی، استقرار کاروان ها و برگزاری مراسم های مردمی مورد استفاده قرار می گرفته است. همچون بخش اندرونی حوضی مستطیل شکل در میان این بخش قرار دارد و بهشت آیین را به دو قسمت تقسیم کرده است. عمارت سردر شمالی(4)، عمارت طهرانی (5)، تالار آیینه (6)، بازارچه، دو برج دیدبانی و آب انبار عمومی از دیگر قسمت های واقع در بخش بیرونی می باشند.

آدرس: یزد، بلوار دولت آباد

زمان بازدید : بهار و تابستان از 8:00 تا 21:00 – پاییز و زمستان از 07:00 تا 22:00

ورودیه: شهروندان ایرانی 3000 تومان- گردشگران خارجی 20000

آتشکده زرتشتیان یزد؛ خانه ی آتش 1500 ساله

احترام به سایر ادیان و باورهای مذهبی آنان از دیرباز یکی از ویژگی های مردم ایران زمین بوده است؛ این خصیصه ی اخلاقی باعث شده است تا مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان در ایران، آموزه های دینی و مراسم های مذهبی خود را در اماکن مقدسشان -کلیسا ها، کنیسه ها و آتشکده ها- به راحتی و با آسودگی خاطر برگزار کنند. یکی از این اماکن مقدس که به پیروان دین زرتشت تعلق دارد و از گذشته های دور تا به امروز به بخشی از هویت فرهنگی شهر یزد تبدیل گشته است، آتشکده زرتشتیان نام دارد. این آتشکده گواهی است بر همزیستی مسالمت آمیز بین پیروان ادیان مختلف و بازدید از آن ما را تا حدودی با آموزه های دین زرتشت (مَزدَیَسنا) آشنا می سازد.

معرفی آتشکده زرتشتیان در شهر یزد

آتشکده زرتشتیان یزد که به آتشکده بهرام (وَهرام) نیز شهرت دارد، یکی از مهمترین نیایشگاه های زرتشتیانِ ایران است که در سال 1313 شمسی ساخته شد. این آتشکده با سرمایه ی یک زرتشتی پارسی به نام “هما بائی” و بودجه‌ی اهدایی از طرف انجمن پارسیان هند، تحت نظارت و سرپرستی فردی به نام “جمشید امانت” بنا شد. عمده ی شهرت این آتشکده به خاطر آتشی است که گفته می شود 1500 سال عمر دارد و در این مدت خاموش نشده است. این آتش، بهرام (وهرام) نام دارد و والاترین آتشِ آیینی در دین زرتشتی می باشد. این آتشکده در شهریور ماه 1378 با شماره ی 2431 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

آتشکده چیست؟

مهمترین نیایشگاه زرتشتیان، آتشکده یا آتشگاه نام دارد و همانطور که از اسمش پیداست محلی برای نگهداری از آتش می باشد. آتش در دین زرتشت از قداست ویژه ای برخوردار است و آن را بهترین داده ی “اهورامزدا” می دانند. از این رو زرتشتیان نیز ارزش بسیاری برای آتش قائل هستند و مهمترین نیایش های خود شامل خواندن “اَوِستا” و “گات ها” (دو کتاب مقدس زرتشتیان) را در آتشکده ها و برابر آتش مقدس انجام می دهند.

مروری بر جایگاه آتش در دین زرتشت و معرفی آتش های مقدس

به باور ایرانیان باستان، آتش در هفتمین مرحله از آفرینش پس از آسمان، آب، زمین، گیاه، گوسپند و مرد پرهیزگار، آفریده شده است. این عنصر حیات بخش علاوه بر نقش مذهبی خود در ایران باستان در آیین‌ها، نیایش‌ها و جشن‌ها نیز برپا می شده است و حتی در دوران هخامنشی به عنوان وسیله ای ارتباطی مورد استفاده قرار می گرفته است. آتش همواره مورد احترام و تکریم ایرانیان باستان بوده است و حتی یکی از ایزدان در ایران باستان، “آذر” (آتش) نامیده می شده است.

  آتش های مقدس در دین زرتشت به چند نوع آتشِ آیینی گفته می شوند که هرکدام جایگاهی مشخص در  این دین دارند و به شیوه ای متفاوت تهیه می شوند.  مهمترین این آتش ها عبارتند از:

1. آتش بهرام (وَهرام)

آتش بهرام که به آن آتش مقدس نیز می گویند، با ارزش ترین و والاترین آتش در دین زرتشتی است که از آن به عنوان نگهبان همه ی آتش‌های جهان نیز یاد می شود. برای تهیه ی این آتش، شانزده آتش از شانزده منبع مختلف همچون آتش‌های خانگی و صنعتی گردآوری می‌شود. آتش بهرام به دلیل وقت گیر و پرهزینه بودن کمتر برپا می شود. هر فردی اجازه ندارد به آتش بهرام خدمت کند و سوخت آن را فراهم آورد، تنها موبدانی که دارای شرایط و درجات خاص دینی باشند، اجازه دارند برای خدمتگزاری وارد اتاق محل نگه داری آتش شوند. آتش درون آتشدانِ آتشکده زرتشتیان یزد از نوع آتش بهرام می باشد.

2. آتش آدوران(آدران، آدریان)

از نظر رتبه بعد از آتش بهرام قرار می گیرد و تهیه ی آن ساده تر از آتش بهرام است و از این رو بیشتر برپا می شده است.

3. آتش دادگاه

آتش دادگاه یا آدروگ ساده ترین نوع آتش در آیین زرتشتی می باشد. آتش دادگاه تنها یک آتش خانگی است که به وسیله ی یک روحانی زرتشتی تقدیس شده است و افراد عادی زرتشتی نیز  اجازه داشتند به آن خدمت کنند و هیزم آتش را فراهم آورند.

سرگذشت آتش بهرام و ماجرای انتقال آن به آتشکده شهر یزد

همانطور که پیشتر گفته شد آتش درونِ آتشکده یِ شهر یزد بیش از 1500 سال است که قدمت دارد و در طول این زمان همواره روشن مانده است. اما ممکن است این سوال برای بسیاری از افراد پیش می آید، در حالی که آتشکده ی شهر یزد در سال 1313 شمسی تاسیس شد، چگونه می تواند میزبان آتشی به قدمت 1500 سال باشد؟

در پاسخ به این سوال باید بگوییم که در زمان ساسانیان سه آتشکده اصلی وجود داشت که شعله های آتش بهرام در آنها فروزان بود. این سه آتشکده عبارت انداز:

• آتشکده آذرگشسپ: واقع در استان آذربایجان غربی، شهرستان تکاب، بخش تخت سلیمان. این آتشکده مخصوص پادشاهان و خاندان سلطنتی بوده است و نام آن نیز در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

• آتشکده آذربُرزین مهر: این آتشکده بر روی کوه ریوند در استان خراسان رضوی قرار دارد و ویژه ی کشاورزان بوده است.

• آتشکده آذرفرنبغ(آتشکده کاریان): این آتشکده در استان فارس، شهرستان لارستان، روستای کاریان قرار دارد و در زمان ساسانیان آتشکده مخصوص موبدان بوده است.

آتش بهرام (وَهرام) درون آتشکده زرتشتیان یزد، در واقع همان آتش بهرام درون آتشکده آذرفرنبغ است که به منظور حفاظت از آن در جریان حمله ی بیگانگان به شهر یزد منتقل شد.

این آتش نخست به شهر “عقدا” در یزد منتقل شد و در حدود هفتصد سال در آنجا روشن ماند. سپس در سال 522 شمسی از عقدا به “روستای ترک آباد(اردکان)” انتقال یافت و درحدود سیصد سال دیگر نیز در این روستا برپا بود. پس از روستای ترک آباد به شهر یزد برده شد و سال ها در خانه ی یکی ازموبدان بزرگ شهر نگه داری می شد. سرانجام پس از ساخته شدن آتشکده ی شهر یزد، سفر چند صد ساله ی آتش بهرام به پایان رسید و این آتش درون آتشدان آتشکده ی شهر یزد مامن یافت.

معماری آتشکده زرتشت و دیدنی های آن

ساختمان اصلی آتشکده در زمینی به مساحت تقریبی پنج هزار متر مربع واقع شده است. حوضی گرد روبروی این بنا قرار دارد و دورتادور عمارت نیز با درختان سرو و کاج احاطه شده است. بنای آتشکده ی یزد متاثر از آتشکده ی پارسیان هند، ساده و بدون تزئینات خاصی ساخته شده است. تنها تزئین بکار رفته در این بنا، نماد “فر کیانی” (فرَوَهر) است که در بالای آتشکده خود نمایی می کند و بازدیدکنندگان را به اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک دعوت می کند.

آتش مقدس

آتش 1500 ساله ی  بهرام (وَهرام) جاذبه ی اصلی این آتشکده است که هرسال گردشگران داخلی و خارجی بسیاری را به خود جذب می کند. این آتش مقدس در اتاقی بزرگ، درون یک مجمر (آتشدان) از جنس برنز نگهداری می شود. دین زرتشت قوانینی خاص در مواجه با آتشِ مقدس مقرر کرده است؛ به عنوان مثال دمیدن بر آتش و آلوده کردن آن مجاز نیست و حتی نگهبان آتش که او را “آذربان” نیز می نامند، موظف است در برابر آتشِ مقدس دهان و بینی خود را با نقابی مخصوص بپوشاند. از این رو بازدیدکنندگان اجازه ندارند به این آتش نزدیک شوند و مشاهده ی آتش تنها از پشت شیشه امکان پذیر است.

تالار ورجاوند

از دیگر قسمت های آتشکده زرتشتیان یزد می توان به تالار و آب انبار اشاره کرد. تالار قدیمی و بدون استفاده آتشکده در سال 1387 توسط مهندس پرویز ورجاوند بازسازی شد و به افتخار وی تالار ورجاوند نامیده شد.

این تالار در حال حاضر نمایشگاهی برای معرفی آداب و رسوم و  پوشش سنتی زرتشتیان می باشد.

آب انبارِ آتشکده زرتشتیان یزد

آب انبار قدیمی آتشکده در زیر تالار قرار دارد و در حال حاضر به یک نمایشگاه عکاسی با موضوعات مرتبط با زرتشتیان تبدیل شده است.

آدرس:  استان یزد، شهر یزد، خیابان آیت الله کاشانی

ساعات بازدید: هر روز از ساعت 7:30 الی 21

ورودیه: شهروندان ایرانی 5000 تومان، گردشگران خارجی 20000 تومان

توجه داشته باشید ساعات بازدید و بهای بلیت ممکن است تغییر کند.

موزه جواهرات ملی که به آن “خزانه جواهرات ملی” نیز می گویند،  مجموعه‌ای از گرانبهاترين و کمیاب ترین جواهرات جهان را در خود جای داده است. این گنجینه ی منحصر به فرد که طی قرون متمادی جمع آوری و نگه داری شده است، شامل صدها قطعه جواهر کمیاب، سنگ های قیمتی نادر و دیگر اشیای گران بها می باشد و درحال حاضر در زیرزمین بانک مرکزی ایران در خیابان فردوسی تهران، تحت شدید ترین تدابیر امنیتی نگه داری می شود.

تاریخچه موزه جواهرات ملی

آغاز شکل گیری و پیدایش این مجموعه نفیس را می توان از دوران صفویه به بعد دانست. در این دوران شاهان صفوی با ارسال سفرا و کارشناسان به کشورهای دیگر نظیر هند، عثمانی، فرانسه و ایتالیا، اقدام به خرید و جمع آوری جواهرات و  اشیا گرانبها نمودند و آنها را به اصفهان، پايتخت خود منتقل کردند.

با حمله محمود افغان به ایران در زمان سلطنت شاه سلطان حسین و سقوط حکومت، این گنجینه ی با ارزش توسط مهاجمان افغانی به تاراج رفت و هریک از سرداران و اُمرای محمود بخشی از این گنجینه را غارت کردند و با خود به افغانستان بردند. بعد از آن شاه طهماسب دوم با همراهی نادر قلی (نادر شاه افشار)، اصفهان را از چنگ افغان ها خارج کردند و موفق شدند، بخشی از جواهرات را به دست آورند.

نادر شاه همچنین توانست بخشی از جواهرات را که به افغانستان فرستاده شده بود، دوباره به کشور بازگرداند. اما بخش اعظم این جواهرات به هندوستان منتقل شده بود. نادر در ابتدا نامه‌های متعددی را برای پادشاه هندوستان فرستاد، اما چون محمد شاه، پادشاه هند، از پس دادن جواهرات خودداری کرده بود، نادر به قصد بازپسگیری این گنجینه، به هندوستان لشکرکشی کرد. این لشکرکشی سبب شد تا پادشاه هند هدایا و جواهرات زیادی را به نادر شاه اهدا کند. اما متاسفانه بخشی از این جواهرات و گنجینه در مسیر بازگشت به ایران از میان رفت و هرگز به ایران نرسید. نادر پس از بازگشت به ایران، بخش اعظم جواهرات و غنائم باقی مانده را به حکام، امرا و شاهان کشورهای اطراف ایران  هدیه داد. وی همچنين مقداری از این  گنجینه ی ارزشمند را به آستان حضرت امام رضا (ع) تقديم کرد و مقداری را نيز ميان سپاهیان خود تقسيم نمود.

پس از قتل نادر یکی از سرداران وی به نام احمد بیگ افغان ابدالی، جواهرات خزانه ی نادر را غارت نمود و بخشی از این جواهرات دوباره از ایران خارج شدند. یکی از این جواهرات با ارزش، الماس معروف “کوه نور” بود که از کشور خارج شد و هرگز به ایران بازنگشت. الماس کوه نور در ادامه به دست حکام هندی افتاد و در نهایت کمپانی هند شرقی توانست این گوهر گرانبها را به چنگ آورد و آن را به ملکه ويکتوريا اهدا کرد.

تا پایان حکومت افشاریان و زندیان باقيمانده این گنجینه ی ارزشمند چندان تغییر نیافت. با به قدرت رسیدن قاجاریان،  جواهرات دوباره گردآوری شدند و از آنها در ساخت تخت نادری، شمشیر جهان گشای نادری، کلاه مروارید دوزی شده، تاج کیانی، تخت طاووس، کمربند زرین و کره جواهرنشان استفاده شد. با روی کار آمدن رضا شاه پهلوی، جواهرات سلطنتی که در دوران قاجار در کاخ گلستان نگهداری می شدند، به زیرزمین کاخ مرمر انتقال یافتند و در نهایت در سال ۱۳۱۶ و پس از تکمیل ساختمان بانک ملی ایران قسمت عمده این جواهرات به موزه جواهرات ملی منتقل و پشتوانه اسکناس گردید.

شاخص ترین آثار موزه

علاوه بر  صدها قطعه جواهر کمیاب و سنگ های قیمتی نادر که در این موزه به نمایش گذاشته شده اند، اشیای دیگری نیز در این مجموعه وجود دارند که از لحاظ هنری و تاريخی نیز منحصر به فرد بوده و مشابه آنها را در هیچ جای دیگر نمی توان یافت. برخی از این اشیا عبارتند از الماس دریای نور، کره جواهرنشان، تاج کیانی، تاج پهلوی، نیم تاج نورالعین، تخت نادری و تخت طاووس.

جالب است بدانید ارزش این مجموعه به قدری بالا است که زبده‌ترين کارشناسان و ارزيابان جهان هم نتوانسته‌اند قیمتی بر روی این آثار بگذارند.

آدرس: تهران، میدان امام خمینی، خيابان فردوسی، نرسیده به چهارراه استانبول، ساختمان بانک مرکزی جمهوری اسلامی ايران

ساعات و روزهای بازدید: از شنبه تا سه شنبه از ساعت 14 الی 16:30

.

درکه به معنی دره کوچک یکی از مسیر های پیاده روی و کوهنوردی محبوب و معروف در میان پایتخت نشینان است  که در امتداد رودخانه ‌ای به همین نام در شمال غرب تهران واقع شده است. این تفرجگاه دلپذیر یکی از ییلاقات قدیمی و زیبای شمیرانات محسوب می شود و پاتوق کوهنوردانی است که قصد عزیمت به  جنگل کارا و پناهگاه پلنگ چال را دارند. بهار و تابستان های درکه بسیار خنک و دلپذیر می باشد و از قدیم مأمن مردمانی بوده است که برای فرار از گرمای هوا به این منطقه می آمدند و بسیاری از بزرگان و درباریان تابستان های خود را در این ناحیه سپری می کردند. به طور کلی مسیر پیاده رویِ درکه را می توان در کوچه باغ های قدیمی با دیوارهای کاهگلی، درختان سرسبز و سر به فلک کشیده، صدای گوش نواز رودخانه درکه، غرفه های رنگارنگ فروش تنقلات و سوغاتی و رستوران های سنتی خلاصه کرد.

جاذبه های درکه

امامزاده سید محمد والی

امام‌زاده سید محمد والی از نوادگان امام سجاد (ع) می باشد و گفته می شود ایشان از نخستین افرادی بودند که در درکه ساکن شدند و به آبادانی این منطقه اهتمام ورزیدند. بقعه ی ایشان در ابتدای مسیر قرار دارد و دسترسی به آن راحت است.

جنگل کارا

مسیر ورود به جنگل کارا در مسیر اصلی دره درکه به سمت پلنگ چال قرار دارد. برای دسترسی به این جنگل که اوج زیبایی آن در فصل پاییز نمودار می شود و با پهنه ی وسیعی از برگ های زرد و نارنجی مفروش می شود، کافی است بعد از رسیدن به سفره خانه کارا مسیر خود را به سمت غرب کج کنید و پس از حدود نیم ساعت پیاده روی به این جنگل نسبتا بکر و زیبا خواهید رسید.

قله چین کلاغ

قله ی کلاغ چین در ادامه مسیر جنگل کارا قرار دارد و برای دسترسی به آن بهتر است به وسایل کوهنوردی مجهز بود و از راهنما استفاده کرد. این قله یکی از قله‌های البرز جنوبی است و ارتفاع آن 2820 متر می باشد. آبشار دره دیوانه، غار دو سنگ، دره بهشت و رودخانه فرحزاد از دیدنی های این ناحیه هستند و وجود پوشش گیاهی متنوع و برخی گونه های حیوانی نظیر روباه، خرگوش وحشی، عقاب، قرقی، کبک و جوجه تیغی بر جذابیت این منطقه افزوده اند.

قله و پناهگاه پلنگ چال

قله ی پلنگ ‌چال یکی از قله ‌های شمال شهر تهران و رشته كوه البرز است و پناهگاه‌ پلنگ ‌چال در مسیر صعود به این قله قرار دارد. پناهگاه پلنگ ‌چال در ارتفاع ۲۴۵۰ متری از سطح دریا قرار دارد و خوابگاهی با ظرفیت ۷۰ نفر در آن ساخته شد است که میزبان کوهنوردانی است که قصد صعود به ارتفاعات بالاتر و قله توچال را دارند.  فاصله امام زاده والی تا پناهگاه پلنگ چال در حدود 8 کیلومتر می باشد و با حدود دو تا سه ساعت پیاده ‌روی می توان به این پناهگاه رسید.

بهترین فصل درکه

بهترین فصل عزیمت به درکه اواخر بهار و فصل تابستان می باشد؛ در این زمان هوایِ خنک و دلچسبِ این ناحیه جسم و جان شما را نوازش می کند و خستگی های زندگی روزمره را از شما می زداید. پاییز و زمستان های درکه بسیار سرد و گاهی یخبندان است و اگر قصد دارید در این فصول به درکه و ارتفاعات بالاتر بروید، تجهیزات مناسب کوهنوردی را همراه خود داشته باشید.

آدرس: تهران، بزرگراه شهید چمران، خیابان یمن، خیابان رشید الدین فضل الله، خیابان داوودیان، درکه

موزه ملی تهران بزرگ‌ترین، قدیمی‌ترین و غنی‌ترین موزه در کشور است که بازدید از آن همچون سفری در دل تاریخ، ما را با سرگذشت ایران زمین از دوران پارینه سنگی تا دوران معاصر آشنا می سازد و بار دیگر غنای فرهنگی، تاریخی، هنری و نبوغ ایرانی را به ما یادآور می شود. موزه ملی تهران یا “موزه مادر” از دو ساختمان مجزا به نام‌های “موزه ایران باستان“ و “موزه باستان شناسی و هنر اسلامی ایران“، تشکیل شده است. سیصد هزار شی تاریخی متعلق به دوران‌های مختلف در این دو موزه به نمایش گذاشته شده اند.

موزه ایران باستان

موزه ی ایران باستان در بخش غربیِ میدان مشق تهران در خیابان سی تیر قرار گرفته است و به لطف ساختمانی با آجرهای اخرایی و سردر ورودی که به سبک نمای ایوان کسری ساخته شده است، به راحتی قابل شناسایی می باشد. این عمارت با شکوه که نمایانگر معماری عصر ساسانی است به دستور رضا شاه، توسط معمار فرانسوی آندره گُدار با الهام از طاق کسرا طراحی شد و دو معمار ایرانی اجرای آن را به عهده گرفتند. ساختمان این موزه در تاریخ ۲۶ آبان ۱۳۷۵ با شماره ثبت ۱۷۶۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

موزه ایران باستان در دو طبقه از دو بخش ”پیش ‌از تاریخ ایران” و “موزه دوران تاریخی” تشکیل شده است و شامل اشیایی از دوران پارینه ‌سنگی قدیم تا پایان دوران ساسانی می باشد.

طبقه اول: پیش ‌از تاریخ ایران

در بخش پیش ‌از تاریخ ایران آثاری از دوران پارینه ‌سنگی قدیم تا اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد (یعنی از کهن‌ترین دوران تا پیش از ابداع نگارش) در 7 تالار در معرض دید بازدیدکنندگان قرار گرفته‌ اند.

دندان آسیای کوچک متعلق به کودکی نُه ساله، مربوط به ۲۰ تا ۲۵ هزار سال پیش، ابزارهای ساخته شده از سنگ چخماق، ابزارهای بُرنده برای شکار و کندن پوست حیوانات، تزئینات ساخته شده از صدف،  ظروف سنگی و سفالی متعدد، پیکرک‌های گلی انسان و حیوان و ماکت سفالی خانه های باستانی  از اشیای به نمایش در آمده در این بخش هستند.

طبقه همکف: موزه دوران تاریخی

در موزه دوران تاریخی نیز آثاری از اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد تا پایان دوران ساسانی در 7 تالار به نمایش گذاشته شده است. در این بخش از موزه بازدیدکنندگان با شکل گیری حکومت های اولیه و جوامع شهرنشین و آثار به جای مانده متعلق به دوران هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان آشنا می شوند.

کاسه پایه دار با نقش بز کوهی مربوط به هزاره سوم پیش از میلاد، پیکره سفالی گاو (1250 سال پیش از میلاد)، کهن‌ترین انیمیشن جهان روی سفالی از شهر سوخته، نیم تنه سنگی داریوش اول، بخشی از دیوار تخت جمشید، سردیس آتوسا،  چهره مفرغی یک سردار سلوکی، پیکره مفرغی زئوس خدای یونانی، سنگ نوشتة یونانی معبد لائودیسه، سکة نقره ای فرهاد پنجم اشکانی، ظرف نقره ای زراندود ساسانی و سر مرد نمکی معدن زنجان از مهمترین و دیدنی ترین اشیای به نمایش درآمده در این موزه هستند.

موزه باستان شناسی و هنر اسلامی ایران

ساختمان موزه باستان ‌شناسی و هنر اسلامی ایران که به اختصار به آن موزه دوران اسلامی نیز می گویند، با الهام از کاخ ساسانی بیشابور، به صورت چلیپایی هشت‌ ضلعی، با مساحتی حدود ۴۰۰۰ متر مربع در سه طبقه ساخته شده است و در سال ۱۳۷۵ افتتاح گردید. طبقه همکف این بنا به سالن اجتماعات و سالن نمایشگاه ‌های موقت اختصاص دارد و آثار موزه در طبقات اول و دوم بر اساس زمان ‌بندی تاریخی به نمایش گذاشته شده است. در واقع بازدید از موزه از طبقه دوم آغاز و به طبقه اول ختم می‌شود.

طبقه دوم: تالارهای صدر اسلام، سلجوقی و ایلخانی

مهمترین آثار به نمایش در آمده در این طبقه عبارتند از: قرآن کریم به خط کوفی بر پوست آهو، آثار سفالی نیشاپور و کاشان، پارچه ابریشمی، اسطرلاب برنجی نقره کوب، محراب گچبری مسجد جامع اشترجان اصفهان، گچبری‌ها و آجرکاری‌های دوره سلجوقیان، محراب‌های عظیم ایلخانیان، ظروف زرین فام و  نسخ خطی چون کتاب مسالک و ممالک و پنج گنج نظامی.

طبقه اول: تالارهای قرآن، تیموری، صفویه، افشار، زند و قاجار

قرآن کریم متعلق به سدة 8 ﻫ ق، جامة فتح متعلق به شاه عباس، گوشوارة زرین میناکاری و مرصع مربوط به سدة 13 ﻫ ق، مجسمة طاووس فولادی طلاکوب مربوط به سدة 13 ﻫ ق از شاخص ترین اشیای به نمایش در آمده در طبقه ی نخست موزه ی دوران اسلامی هستند.

آدرس موزه ملی تهران: تهران، خیابان امام خمینی، نبش خیابان سی تیر، خیابان پروفسور رولن، پلاک 1  

بهای بلیط مجموعه موزه ملی تهران: ایرانی 10 هزار تومان- غیر ایرانی 100 هزار تومان

ساعات بازدید:‌ بهار و تابستان همه روزه از ساعت ۹ تا ۱۹- پاییز و زمستان همه روزه از ساعت ۸:۳۰ تا ۱۷